"Λοιπόν αποφάσισες Άννα τι σχολή θα επιλέξεις?"

Η Μαντλέν ήπιε λίγο απο το ουίσκι που της προσέφερε ο Άιντεν και απομακρύνθηκε απο κοντά της. Έκατσε αντικριστά απο τις δυο γυναίκες και έφερε το πούρο στο στόμα του.

"Δεν έχω καταλήξει αλλά νομίζω-"

"Τι εννοείς οτι δεν έχεις ακόμη καταλήξει?"

Τα μάτια της Μαντλέν σμίκρυναν σε δυο μαύρα μικρά ορυκτά λάβας. Ήταν σίγουρη πως η μικρή δεν θα ξεκουνούσε απο το νησί. Αλλά δεν θα το επέτρεπε.

"Ο Άιντεν σε έφερε σε επαφή με τόσα πανεπιστήμια απλά επέλεξε ένα. Πόσο πια χρόνο θέλεις για να το αποφασίσεις?"

Το ύφος της επίμονο. Ανακάθησε στην θέση της και κοίταξε τον Άιντεν που επιδεικτικά κοιτούσε τον τοίχο απέναντι του. Ο καπνός απο το πούρο του δημιουργούσε γύρω του ένα σύννεφο αρωματικό , μια μυρωδιά χαρακτηριστική που τον συνόδευε πάντα .

"Ποιό είναι το πρόβλημα σου? Ο Άιντεν είπε-"

"Απο πότε τον αποκαλείς Άιντεν? Για σενα είναι ο αφέντης σου , αυτός που απο ελεημοσύνη σε μάζεψε και είναι έτοιμος να ξοδέψει μια περιουσία για να σε μορφώσει, νομίζω θα πρέπει να δείχνεις μεγαλύτερο σεβασμο και-"

"Μαντλέν"

Ο Άιντεν ακούμπησε το πούρο δίπλα του. " Τι προσπαθείς να πετύχεις με αυτή την συζήτηση?"

"Αυτό που δεν καταφέρνεις εσύ προφανώς, αυτό που δεν λες στην Άννα και εκείνη δεν εννοεί να καταλάβει"

"Και ποιό είναι αυτό?" η φωνή της Άννας ακούστηκε αποφασιστική.

Η Άννα έσμιξε τα φρύδια της και ελαφρώς σούφρωσε τα χείλια της, μια έκφραση που πάντα έπαιρνε όταν ένιωθε πως της έκανε επίθεση η Μαντλεν.

"Πως καταχράζεσαι την καλοσύνη του. Πως κουράστηκε να νταντεύει την κόρη της πλύστρας και πως επιτέλους πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Καταντάει πια ανήθικο να ζεις κάτω απο την ίδια σκεπή μαζί του. Δεν το βλέπεις Άννα? Είσαι πια γυναίκα . Τι δουλειά έχεις μαζί του εδώ? Δεν είσαι συγγενής, δεν είσαι υπάλληλος, είσαι ένα φορτίο που πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να -"

"Μαντλέν" η φωνή του Άιντεν ακούστηκε βροντερή.

Ναι ήθελε και εκείνος να φύγει η Άννα αλλά δεν δεχόταν να την προσβάλλει. Δεν ήταν φορτίο η Άννα. Η Άννα ήταν..

Ήταν οτι πιο όμορφο για το σπίτι. Και οδυνηρό. Και ναι έπρεπε να φύγει.

Χαμήλωσε το κεφάλι του καθώς πάλευε μέσα του πως θα έπρεπε να χειριστεί όλο αυτό το θέμα.

"Απλά μίλησε της Άιντεν , πες πως έχω δίκιο"

"Άιντεν..αφέντη"

Η φωνή της Άννας τρεμόπαιξε και με μια βιαστική κίνηση σηκώθηκε απο την θέση της και έτρεξε κοντά του. Γονάτισε μπροστα στα πόδια του, όπως όταν ήταν μικρή και τον παρακαλούσε να της διηγηθεί ιστορίες απο αυτά που είχε ζήσει έξω απο το νησί.

Πάντα την έδιωχνε.

"Είναι αλήθεια αυτά που λέει η Μαντλεν?"

Το ικευτικό ύφος της πρόδιδε την ελπίδα πως ήθελε να είναι ψέμματα. Ο αφέντης ήταν ο βασιλιάς της, ήταν ο κόσμος της και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να ξέρει πως εκείνη ήταν ένα φορτίο για εκείνη.

"Αλήθεια βιαζεσαι να φύγω?"

Έσμιξε τα χείλη του αλλά το στήθος του καθώς φούσκωσε , έδειξε πως πήρε μια μεγάλη ανάσα.

Κοίταξε τα υγρά ματια της. Τα μπλε σκουρα μάτια της . Τα σκουλαρίκια απο αχάτη λαμπύριζαν παράξενα στο ημίφως του πολυελαιου.

"Υποθέτω οτι θα πρέπει να φύγεις. Δηλαδή..είσαι όντως μεγάλη και πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην ζωή σου Άννα"

"Θέλεις να με διώξεις? Οι σπουδές είναι μια πρόφαση?"

Έκλεισε τα μάτια της σαν να μην άντεχε να ακούσει μια τέτοια αλήθεια να φεύγει απο το στόμα του.

Τον αγαπούσε. Τον αγαπούσε πολύ. Ήταν ο μεγάλος αδελφός της, ο βασιλιάς του κόσμου της

"Ο κόσμος μιλάει Άννα. Τι δεν καταλαβαίνεις? ήταν γλυκό όσο ήσουν μικρή αλλά τώρα ο κόσμος λέει διάφορα. Είναι εργένης και εσύ νέα κοπέλα , τι δεν καταλαβαίνεις?"

Ο Άιντεν κοιταξε σχεδόν έκπληκτος της Μάντλεν

"Ποιός υπονόησε οτι εγώ μπορεί να έχω κάτι με την Άννα? Ποιός είπε τέτοιο ψεμμα? Η Άννα..Ή Άννα θα μπορούσε να είναι αδελφή μου"

Σηκώθηκε πάνω αναστατωμένος.

Αναστατωμένος με τον ίδιο τον εαυτό του.

"Είναι παιδί και εγώ άντρας . Ποιός μπορεσε να πει κάτι τέτοιο?"

Η Μάντλεν σηκώθηκε πάνω. Ή Άννα έκλεισε τα μάτια της .

Πλησίασε τον Άιντεν.

"Θα μπορούσε να είναι ερωμένη σου" τα μάτια της έλαμψαν με θυμό " μήπως είναι ήδη? μήπως κανόνισες η Άννα να γίνει ήδη γυναίκα στα χέρια σου?"

Η Άννα ανασηκώθηκε και ίσα που δεν έπεσε κάτω. Τα μάγουλα της βάφτηκαν ροζ.

"Σταμάτα να μιλάς ..Είσαι χυδαία. Ποτέ. Ποτέ εγώ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο στην Άννα"

Έσφιξε τις μπουνιές του.

Η Μαντλεν είχε δίκιο.

Είχε δίκιο. Εκείνη έπρεπε να φύγει. Η κατάσταση ήταν περίεργη και τα μυστικά γινόντουσαν ολοένα περισσότερα.

Η Μάντις στην άκρη του δωματίου κοιτούσε με ηρεμία τους τρεις ανθρώπους.

Η μοίρα της ψιθύριζε την συνέχεια της ιστορίας.

Κοίταξε αναστατωμένη ξαφνικά το μπλε ηφαίστειο έξω.

"Να φύγεις Άννα. Το γρηγορότερο . Η Μαντλεν έχει δίκιο. Πρέπει να κάνεις την ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτα για εσένα που θα πρέπει να σε κρατά αλλο σε αυτό το νησι" ο Άιντεν σχεδόν ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του.

"Να φύγω.." ψέλλισε η Άννα καθώς προσπαθούσε να μην δακρύσει.

"Θα φύγω αφέντη αφού αυτό θέλεις"

Πήγε να της πει κάτι, οτιδήποτε, πηγε να την πιάσει απο το μπράτσο και την ίδια στιγμή πίεσε το σώμα του να απομακρυνθεί απο κοντά της.

Την είδε να τρέχει έξω απο το σπίτι.

"Έκανες το σωστό"

Η Μαντλεν έκατσε κάτω στην πολυθρόνα με αέρα νικήτριας. Ήπιε λίγο απο το ουίσκι της και επέτρεψε στον εαυτό της να χαμογελάσει.

Ο απειλητικός ίσκιος του Άιντεν την τρόμαξε. Έσκυψε απο πάνω της. " Απλά μάθε να βγάζεις τον σκασμό όταν σου το ζητάω"

Ο Άιντεν τράβηξε απο τα χέρια της το γυάλινο ποτήρι και το εκσφενδόνισε στον τοίχο με δύναμη.