Η ατμόσφαιρα στο μπάνιο είναι ακόμη φορτισμένη, το σώμα μου ζεστό από την επαφή και το μυαλό μου θολό. Διορθώνω το μακιγιάζ μου στον καθρέφτη και ο Νταμιάνο στέκεται πίσω μου, τα χέρια του κρατούν σταθερά τη μέση μου και το βλέμμα του καίει. Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει απότομα με ένα ελαφρύ τρίξιμο που με κάνει να πεταχτώ.

Ο Ράιαν μπουκάρει μέσα.

«Δεν είδα τίποτα!» λέει βιαστικά, σφίγγοντας το χέρι του πάνω στα μάτια του, ενώ το κεφάλι του στρέφεται από την άλλη. Χωρίς να πει άλλη λέξη, κάνει μεταβολή και κλείνει την πόρτα πίσω του, αφήνοντάς μας άφωνους.

Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί.

Ευτυχώς δεν φάνηκε τίποτα παράξενο, εκτός από την περίεργη στάση που είχαμε πάρει και οι δυο.

Στρέφομαι προς τον Νταμιάνο, που έχει σηκώσει ήδη τα χέρια του σε ένδειξη αθωότητας, αλλά το χαμόγελο που παίζει στα χείλη του είναι ανεξέλεγκτο.

«Καλά, δεν κλείδωσες την πόρτα;» τον ρωτάω με αγανάκτηση, ενώ στρώνω το φόρεμα.

«Το ξέχασα,» αποκρίνεται εκείνος και συνεχίζει να χαμογελάει ατάραχος. «Δεν πειράζει. Τουλάχιστον τώρα θα μαζευτεί.»

«Θα μαζευτεί;» τον ρωτάω σηκώνοντας τα φρύδια μου. «Ο Ράιαν προσπαθεί να βοηθήσει.»

Τα μάτια του σκοτεινιάζουν λίγο. «Τι εννοείς;»

Ξεφυσάω.

«Ο πατέρας μου νομίζει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του,» του απαντάω και εκείνος με κοιτάζει σαν να προσπαθεί να καταλάβει πού το πάω. «Και τι μ' αυτό;»

«Τον συμπαθεί,» λέω γρήγορα, «και ελπίζω ότι... δεν ξέρω... ίσως να καταφέρω να χτυπήσω στο πατρικό του ένστικτο. Αν έχει. Ίσως... αν πιστέψει ότι ο Ράιαν είναι αυτός που με απασχολεί, να χαλαρώσει λίγο τα λουριά.»

«Μπριάννα, αυτό το σχέδιο είναι λίγο... γελοίο. Και ο Ράιαν δεν είναι ο τύπος που θέλω να έχει οποιονδήποτε ρόλο σε όλο αυτό.»

«Δεν έχεις άλλη επιλογή,» του λέω πιο έντονα από όσο σκόπευα. «Αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα, πρέπει να το παίξουμε έτσι. Δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτα, αρκεί να είσαι διακριτικός και να με αφήσεις να το διαχειριστώ.»

Με κοιτάζει για λίγο, σιωπηλός, πριν τελικά το στόμα του στραβώσει σε ένα μισό χαμόγελο. «Αν πιστεύεις ότι αυτό θα δουλέψει, τότε προχωράμε. Αλλά...» σκύβει λίγο πιο κοντά, με το βλέμμα του να γίνεται πιο επικίνδυνο και γεμάτο πείσμα, «δεν βασίζομαι σε ανθρώπους που δεν εμπιστεύομαι.»

Σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος και τον κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια. «Μιλάς για εμπιστοσύνη, αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να κλειδώσεις την πόρτα,» του αποκρίνομαι και βλέπω το χαμόγελό του να μεγαλώνει.

«Δεν είχαμε χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Τουλάχιστον τώρα θα ξέρει να χτυπάει πρώτα την πόρτα,» λέει με έναν τόνο που προδίδει ένα μείγμα αδιαφορίας και διασκέδασης.

Τον κοιτάζω για μια στιγμή, πριν αφήσω έναν αναστεναγμό. «Είσαι απίστευτος, το ξέρεις;»

«Ξέρω,» μου απαντάει. Σκύβει ελαφρά πιο κοντά, χαμογελώντας αυτάρεσκα. «Αλλά, αν θέλεις, την επόμενη φορά μπορώ να το κάνω καλύτερα. Να κλειδώσω, ίσως και να αφήσω τα φώτα σβηστά για περισσότερη... ιδιωτικότητα.»

Η στάση του Νταμιάνο έχει αρχίσει να με προβληματίζει. Στην αρχή, ήταν αμυντικός, επιφυλακτικός, σίγουρος για τα όριά του. Και τώρα; Τώρα τον βλέπω να αφήνει τα πάντα να ξετυλίγονται γύρω του χωρίς να ανησυχεί για τίποτα. Δεν ξέρω αν είναι η αδιαφορία του ή η σιγουριά του που με κάνει να αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει ή αν απλώς παίζει με τη φωτιά, όπως κι εγώ.

Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Όχι μόνο η στάση του, αλλά το γεγονός ότι δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει πλέον το ποιος θα μας δει. Ή μάλλον, φαίνεται πως έχει πάψει να το σκέφτεται. Η ανυπομονησία του, η αποφασιστικότητά του να προχωρήσουμε, να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες, με τρομάζει. Δεν είναι όπως παλιά. Σαν να μη θέλει να το κρατήσουμε κρυφό πια.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο από όλα, όμως, είναι η ιδέα ότι η αντίδρασή του δεν δείχνει να φοβάται τις συνέπειες. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά νιώθω ότι δεν είναι μόνο αυτός που κινδυνεύει, αλλά και εγώ... και όλοι γύρω μας.

Ενώ εγώ προσπαθώ να κρατήσω τα πάντα υπό έλεγχο, να μην αφήσω τίποτα να βγει προς τα έξω, εκείνος φαίνεται σαν να το απολαμβάνει.

Και αυτό είναι που με αγχώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Ξέρω ότι εγώ το προκάλεσα. Και τώρα, εκείνος μοιάζει να το ζει σαν κάτι απολύτως φυσικό.

Πρέπει να το σταματήσουμε πριν γίνει χειρότερο...

Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται.

«Θα μου πεις τι σκέφτεσαι;» ρωτάει, με τη φωνή του να βγαίνει κοφτερή, σαν να μην αντέχει άλλο τη σιωπή μου.

Ανοίγω την βρύση και αρχίζω να πλένω τα χέρια μου νευρικά. «Νομίζω πως πρέπει να σταματήσουμε,» του λέω τελικά, κοιτάζοντάς τον από τον καθρέφτη.

Το βλέμμα του σκοτεινιάζει και για μια στιγμή μοιάζει σαν να μην κατάλαβε τι είπα. «Να σταματήσουμε;» επαναλαμβάνει χαμηλόφωνα, αλλά από τον τρόπο του διακρίνω εκνευρισμό, σαν να κρατά με το ζόρι τον εαυτό του. «Κάνουμε ό,τι κάνουμε και μετά μου λες ότι πρέπει να σταματήσουμε;»

«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Είμαστε απρόσεκτοι. Όλοι γύρω μας...» αρχίζω, αλλά με διακόπτει, κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου.

«Δεν με νοιάζει ποιος θα μας δει γαμώ την τρέλα μου! Πόσες φορές πρέπει να σου το πω για να το εμπεδώσεις;! Εμένα με νοιάζεις εσύ!» λέει, η φωνή του τώρα βγαίνει πιο δυνατή, σχεδόν απαιτητική. «Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό.»

«Δεν το κάνω επειδή το θέλω,» του εξηγώ προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή. «Το κάνω γιατί φοβάμαι για εσένα.»

«Εμένα άσε με να φροντίσω τον εαυτό μου! Και εσένα! Αρκεί να με αφήσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου πεις επιτέλους τι πραγματικά θες εσύ.»

Ήταν λάθος. Από την αρχή το ήξερα, όμως άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί. Ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι, ένα αθώο φλερτ, κάτι που μπορούσαμε να ελέγξουμε, όσο παρέμενε κρυφό βέβαια. Μια μικρή απόδραση από την πραγματικότητα που με έπνιγε.

Αλλά τώρα... τώρα όλα έχουν αλλάξει.

Τα μάτια του είναι γεμάτα πείσμα. Γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη, μαζεύοντας όση δύναμη μου έχει απομείνει. «Συγνώμη, Νταμιάνο,» του ψιθυρίζω, προτού κάνω την κίνηση και ανοίξω απότομα την πόρτα.

«Μπριάννα!» ακούω τη φωνή του πίσω μου. Είναι γεμάτη ένταση. Αλλά δεν σταματάω...

⊱ 𖥸 ⊰

Αγαπημένα μου Μεδουσάκια, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη για την απογοήτευση που ίσως να σας προκάλεσα σε αυτό το κεφάλαιο. Σας υπόσχομαι ότι τα επόμενα θα είναι ακόμη πιο συνταρακτικά! Όπως γνωρίζετε, γράφω πάντα κάποια κεφάλαια μπροστά, ώστε να μπορώ να κρατήσω το πρόγραμμα. Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία. Εσείς, τι πιστεύετε ότι θα συμβεί;