Γιώργος

«Μα τον Χριστό δεν ξέρω ποιος είναι χειρότερος σε αυτή τη φωτογραφία...» λέω, παρατηρώντας τη φωτογραφία που μου έστειλε η Νικολέτα.

Στην φωτογραφία είμαστε όλη η παρέα έξω από την εκκλησία. Η Νικολέτα ήδη έχει βγάλει τις γόβες τις και τις κρατάει στο χέρι μαζί με την ανθοδέσμη ενώ ο Φάνης λύνει την γραβάτα του κοιτώντας το ρολόι του. Η Κυριακή τσακώνεται για κάτι με τον Αδάμ ενώ εκείνος έχει ήδη βγάλει το πουκάμισο μέσα από το παντελόνι και ξεκουμπωνει κουμπιά. Ο Κώστας δίπλα τους πληκτρολογεί κάτι στο κινητό του φορώντας τα γυαλιά ηλίου του, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο μιας και ήταν 21:00 το βράδυ! Η Αλεξ χαμογελάει στον φακό με τον Γιάννη να την κρατάει πάνω του ενώ ο Βαγγέλης από την άλλη τελείως μόνος του, κρατάει μια φωτογραφία του Άγγελου εκτυπωμένη σε Α3 που πάνω γράφει "ΕΊΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΏ ΕΔΏ ΠΟΥΤΑΝΕΣ".

Εγώ με την Βαλερια από την άλλη... Ε, είμαστε εγώ και η Βαλερία! Εγώ την κοιτάζω μέσα στα μάτια κι αυτή μου έχει γυρίσει τον -πανέμορφο θα έλεγα- κωλο της και ποζάρει σαν να μην υπάρχει αύριο στον φακό!

«Για φέρε να δω!» μουρμουράει η Βαλερία, τραβώντας το λαπτοπ προς το μέρος της.

«Γιατί μου γύρισες τον κωλο σου ρε;» παραπονιέμαι, αναφερόμενος στην φωτογραφία.

«Γιατί-» ξεροκαταπινει, κοιτάζοντας την παρέα μας έναν προς έναν στο σαλόνι της «Γιατί μπορώ, εντάξει;» χαμογελάω πονηρά γιατί ξέρω πολύ καλά τον λόγο που μου γύρισε την πλάτη της.

Της έλεγα εν ολίγοις τα σχέδια μου για το βράδυ.

Τα οποία δεν συνέβησαν ποτέ γιατί γυρίσαμε σπίτι στις 7 το πρωί και πέσαμε και οι δύο ξεροι!

«Νομίζω ο καλύτερος όλων είναι ο Βαγγέλης!» λέει ο Αδάμ.

«Εγώ πάλι νομίζω πως είναι ο Άγγελος.» ακούγεται η φωνή του χαμένου στην πόρτα. Πρέπει να του άνοιξε ο Κώστας γιατί μόλις μπήκε κι εκείνος στο σαλόνι.
«Σας έλειψα πουτανες;!» φωνάζει ανοίγοντας τα χέρια του.

Τα παιδιά σηκώνονται να τον χαιρετήσουν, αλλά το κορίτσι μου τρέχει πρώτο στην αγκαλιά του φίλου μας.

«Αγγελούκο!!» φωνάζει ενθουσιασμενη στην αγκαλιά του. Εκείνος την σφίγγει πάνω του, φιλωντας το κεφάλι της.

«Βρε καλώς των οσία Αγγελουκία!» προσπαθώ να κρύψω την απρόσκλητη ενόχλησή μου στην εικόνα μπροστά μου.

«Μην ζηλεύεις ρε Συνοδινε, δεν έχω όρεξη να παίξουμε μπουνιές πάλι.» παραδέχεται ο Άγγελος, γελώντας. Ανταλλάσουμε μια σφιχτή αγκαλιά, με το κορίτσι μου να παραμένει στο πλάι του.

«Μου έλειψες ρε αρχιδι.» παραδέχομαι

«Και σίγουρα μας έλειψες στο Μπατσελορ και στον γάμο!» συμφωνεί ο Φάνης, χτυπώντας τον στον ώμο.

«Λοιπόν, γύρισα και δεν έχω σκοπό να ξαναφύγω!» ανακοινώνει ,βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του.

«Τέρμα η σεζόν;» λέει ενθουσιασμένος ο Γιάννης.

«Μην χαίρεσαι εσύ!» τον γειώνει η Αλεξ αμέσως.

«Τέλος παιδιά, μου έκαναν δώρο οι δικοί μου το καινούργιο υποκατάστημα στο κέντρο...» λέει «Δικό μου, υπογραφές και όλα, οπότε, δεν γαμιεται;»

«Επιτέλους!» πετάγεται όρθιος ο Κώστας «Μαλακα οριακά την έπεφτα στην μάνα σου και γινόμουν πατριος σου με την περιουσία που σνομπαρεις τόσο!!»

«Καταλαβαίνεις ότι οι δικοί μου είναι παντρεμένοι κανονικά, ετσι;» λέει μπερδεμένος ο Άγγελος. Από την άλλη ο Κώστας δείχνει τον εαυτό του πάνω-κάτω με τα χέρια του.

«Μαλακα, με έχεις δει;» αδιόρθωτος, κόλλησε κι αυτός "Βαγγάμ"· ο συνδυασμός Βαγγέλη-Αδάμ βλάπτει την υγεία σχεδόν όσο ο κορονοϊός πλέον!

«Άρα γύρισες;» ρωτάει η Βαλλυ ενθουσιασμένη ακόμα.

«Λίγο ντροπή μωρή!» την πειράζω. Εκείνη απλώς με αγνοεί επιδεικτικά!

«Ναι! Πουτανες και κοκες!» φωνάζει.

«Αυτό ήθελα να ακούσω!» πετάγεται όρθιος ο Αδάμ, με την Κυριακή να τον τραβάει αμέσως να κάτσει κάτω. «Δηλαδή ο Κώστας ήθελε να το ακούσει που είναι ο ελεύθερος της παρέας.» δικαιολογείται αμέσως.

«Φρεντο εσπρέσο σκέτο;» ρωτάω τον Αγγελο, πληκτρολογώντας στο σταθερό το τηλέφωνο του καφέ που παραγγέλνουμε.

Κλείνει τα μάτια του και γεμάτος ντροπή, παραδέχεται «Φρεντο καπουτσινο, μέτριο, μαύρη και κανέλα...»

«Σε χάλασε η Μύκονος!» μουρμουράω, παραγγελνοντας ωστόσο τον καφέ του.

«Βούλωσε το!» κάθεται στην πολυθρόνα με την Βαλερια γατζωμενη από πάνω του σαν μαιμουδακι.

Η αλήθεια είναι πως θα ζήλευα αν ο φίλος μου δεν το είχε ξεκαθαρίσει την τελευταία φορά που παίξαμε μπουνιές.

"Γιώργο, προφανώς και μου αρέσει η Βαλερια, ωστόσο ποτέ δεν θα έμπαινα ανάμεσά σας." εκεί πρέπει να του έριξα την πρώτη μπουνιά, αλλά αυτός δεν πτοήθηκε καθόλου· ανταπέδωσε και συνέχισε "Αν κάνεις το οτιδήποτε που θα την πληγώσει, Συνοδινε, θα σε πλακώσω στο ξύλο, σου το ορκίζομαι!"

Μετα συνεχίσαμε τις μπουνιές μας και στο τέλος με προειδοποίησε πως αν κάνω το λάθος και χαλάσω την σχέση μου με την Βαλερια, θα είναι εκεί να την διεκδικήσει.

Δεν σκοπεύω να κάνω εφικτό κάτι τέτοιο, οπότε μου πέρασε αδιάφορο.

«Άρα τώρα θα έχουμε δύο επιχειρηματίες στην παρέα;» ρωτάει ο Κώστας.

«Μόνο τον Άγγελο έχουμε! Εμένα θα με έλεγε κανείς εισοδηματία, ωστόσο δεν ζω αποκλειστικά από το εισόδημα του ζαχαροπλαστείου.» ο Αδάμ χασκογελάει «Μην μιλάς καν και μην γελάς εσύ! Εγώ μπορεί να είμαι εισοδήηματιας αλλά είμαι νόμιμα ενώ εσύ είσαι εισοδηματίας powered by κυρά Μάνια!»

«Τα λεφτά της πεθεράς σου τρως μωρή;» λέει ο Φάνης στην Κυριακή.

«Η Βαλίτσα του Γιώργου και η Κυριακή της κυράς Μάνιας γιατί ο Αδάμ δεν κάνει για τίποτα!» κοροϊδεύει και ο Κώστας.

«Σε παρακαλώ πολύ εγώ δεν τρώω τα λεφτά κανενός!» πετάγεται θιγμένη η Βαλερια.

«Τα 'χουμε ξαναπεί. Δουλεύω για να πληρώνω δάνειο, λογαριασμούς, σουπερμάρκετ και βενζίνες. Τα λεφτά που μου χαρίζονται φωτιά τα βάζω και τα καίω αν το θέλει!» της κλείνω το μάτι και εκείνη αμέσως γυρίζει το βλέμμα της αλλού, κοκκινίζοντας.

«Στον Γιώργο έπρεπε ρε μαλάκες να κάτσω!» μουρμουράει ο Κώστας αλλά γρήγορα η προσοχή του είναι πάλι στο κινητό του. Πλέον πληκτρολογεί, δεν παίζει Candy Crush. Επειδή όμως φαντάζομαι με ποια μιλάει, το αφήνω να πέσει κάτω.

«Και η αδερφή του καλή επιλογή.» σηκώνει πονηρά τα φρύδια του ο Βαγγέλης προτού φάει μια σφαλιάρα στον σβέρκο από την Νικολέτα.

«Αφορμή έψαχνες!» την στραβοκοιτάζει, κρατώντας το πονεμένο σημείο.

«Χρειαζόσουν επανεκκίνηση.» σηκώνει αδιάφορα τους ώμους της η κουμπάρα μου.

«Τι γίνεται; Κανένα γκομενάκι βρήκες ή πάλι με το πουλί στο χέρι την έβγαλες;» κοροιδεύει ο Αδαμ.

«Όλοι ξέρουμε πως πέρυσι στα Κουφονήσια ο Άγγελος πήδηξε περισσότερο από τον Κώστα τα τελευταία τρία χρόνια!» λέει ο Γιάννης. Ο Κώστας του ρίχνει ένα κεραυνοβόλο βλέμμα προτού στρέψει τη προσοχή του ξανά στο κινητό του.

«Το λες σαν να ζηλεύεις!» μουρμουράει η Άλεξ. Αφήνω τον Άγγελο να μας αφηγείται την πέραση που έχει στις Ιταλίδες καθώς παρατηρώ το κορίτσι μου.

Έχει φύγει πάνω από τον Άγγελο -ευτυχώς- και έχει μεταφερθεί κοντά μου στην γωνία του καναπέ, τυλιγμένη πλέον με το κουβερτάκι της. Ο Οκτώβρης έχει μπει για τα καλά και ενώ όλοι της αρνούνται να ανάψει air condition και κυκλοφορούν με κοντομάνικα, εκείνη φοράει ήδη μακρυμάνικα και τυλίγεται με το κουβερτάκι της με τη πρώτη ευκαιρία.

Με τα μάτια της πάνω στον Άγγελο τραβάει κάτι τετράδια από το τραπεζάκι και αρχίζει να βαθμολογεί παρέα με ένα μωβ στυλό και κάτι αυτοκόλλητα, φροντίζοντας ωστόσο να συμμετέχει ταυτόχρονα ενεργά στη συζήτηση των γκομενικών του Άγγελου...

Που να 'ξερε πως ο φίλος μας έχει μάτια μόνο για εκείνη...

Δεν χρειάζεται να πει κάτι ο Άγγελος, απλώς βλέποντας τον τρόπο που την κοιτάζει, αρκεί.

Λες και διαβάζει τη σκέψη μου, η Βάλλυ σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει, ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη της.

Κλείνω το μάτι μου πονηρά κι αυτή στριφογυρίζει τα μάτια της, στρέφοντας τη προσοχή της ξανά στο πράσινο τετράδιο μπροστά της πριν κολλήσει ένα μεγάλο αυτοκόλλητο.

«Γιατί μεγάλο;» την πειράζω. Φέρνει μια τούφα πίσω από το αυτί της προτού γυρίσει το τετράδιο για να δω τι γράφει. Ένα μεγάλο Α με τέσσερα θαυμαστικά είναι κυκλωμένο και δίπλα του ένα μεγάλο αυτοκόλλητο με ένα Minion. Είναι πολύ ενθουσιασμένη που συνεχίζει στο ίδιο σχολείο. Φέτος της έδωσαν τα πρωτάκια!

«Έχει γράψει ''Κυρία είστε όμορφη''!» λέει συγκινημένη. Όντως αυτές οι τρείς λέξεις πιάνουν μια σειρά του τετραδίου με μεγάλα γράμματα.

«Σου λέω κάθε μέρα πως είσαι όμορφη και ένα αυτοκόλλητο δεν έχω πάρει!» την πειράζω. Εκείνη με αγνοεί επιδεικτικά καθώς αφήνει το τετράδιο στα πόδια της για να το βγάλει μια φωτογραφία.

«Εσένα σου παίρνει πίπες, μη ζητάς και πολλά!» το τετράδιο φεύγει από τα χέρια της σε χρόνο dt και ευτυχώς προλαβαίνω να σκύψω προτού προσγειωθεί στο κεφάλι του Αδάμ.

«Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, ο Γιάννης Βασιλέας θα στη φάει!» λέει ο ηλίθιος φίλος μου. Αρπάζω το τετράδιο από τα χέρια του και στρώνω καλύτερα την πράσινη επένδυση πριν το δώσω πίσω στη Βαλέρια.

«Σκάσε, ηλίθιε! Είναι συγκινητικό να τους βλέπεις να μεγαλώνουν και να μαθαίνουν με την βοήθειά σου!» πληκτρολογεί κάτι στο κινητό της και σηκώνεται όρθια, μαζεύοντας τα τετράδια.

«Μην φεύγεις, ποιον θα πειράζω εγώ;» παραπονιέται ο Αδάμ.

«Ήμαρτον, Νίκο, σπίτι μου είσαι!» μουρμουράει, φεύγοντας στην κρεβατοκάμαρά της.

«Με είπε Νίκο...» λέει μπερδεμένος.

«Πάω να δω.» πετάγομαι όρθιος γιατί όντως, είπε Νίκο τον Αδάμ κι αυτό είναι από μόνο του άξιο περιέργειας.

Έχει ένα μήνα τώρα, ίσως και παραπάνω, που είναι αρκετά περίεργη. Μοιάζει διαρκώς σαν κάτι να την απασχολεί, είναι αφηρημένη και φαίνεται προβληματισμένη.

Η συζήτηση με την αδερφή μου νωρίτερα το πρωί με κάνει να σταθώ έξω από τη μισανοιχτη πόρτα.

Λίγες ώρες νωρίτερα...

«Τι είχε τελικά;» λέει η αδερφή μου. Γεμίζω λάδι μηχανής και της ρίχνω ένα πλάγιο βλέμμα «Αφού πρόλαβες και δεν έπαθε φλάντζα το μωρό μου, πάλι καλά.» μουρμουράω.

«Εντάξει, ξεχάστηκα μωρέ! Εξάλλου γιατί έχω τον μικρό μου αδερφό αν όχι για να μου υπενθυμίζει πως πρέπει να μου κάνει service το αυτοκίνητο;» πεταριζει αθώα τις βλεφαρίδες της.

«Ο αδερφός σου θέλει 30 ευρώ για τον κόπο του.» προφανώς και δεν το εννοώ αλλά κι αυτή δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το τι θέλω.

«Ο αδερφός μου θα μου φτιάξει pancakes και θα κάτσει να φάμε πρωινό.» ανακοινώνει.

«Τίποτα άλλο ρε Ανατολή;» κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου. Σε δύο ώρες έχουμε κανονίσει να βρεθούμε στο σπίτι της Βαλεριας.

«Έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις;» στριφογυριζω τα μάτια μου, προφανώς και θα της κάνω το χατηρι· πάντα το κάνω. Κλείνω το καπάκι και το καπο, σκουπιζοντας τα γεμάτα λάδια χέρια μου σε μια πετσέτα. Της κάνω νόημα στην τσέπη της φόρμας μου. «Έχω και εγώ κλειδιά!» φέρνει τα αντικλειδια που της έχω δώσει μπροστά μου, κουνώντας τα προκλητικά μπροστά μου.

«Τα κλειδιά που υποτίθεται θα είχες επιστρέψει.» μουρμουράω, ακολουθώντας τη στο ασανσέρ.

«Να βγάλεις αλλά για την Βαλερια! Αυτά είναι δικά μου.» ξεκαθαρίζει, ανοίγοντας τη πόρτα του σπιτιού, με τον Μπλου να πέφτει αμέσως στην αγκαλιά της. «Και εμένα μου έλειψες, μωράκι μου!!» τον τσιμπάει, αγνοώντας πως το σκυλί αυτό μπορεί κυριολεκτικά να την φάει ζωντανή.

...καποιος άλλος γερμανικός ποιμενικός δηλαδή, γιατί ο Μπλου μόνο να γλείφει και να ζητάει χάδια ξέρει.

«Κάτω, Μπλου!» τον μαλώνω. Αυτός φυσικά με γράφει στα αρχιδια του. Στριφογυριζω τα μάτια μου και μπαίνω να πλύνω τα χέρια μου στο μπάνιο «Βγάλε τουλάχιστον τα υλικά!» φωνάζω.

Ξεκινάω λοιπόν να φτιάχνω τα pancakes ακούγοντας παράλληλα τα σχέδια της αδερφής μου για μια εθελοντική δράση στην Αφρική.

«Ωραίο ακούγεται. Για πότε είναι;» είμαι κρυφά περήφανος για την ταξιδιάρα αδερφή μου. Μ' αρέσει ο τρόπος ζωής που έχει επιλέξει παρ' όλο που δεν θα τον έκανα ποτέ μου. Ταξιδεύει, εργάζεται εθελοντικά σε τριτοκοσμικες χώρες και όταν είναι στην Ελλάδα και δεν ταξιδεύει δουλεύει σε όποιο απ'τα μαγαζιά μας υπάρχει κενό.

«Μαλλον θα φύγω μες τον Δεκέμβρη, θα δείξει.» κάτι πρέπει να την απασχολεί γιατί πειράζει τα μισοφαγωμενα pancakes της εδώ και ώρα. Βάζω να φάω και εγώ και σβήνω το μάτι της κουζίνας, παίρνοντας θέση απέναντί της.

«Πες το.» λέω καταπίνοντας.

«Σου είπε τίποτα η Βαλερια;» με ρωτάει, αφήνοντας το πιρούνι της κάτω.

«Όχι, τι να μου πει;» η αλήθεια είναι πως είναι λίγο περίεργη αυτή τη περίοδο αλλά είναι λογικό τώρα με τη καινούργια σχολική χρονιά και όλα τα σχετικά.

«Τίποτα.» βάζει μια μπουκιά στο στόμα της για να σταματήσει την γλώσσα της, όμως εγώ την ξέρω καλύτερα από αυτό.

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;» λέω κοφτά.

«Νομίζω είχε σχέση με τον Μάνο...» μόνο στη σκέψη μου γυρίζει το στομάχι.

«Δεν είχε σχέση με τον Μάνο.» λέω με απόλυτη βεβαιότητα.

«Δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό, μικρέ.» λέει απαλά.

«Κι όμως το ξέρω, Ανατολή.» παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω τα νεύρα μου «Έχει περάσει πολλά, σίγουρα, αλλά ο μαλάκας πρώην σου δεν είναι μέρος τους.» από τη μια θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό γι' αυτό, από την άλλη θυμάμαι πως έχει περάσει και χειρότερα...

«Την έχω δει Γιώργο, φαίνεται πως την στοιχειώνει κάτι...» επιμένει.

«Ανατολή, πίστεψέ με, η Βαλλυ θα μου έκοβε το χέρι από τη ρίζα πριν καν προλάβω να το σηκώσω πάνω της.» δεν χωράει αμφιβολία σε αυτό.

«Ναι, Γιώργο, έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;» κουνάει το κεφάλι της πέρα-δώθε «Αυτό έλειπε να σήκωνες χέρι εσύ σε γυναίκα. Άκου εκεί!»

«Ανατολή, η Βαλερια δεν θα έκανε ποτέ κάτι με αυτόν τον άνθρωπο, δεν-» σταματάω να μιλάω γιατί ειλικρινά θα ακουγομουν μαλακας και δεν το θέλω.

«Ξέρω, είμαι από τις λίγες ηλιθιες που είχαν τη τιμή να τις κάνει μαύρες στο ξύλο ο Μάνος.» στριφογυριζει τα μάτια της, μαζεύοντας τα πιάτα από το τραπέζι. Αρχίζει να πλένει τα πιάτα, αγνοώντας με, όμως τρέμει ολόκληρη.

Της παίρνω το πιάτο από το χερι και την κλείνω στην αγκαλιά μου «Δεν είσαι ηλιθια, αδερφούλα μου. Αυτός είναι ένα κτήνος. Ερωτευτηκες τον λάθος άνθρωπο...δυστυχώς αυτό συμβαίνει πιο συχνά από ο,τι θα έπρεπε...δεν φταις!» λέω απαλά.

Απομακρύνεται από την αγκαλιά μου, σκουπιζοντας πεισματικά τα μάτια της με το μανίκι της μπλούζας της «Γι' αυτό σου λέω, συζήτησέ το μαζί της!»

«Έχω μιλήσει με την Βαλερια, Ανατολή μου. Αν της είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα μου το έλεγε.» λέω με βεβαιότητα.

Γνέφει καταφατικά «Συγγνώμη, ίσως είμαι υπερβολική.» παραδέχεται. «Απλώς εκείνη την περίοδο που ξεκίνησε τέλος πάντων αυτό... Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Μου θυμιζει μια από τις πολλές που με κεράτωνε...»

«Δεν πιστεύω να κάνεις τώρα ζήλιες! Θα τρελαθώ!» τσιμπάω τα μάγουλά της, προφανώς και δεν το εννοώ.

«Από μικρό έτσι μαλακισμενο ήσουν. Τι το ήθελαν το παιδί; Καλά δεν ήμασταν με τον σκύλο;» μουρμουράει.

«Ξέρουμε και οι δύο πως με αγαπάς.» την πειράζω.

«Μμμ...» κάνει απλά, χαιδευοντας το κεφάλι του Μπλου.

«Ρώτα όμως, Γιώργο... Κάτι δεν μου αρέσει σε αυτό...» παραδέχεται.

«Θα ρωτήσω κάποια στιγμή, το υπόσχομαι.» γνέφει καταφατικά, συνεχίζοντας να χαϊδεύει τον σκύλο μου.

«Και εγώ που νόμιζα δεν την συμπαθείς...» την πειράζω.

«Την λατρεύω.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο «Είναι πανέξυπνη, γλυκιά, ευγενική, έχει μια σπιρτάδα και είναι μουναρα... Ήθελα να ήξερα τι σου βρήκε!» λέει γελώντας.

«Μαλακα το πουλί μου είναι ίσα με τον πήχη μου...» γουρλωνει τα μάτια της και πριν καν το καταλάβω έχει βγάλει το παπούτσι της και μου το έχει πετάξει στο κεφάλι.

Πάντα είχε στόχο η ρουφιάνα!

«Εγώ φταίω που σου λύνω τις αποριες!» λέω γελώντας.

«Μαλακισμενο, δεν ντρέπεσαι καθόλου πια!» λέει απηυδησμενη.

«Νομίζω τώρα είναι καλή στιγμή να σου πω πως έχω πηδηχτει με την φίλη σου την Τζο.» έχω ήδη κρυφτεί πίσω από τον τοίχο όταν ολοκληρώνω την φράση μου.

«Τουλάχιστον τώρα εξηγείται που κλαιγοταν κάνα χρόνο και δεν ξέραμε για ποιον.» λέει σκεπτική. Ύστερα τιναζεται αηδιασμενη και σηκώνεται να φορέσει το παπούτσι της. «Καλό πουτανακι κι αυτή, μετά βίας είχες τελειώσει το λύκειο!» μουρμουράει.

«Δεν νομίζω να το είχα τελειώσει.» λέω αδιάφορα. «Ήταν περίεργη περίοδος...» μουρμουράω.

«Της το έχεις πει αυτό; Της Βαλεριας εννοώ...» αμέσως γνεφω αρνητικά «Θα το πεις ποτέ; Ή περιμένεις να μείνει κι αυτή έγκυος ξέρω 'γω;» λέει καυστικά.

«Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο σκληρή, ξέρεις...» λέω με έκδηλο το παράπονο στη φωνή μου.

«Σαν να μην έχετε απόλυτη διαφάνεια στην σχέση σας...» λέει με νόημα, μαζεύοντας τα πράγματα της.

________

Τρεις μέρες αργότερα η συζήτησή μου με την αδερφή μου παίζει σε επανάληψη στο μυαλό μου.

Τρίβω τη μύτη μου στον λαιμό της Βαλεριας, το κορμί της κουρνιασμένο στο δικό μου, τα χέρια μου σφιχτά γύρω από την κοιλιά της, με το πουλί μου όρθιο σε μια δική του φαντασίωση.

Αναδευεται λίγο δήθεν κοιμισμένη, όμως την ξέρω καλύτερα από αυτό.

Τα χείλη μου βρίσκουν τον λαιμό της
«Κοιμάσαι;» ρωτάω βραχνά. Σπρώχνει τον κωλο της πάνω στη στύση μου ξεδιάντροπα, μα με τα μάτια της ερμητικά κλειστά «Το ξέρω ότι δεν κοιμάσαι...» δαγκωνω ελαφρά το αυτί της, κερδίζοντας ένα σιγανό βογκητό.

Τα χέρια μου κυλούν στις καμπύλες της, καταλήγοντας στην γραμμή του εσωρούχου της. «Θα το δω μόνος σου...» η πονηρή χαμογελάει, δαγκωνοντας τα χείλη της, μα δεν ανοίγει τα μάτια της.

Σπρώχνω το χέρι μου μέσα στο εσώρουχο της, τα δάχτυλά μου ανοίγουν τα χείλη της. «Πονηρή, είσαι ήδη έτοιμη...» οι λέξεις βγαίνουν πνιγμένες, τα χείλη μου πάνω στο δέρμα της λεκάνης της.

Βγάζω το εσώρουχο της τριβοντας απαλά την κλειτορίδα της.

«Τι ώρα είναι;» ρωτάει.

«Έχουμε χρόνο.» την καθησυχάζω, ελευθερωνοντας τη στύση μου. Βάζω ένα δάχτυλό μέσα της και παίζω μαζί της για λίγο προτού απομακρυνθώ για να πιάσω ένα προφυλακτικό από το κομοδίνο. Με τραβάει ξανά πάνω της και θα υπεκυπτα αν δεν άκουγα στο μυαλό μου την Ανατολή να φωνάζει πόσο ανεύθυνος είμαι!

Απομακρυνομαι ξανά και φοράω γρήγορα το προφυλακτικό. Την κλείνω ξανά στην αγκαλιά μου και μπαίνω μέσα της, τραβώντας την πάνω μου. Την παίρνω έτσι, ξαπλωμένοι και οι δύο, το κεφάλι μου χωμένο στη λακκούβα του λαιμού της. Τελειώνω μέσα της λίγο αργότερα και φιλωντας τα χείλη της απομακρυνομαι για να πετάξω το προφυλακτικό.

Όταν γυρίζω είναι ακόμη ξαπλωμένη ανάσκελα με τα πόδια της ανοιχτά αλλά τα μάτια της κλειστά. Την χαζεύω για λίγο όπως στηρίζομαι στη πόρτα, αλλά ταυτοχρόνως θέλω απεγνωσμένα να της μιλήσω...

«Δεν προσέχουμε αρκετά, Βαλλυ.» ξεκινάω. Παίρνει μια γκριμάτσα αλλά σηκώνει το χέρι της σαν να μου ζητάει χρόνο, φεύγοντας προς το μπάνιο για να καθαριστεί. Όταν επιστρέφει ξανά, κάθεται στο κρεβάτι μονάχα με ένα μπλουζάκι μου να καλύπτει το ολογυμνο σώμα της.

«Τι εννοείς; Προσέχουμε...» λέει μπερδεμένη.

«Πότε ακριβώς; Όταν δεν φοράω προφυλακτικό ή όταν πολλές φορές σου θυμίζω εγώ για να πάρεις τα αντισυλληπτικα σου;» την μαλώνω σχεδόν.

«Νόμιζα σου αρέσει και εσένα χωρίς...» λέει ένοχα σχεδόν.

«Πίστεψε με, μόνο στη σκέψη μου σηκώνεται.» όντως, η στύση μου αναδύεται ξανά «Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, μωρό μου. Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο.» λεω.

«Τι συμβαίνει, Γιώργο;» φαίνεται σαν να είναι μπερδεμένη, αλλά ταυτοχρόνως σαν να έχει θιχτεί κιόλας.

«Μην παίρνεις αυτό το ύφος, Βαλερια! Σε ξέρω καλύτερα από αυτό!»

«Τι ύφος έχω πάρει δηλαδή; Εσύ που με ξέρεις τόσο καλά;» ειρωνεύεται.

Κοίτα που καταφέρνω πάντα να βγαίνω ο μαλάκας της υπόθεσης...

Ταλέντο, όχι αστεία!

«Σοβαρά τώρα; Θίχτηκες που θέλω να προσέχουμε μην μείνεις έγκυος και έχουν αλλά;» λέω έξαλλος.

«Δεν πιάνονται τόσο εύκολα τα παιδιά, Γιώργο, έλεος.» ξέρω πως μιλάει ο εγωισμός της, το ξερό της το κεφάλι. Ξέρει πως έχω δίκαιο, αλλά αρνείται να το δεχτεί χωρίς καυγά!

«Πιάνονται ΤΟΣΟ εύκολα τα παιδιά, Βαλερια!» λέω το αυτονόητο «Όταν είσαι στις γόνιμες μέρες σου κάνουμε σεξ δύο φορές τη μέρα και σπάνια προλαβαίνω να βάλω προφυλακτικό! Και όταν το κάνω και καθυστερώ, νευριάζεις κιόλας!» θυμίζω.

Ξεροκαταπινει, κατακόκκινη από τη ντροπή και από τα νεύρα «Πες με και αχόρταγη.» η μούρη της παίρνει μια γκριμάτσα, λες και της έριξα μπουνιά.

«Είσαι, μωρό μου.» λέω πιο ήρεμα τώρα.

Βέβαια εκείνη μοιάζει έτοιμη να με γδάρει ζωντανό!

«Και εγώ είμαι αχόρταγος όταν έχει να κάνει μαζί σου.» παραδέχομαι.

«Τότε;» λέει βουρκωμενη. Τρίβω τα μάτια μου, μα η πίεση που νιώθω στο κεφάλι μου δεν λέει να φύγει!

«Στην τρίτη λυκείου άφησα την κοπέλα μου έγκυο.» ξεφυσαω, ένα βάρος φεύγει πάνω από τους ώμους μου. «Δεν ξέρεις πως είναι, όμως εγώ ξέρω. Και αν ήταν δύσκολο για 'μένα, δεν φαντάζομαι καν πως θα είναι για μια γυναίκα, πόσο μάλλον για'σένα που με κάθε ευκαιρία που υπενθυμίζεις πως δεν είσαι έτοιμη να κάνεις παιδιά και πως δεν ξέρεις αν θα είσαι ποτέ!»

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μαλακωνουν, το βλέμμα μου πέφτει στον τοίχο πίσω της καθώς τρίβω με δύο χέρια το πρόσωπό μου για να μην φανούν τα δάκρυα στα μάτια μου.

Νιώθω τα μικρά της χέρια να διώχνουν τα δικά μου από το πρόσωπό μου καθώς χωνεται στην αγκαλιά μου. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, αφήνοντας το σαγόνι μου πάνω στο κεφάλι της.

«Συγγνώμη...» ζητάει χαμηλόφωνα.

«Βαλερια, για εσένα ανησυχώ, πότε θα το καταλάβεις επιτέλους;» την σφίγγω κι άλλο στην αγκαλιά μου, παρά τις προσπαθειες της να απομακρυνθει.

«Ανάθεμα κι αν είχαμε και οι δύο μυαλά στα κεφάλια μας τότε... Δεν το ήθελε, δεν το ήθελα, είχαμε αλλά σχέδια για το μέλλον μας. Ντρεπόμουν τόσο να το πω στους γονείς μου που ζήτησα βοήθεια και χρήματα από την Ανατολή... Περιττό να σου πω πως η Μαρία μετά δεν ήθελε ούτε να με δει μπροστά της και στο σχολείο ήρθε ξανά μόνο για να δώσει πανελλήνιες. Και εγώ ως γνωστός μαλακας, πηδηξα ο,τι κινείται, συμπεριλαμβανομένου και της Τζο που ήταν 5 χρόνια μεγαλύτερη μου και φίλη της Ανατολής...» εξομολογουμαι.

«Ο καθένας το αντιμετωπίζει με τον τρόπο... Σε ευχαριστώ που μου το είπες.» αφήνει ένα φιλί στο ύψος της καρδιάς μου, αγκαλιάζοντάς με ξανά.

«Η Ανατολή θεωρεί πως δεν υπάρχει διαφάνεια στη σχέση μας επειδή δεν σου είχα μιλήσει γι' αυτό... Το τροχαίο με την μηχανή υπόσχομαι να στο αναλύσω με λεπτομέριες κάποια άλλη φορά, σε δύο ώρες έχεις μάθημα, δεν προλαβαίνω...» λέω γελώντας ελαφρά. Την απομακρύνω από πάνω μου, κοιτώντας τη βαθιά μέσα στα μάτια.

«Η Ανατολή επίσης θεωρεί πως σε στοιχειώνει κάτι... Ανέφερε και τον πρώην της... Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω; Που να ανήκει στο πιο πρόσφατο παρελθόν και να έχει να κάνει με ξύλο από κάποιον πρώην;» ρωτάω μαλακα. Παγώνει για λίγο, όμως γρήγορα γνέφει αρνητικά. «Είσαι σίγουρη, μωρό μου;»

Γνέφει ξανά αρνητικά, περνώντας μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί της. «Μπα, νομίζω το παρελθόν μου είναι ήδη αρκετά τραυματικο για ολόκληρη της ζωή μου.» γνεφω καταφατικά γιατί όντως είναι...

«Θα πάω να αγοράσω προφυλακτικά σήμερα.» γνεφω, μα φαίνεται να θέλει να πει και κάτι ακόμα, δαγκωνοντας τα χείλη της.

«Τι είναι;» ρωτάω απαλά.

«Τίποτα, είναι χαζό.» λέει απλά, φεύγοντας προς το μπάνιο. Την ακολουθώ και την παρακολουθώ καθώς κάνει μπάνιο, αποφεύγοντας σταθερά το βλέμμα μου.

«Πες μου, Βαλλυ.» λέω πιο έντονα αυτή τη φορά. Κλείνει το νερό και γυρίζει να με κοιτάξει, αφηνωντας μια βαθιά ανάσα.

«Νομίζω πως μου έβγαλες κάποιο κρυφό φετίχ, εντάξει; Το 'πα!» σηκώνει τα χέρια την στον αέρα νευρικά.

«Η αλήθεια είναι πως νιώθω ιδιαίτερη τιμή!» παραδέχομαι περήφανα «Τι φετίχ σου έβγαλα όμως;»

«Μου αρέσει όταν τελειώνεις μέσα μου...» παραδέχεται ένοχα με το βλέμμα της παντού πάρα πάνω σε'μένα.

«Και εμένα μου αρέσει.» λέω στην προσπάθεια μου να την κάνω να νιώσει πιο άνετα. Όχι πως δεν ισχύει φυσικά!

«Ναι, αλλά εμένα μου αρέσει γνωρίζοντας πως εκείνη τη στιγμή παίρνουμε ένα πολύ μεγάλο ρισκο... Έχω παρατηρήσει πως με φτιάχνει η σκέψη πως ίσως...συμβεί.»

«Σε φτιάχνει πως ίσως μείνεις έγκυος;» λέω μπερδεμένος. Κάνει μια γκριμάτσα και ξεφυσα.

«Αυτή τη στιγμή που το λες, θέλω να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Εκείνη τη στιγμή με φαντάζομαι με μια ολοστρογγυλη κοιλιά να σε καβαλαω...» ρίχνει το κεφάλι της στον τοίχο, κλαψουριζοντας.

Γδυνομαι με συνοπτικές διαδικασίες και μπαίνω μέσα μαζί της, αγκαλιάζοντας τη. Φέρνω το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια της και αφού επιβεβαιώνω πως είναι έτοιμη, μπαίνω μέσα της, κολλωντας τη στο πλακάκι του μπάνιου.

«Γιώργο, τι κάνεις;» ψελλίζει ξεπνοα.

«Πότε μην ντραπείς ποτέ ξανά για κάτι που σου αρέσει, πόσο μάλλον αν αυτό είναι η σκέψη πως μέσα μου έχεις το παιδί μου.» την μαλώνω, σφυροκοπωντας της, τα βογκητα της να γεμίζουν το μπάνιο.

«Μα εσύ-» βρίσκω αυτό το σημείο μέσα της που την κάνει απευθείας να διαλυθεί γύρω μου καθώς τραβιεμαι να τελειώσω στη κοιλιά της.

«Όταν δεν είσαι στις γόνιμες μέρες σου, ίσως, μια στο τόσο, εντάξει;» γνέφει καταφατικά με μαγουλα κατακόκκινα και χείλη πρησμένα από το δάγκωμα. «Δεν έχει αλλάξει η θεωρία σου τα τα παιδιά, σωστά;» γνέφει καταφατικά και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως δεν με πείραξε λίγο...

«Επίσης θέλω να κάνω σεξ σε κρεβάτι που στο ταβάνι πάνω θα έχει καθρέφτη.» λέει γρήγορα. Ρίχνω το κεφάλι μου στον ώμο της καθώς γελάω δυνατά. «Μην με κοροϊδεύεις ρε!» παραπονιέται.

«Θα παραγγείλω για το δωμάτιό μου, εντάξει;» λέω.

«Όντως; Δεν-» κάνει να πει, όμως την διακόπτω αμέσως με ένα φιλί.

«Δουλεύουμε για την ικανοποίησή σας, δεσποινίς Διαμαντοπούλου.» κάτι μου λέει πως εντελει η εικόνα θα είναι ακόμη πιο απολαυστική για εμένα, αλλά δεν το παραδέχομαι.

Η εικόνα της στα τέσσερα ή με το κεφάλι της ανάμεσά στα πόδια μου...

«69.» λέω ξεπνοα πάνω στον ώμο της. Με χτυπάει αμέσως, γνωρίζοντας πολύ καλά που τρέχει η φαντασία μου.

«Κάποιο άλλο φετίχ που έχω βγάλει στο κατά τα άλλα αθώο κορίτσι μου;» λέω πονηρά. Κοιτάζει με νόημα το πουλί μου και ξέρω ήδη που τρέχει το μυαλό της.

«Που σκατά το είδες αυτό πάλι;» γελάει πονηρά, κουρνιαζοντας στο στήθος μου. Ανοίγω το ντουζ στο ζεστό να πέφτει πάνω μας μιας και έχει ανατριχιασει, όταν μιλάει ξανά.

«Το διάβασα σε ένα βιβλίο.» παραδέχεται ένοχα.

Ποια είναι αυτά τα βιβλία, να κεράσω όποιον τα έγραψε ό, τι γουστάρει!

«Και θα πρέπει να τρυπησω το πουλί μου;» κλαψουριζω και μόνο στη σκέψη.

«Και εγώ έχω τρύπα!» υπερασπιζεται.

«Τρύπα στη ρωγα είχα και εγώ μωρό μου στα 20 μου... Τώρα να τρυπήσω το πουλί μου μόνο ένα σατανικό μυαλό σαν το δικό σου θα το σκεφτόταν αυτό! Γιατί δεν τρύπας εσύ την κλειτορίδα σου;» πρέπει να είναι γαματο αλλά μόνο στη σκέψη του πόσο παίζει να πονάει, δεν θα της το ζητούσα ποτέ!

«Πρέπει να πονάει.» κάνει μια γκριμάτσα.

«Ααα, άρα ας πονέσει ο Γιωργάκης, ε;» κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αν και δεν τον λες και Γιωργάκη...

Είπαμε, ίσα με τον πήχη μου...

Και έχω μεγάλα χέρια!

«Δεν θα στο ζητούσα ποτέ, μωρό μου. Μια φαντασίωση είναι.» μια φαντασίωση λέει...

Τώρα την έβαλε και στο δικό μου κεφάλι όμως, άρα οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί αγγίζουν το 99%.

Που έχω μπλέξει, Θεέ μου;

«Θα το σκεφτώ.» λέω απλα, παίρνοντας το αφρόλουτρό της στα χέρια μου, σαπουνιζοντας αργά το σώμα της.

«Δεν το εννοούσα!» ξέρω ότι προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα, όπως ξέρω πως το εννοούσε 100%.

«Το εννοούσες και αν αποφασίσω να το κάνω, θα έρθεις μαζί μου να πονάμε παρέα.» δηλώνω. Γνέφει αμέσως καταφατικά.

«Αυτή η γλυκούλα η μικρούλα εκεί στον χαλινό.» η πονηρή έχει κάνει ολόκληρη διατριβή. Μετα βίας καταλαβαίνω και τι είναι ο χάλκινος εν τω μεταξύ «Έχω ακούσει πως πονάει τόσο που δεν μπορείς να κάνεις σεξ για μήνες...» πετάει την βόμβα.

«Θα με πεθάνεις, Βαλερια!»

_______________

Όλα καλά, όλα ανθηρα...

Καλημέρα φρεντς...

Πάω για ύπνο 😂😂😂😂😂