«Γειά σου αδερφούλα.» λέει διστακτικά η αδερφή μου, αφήνοντάς τα πράγματά της στο σαλόνι. Ο Γιώργος πίσω της κλείνει την πόρτα και βγαίνει διακριτικά στο μπαλκόνι με την δικαιολογία ότι θέλει να κάνει ένα τσιγάρο.

«Γειά σου κούκλα, πως είσαι;» παρατηρώ το χλωμό πρόσωπό της και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Μου είχε λείψει πολύ και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι άσχημα που έχω παρατήσει ολόκληρη την κατάσταση με τους γονείς μας στα χέρια της.

«Κουρασμένη, αλλά την παλεύω.» δαγκώνει το χείλος της «Εσύ;» αφήνω την πετσέτα που κρατάω και σβήνω τον φούρνο. Πιάνω το μπουκάλι με το κρασί μαζί με δύο ποτήρια και κάθομαι απέναντί της στη κουζίνα. Ο Μπλου έρχεται και ακουμπάει το κεφάλι του στα γόνατά μου, αποζητωντας τα χάδια μου, σαν να αισθάνεται την έντασή μέσα μου. Τα δάχτυλά μου ανάμεσα στη πυκνή γούνα του ηρεμούν στιγμιαία τις σκέψεις μου.

Κοιτάζω την ώρα στο ρολόι της κουζίνας. Η αδερφή μου ήρθε λίγο μετά τις 18:00 παρ' όλο που η μάζωξη έχει κανονιστεί για μετά τις 20:00. Ήταν ιδέα του Γιώργου να στολίσουμε το σπίτι του φέτος. Πρέπει να χαλάσαμε τον κατώτατο μισθό, παίρνοντας σβάρνα τα μαγαζί και ψωνίζοντας οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο έβλεπε το μάτι μας.

«Προσπαθώ.» παραδέχομαι. Τα μάτια μου εστιάζουν πίσω της στον Γιώργο που καπνίζει ένα τσιγάρο σκυφτός στα κάγκελα.

«Εκείνος;» ρωτάει μαλακα, παρατηρώντας το πρόσωπό μου.

Το σκέφτομαι λίγο «Παλεύει να επαναφέρει την κανονικότατα τις ζωές μας.» λέω.

«Και; Τα καταφέρνει;» αποφασίζω πως δεν είμαι έτοιμη να απαντήσω στην ερώτησή της, οπότε αντιγυρίζω «Η μαμά πως είναι;» ρίχνει την πλάτη της εμφανώς κουρασμένη στη καρέκλα, ξεφυσωντας χωρίς να απαντήσει κάτι.

«Κοιμάται με Xanax και λέει ότι της λείπεις.» απαντάει εντέλει.

Φέρνω τη παλάμη μου στο πρόσωπό μου και τρίβω τα μάτια μου -ξάφνου ο πονοκέφαλός μου αβάσταχτος- καθώς διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις που θα ξεστομίσω.

«Όπως στρώνουμε κοιμόμαστε, Κικο μου...» λέω.

Η αδερφή μου γνέφει καταφατικά με μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπό της. Δεν χρειάζεται να το πει· ξέρω πως έχει στεναχωρηθει, πως έχει νιώθει τύψεις και είναι σε απόγνωση. Δεν τραβάει και λίγα εδώ που τα λέμε. Είναι μεγάλο το βάρος των γονιών μας, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι!

«Ο μπαμπάς;» ρωτάω με ένα μικρό χαμόγελο να στολίζει την άκρη των χειλιών μου. Αμέσως το βλέμμα της γεμίζει σπιρτάδα καθώς βγάζει το μπουφάν της και ξεκινάει ένα ακατάπαυστο παραλήρημα.

«Τελείωσε το μουντιάλ, οπότε πιάσανε το PS5 του Αδάμ και του χουν δώσει να καταλάβει. Δεν έχουν σταματημό, δεν το χωράει ο νους μου!»

«Το ότι ο πατέρας μας μένει με τον Αδάμ δηλαδή σου φαίνεται νορμάλ;»

«Καλά, αυτό που το πας;! Ο μπαμπάς του μαγειρεύει κιόλας! Σε αντάλλαγμα ο Νίκος του φέρνει κάνα σουβλάκι και έχουν βρει το νόημα. Αν έχεις τον Θεό σου!» σταυροκοπιεμαι, ανήμπορη να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που δέχομαι.

Το κινητό της αδερφής μου χτυπάει κάπου στη τσάντα της με εκείνη να το ψάχνει εκνευρισμενη, μουρμουριζοντας κάτι για την μαύρη ώρα που τον γνώρισε και εκείνη την άλλη μαύρη ώρα που τα ξαναβρήκε μαζί του.

«Ορκίζομαι πως αν με πήρες για να με ρωτήσεις πως δουλεύει ο φούρνος -ενώ ο μπαμπάς μαγειρεύει κάθε μέρα- χωρίζουμε!» προειδοποιεί. Ωστόσο αμέσως το πρόσωπό της χαλαρώσει και γυρίζει την οθόνη προς το μέρος μου. Το ξαδερφάκι μας, μας δίνει φιλιά μέσα στην αγκαλιά του κολλητού μου ενώ ο πατέρας μου κάπου πίσω μαγειρεύει.

Υποθέτω το babysitting είναι κάτι που δεν μπορεί να αντέξει οι μάνα μου αυτές τις μέρες...

«Γειά σου Νικόλα μου!!» του στέλνω φιλάκια και εκείνος αμέσως κρύβεται πίσω από τον Αδάμ.

«Δηλαδή τόσο απίστευτο είναι να σε παίρνω τηλέφωνο και να μην θέλω να ζητήσω μια...ανούσια πράξη;» μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποίησω πως ήθελε να πει "μαλακια" και όχι "ανούσια πράξη". Σταυροκοπιεμαι και εκείνος αμέσως σηκώνει επικριτικά το φρύδι του.

«Πεθερε, Μαρία έπρεπε να την βγάλετε...όπως την Παρθένο!» λέει ειρωνικά. Του κάνω μια αξιοπρεπέστατη χειρονομία και εκείνος αμέσως κλείνει τα μάτια του μικρού, ρίχνοντάς μου ένα άγριο βλέμμα.

«Καθόλου δεν ντρέπεσαι πια;!» έλα Χριστέ...και Παναγία! Που έχω μπλεξει;!

«Ετοιμάσου, έχει ξυπνήσει το βιολογικό του ρολόι.» προειδοποιώ την αδερφή μου μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Ο πατέρας μου αμέσως έρχεται μπροστά στην οθόνη, απειλώντας τον Αδάμ με μια ξύλινη κουτάλα.

«Εσύ μαζέψου, μου θες και παιδιά! Που παίζεις PlayStation όλη μέρα όταν δεν δουλεύεις!» του λέει αμέσως.

«Τάσο μου, κάνω babysitting αυτή τη στιγμή και εδώ που τα λέμε αν έπαιζα μόνο PlayStation η κόρη σου θα ήταν περισσότερη έξαλλη από όσο συνήθως...» να πω ότι δεν έχει δίκιο, θα πω και ψέματα... «Την κρατώ απόλυτα ευχαριστημένη εδώ που τα λέμε· εκτελώ τα καθήκοντά μου ως πέρα!» τι λέει ο ηλιθιος!!

«Εκτελείς και την ελληνική γλώσσα μαζί με τα καθήκοντά σου -που σε καμία των περιπτώσεων δεν θα ήθελα να επεκταθούμε ως προς τα ποια είναι αυτά!» παίρνει μια γκριμάτσα αηδίας πρώτου γυρίσει να κοιτάξει την οθόνη.

«Πως είσαι κορίτσι μου;» λέει τρυφερά.

«Νομίζω πως εγώ θα έπρεπε να ρωτάω εσένα πως είσαι...» παραδέχομαι ένοχα.

Σηκώνει αδιάφορα το χέρι του «Μια χαρά είμαι! Τις προάλλες τερματίσαμε με τον Νικόλα ένα παιχνίδι και τώρα πήραμε το δεύτερο της σειράς.» φαίνεται πως προσπαθεί να πείσει περισσότερο τον εαυτό του πάρα εμένα.

«Χαίρομαι που δίπλα στον Αδάμ ξανάνιωσες αλλά θα πρέπει να επιστρέψεις σύντομα στην καθημερινότητα σου.» και κυρίως να σταματήσει να τρελαίνει την αδερφή μου και το αγόρι της...

«Όλα στην ώρα τους!» απαντάει απλά.

«Επίσης μην προσπαθείς να σαμποταρεις το bonding με τον πεθερό μου επειδή δεν τα έχει καταφέρει τόσο καλά όσο εγώ ο δικός σου!» ο Γιώργος εμφανίζεται πίσω μου με το τσιγάρο στο στόμα, εκείνο που θα έκανε έξω στη βεράντα για να μην καπνίσει μέσα. Στέκεται από πάνω μου και περνάει τα χέρια του δεξιά και αριστερά μου, βγάζοντας το τσιγάρο από το στόμα του.

«Τουλάχιστον εγώ ξέρω να αλλάζω μια βρύση!» λέει με νόημα. Αμέσως ο πατέρας μου κοιτάζει με νόημα τον Αδάμ.

«Τάσο, δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή!» λέει θιγμένος ο άλλος.

«Κύριε Τάσο, είστε ευπρόσδεκτος όποτε θελήσετε να έρθετε από εδώ. Μαγειρεύω και έχω, πέρα από το PS5, και τιμονιερα με όλα τα παρελκόμενα.»

Δείχνει να το σκέφτεται για λίγο, κερδίζοντας μια σοκαρισμένη κραυγή από τον Αδάμ «Συλλογή με ελληνικές ταινίες έχεις;» ρωτάει ο πατέρας μου με στενεμενα ματιά.

«Φυσικά, έχω και 85αρα τηλεόραση καθώς και προτζέκτορα!» τον εν λόγω προτζέκτορα δεν τον έχει δείξει ούτε καν σε εμένα εν τω μεταξύ!

Ο πατέρας μου χτυπάει φιλικά στον ώμο τον κολλητό μου «Νικόλα συγγνώμη, αλλά θα πάω!» καθώς τραβάει τον ανιψιό μου από την αγκαλιά του και χάνεται ξανά πίσω στη κουζίνα.

«Τάσο δεν το περίμενα αυτό από εσένα!» μουρμουράει ο Αδάμ καθώς τον έχει πάρει από πίσω» Συνοδινε εμείς οι δύο θα το λύσουμε αυτό από κοντά σε μισή ώρα!» προειδοποιεί, τερματίζοντας την κλήση.

«Νομίζω πως οι γονείς μας θα πάρουν διαζύγιο.» λέει πελαγωμενη η Κυριακή. Δεν χρειάζεται να πει κάτι παραπάνω γιατί ξέρω ήδη πως νιώθει.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να χωρίσουν αυτοί οι δύο, να μου το θυμηθείς.» βάζω λίγο κρασί και αμέσως κουρνιαζω δίπλα στον Γιώργο που αποφάσισε να σταματήσει να παριστάνει πως δεν υπάρχει αυτός ο γιγαντιαίος ελέφαντας μέσα στη κουζίνα. «Δεν χώρισαν τότε που ο μπαμπάς επέμενε η μαμά να κάνει έκτρωση όταν ήταν έγκυος σε μένα.» λέω το αυτονόητο.

«Εσύ που το ξέρεις αυτό;» λέει έκπληκτη.

«Η Ντενιση.» λέμε ταυτόχρονα.

«Η Μιμή;» λέει μπερδεμένος ο Γιώργος.

«Μιμή την λένε, αλλά δεν είναι η Ντενιση! Είναι η νονά της Βαλίτσας.» λέει η αδερφή μου. «Δεν μου είχες πει πως ξέρεις το story αυτό.» λέει μπερδεμένη.

«Μου το έχει πει η μαμά το ποσό δύσκολη ήταν η εγκυμοσύνη της σε εμένα...ύστερα ο μπαμπάς μου είπε για το πόσο επικίνδυνο ήταν και τους τόσο μεγάλους καβγάδες που είχαν...εε και εντέλει ρώτησα την νονά μου.»

«Θα την σκοτώσει η κυρά Αγάπη μόλις το μάθει!» λέει.

«Θα έλεγε κανείς πως η κυρία Αγάπη έχει μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή.» λέει σκληρά ο Γιώργος.

«Προφανώς...» ευτυχώς χτυπάει το κουδούνι προτού επεκταθούμε στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η μάνα μου.

«Αγγελουκο!!» τον αγκαλιάζω σφιχτά φροντίζοντας να ψιθυρισω στο αυτί του «Ήρθες την καταλληλοτερη στιγμή!».

«Τι κάνατε πάλι στο κορίτσι μου;» λέει τσιμπωντας παιχνιδιαρικα τη μύτη μου.

«Δικό μου κορίτσι είναι.» τον πληροφορεί ο Γιώργος, κάνοντας χώρο για να στολίσουμε το δέντρο.

«Φροντίζεις να το κάνεις γνωστό σε όλους αυτό.» ειρωνεύεται ο Άγγελος, κλείνοντάς μου το μάτι. Ο Γιώργος από την άλλη σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του χωρίς καν να τον αγγίζει αυτό που είπε ο Άγγελος.

«Ασ' τον, Αγγελουκο, η σιγουριά θα τον φάει.» του πέφτουν κάτι γυάλινες μπάλες από τα χέρια αλλά για καλή του τύχη δεν σπάει καμία.

«Λες να έχουν κάνε ιστορικο καρδιάς στην οικογένεια;» λέει συνωμοτικά ο φίλος μας, αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο της αδερφής μου.

«Θα το ανακαλύψουμε σύντομα...στο νοσοκομείο που θα με πάνε με αυτή τη γυναίκα που έχω μπλέξει!!» παραπονιέται το αγόρι μου.

«Δύσκολη μέρα σήμερα αν και νομίζω εφημερεύει το Αττικόν.» λέει η αδερφή μου, χωρίς να σταματήσει όμως να πληκτρολογεί ασταμάτητα κάτι στο κινητό της.

«Το ότι ξέρεις και ποιο εφημερευει...» λέει ο Άγγελος.

«Το καρδιαλογικο μας ενδιαφέρει να εφημερευει.» σιγονταρω.

«Ααα για καρδιολογικη θα κοιτάξουμε στο Γεννηματάς!» απαντάει η βλαμμένη.

«Αχ ρε Κυριακή, τι θα έκανα χωρίς εσένα!» λέει ο Γιώργος. Εκείνη σηκώνει αδιάφορα το χέρι της «Αχρείαστη να 'ναι...» ακούγεται σαν τη νονά της εν τω μεταξύ...

Όχι τίποτα άλλο, αλλά η γυναίκα είναι 75 χρόνων!

«Μαθαίνεις τα επείγοντα μη τυχόν και χρειαστεί να στείλεις τον Αδάμ;» συνεχίζει ο Άγγελος το πείραγμα. Μονό τότε αποφασίζει να του ρίξει ένα βλέμμα η αδερφή μου.

«Να σου θυμίσω πως το ΚΑΤ λειτουργεί πάντα.» εκείνος σηκώνει τα χέρια ψηλά προτού βάλει ένα ποτήρι κρασί και πιει μια μεγάλη γουλιά.

«Η αδερφή σου είναι επικίνδυνη.» με πληροφορεί έντρομος.

«Άσε την φίλη μου ήσυχη!» το ότι με κοψοχολιασε θα το έλεγε κανείς λίγο! Η Νικολέτα αγκαλιάζει εμένα και την αδερφή μου σφιχτά καθώς ο Φάνης πίσω της μου αφήνει ένα κουτί γλυκά στην αγκαλιά και μου τσιμπάει τη μύτη προτού βγει στο μπαλκόνι με τον Γιώργο να τον ακολουθεί.

«Τι γίνεται μικρή μου βουζα, μετακομισες εδώ τελικά;» παίζει πονηφα τα φρύδια της. Αρπάζω το ποτήρι με το κρασί από το χέρι του Αγγέλου και πίνω ο,τι έχει απομείνει, δίνοντας του το για να μου το ξαναγεμισει.

«Θα το πάρει σαν όχι.» γελάει πονηρά η μουσίτσα.

«Μην κάνεις αλκοολική την αδερφή μου!» πετάγεται η Κυριακή.

«Ναι, εσένα περίμενε η μικρή γλυκιά μου Βαλεριάνα.» ο Βαγγέλης με τον Κώστα κατέφθασαν δυναμικά με τον Αδάμ να λείπει για να συμπληρωθεί το καρέ των ηλιθίων!

«Ρε Γιώργο, πόρτα δεν έχει πια αυτό το σπίτι σου;» εγώ θα καταλήξω στην καρδιολογικη του Γεννηματά, όχι ο Γιώργος!

«Πως είσαι, μωρό μου;» μας αγνοεί πλήρως ο Κώστας, αγκαλιαζοντας τον Άγγελο.

«Η αδερφή μου που είναι;» λέει ο Γιώργος «Ξέρει ότι την κερατώνεις με την Αγγελουκία να σε κάνει από Ψηλουλή, Κοντούλη;» χαζογελάει.

«Ας του πει κάποιος του μαλάκα ότι το επίθετό μου είναι Κοντούλης και όχι Ψηλούλης!» η απόγνωση στο βλέμμα του είναι ο,τι πιο αστείο!

«Κόψτε τις μαλακίες τώρα και πιάστε δουλειά να στρώσουμε τραπέζι!» τραβάω τον Κώστα και τον Βαγγέλη από τα χέρια μιας και οι υπόλοιποι είναι πιο εύκολοι στο να με βοηθήσουν!

Ο Φάνης θα φέρει μονάχα τις μπύρες αλλά επίσης είναι και αυτός που θα μαζέψει ολόκληρο το τραπέζι με δύο κινήσεις στο τέλος, οπότε τον αφήνω στην άκρη για την ώρα!

«Σου έχει φέρει πλαστικά να φάμε ή θα φάμε σε κανονικά πιάτα;» λέει πονηρά ο βλαμμένος παιδικός μου φίλος.

«Βρε παλιομαλακα Βαγγέλη, σε τάιζα κάθε μέρα, βαρέθηκα να πλενω πιάτα!!» λέω έξαλλη.

«Θα φάμε σε κανονικά πιάτα.» χασκογελάει ο Γιώργος «Ωστόσο την λάντζα θα την κάνει αυτός που θα πιει περισσότερο.» εντάξει, καλό deal.

Δηλαδή θα τα πλύνει ο Φάνης.

«Την γλύτωσα.» μουρμουράει η Νικολέτα. Σηκώνω με περιέργεια το φρύδι μου αλλά αυτή απλώς μου σκάει ένα μεγάλο χαμόγελο.

Μάλιστα!

____________

«Ρε μαλακα αυτό το σουφλε σου μπορώ να το τρώω μέχρι που να σκάσω!» λέει μπουκωμένος με φαγητό ο Αδάμ.

«Και την καρμπονάρα στις 5 το πρωί!» προσθέτει ο Άγγελος. Ο Αδάμ τον δείχνει με το πιρούνι του «Αυτή η γαμημενη καρμπονάρα!!» συμφωνεί.

«Ευχαριστώ παιδιά, τα άλλα τα έκανε ο Γιώργος, δεν ασχολήθηκα.» παραδέχομαι.

«Γλυκό θα φάμε ρε;» λέει ανυπόμονα η Νικολέτα.

Ααα δεν πάει καλά αυτή σήμερα!

«Έχει φαγωθεί μωρή σκασμένη, θα φέρω!» μουρμουράει ο Βαγγέλης «Αι γαμησου δηλαδή!»

«Το ροζ κουτί να φέρεις!» του φωνάζει.

«Πήγατε και φέρατε γλυκά λες και ο κουμπάρος σας δεν έχει ζαχαροπλαστειο ξέρω γω!» λέει ο Κώστας.

«Στο ψυγείο έχει Προφιτερολ. Την Μπλακ Φόρεστ μου να την αφήσετε ήσυχη!» προειδοποιώ.

«Έχεις γίνει πιο προβλέψιμη και από τον Αδάμ όταν περνάει κωλαρα.» μουρμουράει, κερδίζοντας μια σφαλιάρα στον σβέρκο από την Ανατολή, σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνη που έφαγε και ο Αδάμ.

«Δεν έκανα τίποτα!» παραπονιέται ο κολλητός μου.

«Για να μην κάνεις.» απαντάει η αδερφή μου.

«Φάε πια και σκάσε! Εσύ τι τραβάς βίντεο;» ρωτάει μπερδεμένος ο Βαγγέλης τον Γιώργο. Αυτή τη φορά τρώει μια σφαλιάρα στο χέρι ο Φάνης από την Νικολέτα.

Εκεί βρίσκει ευκαιρία και η Αλεξία και τσιμπάει τον καημένο τον Γιάννη που σχεδόν πνίγεται με το φαγητό του.

«Τώρα εγώ τι έκανα;» λέει αγανακτησμενος.

«Όλο και κάτι θα κάνεις!» απαντάει εκείνη απλά, συνεχίζοντας να τρώει ανενόχλητη.

Δεν πάει κανείς τους καλά τελικά!

«Φέρε, θα κάνω εγώ το test drive.» παίρνω το κουτί από τα χέρια του Βαγγέλη αλλά είναι πιο βαρύ από ο,τι υπολόγιζα.

«Τι πήρατε...ρε...» μια μεγάλη λευκή τούρτα με γαλάζιες και ροζ πινελιές υπάρχει μέσα στο κουτί με ένα διακοσμητικό από πάνω να γράφει με χρυσά καλλιτεχνικά γράμματα "It's a...".

«Άντε γαμήσου!» φωνάζω με δάκρυα στα μάτια.

«Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο πια πως αυτό συνέβη ήδη.» λέει εμφανώς συγκινημένος ο Άγγελος. Ανταλλάσουμε αμέσως αγκαλιές και φιλιά, κλαίγοντας όλοι από χαρά και συγκίνηση.

«Εγώ θα το βαφτίσω!» πετάγομαι τρισευτυχισμένη.

«Ναι, δεν φτάνει που κάναμε την μια ηλιθια αδερφή κουμπάρα, θα κάνουμε και την άλλη!» λέει ο Φάνης, ωστόσο μου κλείνει και συνομωτικα το μάτι ο πονηρός!

«Μπορώ να δεχτώ με μισή καρδιά να βαφτίσω το επόμενο.» λέει η αδερφή μου.

«Εε ναι, να το βαφτίσουμε μαζί το δεύτερο και αυτό ας το βαφτίσει η Βαλίτσα με τον Συνο.» λέει χαλαρά ο Αδάμ.

«Καλύτερα να μην ξανακάνω σεξ από το να μου βαφτίσεις εσύ παιδί!» λέει ο Φάνης.

«Καλά, θα σε καταφέρω, έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.» δεν φαίνεται να επηρεάζεται ιδιαίτερα από το απειλητικό βλέμμα του Φάνη.

«Λοιπόν, βάλε εκεί απέναντι το κινητό σου να γράφει να την κόψουμε να δούμε!!» λέει η Αλεξία.

«Θέλω αλλά δύο. Κινητά. Ένα να τραβάμε τα παιδιά και ένα την τούρτα.» κάνουμε παραγωγή σωστή εδώ πέρα, όχι αστεία!

Η Νικολέτα με τον Φάνη κρατάνε μαζί το μαχαίρι και με τα πιο μεγάλα μας χαμόγελα περιμένουμε με κομμένη την ανάσα να μάθουμε αν το βαφτιστήρι μου θα είναι αγοράκι ή κοριτσάκι!

Και μόλις κόβεται το κομμάτι εμφανίζεται και το γαλάζιο παντεσπάνι!

«Ναι ρε πάμε για τον παιδαρο!!» φωνάζει ο Φάνης, τραβώντας στην αγκαλιά του την Νικολέτα. «Την γαμησες!» της λέει πονηρά, ωστόσο τον προδίδουν τα δάκρυα στα μάτια του.

Έχει χεστει από τη χαρά του που θα κάνει γιο ο βλαμμένος!

«Ο Θανασακης...» λέει πνιγμενη στα δάκρυα η Νικολέτα.

Ήταν που ήταν ευσυγκινητη η φίλη μας... Τώρα ποιος μας πιάνει!!

Μετά από έναν ακόμη γύρο αγκαλιων και φιλιών και εφόσον έχουμε καταβροχθισει την τούρτα, μας βρίσκουν τα μεσάνυχτα να έχουμε σχεδόν τελειώσει το στόλισμα του δέντρου με τον Βαγγέλη να πλένει τα πιάτα στη κουζίνα μιας και οι υπολογισμοί του, του βρήκαν λίγο λάθος. Η Νικολέτα δεν ήπιε γιατί μπόρεσα έγκυος και ο Φάνης ήπιε λίγο μιας και οδηγάει και πλέον δεν πρέπει να γυρίσει δύο ασφαλείς πίσω αλλά τρεις!

Ξεκλεβω λίγο χρόνο στη βεράντα αγκαλιά με μια κουβέρτα και ένα ποτήρι κρασί όταν η Ανατολή ανοίγει την μπαλκονόπορτα.

«Δεν πιστεύω να σε ζάλισε το καραόκε του Άγγελου με τον Κώστα;» γουρλώνω ελαφρώς τα μάτια.

«Όχι βέβαια, δεν έχω ακούσει καλύτερες φωνές!» κρατιομαστε για λίγο αλλά είναι αδύνατον να μην γελάσουμε με το θεαμα που αντικριζουμε μέσα στο σαλόνι.

«Βαλερια, πρέπει να μιλήσουμε κάποια στιγμή, δεν ξέρω αν μπορείς να το αποφύγεις άλλο...» σοβαρεύει μετά από λίγο.

«Ναι, φυσικά, θα μιλήσουμε.» δεν ξέρω κατά πόσο το εννοώ βέβαια.

«Θα σου πω μόνο πως έχει πέσει στο τραπέζι να καταθέσεις ως μάρτυρας αλλά και να ανοίξεις την υπόθεση σου.» το αίμα μου παγώνει ακαριαία στην υπόνοια πως πρέπει να μιλήσω για ο,τι κρατάω μέσα μου καλά κρυμμένο τόσα χρόνια. «Πάρε λίγο χρόνο όμως θα πρέπει να μιλήσουμε σύντομα...» χαϊδεύει απαλά τον ώμο μου και μπαίνει μέσα, αφήνοντάς με μόνη μου να με ταλαιπωρούν οι σκέψεις μου...

________

Ουαου παιδιά ανέβασα κεφαλαίο και ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω!

Συγγνώμη που εξαφανίστηκα! Η σεζόν εξαφάνισε κάθε ψήγμα έμπνευσης από μέσα μου!!!

Ελπίζω να επανέλθω σύντομα!!!