Tις υπόλοιπες ώρες η Άννα θα ένιωθε πως ζούσε μέσα σε ένα κυκεώνα αναστάτωσης και κούρασης. Ο Άιντεν την είχε ορμηνέψει ακριβώς από το τηλέφωνο για τις επόμενες κινήσεις της. Δεν ήταν κάτι που διαπραγματεύτηκε. Είχε τον γιο της άρα είχε όλο τον κόσμο της στα χέρια του. Δεν μπόρεσε κάν να του φωνάξει , να του πει όσα είχε στην καρδιά της. Τον υπάκουσε σε όλα.

"Έλα να τον βρεις Άννα"

 "Ναι. Ναι θα έρθω"

Θα εγκατέλειπε την χώρα μια και καλή και θα πήγαινε να τον συναντήσει στην Τζακάρτα. Θα ήταν εκεί με το γιο της και θα την περίμεναν της είπε. Τον άκουσε με προσοχή και προσπαθούσε να μην κλαίει απο παράπονο. Ο γιος της ήταν καλά και αυτό είχε μόνο σημασία.

"Είναι καλά Αιντεν?"

"Ναι . Ναι είναι καλά "

 Μετά απο ώρα μόνο όταν ηρέμησε και κατάλαβε τι ακριβώς έκανε ο Άιντεν και πόσο πρέπει να είχε σχεδιάσει αυτή την τιμωρία..γιατί περί τιμωρίας ήταν όλο αυτό..τότε μόνο το κλάμμα της μετατραπηκε σε οργή.

 Κάποιος άντρας λίγη ώρα μετά εμφανίστηκε στο κατώφλι του σπιτιού της, όπως της είπε άλλωστε ο Αιντεν οτι θα γίνει , για να την συνοδέψει στο ταξίδι της για την Ινδονησία. 

"Είστε έτοιμη?"

"Ναι" έγνεψε η Άννα με μάτια κουρασμένα απο την αυπνία αλλά με ένα σώμα βιαστικό και ανυπόμονο. Είχε μαζέψει λίγα πράγματα . Και δεν κοίταξε ούτε μια φορά πίσω της. Ήθελε να δει όσο πιο γρήγορα τον γιο της. Να τον σφίξει στην αγκαλιά της. Είχε φορέσει φόρμες και είχε δέσει τα μαλλιά της ψηλά. Στην βαλίτσα της είχε βάλει πολλά πράγματα του μωρού. Δεν είχε σκεφτεί καν τι θα κάνει για όσα άφηνε πίσω της. Ο Άιντεν της είχε πει πως τα πάντα θα τα τακτοποιούσε εκείνος .

"Πάμε?" είπε ανυπόμονα στον μελαμψό άντρα που ο Άιντεν είχε πληρώσει αδρά για να την προστατέψει και να την βοηθήσει σε οτι ήθελε.

Όσο για τον Άιντεν..

Όσο για εκείνο τον άντρα που της είχε αναστατώσει την ζωή από τότε που ήταν μικρό κορίτσι ..

όσο για εκείνον..

Ήταν θυμωμένη. Δεν είχε νιώσει ποτέ τόσο θυμό. Θα τον έπνιγε με τα ίδια της τα χέρια . 

Πίσω στην Τζακάρτα

Ο Άιντεν κοίταξε το ρολόι του χεριού του αν και ήξερε ακριβώς τι ώρα είναι. Πέντε λεπτά από την στιγμή που κοίταξε το ρολόι του απο την  τελευταία φορά . Ξεφύσηξε. Νοερά υπαγόρευσε -σχεδόν επιτακτικά- στον εαυτό του να μην είναι ανυπόμονος. Αρνήθηκε να του επιτρέψει να χτυπήσει η καρδιά του σαν έφηβος επειδή πρόκειται να την ξαναδεί. Σκέφτηκε πάλι την προδοσία της, το μυστικό που του πήρε μαζί , ενώ δικαιωματικά του άνηκε. 

Εξίσου του άνηκε ο γιος τους. 

 Σκέφτηκε πως εκείνη τον εξαπάτησε και πως δεν του άξιζε αυτό. Και σιγά σιγά ένιωσε τον θυμό για εκείνη να επιστρέφει μέσα του.

"Προδότρα..μια φτηνή προδότρα" μουρμούρισε σαν να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως μονο αυτό ένιωθε για εκείνη. Πως δεν είχε νιώσει την μετάνοια για την πράξη του , όταν άκουσε τους λυγμούς της στο τηλέφωνο. 

 Ο θυμός του μια μορφή ασπίδας, καθώς η σκέψη πως εκείνη τον αρνήθηκε ταξιδεύοντας χιλιόμετρα μακριά του για να μην την ξαναδεί τον έκανε να λυπάται τον εαυτό του και τον ανδρισμό του , που ως άντρας έχασε στον έρωτα τόσο πολύ.Ουδόλως η σκέψη πως εκείνη νόμιζε πως ήταν αδέρφια , τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Ήταν μια προδοσία χωρίς άλλοθι.

Πήγε ώς το δωμάτιο του γιου του , ίσα για να τον δει να κοιμάται γαλήνια. Η Ρεμέδιος του έκανε ένα ήσυχο νεύμα πως ήταν το παιδί καλά. Τον κοίταξε να κοιμάται. Τα μικρά χέρια του ήταν κάτω από το μάγουλο του και έδειχνε σαν άγγελος. 

Ο γιος του. το αίμα απο το αίμα του.

Θα του έπαιρνε τον γιο του? θα του στερούσε αυτό το πλάσμα απο την ζωή του? 

Το σαγόνι του σφίχτηκε στην σκέψη. Ο θυμός του και η αίσθηση ενός απελπισμένου έρωτα που δεν είχε ανταπόκριση μπερδεύτηκαν μέσα του. Βγήκε απο το δωμάτιο του μικρού , κλείνοντας απαλά την πόρτα και κατευθύνθηκε στο γραφείο. Έβγαλε απο μέσα τα συμβόλαια της εξόρυξης και κοταξε με προσήλωση τους αριθμούς.

Κι έπειτα κοίταξε πάλι το ρολόι του.

"Ανάθεμα" μουρμούρισε και πήρε απο το ξύλινο κουτί με το σκαλισμένο δράκο στην επιφάνεια του ένα πουρο . Το έκοψε και ξεκίνησε να το ανάβει ρουφώντας δυνατά . 

Αν εκείνη δεν τον ήθελε , εκείνος δεν είχε πρόβλημα. Δεν είναι κανένα παιδαρέλι που δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο τον εαυτό του και να σέρνεται πίσω απο γυναίκες. 

Αιντεν κάθαρμα έκλεψες το παιδί της

Το παιδί μου , απαντησε στον εαυτό του που τον αντιμαχόταν σαν αντίπαλο δέος.

Απλά θα έπρεπε να ξεκαθαρίσουν πως έχει πλέον η κατάσταση και πως θα πορευθούν. Δηλαδή τίποτα δεν θα ξεκαθάριζαν. Αυτός θα άνοιγε τα χαρτιά του και εκείνη θα υπάκουε. Ας έπραττε διαφορετικά όταν είχε μάθει οτι είναι έγγυος. Τώρα θα υπάκουε αυτό που θα της έλεγε. ήταν το σωστό και της άξιζε. Είχαν ένα γιο μαζί. Και δεν θα έμενε στο περιθώριο. Ο γιος του χρειάζεται έναν πατέρα , όσο εκείνη και να μην το ήθελε . 

Το κάνεις για να την έχεις. Είσαι κάθαρμα και δεν βλέπεις μπροστά σου.

Το κάνω για το γιο μου. Προσπαθώ να του προσφέρω οτι καλύτερο. Αυτό που εκείνη του αρνήθηκε.

Ψεύτη.

Ρούφηξε ξανά το πούρο και σηκώθηκε πάνω. Έκανε μια άσκοπη βόλτα μέσα στο γραφείο του, κοιταξε έξω απο το παράθυρο την κιτρινοπράσινη αυλή που έζωνε περιμετρικά το σπίτι που ήταν χτισμένο σε αποικιακή αρχιτεκτονική  και έπειτα έκανε να κοιτάξει το ρολόι του αλλά σταμάτησε . 

Πήγε προς την βιβλιοθήκη και το είδωλο του εμφανίστηκε στο γυαλί της προθήκης. Τα μαλλιά του πειθαρχημένα όλα προς τα πίσω, το κουστούμι του σιδερωμένο , τα γένια του..μιας μέρας. Χάιδεψε το μάγουλο του νιώθωντας την τραχιά αφή. 

Θα την έβλεπε. Μετά απο τόσο καιρό .

"Να ξυριστώ" είπε σχεδόν ανάστατα σαν να ξέχασε κάτι σημαντικό και μέτα δάγκωσε το χείλος του. 

Ήταν μια χαρά και έτσι.

Βγήκε απο το γραφείο του και διέσχισε την μεγάλη σάλα όταν απο τα σκαλοπάτια ακούστηκε ο τριγμός απο βήματα. Η Ρεμέδιος κατέβαινε με ταχύ βήμα προς το ισόγειο. Απο το ντεκολτε της φαινόταν η κίνηση  του στήθους της.  

Τον κοιταξε διερευνητικά.

"Όλα εντάξει Ρεμέδιος?" 

'Θα κοιμάται για ώρα. Έφαγε καλά"

"Ωραία"

Πήγε να την προσπεράσει αλλά το γρήγορο βήμα της τον σταμάτησε πιάνοντας τον απο το χέρι. Μια κίνηση που προκάλεσε την έκπληξη του Άιντεν. Κοίταξε το χέρι της και αυτόματα εκείνη του το άφησε.

"Εκείνη έρχεται ?"

"Ναι. Το απόγευμα"

Κατέβασε το κεφάλι της και μετά το σήκωσε αποφασιστικά προς εκείνον. Τα γαλάζια μάτια του την περίμεναν με απορία.

"Τι σε απασχολεί?"της είπε

"Ξέρεις καλά αφέντη. Εδώ και ένα χρόνο που εκείνη σε εγκατέλειψε είμαι εγώ που ..είμαι εγώ που σε φροντίζω..ως άντρα" σταμάτησε το λόγο της και πήρε μια μεγάλη ανάσα φουσκώνοντας τα στήθη της.

Ο Άιντεν έσμιξε τα φρύδια του κάνοντας τα γαλανά μάτια του να σκοτεινιάσουν. Η φράση "σε εγκατέλειψε" δεν είχε ειπωθει ποτέ απο κανέναν εδώ και ένα χρόνο και τώρα ένιωσε την λέξη σαν ράπισμα.

"Γιατί κάνεις ξεκινάς αυτή την συζήτηση Ρεμέδιος?" της ειπε σχεδόν τρυφερά.

Το ύφος του την γέμισε μια αίσθηση απρόσμενης νίκης.Της αναγνώριζε τουλάχιστον οτι εκείνη τον φρόντιζε ως γυναίκα τόσο καιρό. Ο Άιντεν μπορεί να μην μιλούσε ποτέ για την Άννα αλλά εκείνη ήξερε καλά σαν απο γυναικεία διαίσθηση πως εκείνος κάθε φορά που ωθούσε κοφτά τον εαυτό του μέσα της είχε στο μυαλό την μικρή γαλανομάτα. Αλλά πέρα απο την ίδια, ο Άιντεν δεν είχε γυρέψει άλλη. Και αυτό σίγουρα ήταν κάτι.

"Εγώ νομίζω πως περισσεύω εδώ. Εκείνη έρχεται και θα γίνει η κυρία του σπιτιού. Έτσι δεν είναι?"

Τραβούσε το σκοινί, τό ήξερε. Αλλά δεν γινόταν να μην ρωτησει.

"Είναι η μητέρα του παιδιού μου Ρεμέδιος.Όχι η γυναίκα μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτή η άσκοπη συζήτηση "

"Θα της ζητήσεις να είστε πάλι μαζί?"

"Όχι." της είπε μέσα απο τα δόντια του." Δηλαδή..να μην σε ενδιαφέρει αυτό"

Δεν θα επέτρεπε να τον εξευτελίσει δυο φορές η Άννα. Δεν θα της επέτρεπε να του ξαναπεί όχι.

Θα μπορούσε να της δώσει δικαιολογία πως ..

Εκείνη στην τελική πιστεύει ακόμη οτι είναι αδέρφια.

Ε και?

Όπως σε εκείνον του ήταν παντελώς αδιάφορο αυτό..έτσι θα έρπεπε και εκείνη να νιώθει. Εκείνος δεν δίστασε να κάψει κάθε ηθική που είχε για να είναι μαζί. Αδιαφόρησε για την ύβρις, αδιαφόρησε για την αμαρτία που υποτίθεται έκαναν μόνο γιατί ο έρωτας του ήταν μεγαλύτερος απο κάθε λογική. Κάθε ηθική. Και εκείνη..

Ε λοιπόν. .Όχι. Ούτε θα την παρακαλούσε, αλλά ούτε θα της αποκάλυπτε την αλήθεια. Θα την τιμωρούσε μέχρι τέλος, μη λέγοντας την αλήθεια. Εξάλλου δεν τον ήθελε έτσι? Με ευκολία τον παράτησε. Ας τον έχει για αδερφό λοιπόν. Θα είχε απο εκείνον αδερφική αγάπη κι ας μην ήταν αδέρφια. 

Ήταν εγωιστής? παράλογος? ή πολύ ερωτευμένος?Ήθελε να την δει να διαπράττει την ύβρις εξαιτίας του. Ήθελε να τον ερωτευτεί απόλυτα και απεγνωσμένα όπως εκείνος. Αλλά εκείνη ήταν δειλή και λίγη.

"Λες οτι δεν θα της ζητήσεις να είστε και πάλι μαζί , αλλά η σκέψη σου και τώρα δα που μιλάμε γυρνά σε εκείνη"

"Τι θες να ακούσεις Ρεμέδιος? θα την αφήσω εδώ να μείνει, μακριά απο το νησί μας που τοσο κόπιασε για να εγκαταλείψει , θα την αφήσω εδώ μακριά απο έμενα και εγώ θα επιστρεψω στο νησί. Η ζωή θα συνεχιστεί όπως την ξέρεις"

"Και το παιδί σου?Θα το αφήσεις εδώ μαζί της?"

Ο Άιντεν ένιωσε να ασφυκτυεί απο τις ερωτήσεις της. Πότε ακριβώς της είχε δώσει το δικαίωμα να του κάνει ανάκριση? Επειδή μαζί εκτόνωσαν την ανάγκη των κορμιών τους κάποιες φορές?

"Θα έρχομαι να το βλέπω όποτε θέλω. Είναι το σπίτι μου , είναι ο γιος μου και εκείνη θα είναι πάντα η μητέρα του παιδιού μου. Έχεις και άλλες ερωτήσεις Ρεμέδιος?" της είπε κοφτά καθώς τα μάτια του την επέκριναν παθητικά. Δεν της είχε δώσει το δικαίωμα στο ελάχιστο να του κάνει άνακριση. Την πλήρωνε . Ήταν στην υπηρεσία του. Και ναι όποτε ήθελε να συνευρεθεί με γυναίκα δεν ψαχνόταν, πήγαινε σε εκείνη.Αλλά ήταν μια αμοιβαία ικανοποιηση. Ήταν μεγάλοι και οι δυο για να καταλαβαινουν πως το σώμα έχει ανάγκες και πως κάπως πρέπει να τις διαχειρίζεσαι χωρίς να μπλέκεις τις καταστάσεις. 

" είναι θέμα χρόνου να είστε μαζί"

Του είπε σχεδόν θυμωμένα. Ήξερε πως δεν είχε το δικαίωμα, αλλά την τρέλανε η ιδέα πως εκείνη θα έπεστρεφε κοντά του. Τον ήθελε δικό της , μονάχα δικό της. Εκείνη τον εγκατέλειψε! δεν είχε δικαιωμα να επιστρέφει πίσω στις ζωές τους. Εκείνη και ο Αιντεν..

"Τι νομίζεις οτι κάνεις Ρεμέδιος? " το ύφος του αυστηρό , το απέσυρε γρήγορα απο κοντα της και κοιταξε στο βάθος. Όλα πάνω του έδειχναν την ανυπομονησία του.

"Σου ζητάω συγνώμη αφέντη. Ένιωσα πως είσαι αναστατωμένος και ήθελα να μοιραστείς μαζί μου τις έγνοιες σου. Ξέρω πως σου είναι δύσκολο όλο αυτό αλλά έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου"

του είπε και τον πλησίασε με μειλίχιο ύφος.Έγλυψε απαλά τα χείλη της .Το στήθος της ελαφρά ακούμπησε το στέρνο του. Κατάφερε να τον κάνει να την κοιτάξει.

Ζητιάνευε τον έρωτα του. Πως να μην το κάνει αυτό? δεν είχε γνωρίσει άλλον άντρα σαν τον Άιντεν. Κανένας άντρας δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί, ακόμη και αν αυτό που της έδινε ήταν γρήγορο και τελείως σαρκικό. Τον λάτρευε. Κάθε ίντσα του κορμιού του. 

"Ας μην ανοίξουμε ξανά αυτή την συζήτηση. Τα προσωπικά μου δεν αφορούν κανεναν"

"Είπα συγνώμη..και.."

Τα χερια της χαμήλωσαν στην ζώνη του.

"Όχι. Θα έρθει σε λίγο" της είπε με απάθεια συγκρατώντας το χέρι της.

"Άσε με αφέντη να σε κάνω να νιώσεις ωραία. Θα δεις πως η Ρεμέδιος θα σου πάρει όλες τις έγνοιες μακριά. Εκτός αν ακόμη είσαι ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορείς να με αγγίξεις" του είπε και του φίλησε το χέρι τρυφερά και έπειτα γονάτισε μπροστά του ξελύνωντας την δερμάτινη ζώνη του.