Ήταν πια ξημέρωμα όταν ο ύπνος ήρθε στα πρησμένα μάτια της Άννας απο το κλάμμα. 

Έκλαιγε όλο το βράδυ , κρύβοντας το πρόσωπο της στο μαξιλάρι, έκλαιγε και παρακαλούσε να γίνει ένα θαύμα και οτι συνέβη εκείνο το βράδυ μαγικά να είχε διαγραφεί. Να ξυπνούσε το πρωι και να μην είχε συμβεί αυτή η ντροπιαστική στιγμή που έπαιζε ασταμάτητα στο μυαλό της. Πως μπόρεσε να το πει αυτό στον αφέντη? Πως δεν ντράπηκε? σκεφτόταν ξανά και ξανά και  θυμόταν ξανά και ξανά το σκληρό του ύφος, τα άγρια του χαρακτηριστικά καθώς το χέρι του προσγειωνόταν πάνω της. 

Πόση ντροπή μπορεί να ένιωσε, πόσο ντροπή θα ένιωθε την στιγμή που θα αναγκαστεί να τον αντικρίσει ξανά. Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να τον δει ξανά στα μάτια. Αν γινόταν θα έφευγε τώρα απο το νησί. Ναι. Θα έφευγε. Αρκει να μην τον έβλεπε ξανά. Τι θα σκεφτόταν εκείνος για εκείνη? Πως ήταν μια φθηνή γυναίκα. Αυτό θα σκεφτόταν, που άνοιξε τα πόδια της με ευκολία και του είπε να την-

Ούτε να το σκεφτεί.

Το κλάμμα ερχόταν ασταματητο και γοερό μη μπορώντας να δεχτεί πως έκανε ένα τέτοιο πράγμα. 

Το πρωι όμως όταν άνοιξε τα μάτια της αντι δια μαγείας να ξεχάσει απο την σκέψη της το ατυχές συμβάν, συνέβη κάτι εντελώς παράξενο:

Μέσα στο νου της ήταν πια ολοκάθαρο, σαν είδωλο που καθρεπτίζεται σε ήρεμη λίμνη, πως αυτό που ένιωθε για τον αφέντη της, χρόνια τώρα , ήταν έρωτας. 

Και ήταν μια σκέψη που δεν μπορούσε πλεον να της κρυφτεί ή να την περιγελάσει. Ήταν μια σκέψη σαν οντότητα, που είχε δική της υπόσταση και ζούσε και την κυρίευε. Η αίσθηση οτι είναι ερωτευμένη, ήταν κάτι τόσο σίγουρο όσο για την ίδια της γνώση πως λεγόταν Άννα και ήταν σχεδόν 18 χρονών.

Ήταν παράφορα ερωτευμένη με τον αφέντη Άιντεν.

 Και καθώς έψαξε μέσα της να βρει την γένεση αυτού του έρωτα, πότε ήταν δηλαδή η στιγμή που ένιωσε έρωτα για εκείνον, κατάλαβε πως δεν υπήρχε αυτή η στιγμή: ήταν σαν να ήταν ερωτευμένη μαζί του ολάκερη την ζωή της. 

Έκλαψε ξανά απο την αρχή και κρύφτηκε κάτω απο το λινό σκέπασμα της.

Δεν υπήρχε πιθανότητα να έβγαινε απο εκεί. 

Ποτέ ποτέ ξανά.

"Άννα σε περιμένουν για το πρωινο"

Άκουσε την ήσυχη φωνή της Μάντις και ίσα που σήκωσε το σκέπασμα για να την δει.

"Νιώθω αδιάθετη δεν θα κατέβω"

Η γριά γυναίκα την κοίταξε με τα θολά μάτια της σαν να διάβαζε τα πάντα που σκεφτόταν η μικρή κοπέλα.

"Κάποια στιγμή θα κατέβεις όμως"

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. " Ξέρεις Μάντις τι έκανα?"

Δάγκωσε τα χείλη της απο ντροπή. Η Άννα  ήξερε πως η Μάντις είχε το χάρισμα να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, αλλά και να προβλέπει το μέλλον. Γι αυτό άλλωστε ο ιεραπόστολος της είχε δώσει αυτό το όνομα όταν ήταν μικρή.

Ένα βράδυ του είχε πει ακριβώς πως θα πέθαινε η γυναίκα του. Και δυο μέρες μετά η άτυχη γυναίκα βρήκε το θάνατο ακριβώς όπως εκείνη η μικρή κοπέλα είχε προμηνύσει.

"Βλέπεις τι θα γίνει Μάντις? Πες μου κάτι..βοήθησε με. Ξέρω πως γνωρίζεις τα πάντα"

Η Μάντις έμεινε ακίνητη . Τα μάτια της ήταν τόσο θολά που αν κάποιος την έβλεπε θα την περνούσε τυφλή, μα ως αλλος τυφλός Τειρεσίας έβλεπε με διαύγεια τα πάντα.

"Βλέπω τον θάνατο να έρχεται"

Η Άννα την κοίταξε με παράπονο καθώς ένας νέος γύρος απο λυγμούς έφτασε στο στήθος της.

"Αλήθεια Μάντις δεν με βοηθάς καθόλου" είπε και κρύφτηκε ξανά κάτω απο το σκέπασμα.

(..)

Η Μαντλέν κοίταξε με απορία τον Άιντεν που έτρωγε πρωινό σιωπηλός. 

"Πώς και δεν περιμένεις την πριγκίπισσα να κατέβει? "

Ο Άιντεν ποτέ δεν έτρωγε αν δεν ερχόταν η Άννα να κάτσει δίπλα του και τώρα που τον έβλεπε να τρώει κάτι μέσα της έλεγε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Κάτι είχε αλλάξει.

Δεν της απάντησε τίποτα. Συνέχισε με σταθερό τρόπο να τρώει χωρίς το βλέμμα του να αναζητήσει όπως άλλες φορές την αργοπορημένη Άννα.

Τα μάτια του έδειχναν κουρασμένα . Αποκοιμήθηκε το ξημέρωμα , όταν πια δεν άκουγε τα κλάματα της Άννας απο το διπλανο δωμάτιο.

Η Μαντλεν διέκρινε στο άνοιγμα της πόρτας την Μάντις.

"Που είναι ? Πάλι θα την περιμένουμε?" είπε εκνευρισμένα καθώς η Μάντις την κοίταξε παγωμένα.

"Είναι αδιάθετη. Δεν θα κατέβει"

"Καλύτερα" απάντησε η Μαντλεν και την ίδια στιγμή γύρισε και κοίταξε τον Άιντεν που συνέχισε να τρώει ήρεμος. Δεν έδειξε ανησυχία, αυτός που όταν αρρώσταινε η μικρή έτρεχε να της φέρει γιατρό ακόμη και για ένα μικρό βήχα.

"Τι συμβαίνει επιτέλους?" του είπε νευριασμένα , αδυνατώντας να συλλάβει τι είναι αυτό που της διαφεύγει.

"Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς" της απάντησε ενώ σηκώθηκε απο την θέση του. Ο Μανού ήδη τον περίμενε για να πάνε στο ορυχείο.

"Θ'αργησω σήμερα , έχω δουλειά" είπε σχεδόν προς το μέρος της Μάντις και εκείνη κούνησε το κεφάλι προς τα κάτω.

"Θα της το πω αφέντη" 

(..)

"Άννα πες μου τι έγινε και σταμάτα να κλαις"

Ο Ριζ είχε τραβήξει στην άκρη την κουνουπιέρα και κάθισε κοντά της. Της τράβηξε το σκέπασμα και είδε την φίλη του με πρησμένα μάτια.

"Κλαις γιατί θα φύγεις απο το νησί? Κλαις για τον χθεσινό καυγά με την Μαντλεν?"

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Δεν μπορώ καν να το ξεστομίσω Ριζ, είμαι μια απαίσια γυναίκα, είμαι μια πόρνη"

Έκλαψε ξανα γοέρα ενώ ο Ριζ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.

"Η Άννα που ξέρω δεν έχει φιλήσει καν αγόρι . Πότε πρόλαβες να γίνεις πόρνη? " της είπε σχεδόν με γνήσια απορία και η Άννα σκούπισε τα δάκρυα της.

"Του είπα.." δίστασε ξανά και έκρυψε το πρόσωπο της στα χέρια της. " του είπα Ριζ ..να με ..να με αγγίξει"

Μισανοιξε τα χέρια της και κοίταξε το βλέμμα του Ριζ.

"Κάτι δεν καταλαβαίνω " της είπε και την ίδια στιγμή άνοιξε το στόμα του σε ένα τέλειο Ο.

"Που να σε αγγίξει? Στα χείλη? Του είπες να σε φιλήσει? θεε μου Άννα δεν σε είχα ικανή, θέλω να πω ήξερα πως είσαι ερωτευμένη και ας μην το παραδεχόσουν ,αλλά ειλικρινα ..να του ζητήσεις κάτι τετοιο-"

Αυτόματα σταμάτησε καθώς είδε την Άννα να κοκκινίζει. 

"Άννα. Κάτι δεν καταλαβαίνω ?"

Την άκουσε να ξεφυσάει.

"Του είπα Ριζ να με αγγίξει..χαμηλά" είπε απελπισμένα και ο Ριζ άνοιξε τα μάτια του διάπλατα.

"Σοβαρά τώρα?" της είπε την ίδια στιγμή χωρίς να μπορεί να πιστέψει αυτό που άκουγε στα αφτιά του.

Έκατσαν για ώρα και συζήτησαν. Του είπε για την σφαλιάρα που της έριξε, για τον τρόπο που εκείνος έγλυψε την πληγή της .. μιλούσε συνέχεια και ο Ριζ την άκουγε σιωπηλός.

Στο τελος σταυρωσε τα χέρια του και σηκώθηκε πάνω.

"Λοιπόν ένα πράγμα μόνο μπορείς να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου"

Ανασηκώθηκε στην στιγμή και η Άννα. "Οτιδήποτε..πες μου Ριζ..πρότεινε μου κάτι..ντρεπομαι τόσο πολύ γι αυτο που έγινε..πως μπορώ να τα διορθώσω όλα?"

Την έπιασε τρυφερά απο τους ώμους.

"Πες του την αλήθεια Άννα. Διεκδίκησε τον"

"Εννοείς.." ψέλλισε η Άννα αδυνατώντας να πιστέψει την ιδέα που είχε ο φίλος του.

"Πες του Άννα..αυτά που μου είπες..οτι τον λατρεύεις ..οτι τον αγαπάς και οτι αυτό δεν θα το έλεγες ποτέ σε κάποιον αν δεν ήσουν απόλυτα και τρελά ερωτευμένη μαζί του"

Η Άννα έφερε τρομαγμένη τα χέρια της στο στόμα της.

"Να..να πω στον αφέντη οτι.."

Έτρεμε στην σκέψη.

"Ναι Άννα. Ζήτησε του να μιλήσετε"