Τα καστανά μου μαλλιά κυματίζουν στους ώμους, σε μια ελαφριά μπούκλα. Με προσεκτικές κινήσεις, τοποθετώ το κραγιόν σε καυτό κόκκινο χρώμα στα χείλη μου, δημιουργώντας μια όμορφη αντίθεση με την ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα μου. Προσθέτω μερικές ακόμη πινελιές μάσκαρα, για να δώσουν έμφαση στο βλέμμα μου, κάνοντάς το να φαίνεται πιο ζωντανό· τα καστανά μου μάτια, φαίνονται πιο φωτεινά σήμερα, καθώς η μαύρη σκιά τονίζει την έντονη γωνία τους, προσδίδοντας ένα γατίσιο βλέμμα. Με ένα καφέ μολύβι, τονίζω ελάχιστα την μικρή ελίτσα στο δεξί μου μάγουλο, προσθέτοντας μια διακριτική γοητεία στο πρόσωπό μου.

Φοράω μια εφαρμοστή, επίσης κοκκινη, τουαλέτα και σηκώνομαι από το μπουντουάρ. Πριν απομακρυνθώ, κάνω μια στροφή για να παρατηρήσω το μεγάλο άνοιγμα στην πλάτη, που αναδεικνύει τις καμπύλες μου με κομψότητα και αποφασίζω να πιάσω τα μαλλιά μου επάνω, ώστε να αποκαλυφθεί η σιλουέτα μου. Τα αστραφτερά σκουλαρίκια μου αντανακλούν στο φως, και το πολύτιμο κόσμημα που μου δώρισε ο πατέρας μου λάμπει στο λαιμό μου, προσθέτοντας μια τελετουργική αίσθηση στην εμφάνισή μου. Φοράω ψηλοτάκουνες γόβες που με κάνουν να αισθάνομαι ψηλότερη και πιο δυναμική, παίρνω το πανωφόρι στα χέρια μου και αφού τελειοποιώ την εμφάνισή μου, κατεβαίνω τις σκάλες με προσοχή.

Στην είσοδο, ο Νταμιάνο με περιμένει. Ντυμένος επίσημα, το κοστούμι του αγκαλιάζει τους μυώδεις ώμους του και αναδεικνύει την καλοσχηματισμένη γραμμή του σώματός του, προσθέτοντας μια αίσθηση ισχύος στην παρουσία του. Κάθε λεπτομέρεια του ντυσίματός του, από την κομψή γραβάτα μέχρι την καπιτονέ τσέπη, αποπνέει αυτοπεποίθηση και στυλ. Τα μάτια του με παρακολουθούν με ένταση, και η καρδιά μου χτυπά γρηγορότερα όσο τον πλησιάζω.

«Ωραία, αλλά... μήπως είσαι λίγο υπερβολικά εντυπωσιακή για μια απλή βραδιά;» λέει με το γνωστό του ύφος, και το καυστικό του χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.

«Μάλλον ήρθε η ώρα να σου δείξω τι σημαίνει 'επίσημο',» του απαντώ με αυτοπεποίθηση.

«Εντυπωσιακή ή όχι, σίγουρα έχεις την ικανότητα να κλέβεις την παράσταση. Ελπίζω να μην κάνεις την υπόλοιπη βραδιά να μοιάζει με... διαγωνισμό,» μου αποκρίνεται με προκλητικό τόνο.

«Δεν είμαι εδώ για να κερδίσω διαγωνισμούς, Νταμιάνο,» απαντώ, πλησιάζοντας πιο κοντά, το βλέμμα μου να μην απομακρύνεται από το δικό του. «Πάμε;»

Λίγη ώρα αργότερα, βρισκόμαστε ήδη στη γκαλερί της Τζένιφερ, στην καρδιά του Μανχάτταν. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με πίνακες ζωγραφικής που αναδεικνύουν τα έργα ανερχόμενων καλλιτεχνών. «Ας κόψουμε αυτήν την κορδέλα και ας γιορτάσουμε την τέχνη!» Ανακοινώνει η Τζένιφερ. Με μια κομψή κίνηση, κόβει την κορδέλα και τα πλήθη σπρώχνονται με ενθουσιασμό για να μπουν μέσα. Κάθε πίνακας αφηγείται μια μοναδική ιστορία. Καθώς περιπλανιόμαστε στη γκαλερί, ο Νταμιάνο παρατηρεί την προσοχή που δίνω σε κάθε λεπτομέρεια, από τα χρώματα μέχρι τις υφές. Όμως, εκείνος φαίνεται να έχει άλλη γνώμη.

«Πραγματικά; Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι πίνακες είναι απλώς μια γελοία προσπάθεια να προκαλέσουν εντυπώσεις,» λέει, πίνοντας μια γουλιά από τη σαμπάνια του και κοιτάζοντας γύρω με μια διάθεση βαρεμάρας.

«Έλα τώρα, Νταμιάνο,» απαντώ με ένα ελαφρύ μειδίαμα. «Η τέχνη έχει τη δύναμη να μας μεταφέρει σε άλλες πραγματικότητες. Κάθε δημιουργία έχει τη δική της ψυχή. Δες αυτόν εδώ!» του αποκρίνομαι δείχνοντάς του έναν πίνακα γεμάτο χρώματα και σχήματα που συγκρούονται.

«Ναι, ο καλλιτέχνης μάλλον είχε μια καλή μέρα, ή ίσως είχε πιει λίγο παραπάνω,» λέει με ειρωνεία. «Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι εκθειάζουν τέτοια πράγματα.»

«Γιατί οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που δεν μπορείς. Βλέπουν τη συναισθηματική σύνδεση, τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από κάθε πινελιά. Δεν είναι απλώς χρώματα σε έναν καμβά.»

«Εάν σου αρέσει, τότε πάω πάσο.»

Καθώς περπατάμε ανάμεσα στους πίνακες, ο Νταμιάνο σταματά απότομα, το βλέμμα του κολλημένο. «Εσύ είσαι αυτή;» ρωτά με έκπληξη.

Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο πίνακα από λάδι, που απεικονίζει τη μορφή μου ημίγυμνη. Τα επίμαχα σημεία του σώματός μου είναι καλυμμένα μόνο με ένα λευκό ημιδιάφανο σεντόνι. Το στήθος μου διαγράφεται ελάχιστα, ενώ τα μαλλιά μου πέφτουν μαλακά γύρω από το πρόσωπό μου, προσθέτοντας μια αίσθηση τρυφερότητας και μυστηρίου. Η τεχνική θυμίζει έντονα Ελ Γκρέκο, με τις διακριτικές πινελιές και τις επιμέρους στρώσεις χρώματος που αναδεικνύουν την υφή του δέρματος και τη λάμψη του φωτός πάνω στο σώμα μου, ενώ η δραματικότητα της σύνθεσης εντείνει την αίσθηση του αιθέριου και του απόκοσμου.

«Μάλλον το καταλαβαίνεις,» απαντώ, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια. «Απλώς ένας καλλιτέχνης αποτύπωσε μια στιγμή.»

«Αλήθεια;» λέει με το ένα φρύδι σηκωμένο, φανερώνοντας τη διάθεση του να με προκαλέσει. «Η Τζένιφερ σε ζωγράφισε, έτσι;»

«Όχι,» αποκρίνομαι με μια δόση περηφάνιας. «Ένας συμφοιτητής μου, τουλάχιστον έχει ταλέντο.»

«Και έκανες τον κόπο να καθίσεις να σε ζωγραφίσει γυμνή;» αναρωτιέται, με τον τόνο του γεμάτο πρόκληση.

«Είναι τέχνη, Νταμιάνο. Δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεσαι εσύ. Ήταν απλώς μια καλλιτεχνική έκφραση.»

«Σίγουρα,» λέει με ένα υπονοούμενο που δεν μπορώ να παραβλέψω. «Και ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να σήμαινε αυτή η 'καλλιτεχνική έκφραση' για εκείνον... μάλλον ήξερε πώς να αναδείξει τις καλύτερες πλευρές σου,» συνεχίζει, τα χείλη του σχεδόν να χαμογελούν, δείχνοντας με το δάχτυλό του τα εκτεθειμένα σημεία του σώματός μου.

Δεν ξέρω αν πρέπει να του απαντήσω. Η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι φορτισμένη, κι εγώ νιώθω τα μάτια του Νταμιάνο να με αναλύουν. Δεν περνάει ούτε ένα λεπτό και εμφανίζεται ο Τζόνι, ο γοητευτικός ζωγράφος που όλοι ξέρουν πως ταλαντεύεται ανάμεσα στη δημιουργικότητα και τη γοητεία.

«Καλησπέρα!» λέει με ενθουσιασμό, καθώς πλησιάζει, το χαμόγελό του φωτεινό και σαγηνευτικό. «Πώς σας φαίνεται το έργο μου;» ρωτά με μία τρυφερή διάθεση, ενώ οι λάμψεις στα μάτια του υποδεικνύουν τη συναισθηματική του σύνδεση με την τέχνη.

Το βλέμμα του πέφτει στον πίνακα του και σταματά. «Αχ, πολύ όμορφο έργο, έτσι; Η Μπριάννα είναι εκπληκτική!»

Ο Νταμιάνο ρίχνει μια γρήγορη ματιά στον Τζόνι και, καθώς καταλαβαίνει την ανοιχτή γοητεία του και την θηλυπρέπεια στις κινήσεις του, ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. «Είναι ένα αριστούργημα,» λέει, και η φωνή του παραμένει γεμάτη με προκλητική ειρωνεία.

«Ακριβώς!» απαντά ο Τζόνι, και η ενθουσιώδης του διάθεση είναι αδύνατο να κρυφτεί. «Αυτό το κομμάτι έχει κάτι μοναδικό, κάτι που σε κρατάει σε εγρήγορση. Δεν είναι μόνο τέχνη, είναι και μια... προσωπική αποκάλυψη, και το καλύτερο είναι ότι λίγα λεπτά νωρίτερα, κάποιος αγόρασε τον πίνακα για 40.000 δολάρια!»

«Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο τυχερός;» ρωτάει ο Νταμιάνο.

«Αχ, είναι ο Ράιαν!» απαντά ο Τζόνι και το χαμόγελό του γίνεται τριπλάσιο.

Η καρδιά μου σφίγγεται. Ο Ράιαν, μα φυσικά, πως δεν το σκέφτηκα. «Πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή,» λέω, προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου.

«Σίγουρα,» λέει ο Νταμιάνο, και παρατηρώ το βλέμμα του να γίνεται σκοτεινότερο. «Φαίνεται ότι ο Ράιαν ξέρει πώς να αναγνωρίσει την αξία της τέχνης.»

«Είναι ένας επενδυτής, δεν είναι;» προσθέτω, προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. «Πάντα αναζητά την τέχνη που κρύβει αξία...»

«Και προφανώς έχει ένα εξαιρετικό γούστο,» συμπληρώνει ο Νταμιάνο, και το βλέμμα του γλιστρά αργά πάνω μου, όπως ακριβώς στον πίνακα.