Περπατάω μόνος
μέσα σε σπίτι σκοτεινό.
Φωνή ατόμου δεν υπάρχει
να αντηχήσει.

Με συντροφιά μου τη σιωπή,
στης νύχτας την αγκαλιά έχω κρυφτεί.
Παράξενη γαλήνη
μου κυριεύει την ψυχή
Αφήνει μέσα μου το συναίσθημα
της χαράς να ανθίσει.

Έχω απελευθερωθεί.
Στο χώρο έχω ξεχυθεί.
Χορεύω στου ανέμου τη φωνή,
έναν ιδιαίτερο χορό,
χωρίς τα βήματα να ξέρω.

Τα δημιουργώ.
Στις μύτες των ποδιών πατώ.
Μεταξύ ουρανού και αβύσσου ακροβατώ,
και εγκάρδια γελώ.

Ύπαρξη αιθέρια, μοναδική
που δυστυχώς
πίσω από κοινωνικά προσωπεία
επιβάλλεται να κρυφτεί.
Να προστατευτεί,μη μολευτει.
Ατόφια να διατηρηθεί.

Σύντροφο στη χορογραφία μου
δεν έχω να με κρατεί.
Μόνο στο φως της πανσελήνου,
τη σκιά μου βλέπω σε μια γωνιά.
Εκεί έχει σταθεί και με παρακολουθεί.
Στον νυχτερινό χορό μου
την έχω μόνο θεατή.

Θα μείνει εκεί να με θωρεί,
μέχρι να καλύψει ως αυλαία
τη παράσταση μου η αυγή.