Πονάω πολύ
και αυτό με εξοντώνει.
Το άλγος της ψυχής μου
σαν κερί με λιώνει.
Πυρά της μοίρας,λόγχες αιχμηρές
γέμισαν το "είναι " μου
με κόκκινες πληγές
Κι από της ψυχής τα τραύματα
αναβλύζει αίμα και χολή
ποτίζοντας το μέσα μου
σαν πύρινη βροχή.

Καίγομαι,αγκομαχώ
αλλά τη γλώσσα με τα δόντια κρατώ
Στεντόρεια μη βλαστημήσω.
Τον άγραφο όρκο της αντοχής
μην πατήσω.

Να ζήσω προσπαθώ.
Να δω το φως να ξεπροβάλλει
από της σπηλιάς το σκότος.
Δαίμονας μου ο φόβος
και με στοιχειώνει.
Τη σκέψη μου θολώνει
Η αυτοαναιρεση με πληγώνει.

Βήμα βαρύ το πρώτο μου
έξω από τη "ζώνη ασφαλείας".
Έξω από τη ζώνη αφασίας
που σαν φίδι με τυλίγει.

Σα θηλειά ο πανικός με πνίγει
την ώρα που κόβω
τον ομφάλιο λώρο της ανοχής
και απογαλακτίζομαι
από τη λυμφη της προσμονής
που με θήλαζε χορταστικά
η σφαίρα του φανταστικού και του ονείρου.

Δια πυρός και σιδήρου πέρασα
τα λογικά μου να κρατήσω .
Από τις πέτρες που μου πέταξαν
έργο να δημιουργήσω,
και στο λάκκο που με έθαψαν
ρίζες να βλαστήσω.

Να φυτρώσω,να αναδυθώ
Και σαν δέντρο να υψωθώ.
Τους κλώνους μου να απλώσω
σε Ανατολή και Δύση .
Να στέκομαι όρθιος,στητος, περήφανος
και επιβλητικός σαν κυπαρίσσι.