Αγαπημένη μου Άρτεμις,

Η μόνη μου χαρά, εδώ πάνω, είναι τα γράμματα σου, αλλά κι η σκέψη μου για σένα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπεις εσύ κι η αξιολάτρευτη κόρη μας.

Το μόνο που ζητάω από σας είναι να σταθείτε δυνατές σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έτσι ώστε να μου δώσετε την απαραίτητη δύναμη να συνεχίσω να κρατάω το όπλο μου στο χέρι.

Άρτεμις μου, αγάπη της ζωής μου, μακάρι που το κρύο κατακτάει το σώμα μου και γίνομαι σιγά σιγά αναίσθητος, η ψυχή μου καεί για σένα σαν την Ιερή Φωτιά της Βέστας. Τη συντηρούν οι Εστιάδες Παρθένες καθημερινά · με τα γράμματά σου, τις σκέψεις μου για σένα και της Αθηνάς μας · και με την απεριόριστη υποστήριξη και δύναμη που μου προσφέρει η πίστη μου γυναίκα από το σπίτι μας. Έτσι η αγάπη μου καταπολεμάει την αναισθησία. Η ψυχή μου καταπολεμάει το σώμα.

Όλα αυτά, μου προσφέρουν δυνάμεις ατελείωτες.

Δε θέλω να ανησυχείς για μένα · μας προστατεύει η Παναγία σε κάθε μάχη που πολεμάμε. Μας σκεπάζει με το πέπλο της από τα ουράνια.

Χάσαμε αρκετούς συντρόφους, όμως όλοι πέθαναν για την πολυαγαπημένη μας πατρίδα και πάνω από όλα για την ελευθερίας μας!

Εδώ πάνω είμαστε για να προστατέψουμε την οικογένεια μας, τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας, την πατρίδα μας, την ελευθερία μας και τα ιδανικά μας!

Δε θέλω να κλαίς όταν σου ανακοινώσουν τον θάνατο μου, αντιθέτως θέλω να χαίρεσαι επειδή ο άντρας σου, ο πατέρας της κόρης σου, πέθανε με τιμή στο μέτωπο για όλους μας!

Αυτό να λες! Αυτό να πεις στην κόρη μας μόλις μεγαλώσει: "Αυτός ήταν ο πατέρας σου, Αθηνά μου, ένας από τους πολλούς." και παράλληλα να της δείχνεις το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη. Εκεί όπου αναπαύονται όλοι όσοι έχυσαν το αίμα τους για την ιερή αυτή γη.

Ζητώ να είσαι μία υπερήφανη γυναίκα ενός ήρωα, είτε επιστρέψω είτε όχι. Η αίγλη σου δε θέλω να υποτιμηθεί από κανέναν, το αξίζεις και με το παραπάνω. Στάθηκες δυνατή όπως πολλές άλλες Ελληνίδες στο έπος που ζούμε. Όχι άδικα, η Ελλάδα γεννάει τολμηρές και δυνατές μητέρες όπως εσένα.

Αν όμως δεν επιστρέψω ακόμη και μετά το τέλος αυτού του πανελληνίου αγώνα για την ελευθερία, θέλω να μην ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου πόσο σε αγαπάω και σε αγαπούσα , πόσο νοσταλγώ και νοσταλγούσα να επιστρέψω στην αγκαλιά σου, στο σπίτι μας, στη πόλη μας...

Φίλησε την Αθηνά εξ ονόματος μου.

Οι μάχες μας κέρδισαν, άξια, μία θέση στην παγκόσμια ιστορία. Οι Έλληνες για ακόμη μια φορά απέδειξαν γιατί λέγονται Έλληνες! Ο εχθρός οπισθοχωρεί και μας αναγκάζουν να τους κυνηγάμε. Οι ρόλοι μας άλλαξαν, ο κυνηγός γίναμε εμείς και αυτοί το θήραμα.
Πόσο σαρκαστικό ακούγεται, έτσι δεν είναι;

Σε αγαπάω απέραντα! Να προσέχεις το εαυτό σου, αλλά και την Αθηνά μας! Θα παραμείνεις για μένα "η θέα Άρτεμις των Αρχαίων Ελλήνων."

Σε χαιρετώ για τώρα... θα τα πούμε στη βασιλεία του Θεού!

Με αγάπη,
ο Δημήτρης σου.

Αυτό το γράμμα βρέθηκε στη τσέπη της χλαίνης ενός νεκρού στρατιώτη, μετά από τη μάχη της Χειμάρρας.

****

Αυτό εδώ το γράμμα αποτελεί φόρος τιμής σε όλους όσους πολέμησαν στον πιο αιματηρό πόλεμο της ιστορίας, ιδιαίτερη τιμή στους Έλληνες φαντάρου στο έπος του σαράντα. Είναι ένα ζωντανό υπόδειγμα για όλους εμάς. Αιώνια τους μνήμη!

Υποχρέωση μας είναι να θυμόμαστε και να λέμε την ιστορία τους, τους αγώνες που έδωσαν και τις θυσίες που πρόσφεραν για την ελευθερία μας.

(Το γράμμα αποτελεί ένα κομμάτι της φαντασίας μου)