To σώμα του σαν ίσκιος έπεσε πάνω του και της συγκράτησε την ορμή του χτυπήματος της χωρίς όμως να πτοήσει την Άννα που του επιτέθηκε ξανά αυτή την φορά με μεγαλύτερο μένος και με μια οργή που ανέβλυζε απο όλο της το σώμα. Ήταν τα λόγια της Ρεμέδιος? Ήταν που για μια ακόμη φορά εκείνος της αναστάτωσε τη ζωή? τα νύχια της μπήκαν στο μπράτσο του και προσπαθησε να τον πονέσει " δεν είχες δικαίωμα να τον πάρεις είναι δικός μου"

"εξαφανίστηκες μέσα σε μια μέρα, έφυγες σαν κλέφτρα και πήρες μαζί σου κατι που δεν σου ανήκει Άννα!"

"Τι ήθελες να κάνω? είμαστε αδέρφια Άιντεν! έχουμε το ίδιο αίμα"

"να έμενες να μου εξηγήσεις να έμενες και να βρίσκαμε μαζί μια λύση"

"η λύση σου ήταν να ήμασταν μαζί"

"έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου αν νομίζεις πως θα με απορριπτες κι εγώ σαν πεινασμένο σκυλί θα γυρνούσα απο πίσω σου αναζητώντας απο εσένα ένα χάδι! είμαι άντρας και τιμάω τα παντελόνια μου δεν θα σε άγγιζα δεν θα τολμούσα να σε αγγίξω χωρίς να το θέλεις"

Το κορμί της πάνω στο δικό του, μια αέναη μάχη του έρωτα και της οργής σημάδευαν εκείνη την πάλη που μεταφέρθηκε κάτω στο πάτωμα, ανέβηκε πάνω του και έσκυψε και τον δάγκωσε, τον δάγκωσε δυνατά στον ώμο κάνοντας τον Άιντεν να μορφάσει και να την γυρίσει απο κάτω του , τα χέρια τους ζευγάρωναν επιθετικά , κυριαρχικά

"ήξερες την αλήθεια και δεν θα μου την αποκάλυπτες ποτέ αν δεν μου μιλούσε η Μαντλέν, δεν δίστασες να με κάνεις δική σου ενώ ήξερες πως μοιραζόμασταν το ίδιο αίμα , είσαι ένα κάθαρμα Άιντεν"

Η φωνή της τρεμόπαιζε μέσα απο τα κύματα οργής, μια θάλασσα που έστεκε μέσα της και τώρα ξεσπουσε με γιγάντια κύματα κατα πάνω του , τα χέρια της τον χτυπούσαν καθώς εκείνος πάσχιζε να την πειθαναγκάσει απο κάτω του να σταθεί φρόνιμη και πάλι του γλιστρούσε και τον δάγκωνε κάνοντας τον να θυμώνει ακόμη περισσότερο, το γυμνό κορμί του φανερώθηκε σε όλο το αντρικό του μεγαλείο καθώς η πετσέτα έπεσε και σωριάστηκε σαν κουβάρι δίπλα τους, οι σαπουνάδες του προσώπου του είχαν γεμίσει τα σώματα τους , το νυχτικό της ανέβηκε ίσα στην μέση της και τώρα με τα γυμνά πόδια της τον κλωτσούσε με μεγαλύτερη μανία

"Είσαι μια προδότρια, πήρες το διαμάντι και το πούλησες για να εξαφανιστείς και για ένα χρόνο δεν έδωσες σημεία ζωής, με άφησες στο σκοτάδι φανερώνοντας πόσο πολύ πρέπει να αηδιάζεις στην σκέψη μου και για όσα έκανα στον κορμί σου, είμαι σίγουρος πως όταν οι νέοι εραστές σου σε άγγιζαν θα έκλεινες σφιχτά τα μάτια στην δική μου σκέψη, στον τρόπο που σε άγγιζα"

"είσαι τρελός  η ζήλια σου σε τυφλώνει δεν υπήρξε εραστής πάλευα να βρω τον δρόμο μου για μένα και το παιδί μου"

"δεν νιώθω ζήλεια για σένα μόνο -" έσκυψε και τον δάγκωσε στα χείλη δυνατά κάνοντας τον να βογγήξει μέσα στο στόμα της " ανάθεμα καταραμένο θηλυκό μην τα βάζεις με έναν άντρα που έχει μεγαλύτερη δύναμη απο εσένα"

"θα με χτυπήσεις αφέντη? γιατί ήδη την δύναμη του πλούτου σου μου την απέδειξες όταν έβαλες να μου κλέψουν το παιδί μου"

"ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΑΝΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ !"

Τα σώματα τους τρίφτηκαν στην πάλη της οργής , σε μια πάλη θυμού που ο έρωτας καθόταν σαρδόνια και τους λοξοκοιτούσε απο την άκρη του κρεβατιού, το παράθυρο άνοιξε με φόρα με την ριπή του ανέμου και η βροχή της καταιγίδας ανεμπόδιστη εισέβαλλε μέσα βρέχοντας τα κορμιά τους στο πάτωμα αλλά κανείς απο τους δυο δεν έδωσε σημασία. Η καταιγίδα του θυμού τους ήταν τόσο ορμητική που ένιωθαν πως τίποτα άλλο δεν υπήρχε στον κόσμο

"κι εσύ βρήκες παρηγοριά κατευθείαν έτσι Άιντεν? πόσο καιρό ένιωθες λυπημένος? ένα μήνα ? δυο μήνες? ή μερικές μέρες βάσταξε η λύπη σου για μένα πριν δώσεις τον εαυτό σου σε άλλο σώμα?"

η ματιά του κρύα σαν ατσάλι έπεσε πάνω της , τα χείλη του κατηφόρισαν στο ξαναμμένο πρόσωπο της χωρίς να την αγγίξουν

"να μην σε ενδιαφέρει τι κάνω με το κορμί μου και που το δίνω. Την μέρα που έφυγες έχασες το δικαίωμα να ορίζεις την καρδιά και το σώμα μου"

"είσαι κάθαρμα και ελλεεινός και σε μισώ τόσο πολύ που θέλω να σε συντρίψω" ανασηκώθηκε και του δάγκωσε τα χείλη , το μπρατσο , την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του, μέσα στο γυμνό κορμί του που παλλόταν απο το ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς του 

"σε μισώ Άννα πιο πολύ..πιο πολύ σε μισώ απο εσένα" της είπε βραχνά ξανά και ξανά καθώς ο ανδρισμός του αυτονομημένος απο το σαρδόνιο χαμόγελο του έρωτα που υπάγεται σε κανόνες μιας δικής του λογικής ανασηκώθηκε κανοντας την Άννα να δαγκώσει τα χείλη της και στην στιγμή να τον σφαλιαρίσει

"δεν θα επιτρεψω να με αγγίξεις ως άντρας"

"ανάθεμα .." μουρμούρισε μέσα απο τα σφιγμένα χείλη του " και η τελευταία γυναίκα στον κόσμο να ήσουν Άννα δεν θα με χαλάλιζα σε ΄σενα , το οτι παραμένω άντρας έχοντας απο κάτω μου μια γυναίκα μην σε κάνει να νομίζεις πως δεν ξεχνάω ποια είσαι. Οποιαδήποτε πόρνη θα μπορουσε στην θέση σου να το καταφέρει αυτό"

Οι κόρες των ματιών της διεστάλθησαν απο την έκπληξη.

"είσαι ..είσαι.." η φωνή της τρεμόπαιξε χάνοντας για μια στιγμή την κυριαρχία της ετοιμολογίας της, μιας ικανότητας που μόνο ο θυμός μπορούσε να τροφοδοτήσει το νου της απέναντι στον άντρα που λάτρεψε σαν επίγειο θεό απο τα μικρά της χρόνια

Εκείνος σηκώθηκε απο κάτω και με θυμό πήγε στην ντουλάπα και τράβηξε ένα λινο παντελόνι, το φόρεσε δίχως εσώρουχο και χτύπησε την μπουνιά του στο δρύινο ξύλο .

Έπειτα το χτύπησε ξανά και ξανά κι επειτα η σκέψη να διαλύσει όλο το σπίτι φανερώθηκε σαν επιτακτική ανάγκη που βρήκε σκόπελο μόνο τον γαλήνιο ύπνο του γιού του.

Έσκυψε το κεφάλι του προσπαθώντας να βρει την ανάσα του

"θα μείνεις εδώ. Θα μεγαλώνεις τον γιο μας, θα φροντίσω να έχετε οτι θέλετε .Πριν το σκεφτείτε θα το έχετε. Εγώ θα έρχομαι να τον βλέπω. Θα μπορούσα να σε συρω στο νησί μας αλλά δεν θα το κάνω , δεν θα σε αναγκάσω να βλέπεις τα μούτρα μου Άννα που τόσο μισείς να τα βλέπεις κάθε μέρα"

Η Άννα πετάχτηκε πάνω , έτοιμη για μάχη 

"κι εσύ με την σειρά σου δεν θα βλέπεις εμένα που τόσο μισείς και θα έχεις όλο το χρόνο να γυρνάς με τις πόρνες που τόσο σου αρέσει να διαφημίζεις οτι τις κάνεις έρωτα"

Το βλέμμα του σπινθίρισε και ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο αρρενωπό του πρόσωπο. Η βροχή έπεφτε με φόρα πάνω του βρέχοντας το κορμί του αλλά έδειχνε σαν να μην το αντιλαμβάνεται

"Ναι. Ναι Άννα. Θέλω να μείνεις εδώ για να μην σε βλέπω και να πηδάω ανενόχλητος τις πόρνες μου . Είσαι τόσο έξυπνη που όλα τα έχεις καταλάβει"

"Το παραδέχεσαι λοιπόν πως με έφερες εδώ απο ένα καπρίτσιο και πως στην ζωή σου όχι απλά μόνος δεν έμεινες αλλά βρήκες και πάλι τις παλιές σου συνήθειες" 

Τον πλησίασε και ορμητικά έπεσε πάνω του με μια οργή που φούσκωνε σαν ανταριασμένη θάλασσα που ξεσπούσε πάνω σε ακίνητα βράχια

Της έπιασε τα χέρια δυνατά

"θέλεις να ..."

Το ύφος του σκοτείνιασε. Μέσα του ένα συνοθύλλευμα απο έρωτα και πάθος, θυμός και λυπη , ζευγάρωναν και ξεπηδούσαν απο μέσα του σαν φλόγες " θέλεις να πηδάω εσένα? θέλεις μήπως όταν έρχομαι να κάνω καλά κι εσένα?" της είπε ειρωνικά, θα μπορούσε να την πνίξει με τα ίδια του τα χέρια, να βάλει τα χέρια του γύρω απο το λαιμό της, το ψιλόλιγνο λαιμό της , να την νιώσει να βογγά απο κάτω του και να πέσει με το κορμί του πάνω στο δικό της κορμί ενω την -

Το ελεύθερο χέρι της βρήκε το μάγουλο της αλλά αυτή την φορά εκείνος δεν το σταμάτησε. Την είχε προσβάλλει. 

"Ζηλεύεις Άννα? έχασες το παιχνίδι σου και ζηλεύεις? "

"Δεν θέλω τα λεφτά σου, θα δουλεύω όπως στην Αμερική, δεν θα είμαι η δούλα που την έχεις φυλακισμένη στο χρυσό κλουβί και θα την επισκέπτεσαι μόνο για να δεις αν είναι υπάκουη"

"Τα λεφτά μου είναι και δικά σου. Η περιουσία που έχτισα την βρήκα απο τον πατέρα μας αρα δεν σου χαρίζω τίποτα. Ασε τις ανοησίες για τις δουλειές. Η δουλειά σου είναι να φροντίζεις τον γιο μας"

"Πως μπορείς να με κοιτάς και να μου λες πως μοιραζόμαστε τον ίδιο πατέρα χωρίς να διστάζεις ? χωρίς να νιώθεις την ντροπή της ύβρις σου?"

Την πλησίασε ήρεμος.

Έσκυψε στο αφτί της

"μα σου είχα πει ήδη Άννα απο την πρώτη στιγμή που έμαθες την αλήθεια. Ειλικρινά δεν μου καιγεται καρφί αν είσαι αδερφή μου"

Τον έσπρωξε

"γιατί είσαι κτήνος, γιατί το μονο που σε ενδιεφερε είναι να με κάνεις δική σου με κάθε κόστος, γιατί με- "

"Γιατί σε α-" έκοψε την φράση του και την άφησε να πέσει κάτω απότομα σαν πυρακτωμένο κάρβουνο που έκαψε το χέρι του.Έστρεψε το πρόσωπο του προς το ανοιχτό παράθυρο. Άφησε την βροχή να πέσει ορμητική στα κλειστά βλέφαρα του

"Ορκιζομαι στον λόγο της τιμής μου ως άντρας Άννα πως δεν θα σε αγγίξω ερωτικά ξανά ποτέ. Για μένα έχεις τελειώσει την μέρα που έφυγες. Μόνο ο γιος μου με ενδιαφέρει"

Η Άννα έκανε ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα προς το ημίγυμνο κορμί του και έπειτα ακόμη ένα βήμα και στάθηκε στο πλευρό του χωρίς να αγγίζονται τα κορμιά τους. Έκλεισε τα βλέφαρα της όπως ο Άιντεν και ένιωσε το ράπισμα της βροχής στα μάγουλα της. Άκουσε την ανάσα της βροχής να ζευγαρώνει με τους χτύπους της καρδιάς της.

"Ορκίζομαι στην τιμή μου ως γυναίκα και μητέρα ,πως δεν θα σε συγχωρέσω ποτέ για το κακό που μου έκανες Άιντεν"

Και έμειναν έτσι ακίνητοι στις θέσεις της καρδιάς τους, σαν βράχοι, στην καταιγίδα που μαινόταν γύρω τους.