Πίσω στο νησί οι μέρες έβρισκαν τον Άιντεν στο ορυχείο να επιβλέπει τους εργάτες, να επιβλέπει τα φορτία θειαφιού , να επιβλέπει τα χαρτια και άλλα χαρτιά που τελειωμο δεν ειχαν. Επέβλεπε τέλος συνέχεια την σκέψη του στην πιθανότητα να παρεκλίνει σε ιδέες που δεν μπορούσαν να τον κάνουν να πάρει ανάσα. Και μόνο σαν βράδιαζε και το σκοτάδι τυλιγε το νησί και οι μπλε καπνοί σάλευαν μονάχα ανάμεσα στα κανελόδεντρα επέτρεπε στον εαυτό του να επιστρεψει στο έρημο σπίτι. Μέσα στο σκοτάδι του ήταν πιο εύκολο να μην βλέπει το φάντασμα της να στοιχειώνει κάθε γωνιά του σπιτιού. Στο φως της μέρας η σκέψη της έλαμπε στις γωνιές του σπιτιού. Εκείνη ήταν μικρό κορίτσι και έπαιζε στην αυλή βρεγμένη και αθώα κοιτώντας τον με χαμόγελο, ήταν έφηβη και έψαχνε στα βιβλία του, ήταν ερωτευμένη και την είχε στα γόνατα του εξηγώντας της ένα ένα τα ορυκτά. 

Ακόμη όμως και στο σκοτάδι  τα φαντάσματα της έλαμπαν οδυνηρά όμορφα κάνοντας τις νύχτες του άγρυπνες και το σώμα του θεριό ανήμερο στην σκέψη της να μην βρίσκει ηρεμία. 

Και καμιά φορά , όταν γευμάτιζε μόνος στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι που όλες οι καρέκλες ήταν άδειες, καμιά φορά που το μπουκάλι του άδειαζε επικύνδυνα κάνοντας τον να την ονειροπολεί με μανία , καμιά φορά επέτρεπε στον εαυτό του να πηγαίνει στην άδεια κάμαρα της και να ξαπλώνει στο κρεβάτι της . Η μυρωδιά της δεν ήταν πουθενά και όμως σαν έκλεινε τα μάτια του μύριζε , ναι μπορούσε να μυρίζει το έλαιο λεμονιού που έτριβε στα στήθη της και τότε ένιωθε τον ανδρισμό του να την αποζητεί να την κάνει δική του. 

Κι επειτα το πρωι τον έβρισκε στο κρεβάτι της θυμωμένο που ήταν τόσο αδύναμος να νικήσει ένα φάντασμα.

Μιλούσε στην Αμαράντα. Την επαιρνε τηλέφωνο συχνά μέσα στην μέρα.

"Η Άννα?" έλεγε καμιά φορά με ντροπή που την αναζητούσε αν και η ίδια δεν φανερωνόταν στο τηλέφωνο.

"Θηλάζει δεν μπορεί να μιλήσει"

"είναι στον κήπο αφέντη αν θελεις να σου την φωνάξω"

"κοιμάται αν θέλεις να την ξυπνήσω"

Και έτσι οι μέρες περνούσαν μέσα στην σιωπή.

Η ζωή μακριά της ήταν μια ατέρμονη σιωπή , τόσο εκκωφαντική που κάλυπτε πολλές φορές και τις κραυγές του θυμού του.

Ενιωθε θλιμμένος.

"Αιντεν" ο Μανού τον πλησίασε και κάθησε στην ξύλινη καρέκλα δίπλα απο το γραφείο του.

"Δουλεύεις συνέχεια ."

Δε σήκωσε το κεφάλι του. 

"Πότε θα πάς στην Τζακάρτα? έχουν περάσει ήδη δέκα μέρες απο την τελευταια φορά που έφυγες"

Δε σήκωσε το κεφάλι του

"Γιατί παιδί μου δεν της λες την αλήθεια? τι άρρωστο παιχνίδι παίζεις ? γιατί κανεις τον έρωτα να φαίνεται σαν πόλεμος όταν μόνο γλύκα μπορεί να φέρει και στους δυο?"

Σήκωσε το κεφάλι του. Κοιταξε τον Μανού που ήδη τον κοιτούσε με πατρική στοργή. Αγάπησε τους άντρες της οικογένειας του, τους είδε όλους να καιγονται απο το πολυπλοκο του έρωτα και τώρα έβλεπε και τον Άιντεν να πράττει το ίδιο. 

"Δεν σου πέφτει λόγος Μανού. Και μη με αποκαλείς παιδί σου"

Ο Μανού όμως είχε έρθει αποφασισμένος. Ο Άιντεν και η Άννα είχαν ένα παιδι. Δεν ήταν καιρός για εγωισμούς.

"Πες της πως δεν είστε αδέρφια και στην στιγμή η Άννα θα πέσει στην αγκαλιά σου. Οτι και να έκανες εκείνη πιστεύω οτι σε αγαπά ακόμη. Πες της πως της επιτρέπεται απο τους θεούς να σε αγγίξει ως άντρας και θα δεις πως θα πέσει στα πόδια σου"

Ο Άιντεν έσφιξε το σαγόνι του και άφησε το μυώδη σώμα του να γύρει στην μεγάλη καρέκλα του γραφείου του.

"και αν δεν της το πω? η αγάπη της σταματά εκεί που οι θεοί ξεκινάνε να ορίζουν? ή μήπως εγώ δεν είχα θεούς όταν τους αρνήθηκα για χάρη της? μήπως εγώ γεννήθηκα ανήθικος και ήταν για μένα πιο εύκολο?ή  μήπως εγώ απλά ενιωσα μεγαλύτερη αγάπη για εκείνη?"

Ο Μανού τον κοιταξε στωικά, μέσα απο ενα καλειδοσκόπιο εμπειρίας που φέρνει άλλα χρώματα και μορφές στην οπτική της σκέψης, χάρισμα που λείπει απο την νεότητα.

"Νομίζεις πως αν της πεις οτι δεν έχετε το ίδιο αίμα θα επιστρέψει σε σενα ? και δεν θα αντέξεις να την αρνηθείς? αλλά μέσα σου δεν θα την συγχωρέσεις ποτέ που σε εγκατέλειψε μπροστά στην ύβρις που έσυ δεν δίστασες να πατήσεις? "

"Με μισεί έτσι κι αλλιώς . Η συζήτηση δεν έχει καμιά αξία. Ακόμη κι αν μάθαινε την αλήθεια δεν θα επέστρεφε σε μένα"

"Ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει αυτό να το ανακαλύψεις. Έχεις πεισμώσει στην ιδέα πως δεν σε αγαπά όπως εσύ την αγάπησες. Και την τυραννάς. Μα δεν της λές την αλήθεια για ένα ακόμη λόγο"

Ο Άιντεν τον κοιταξε με ανανεωμένο βλέμμα. ΄

"Δεν θελεις να της το αποκαλύψεις , γιατί της δίνεις χρόνο να διαπράξει την ύβρις για χάρη σου. Έστω και τώρα. Έχεις την ελπίδα πως στο τελος θα τα κάψει όλα για εσένα. Θα κάψει τους θεούς για τον ερωτα της, όπως εσύ έπραξες "

Ο Άιντεν έμεινε ακίνητος , ανέκφραστος και έπειτα μειδίασε σαρκαστικά.

"Σκέφτηκες γέρο πως ο έρωτας μου για εκείνη έχει τελειωσει και απλά απολαμβάνω μια εκδίκηση που της χρωστούσα?"

Είπε ανάβοντας αδιάφορα ένα πουρο και γυρνώντας το βλέμμα του στα χαρτια με τις εξορύξεις.

"όχι. Αυτό δεν το σκέφτηκα στιγμή Άιντεν" είπε ο Μανού χωρίς ο Αιντεν να κατορθώσει να τον κοιτάξει στα μάτια. 

...............

Ο Ριζ μιλούσε ασταμάτητα για τις παραστάσεις χορού. Είχε σηκωθεί στην σαλα του σπιτιού ειχε σταθεί στην μέση και μπροστα στην Αμαράντα, στο μικρό αγόρι και την φίλη του , τους χόρευε το μονόπρακτο που του είχε δώσει ο σκηνοθέτης.

Λύκνιζε το κορμί του με πλήρη αυτογνωσία του σχήματος του σώματος του , κάνοντας ακόμη και την Αμαράντα να τον κοιτάζει με προσήλωση.

"Και θα κάνετε περιοδείες σε όλη την Ινδονησία?"

"Ναι Άννα! επαγγελματίας χορευτής το πιστεύεις? θα βγάζω χρήματα απο αυτό"

Της εξήγησε ξανά όλη την υπόθεση και ακόμη της χόρεψε και το πρωταγωνιστικό ρόλο μουρμουρίζοντας συγχρόνως την μελωδία. Και σαν λαχάνιασε και το μωρό ξεκίνησε να γκρινιάζει απο την έλλειψη κίνησης , η Αμαράντα το πήρε και το έβγαλε στην αυλή.

Είχε σταματήσει η βροχή και απο ένα σχίσμα στα μαυρισμένα σύννεφα φαινόταν μια αχτίδα φωτός.

Έμειναν μόνοι κοιτάζοντας ο Ριζ συλλογισμένος την θλίψη στα μάτια της φίλης του.

"Άννα" της ειπε αποφασιστικά " ξέρεις πόσοι θεοι στους μύθους του νησιού μας ζευγάρωσαν με κορες και αδέλφια για να δημιουργηθεί αυτός ο κόσμος?" 

Η Άννα τον κοιταξε ενώ τα μάτια της διεστάλθησαν απο έκλπηξη

"Ριζ!" προφερε το όνομα του σαν επίπληξη

"Γιατί θυμώνεις? οτι έγινε έγινε και έχετε και ένα παιδί υγιές . Γιατί απλά δεν ξεχνάς κάτι που την λες και λεπτομέρεια μετά απο όσα έχουν κάνει τα κορμιά σας?"

Τα μάγουλα της Άννας βαφτήκαν κόκκινα.

"Μην το ξαναπείς σε παρακαλώ" και κοιταξε προς την αυλή μήπως και τυχόν η Αμαράντα άκουσε τα ανομήματα που πρότεινε ο φίλος της. 

"Είναι κάθαρμα" του είπε ψελλίζοντας

"Ναι αλλά καιγεσαι για εκείνον"

Έπεσε μια σιωπή. Ο ρίζ πήγε δίπλα της και της έπιασε τα χέρια. 

"Εγώ λεω να τον συγχωρέσεις" της είπε δειλα.

"Κάνει έρωτα στην Ρεμέδιος" του είπε θυμωμένα και ο Ριζ γούρλωσε τα μάτια του. " Μονο στην Ρεμέδιος? ένα χρόνο λείπεις ένας τέτοιος άντρας θα πίστευα πως θα έχει πολλές Ρεμέδιος να ικανοποιούν τον ανδρισμό του"

Τον φίλησε στο μάγουλο και εγυρε στον ώμο του

"Δεν βοηθάς Ριζ αλήθεια και στην τελική πίστεψε με . Εκείνος με μισεί. Μου το είπε ξανά και ξανά."

Ο Ριζ αναστέναξε

"Και τι δεν θα έδινα να με μισούσε και μένα ένας άντρας σαν τον θεό σου..όσο τον θυμαμαι που είχα μπει μικρός στην κάμαρα του και τον είδα γυμνό..Άννα εγώ θα τον συγχωρούσα στο λεπτό . Και να σου θυμισω πως και οι πριγκιπες παντρεύονταν τις αδελφές τους"

"Αχ Ριζ! είσαι ανυπόφορος πως γίνεται να κοροιδεύεις κάτι τόσο άσχημο " του είπε και τον έσφιξε στην αγκαλια της. Ποσο της είχε λειψει ο φίλος της.

....................

"Αμαράντα πες της πως αυριο θα έρθω να δω τον γιο μου"

"Ναι αφέντη καλώς να μας έρθεις"