"ΆΝΝΑ"

Η φωνή του έσκισε τον βραδινό ουρανό , την έβλεπε καθαρά στην άκρη του γκρεμού, ήταν εκεί ακίνητη, το φόρεμα της απο μετάξι ανέμιζε στους καπνούς του θειαφιού.

"Άιντεν δεν αντέχω άλλο να τρέξω" ο Μανού λύγισε στα δυο λαχανιασμένος, έσκυψε και ακούμπησε τα χέρια του στα γόνατα του , η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή " θα πέσει σώσε την Άιντεν ..σώσε την "

Κι εκείνος χωρίς να σταματήσει λεπτό συνέχισε να τρέχει και να φωνάζει το όνομα της απελπισμένα, μα η φωνή του δεν έφτανε ως εκείνη.

Η Άννα στο γκρεμό ζευγάρωνε με την ιδέα του θανάτου, την καλούσε σαν σειρήνα να τον ακολουθήσει, ήταν ένα ήρεμο αίσθημα εν μέσω τρικυμίας.

 Ναι θα το έκανε. 

Το πόδι της ασταθές κούνησε το σαθρό χώμα και πέτρες κατρακύλησαν στην κοφτερή πλαγιά, κατρακύλησαν πάνω στους αιχμηρούς βράχους και βούλιαξαν στην λίμνη , παιδί του ηφαιστείου, μια λίμνη που κάποτε , πριν πέντε χρόνια ο Έρικ είχε βρεθεί, να επιπλεέι με μάτια ανοιχτά , χωρίς πουκάμισο.

Ο Μανού πήρε μια μεγάλη ανάσα και σήκωσε το κεφάλι του. Ίσα που φαινόταν η σκιά του Άιντεν και η Άννα στο πιο ψηλό σημείο και τότε τρομαγμένος οπισθοχώρησε , νόμισε πως δεν έβλεπε καθαρα και όμως πρώτα η καρδιά του το είδε, είδε το θέαμα εκείνο το μακάβριο , το αποτροπιαστικό και χτύπησε η καρδιά του ακόμη πιο γοργά.

Εν μέσω της λίμνης ο Έρικ , όμορφος με γαλανά μάτια που λαμπύριζαν κενότητα τον κοιτούσε. 

"Έρικ.." ψιθύρισε ο Μανού καθώς το σώμα του ένιωσε ένα περίεργο ρίγος. Απο πίσω απο τον νέο άντρα εμφανίστηκε μέσα απο τους μπλε καπνούς το σώμα ένος δεύτερου άντρα, μεγάλου σε ηλικία: 

Ήταν εκείνος. 

Ο πατέρας του Έρικ. 

"Συγχωρεσέ με ..συγχωρέστε με και οι δυο " μουρμούρισε τρομαγμένος και μόνο όταν ένιωσε το χέρι ενός ανθρώπου τραντάχτηκε ξαφνιασμένος και απόσυρε το βλέμμα του απο τα δυο φαντάσματα που στοίχειωναν την ζωή του.

"Πατέρα που είναι η Άννα?" ο Ριζ κοίταξε τον πατέρα του. Ήταν χλωμός , στάλες κρύου ιδρώτα κυλούσαν απο το μέτωπο του. 

"Δεν το ήθελα γιε μου..έπρεπε να αντισταθώ " ο Ριζ τον κοιτούσε απορημένος μη μπορώντας να διανοηθεί την ύβρις που ταλάνιζε χρόνια τώρα τον πατέρα του.

Και η Άννα έκλεισε τα μάτια και δόθηκε στον έρωτα του θανάτου. Θα την άφηνε να την διαλύσει.

"ΑΝΝΑ"

Ο Άιντεν με μια κίνηση την άρπαξε απο τα μπράτσα και την έσυρε πάνω του. 

Απο κάτω ο  Ριζ και ο Μανού είδαν δυο σκιές να γίνονται ένα.

"Την έσωσε" ο Ριζ ψέλλισε αναστατωμένος. Δεν είχε ιδέα πως η φίλη του θα έκανε κάτι τέτοιο. Ένιωσε ενοχές πως δεν κατάλαβε πόσο πολύ εκείνη υπέφερε απο έρωτα. 

"Αφέντη.." ψέλλισε με δάκρυα σαν να ξύπνησε απο εφιάλτη εκείνη μέσα στην νύχτα και βρέθηκε στην αγκαλιά του. "άσε με ..άσε με " πάλεψε μαζί του και  το σώμα του κάλυψε το δικό της, την ακινητοποιησε στο χώμα, " ηρέμησε Άννα" του δάγκωσε τα χέρια προσπαθησε να παλέψει μαζί του , να φύγει απο κοντά του, μα ήταν πιο δυνατός .

Το πρόσωπο του κοντά στο δικό της. Οι ανάσες τους ζευγάρωσαν . "Είσαι τρελή ..τι πήγες να κάνεις? πως τόλμησες να μου το κάνεις αυτό? πως θα μου το έκανες αυτό Άννα? δεν ξέρεις? δεν κατάλαβες τίποτα?" μπερδεμένα λόγια έβγαιναν απο το στόμα του καθώς την έσφιγγε στην αγκαλιά του

"άσε με να φύγω αφέντη"

"όχι έτσι Άννα,όχι με αυτό τον τρόπο, μάρτυς μου ο θεός δεν ήθελα να φύγεις έτσι απο την ζωή μου, δεν ήξερα πως σε πίεσα τόσο, όλα τα έκανα για να σε δώ ευτυχισμένη κι εγώ να μην μπω στο πειρασμό "

"ποιο πειρασμο?" τον κοιτούσε με μάτια υγρά , ήταν στην αγκαλιά του, μύριζε το άρωμα του, οι μπλε καπνοί τύλιξαν τα κορμιά τους στην άκρη του γκρεμού, σαν όνειρο και οι δυο βυθισμένοι

"Θα πέθαινες για μένα Άννα?"

"ξανά και ξανά θα το αποφάσιζα για να σταματήσω τον πόνο της αγάπης"

Την έσφιξε πάνω του με μανία, να την βάλει μέσα του, να την κρύψει, μα η ύβρις ήταν εκεί με δυο χείλια κόκκινα , μάτια περίεργα , μαλλιά κοντά , ντυμένη σε μετάξι

Ένιωσε τότε ο Αιντεν το γέλιο των θεών , το γελιο των θεών σαρκαστικό , περιπαικτικό να του κατετρέχει το νού: οι θεοί του έδωσαν  ένα πεπρωμένο βαρύ που τώρα καταλάβαινε πως ήταν πιο βαρύ απο αυτό που είχε φανταστεί. Σχεδόν ψηλάφιζε το αναπόδραστο του πεπρωμένου του

"πες μου πως αν σε αφήσω δεν θα το επιχειρήσεις ξανά"

"θα το κάνω σου το ορκίζομαι είναι ζωή  μου και επιλέγω να την σταματήσω. "

"μην το λες αυτό Άννα"

"αφου δεν μπορώ να σου ανήκω αφέντη δεν έχει σημασία να ζω , επιλέγω το θάνατο"

Κοίταξε στα μάτια της

Όταν ήταν 14 ετών κάτω απο ένα μεσημεριανό ήλιο κοντά στην λίμνη ήταν η πρώτη φορά που την πόθησε ως άντρας. Ήταν κάτι που δεν περίμενε και όμως καθώς κοιτούσε τα μάτια της , αυτό το περίεργο ερωτικό βλέμμα ένιωσε το ανδρισμό του να σκιρτά, και ναι καθώς το βλέμμα της το είδε καθαρά να κοιτά τον ανδρισμό του γεμάτο απο αθώα ερωτική περιέργεια θέλησε να την κάνει δική του. 

Δεν ήξερε ακόμη . Τίποτα δεν ήξερε. Δεν έπρεπε ποτε να μάθει.

"Δεν μπορώ να σε αφήσω να πεθάνεις, δεν μπορώ όμως και να σε έχω Άννα μου ζητάς το θάνατο μου και δεν το καταλαβαίνεις"

"άσε με τότε αγαπημένε με να πεθάνω εγώ"

"Άννα .."

γιατί η ζωή να το θελήσει έτσι να συμβεί?ήθελε να της πει αλλά σιώπησε. 

Έκλεισε τα μάτια του και για μια στιγμή νοερα βρεθηκε πάλι στην δική του άκρη του γκρεμού. Στην νοητική άκρη ενός γκρεμού που αν πηδούσε μέσα του θα έβρισκε την άβυσσο ενός πάθους που θα τον έτρωγε κάθε μέρα ζωντανό.

Άνοιξε τα μάτια του.

Την κοίταξε αποφασισμένα.

Οι θεοί γελούσαν μαζί του αλλά εκείνος έκλεισε τα αφτιά του. 

Τι πειραζε αν την αποκτούσε...αν εκείνη δεν μάθαινε ποτέ την αλήθεια? αν μονάχα εκείνος κουβαλούσε την ύβρις της πράξης στους ώμους του?

Ναι. Δική του.

Δική του. Να του ανήκει.

"Θέλω να μου ανήκεις Άννα"

ακούστηκε η σίγουρη φωνή του.

 Ο Άιντεν μόλις είχε πηδήξει απο το δικό του γκρεμό. Ένιωθε την άβυσσο γύρω του να τον τυλίγει.

Θα διέπραττε τη ύβρις. Όσο και να το πολέμησε , τελικά έχασε. Το έβλεπε καθαρά. Αν εκείνη επέλεγε να πεθάνει, αυτός θα το σταματούσε, επιλέγοντας για τον ίδιο να πεθαίνει κάθε μέρα δίπλα της. Θα την έκανε ευτυχισμένη. Το ήξερε. Την ποθούσε όσο δεν πόθησε ποτέ γυναίκα. 

Επέλεγε να πεθάνει ο ίδιος.

"Απο αυτή την στιγμή μου ανήκεις Άννα. Μου ανήκει το σώμα σου , μου ανήκει η ψυχή σου "

Το  χέρι του χάιδεψε το μάγουλο της. Κοίταξε βαθιά στα μάτια της.

"Αφέντη.." ψέλλισε εκείνη. "σου ανήκω ήδη , η ψυχή μου ήταν δική σου, τώρα πια έχεις γυναίκα σύντομα θα έχεις παιδιά κι εγώ ..εγώ-"

Ένωσε τα μέτωπα τους . Η Άννα σιώπησε.

"Θα μου ανήκεις ψυχή και σωμα απο αυτή την στιγμή" 

ακούστηκε η βραχνη φωνή του 

" και θα σου ανήκω κι εγώ Άννα. Θα σου ανήκει μέχρι να πεθάνω η ψυχή και το κορμί  μου. Δεν θα υπάρξει άλλη γυναίκα για εμένα, το βλέπω πια καθαρά"

Έβγαλε την βέρα του , το χρυσό ορυκτό, το άλλοθι του, η προσπαθεια του να αλλάξει το πεπρωμένο του. Δεν πήρε τα μάτια του απο πάνω της.

Ο χρυσός στραφτάλισε περίεργα στα χέρια του καθώς με μια κίνηση κοφτή την άφησε να πέσει στο γκρεμό.

"Με καταλαβαίνεις Άννα? τωρα πια ανήκουμε ο ένας στον άλλον"

Το ηφαίστειο ρίγησε

Και πριν εκείνη μιλήσει τα χείλη του βρέθηκαν στα δικά της, βίαια , με ένα πάθος που ορμητικά ξεχείλιζε απο το κορμί του, σχεδόν το φιλί του ήταν επώδυνο, της έκοβε τον αέρα

" Άιντεν..αφέντη μου" η φωνή της τρεμόπαιξε καθώς ένιωθε τα γόνατα της να λυγίζουν

" αυτό δεν ήθελες Άννα? αυτό δεν θέλαμε και οι δυο ? ας καούμε ..ας καώ Άννα για εσένα ." 

βυθίστηκε ο Άιντεν στην άβυσσο του πάθους του, και είχε την γεύση των χειλιών της, μύριζε λεβάντα και θειάφι.

Έτρεμε το κορμί του απο πόθο . 

"μου ανήκεις και σου ανήκω " μουρμούριζε ξανά και ξανά καθώς την φιλούσε τώρα στο μέτωπο , στα χείλη στα μάγουλα κι εκείνη με κλεισμένα μάτια , άγγιζε διστακτικά ένα κορμί, το κορμί του, σαν να ήταν όλα ένα μεγάλο ψέμμα. 

---------

Η ιστορία είναι χωρισμένη σε τρια  μέρη. Στο επόμενο κεφάλαιο μπαίνουμε στο δεύτερο μέρος της ιστορίας. 

Επίσης  λίγα λόγια για τον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία μας ... Το μπλε ηφαίστειο είναι υπαρκτό. Ονομάζεται Καούα Ιτζεν και βρίσκεται στην νήσο Ιάβα, στην Ινδονησία. Το ηφαίστειο είναι γνωστό για την τεράστια ποσότητα ενός θειούχου αερίου που υπάρχει στο εσωτερικό του. Όταν το αέριο αυτό έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας αναφλέγεται οποτε μπορεί κανείς να παρατηρήσει το εκπληκτικό φαινόμενο μιας φλόγας μπλε ηλεκτρίκ. Επίσης το θειούχο αέριο υγροποιείται και σχηματίζει μικρά ποτάμια θείου που διασχίζουν τις πλαγιές του ηφαιστείου μέχρι που εκβάλλουν σε μια θερμή λίμνη  με όμορφο μπλε τυρκουαζ χρώμα: είναι η μεγαλύτερη όξινη και πιο τοξική λίμνη στον κόσμο.  Στο μέρος αυτό υπάρχει ορυχείο οπου οι εργάτες εξορύσσουν το θειάφι σε μορφή κρυστάλλων.

Οι ντόπιοι πίστευαν το ηφαίστειο οτι ήταν θεός και με θυσίες ανθρώπων το εξευμενίζαν. 

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι απο το μέρος αυτό:

βραδυνή λήψη του ηφαιστείου

οι μπλε καπνοί του ηφαιστείου

η λίμνη