Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Δύο μέρες τώρα ο ήλιος δεν μας λούζει με τις ξανθιές του ακτίνες. Δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα ,μας έχει αφήσει.

Μουντή η Αθήνα. 

Βρεγμένοι οι δρόμοι.

Σκοτεινός ο ουρανός.

Ντύνομαι στα γρήγορα. Χώνω ένα τετράδιο και ένα στυλό στο σακίδιο μου και το περνάω στους ώμους μου.

Ένα σακουλάκι και τα κλειδιά μου στην μπροστινή θήκη.

Κλείνω το φερμουάρ.

Και το μικρόσωμο σκυλί να κουνάει την ώρα του σαν τρελό, τόσο χαρούμενο που θα βγει βόλτα.

Τραβάω τα μανίκια της μπλούζας μου με δύναμη προς τα κάτω σαν βγαίνω έξω.

Κρυώνω, έχει αέρα βάλει απόψε.

Λίγο να χαλάσει ο καιρός και όλοι κλείνονται στα σπίτια τους.

Τι σύνηθες φαινόμενο...

Γιατί κρύβεσαι κόσμε;

Μάιος. Μήνας που δεσπόζει η εποχή της άνοιξης. Η εποχή της ζωντάνιας, της αναγέννησης. Η εποχή που η φύση βρίσκεται στα καλύτερα της .

Και ξαφνικά πανικός.

Σηκώνεται άνεμος και πέφτει βροχή. Ασταμάτητη βροχή στους ήδη πλημμυρισμένους δρόμους.

Κόσμος . Στα τετραγωνισμένα κιβώτια.

Νιώθω να χάνομαι στο χάος.

Χάνομαι στο χάος

Πλεονασμός θα έλεγε η φιλόλογός μου.

Μα κυρία, δεν γράφω έκθεση τώρα.

Δεν ξετυλίγω την ικανότητά μου στην επιχειρηματολογία.

Όχι εδώ.

Εδώ ξετυλίγω την ψυχή μου. Και όποιος με ένιωσε, με ένιωσε.

Φτάνω στο κεντρικό κτίριο της περιφέρειας.

Το μόνο καλό εδώ είναι ότι πάρα τα τεράστια κτίρια που υψώνονται στον ουρανό, υπάρχει ένας χώρος κενός.

Τι όμορφη στιγμή εκείνη όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και δεν νιώθεις εγκλωβισμένος, αλλά ελεύθερος.

Ελεύθερος να δεις τα άστρα. Να δεις το φεγγάρι να στέκεται παντοδύναμο ανάμεσα στα σύννεφα που κυριαρχούν στον ουράνιο κόσμο.

Ελεύθερος , χωρίς επιβλητικά οικοδομήματα να σου χαλάνε το όνειρο.

Έχουμε μπουχτίσει από δαύτα πια.

Μερικά ατσάλινα παγκάκια βρίσκονται καρφωμένα στο έδαφος. Σκέφτομαι να ξαποστάσω στο σημείο εκείνο και να αρχίσω να γράφω αλλά αμέσως το μετανιώνω.

Θα 'ναι κρύο μέρος εκεί και εγώ θέλω ζεστασιά απόψε. Ας το αφήσω για το σπίτι.

Σηκώνω το βλέμμα μου ξανά.

Κάπου εκεί βλέπω και το σπίτι σου.

Κάθε φορά που περνάω από εδώ, τα μάτια μου πέφτουν ενστικτωδώς προς το μέρος του.

Σαν κάτι να με τραβάει προς τα εκεί.

Κάτι το οποίο ποτέ δεν είναι αρκετό για να βρεθώ ακόμα πιο κοντά σου.

Τα φώτα αναμμένα. Η μία σκιά διαδέχεται την άλλη, μα δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις κινούμενες φιγούρες.

Μπορεί να είσαι εσύ.

Μπορεί κι όχι.

Δεν θα μάθω ποτέ. Μόνο θα το φαντάζομαι.

Ξαφνικά, ένα άγριο γάβγισμα μου αποσπά την προσοχή. 

Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος από όπου πηγάζει ο ήχος και αντικρίζω ένα καφετί, θηλυκό τετράποδο να ωρύεται ασυνεχώς.

Σταματά για να συνεχίσει και πάλι.

Γιατί; Δεν ξέρει αν θέλει να φύγει μακριά ή να κάνει το επόμενο βήμα;

Η σύντροφός του μου χαμογελά και μου ζητά συγνώμη απομακρύνοντας το από κοντά μας.

Ναι, η σύντροφός του. Δεν μου ταιριάζει στο στόμα η λέξη ιδιοκτήτης.

Της ανταποδίδω ψελλίζοντας σιγανά, δεν πειράζει.

Μα πώς να πειράξει;

Δεν ξέρεις άνθρωπε πως τα θηλυκά δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους;

Δεν ξέρεις άνθρωπε πως τα ομώνυμα απωθούνται;

Μα πώς να με ακούσει, αφού φορά ακουστικά...

Ουδεμία επικοινωνία.

Όλα σκέψεις ωστόσο, που δεν βγήκαν ποτέ από το στόμα μου.

Τα έδειχναν ωστόσο όλα τα μάτια μου. Εκείνη όμως απέφευγε να με κοιτάξει.

Την αγνόησα και το βλέμμα μου έπεσε ξανά στο φωτισμένο διαμέρισμα.

Χάνομαι στο χάος, λέω στον εαυτό μου, στεκούμενη ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα.

Έχουν κίνηση οι δρόμοι απόψε. Τα φώτα των αυτοκινήτων πέφτουν κατά πάνω μου, μα εγώ ασάλευτη.

Σαν να είμαι στη μέση του πεδίου της μάχης, ακίνητη μα ζωντανή ακόμα.

Μα πως; Δεν με βλέπουν;

Εδώ εδώ! Ο δειλός εχθρός είναι μπροστά σας, να'μαι !

Δύο διαφορετικοί κόσμοι, σκέφτομαι.

Δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Κι εγώ που πίστεψα στην θεωρία της επιστήμης.

Αφελής.

Τα ετερώνυμα έλκονται μου είπαν.

Ανίδεη.

Ανοίγω τα μάτια μου μόνο όταν νιώσω ένα ελαφρύ τράβηγμα στο χέρι.

Σιγή.

Η κίνηση έχει μετριαστεί.

Κοιτώ πρώτα το φιλαράκι μου, ανυπόμονο ως είναι για τον γυρισμό.

Κοιτώ έπειτα το σπίτι σου.

Τα φώτα έχουν σβήσει.

Κι εγώ ασάλευτη.

Ασάλευτη, μέχρι να καταλάβω πως ήρθε το τέλος. Πως η αυλαία έπεσε.

Η μάχη έφτασε στο τέλος της.

Κι εγώ αβλαβής.

Ηττημένη μα και νικήτρια.

Πεθαμένη μα και ζωντανή.

Αντίφαση.

Γιατί, στη δική μας περίπτωση μωρό μου, οι θεωρίες δεν αποδείχθηκαν αληθείς αλλά αβάσιμες.

Ειρωνεία.

Κι εγώ που πίστευα ότι τα ετερώνυμα έλκονται.

___

Τελικά, το άφησα για το σπίτι.
___

Ήταν μία μικρή έκπληξη για εσάς. Ήταν ένα μικρό ξέσπασμά για εμένα. Σημερινά γεγονότα, έμπνευση της στιγμής. Έγραψα και περιγραφή. Ελπίζω να σας αρέσει.

Αρχίσαμε και επίσημα λοιπόν; Άντε, καλό μας ταξίδι. Α, και που'στε! Φόρος τιμής στον έρωτα. 🌙❤

Ευχαριστώ για όλα,
Μαίρη, xx❤