Το κινητό κουδουνισε και πέρασα πάνω από το κρεβάτι και τα πεσμένα ρούχα για να το φτάσω.
"Ετοιμαστηκες;" ρώτησε η Αναστασία.
"Δεν έρχομαι" της είπα. "Είναι γελοίο αυτό που πάμε να κάνουμε. Επιπλέον η μπλούζα που με εβάλες να αγοράσω είναι απλώς απαράδεκτη. Δεν φοράω τέτοια έξαλλα πράγματα και το ξέρεις".
"Πως κάνεις έτσι ρε παρανοϊκό πλάσμα; Ο ένας ώμος της λείπει της μπλουζας, τι το περίεργο βλέπεις;"
Απέφυγα να απαντήσω. "Επιπλέον, το ξέρεις ότι κατά πάσα πιθανότητα θα παμε άδικα ε; ποιες είναι οι πιθανότητες να είναι εκεί σήμερα; Για να μην μιλήσω για το ότι είναι τραγικό και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα μπορεσουμε να βρουμε ποιός είναι μέσα σε τόσο κόσμο".
"Πρώτον, είσαι τόσο αρνητική που με εκνευριζεις. Δεύτερον ... πες μου ότι αστειεύεσαι. Ξέρουμε ότι είναι ο Dj. ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ Dj ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ;;;!!!" Τσιριξε την τελευταία φράση.
"Όταν έχεις νεύρα εισαι ανυπόφορη" της είπα. "Και τέλος πάντων, δεν νιώθω γενικά καλά με όλο αυτό".
"Ωραία. Τότε άσε με εμένα να γνωρίσω τον μυστηριώδη Dj και να ερωτευτούμε και να τα φτιάξουμε και να παντρευτούμε και να κάνουμε μουσικα παιδιά".
"Αμάν πια" σχολίασα. "Σταματα, θα έρθω. Αλλά δεν θα με υποχρεώσεις να του μιλήσω αν δεν θέλω". "Βρε βλακα, δεν παμε να μιλησουμε. Παμε να δούμε αν είναι ωραίος. Και αν είναι, θα συνεχίσουμε να μιλάμε".
"Ελπίζω να μην χρειαστεί να σε δειρω για αυτήν σου την ιδέα".

"Έχει τουλάχιστον εκατό άτομα στην ουρά" αναστεναξα. "Δεν θα μπουμε ποτέ".
"Σκάσε, γκρίνια" μου είπε η Αναστασία που προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω στα ψηλοτάκουνα. Πλησίασε τον πορτιέρη. "Γεια σας. Μπορούμε να μπουμε;"
Ό τύπος φορούσε μαύρο παλτό με σηκωμένο γιακά. Μας κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια.
"Περιμένετε παρέα;" ρώτησε. Γνεψαμε αρνητικά. Ό τύπος κοίταξε λίγο δεξιά και αριστερά, και με ύφος ντίβας σήκωσε την αλυσίδα που μας χώριζε από το εσωτερικό του κλαμπ και μας έκανε νόημα να περασουμε. "Πηγαίνετε στα αριστερά" είπε.
Η Αναστασία μπήκε μέσα κι εκείνη σαν ντιβα και με τράβηξε από το χέρι, αφού πρώτα πλήρωσαμε εισοδο.
Μπήκαμε στο κλαμπ και πιάσαμε θέση στο μπαρ. "Κοίτα γύρω σου να εντοπίσεις τον Dj" είπε με ύφος πράκτορα του FBI.
"Αναστασια" είπα. " Οι Dj είναι μπροστά σου" της είπα. "Να πάρει, είναι και τρεις! Ποιος είναι ο-"
Τα λόγια μου τα έκοψε στη μέση ο Dj που καθόταν στα αριστερά όπως κοίταζες προς το μέρος τους. Ήταν τόση ώρα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό και κάτι έψαχνε, ή συνέδεε τα καλώδια. Δεν μπορούσες να ήσουν σίγουρη με τόσα ζαλιστικά φώτα. Μόλις γύρισε προς το κοινό, το πρόσωπό του φωτίστηκε από έναν προβολεα που έριξε ο υπεύθυνος φωτισμού πάνω του. Εκείνος χαμογέλασε ντροπαλά και σήκωσε το χέρι του κάνοντας νόημα στον υπεύθυνο. Ο τύπος τιμούσε συχνά το γυμναστήριο με την παρουσία του.
 "Να πάρει, δίνω το ετήσιο χαρτζιλίκι μου για να είναι αυτός" σχολίασα.
Η Αναστασία τον κοίταξε, και μαζί της κι εγώ. Ήταν ξανθός και υπό τα φώτα του κλαμπ μπορούσα να δω ότι τα μάτια του ήταν ανοιχτόχρωμα, παρόλο που δεν ήμασταν και σε τρελά κοντινή απόσταση. Ήταν γυμνασμένος˙ το λευκό μπλουζάκι που φορούσε τσιτωνε επικίνδυνα στα μπράτσα και το στήθος του. Επιπλέον είχε ένα απίστευτα γλυκό πρόσωπο. Η Αναστασία τον κοίταζε σαν χάνος.
"Αν δεν είναι αυτός ο Άγγελος, θα πάω να πάρω τον αριθμό του, να το ξέρεις".
"Σταματα και κοίτα τον. Πω τι πάθαμε!"
"Ω κάποια ερωτεύτηκε!" Σχολίασε και γέλασε.
"Μα κοίτα τον!" της είπα. " Αν ο Θεός δεν είχε έμπνευση όταν έφτιαχνε αυτόν τον τύπο, τότε πότε είχε;"
"Κοίτα μην αφήσεις κανένα σφράγισμα στη λαμαρινα που δαγκωσες" είπε γελώντας. " πάω να μάθω αν είναι αυτός" είπε και πριν την κρατήσω, είχε ήδη βγει πάλι έξω με το γνωστό περπάτημα ντίβας που υιοθετούσε κάθε φορά που ήθελε να το παίξει άνετη και επέστρεψε μετα από δύο λεπτά με έναν πιο νέο και πιο άπειρο πορτιέρη, προς έκπληξή μου. Μπράβο, Αναστασία. "Βασικά έχω να τον δω από το νήπιο και δεν θέλω να κάνω κάποια βλακεία" είπε στον νεαρό που τη συνόδευε. Εκείνος έμοιαζε πολύ με ψάρι έξω από τα νερά του. "Τον Άγγελο ψάχνω. Ποιος από τους τρεις είναι;"
Κράτησα την ανάσα μου.
"Ο Dj  στα αριστερά όπως κοιτάς" είπε ο νεαρός. Άρπαξα το ποτήρι και ήπια μια γουλιά από το ποτό μου για να συνέλθω. Πόσο τυχερή ημουν πια;!
Η Αναστασία με κοίταξε με νόημα και έπειτα έδωσε ένα χαρτάκι στον νεαρό. Στοίχημα ότι είχε λάθος αριθμό τηλεφώνου γραμμένο πάνω. Ο πορτιέρης έκανε μεταβολή λες και τόση ώρα τον κρατούσαν δεμένο και έφυγε. Παρόλα αυτά, τον είδα να βάζει το χαρτάκι στην τσέπη του. Καημένε. Η Αναστασία γύρισε δίπλα μου και κάθισε.
"Μμμ... Από ότι βλέπεις, ο Θεός δοκιμάζει τις αντοχές σου" σχολίασε πονηρά.
"Αναστασία σταματα" είπα. "Σταμάτα και δεν μπορώ να πάψω να κοιτάω".
"Κοίτα, τζάμπα είναι" σχολίασε. "Δεν σε αδικώ κιόλας".
"Νομίζω θα πάρω και δεύτερο ποτό" σχολίασα έπειτα από λίγο. 
"Ναι, κάνε όνειρα. Σιγά που θα σε αφήσω να ξεχάσεις τον πόνο σου με το ποτό. Στο κάτω κάτω, αν θες τόσο πολύ να έχεις αποτέλεσμα από σήμερα, τράβα και μίλα του. Ντροπαλός μοιάζει, αλλά περιφέρεται συχνά. Όταν λοιπόν περάσει από εδώ, πιάσ' του κουβέντα". 
"Είσαι τελείως για τα σίδερα της είπα" και ανακάτεψα αφηρημένα το ποτήρι μου. "Εγώ δεν ήθελα καν να έρθω. Και τώρα θα πάω να του πιάσω και κουβέντα; Για να μην αναφέρω ότι ένας τύπος σαν εκείνον δεν θα γύριζε να κοιτάξει κάποια σαν εμένα". 
"Αν άνοιξες πάλι το κουτάκι με τις ανοησίες, πες το μου, να πάω να κάτσω αλλού. Δεν μπορώ να σε ακουω να γκρινιάζεις όλη τη βραδιά. Μπορεί να χάσω την υπομονή μου και να σου δώσω καμιά φάπα μπας και συνέλθεις". 
Καταλάβατε. Δεν είχα καμία ελπίδα να πείσω την Αναστασία να το δει το θέμα από την δική μου οπτική γωνία. Βασικά, δεν το είχα καταφέρει και πολλές φορές. 

Ο Άγγελος - ακόμα μου φαινόταν πολύ καλό για να είναι αληθινό- πέρασε καναδυό φορές δίπλα μας, όχι ιδιαίτερα κοντά, με κατεύθυνση έναν τύπο προς τα πίσω, σε μια πόρτα δίπλα από την είσοδο απο την οποία είχαμε μπει εμείς. Καμία φορά δεν έκανε κίνηση να κοιτάξει. Όχι μόνο εμάς. Όλο το βράδυ μίλησε μόνο με ένα παιδί που καθόταν σε κάτι τραπέζια στα δεξιά του χώρου και αυτό ήταν όλο. Όλη την υπόλοιπη ώρα την έβγαζε με ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά, να μιξάρει και - δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο - τα τραγούδια. 
"Δεν υπάρχει αυτό που ζω" σχολίασα σε κάποια φάση στο αυτί της Αναστασίας. Μόνο έτσι μπορούσε να με ακούσει. Η μουσική ήταν υπερβολικά δυνατά. 
"Σκάσε και απόλαυσέ το!" μου είπε και άρχισε να χορεύει επιτόπου. Το ουίσκι με κόκα κόλα που είχε πάρει, είχε προφανώς ήδη αρχίσει να επιδρά. "Λοιπόν, για πες. Δεν είχα και μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ιδέα που σε έφερα εδώ; Και για μετά το πάρτι, έχω ακόμα μια πιο καταπληκτική" σχολίασε. 
"Αυτές τις καταπληκτικές σου ιδέες είναι που φοβάμαι" της είπα. 

Όταν η εγρήγορση του κόσμου είχε πιάσει πάτο και οι πρώτες πρωινές ώρες είχαν ήδη φτάσει και φύγει, αποφασίσαμε με την Αναστασία να φύγουμε κι εμείς. "Θα πάμε στο αμάξι σου" είπε, "αλλά δεν θα φύγουμε. Είδα τον Άγγελο να βγαίνει στην είσοδο, πρέπει να μιλάει με κάποιον. Θα κάτσουμε μέσα στο αμάξι και θα του στείλεις μήνυμα". 
"Είσαι εντελώς-"
"Μην μιλάς, και κάνε αυτό που σου λέω. Εμπιστεύσου με". 
Ο Άγγελος πράγματι μιλούσε με κάποιον. Ήταν ένας τύπος ελαφρώς ψηλότερος από εκείνον, ντυμένος με ένα μαύρο μπλουζάκι με το σύμβολο του κλαμπ. Σε αντίθεση με τον Άγγελο, δεν έμοιαζε να επισκέπτεται συχνά το γυμναστήριο. Ωραία, φτάσαμε στο σημείο να συγκρίνουμε τους πάντες μαζί του, σκέφτηκα. Ήταν καστανός και έμοιαζε να έχει καλή σχέση με τον άγγελο - Άγελλο. 
Η Αναστασία με τράβηξε από το μανίκι πριν προλάβω να καρφωθώ από τον τρόπο που τον κοίταζα και βγήκαμε έξω. Μπήκαμε στο αμάξι, από όπου είχαμε μια καλή εικόνα του χώρου. 
"Ωραία. Στείλε τώρα". 
"Δεν είμαι και πολύ σίγουρη για αυτό που θες να κάνω". 
"Λοιπόν, ο τύπος μοιάζει να μην είναι κανένας δολοφόνος, βιαστής και τέτοια. Έχει μια νορμάλ δουλειά - και πολύ σέξι αν μου επιτρέπεις να πω - και γενικά δεν δείχνει να έχει ξεφύγει από αυτά που σου έχει πει εσένα. Για να μην αναφέρω ότι σου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα μόλις τον είδες. Οπότε θα έλεγα, ότι ο τύπος σε ενδιαφέρει. Και το μήνυμα δείχνει ακριβώς αυτό. Ότι ενδιαφέρεσαι". 
"Και ότι είμαι λυσσάρα". 
"Είναι σκατά η εποχή που ζούμε, μικρή, δεν φταις εσύ" είπε η Αναστασία, στην οποία έριχνα δύο χρονάκια. "Όταν μια κοπέλα δείξει ενδιαφέρον για ένα αγόρι, αυτόματα την κρίνουμε σαν λυσσάρα. Σπάσε το ταμπού, Ερατώ. στείλε του ένα μήνυμα". 
Έβγαλα το κινητό από την τσέπη του δερμάτινου που φορούσα και πάτησα το εικονίδιο των μηνυμάτων.
"Λέγε" είπα. "Κοίτα μόνο να μην είναι πολύ έξαλλο". 
"Καθόλου. Λοιπόν γράψε... Ήσουν πολύ καλός σήμερα. Μου άρεσε πολύ η μουσική σου. Καλό βράδυ, θα τα ξαναπούμε. Πώς σου φαίνεται; πολύ καλό δεν είναι;"
Όσο μιλούσε εγώ είχα ήδη γράψει το μήνυμα και το δάχτυλό μου περιπλανιόταν άσκοπα πάνω από την Αποστολή.  Ήλπιζα σε ένα θαύμα. 
"Πάτα το ντε!" φώναξε. "Πριν μπει μέσα, θέλω να δω αντιδράσεις". Το πάτησα πριν προλάβω να αλλάξω γνώμη. 
Καρφώθηκα στην είσοδο του κλαμπ, και τον είδα να στηρίζεται σε μια από της κολόνες που συγκρατούσαν τις αλυσίδες που ήταν πριν γύρω από την είσοδο. Ξαφνικά κοίταξε κάτω και δεξιά του και έβγαλε το κινητό από την τσέπη του. πάτησε κάτι και έμεινε για λίγο να διαβάσει. Μόλις τελείωσε τινάχτηκε απότομα, ρίχνοντας σχεδόν κάτω την κολόνα και άρχισε να κοιτάζει αριστερά και δεξιά. 
"Αχ, όσο πάει τον συμπαθώ και πιο πολύ" σχολίασε η Αναστασία. Ο φίλος του τον κοίταζε λίγο περίεργα και φάνηκε να του λέει κάτι. Ο Άγγελος κούνησε το χέρι του και βγήκε ξαφνικά έξω. Πάτησε κάτι στο κινητό και το δικό μου άρχισε να κουδουνάει στην τσέπη μου. 
"Αναστασία, με πήρε τηλέφωνο. Αναστασία" είπα και άρχισα να την τραβάω από το μανίκι. 
"Σταμάτα βρε χαζό, απάντησέ το" είπε ήρεμη. 
Έσυρα το δάχτυλό μου στην οθόνη και μίλησα. "Παρακαλώ;"
"Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ" σχολίασε ο Άγγελος με μια ικανοποίηση και μια ίσως υποβόσκουσα χαρά στη φωνή του. "Γιατί δεν μου είπες ότι θα ερχόσουν;"
"Βασικά, ήμουν. Έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Όσο για το ότι δεν στο είπα..." Η Αναστασία άρχισε να μου δίνει οδηγίες βουβά. "... το αποφάσισα τελευταία στιγμή και δεν ήξερα πώς θα το έπαιρνες αν στο είχα πει". 
Ο Άγγελος άφησε ένα γελάκι. Τον είδα από μακριά, με το ελεύθερο χέρι στο στόμα, να τραβάει το κάτω χείλος του, ψάχνοντας να βρει κάτι για απάντηση. Πήγε προς την είσοδο και κάθισε στα σκαλοπάτια χαμογελαστός. "Θα το έπαιρνα όπως και τώρα. Δεν είχες λόγο να ανησυχείς για κάτι". 
Η Αναστασία είχε κρεμαστεί στο λαιμό μου για να ακούει. "Απλώς δεν ήξερα..."
"Μην το σκέφτεσαι" είπε εύθυμα. "Μόνο που υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι" συνέχισε πειρακτικά, στον ίδιο τόνο. "Εσύ ξέρεις πώς είμαι. Εγώ όχι. Είσαι λιγάκι άδικη, νομίζω". 
Θα είχα αρχίσει να φρικάρω ότι θύμωσε, αν δεν έβλεπα την έκφρασή του. Χαμογελούσε, σαν 5χρονο. Ζημιά μας έκανες, Άγγελε. 
"Μάλιστα. Και πώς νομίζεις ότι μπορώ να διορθώσω αυτή την αδικία;" Η Αναστασία μου χαμογέλασε ενθαρρυντικά σε στυλ μπράβο σου κοπέλα μου.
Εκείνος γέλασε και πάλι. Να πάρει, ακόμα και η φωνή του ήταν σέξι. "Προτείνω να βγούμε αυτές τις μέρες. Εννοώ, αν το θέλεις κι εσύ. Επιπλέον σχεδόν μου το χρωστάς, εγώ δεν ξέρω καν τι χρώμα μάτια έχεις, ενώ εσύ με έχεις δει. Ολόκληρο. Εννοώ..."
"Ξέρω τι εννοείς" είπα, ενώ ήταν η σειρά μου να γελάσω. "Και θα το ήθελα πολύ. Θα περιμένω μήνυμά σου, για το πότε μπορείς. Α, και τα μάτια μου είναι γαλάζια". 
"Το αγαπημένο μου χρώμα" σχολίασε. "Γιατί όμως να το αφήσουμε στο άκυρο;" ρώτησε ξαφνικά. "Αύριο έχω κάτι δουλειές και δυστυχώς δεν μπορώ, μεθαύριο όμως είμαι ελεύθερος. Εντελώς δηλαδή, δεν έχω να κάνω τίποτα. Οπότε αν θες..."
"Γιατί όχι;" είπα. Τον είδα να ανασαίνει σχεδόν ανακουφιστικά. 
"Ωραία. Ξέρεις τα Starbucks δίπλα στον σταθμό;" ρώτησε. 
"Τα ξέρω". 
"Χαίρομαι. Ε... δηλαδή, θέλεις να βρεθούμε εκεί... ας πούμε στις 5 το απόγευμα; Μπορείς;"
"Μπορώ" απάντησα. Θα σε δω λοιπόν μεθαύριο, στις 5". 
"Εντάξει, θα τα πούμε τότε. Καληνύχτα. Και... σε ευχαριστώ που ήρθες". 
Άφησα ένα γελάκι χωρίς να μπορώ να πω κάτι άλλο και έτσι το έκλεισα. Κοίταξα από το παράθυρο του αυτοκινήτου και τον είδα να ορμάει μέσα την ώρα που ο φίλος του - όχι αυτός με τα μαύρα, ο άλλος στον οποίο μιλούσε όλο το βράδυ - έβγαινε έξω. Ο Άγγελος έπεσε πάνω του και όταν ο άλλος τον κοίταξε απορημένος, ο Άγγελος του έδειξε κάτι στο κινητό. Ο άλλος χαμογέλασε και αγκάλιασε τον Άγγελο, με εκείνον τον τρόπο που όλοι οι άντρες μοιάζουν να ξέρουν από την μέρα που γεννιούνται. Ο Άγγελος του είπε κάτι, ο φίλος του γέλασε συμπαθητικά και του έδωσε μια φάπα στον αυχένα. 
"Αχ, άντρες" σχολίασε η Αναστασία. "Νιώθω πως βλέπω πιτσιρίκια στον παιδικό σταθμό". 
"Είναι πιτσιρίκια στον παιδιό σταθμό" της είπα, μη μπορώντας να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. 
"Χα... θα με πας σπίτι τώρα, ή θα μείνεις εδώ να χαζεύεις την ξανθιά οπτασία;"
Κοιτώντας προς το κλαμπ, είδα τον Άγγελο με τον φίλο του να μπαίνουν μέσα, μιλώντας για κάτι, χαμογελώντας και οι δύο.