H επόμενη μέρα, θα ήταν στα σίγουρα το πρώτο μεγάλο βήμα για τις γιορτές. Οι τρείς τους ξύπνησαν με μία απίστευτη όρεξη και το μόνο βέβαιο ήταν πως και η φύση όλη, τους συμπαραστεκόταν με τον λαμπρότερο ήλιο της. Η Ζόε ήταν από νωρίς έτοιμη και ευδιάθετη, ενώ μεταξύ των άλλων δύο κυριαρχούσε μία αμηχανία. Η Σάρα πάλευε να συνειδητοποιήσει, πως στην ουσία, είχε φιλήσει ένα αγόρι που είχε ίσως τα χρόνια του παππού της τα μισά και τα αφτιά του είχαν ένα ιδιόμορφο, κωνικό σχήμα. Από την άλλη ο Γκέντελ μάλωνε τον εαυτό του για το θράσος του να φιλήσει την εγγονή του Λόμιλ, του πρώην συνεργάτη του. Τι θα σκεφτόταν αν το μάθαινε; Αποτέλεσμα αυτού, ήταν οι αμήχανες κινήσεις και ματιές που πάλευαν να ξεγλιστρήσουν μακριά από τα πρόσωπά τους. Η Ζόε έχοντας καταλάβει την ιστορία, ξεφύσησε από μέσα της ψιθυρίζοντας ένα ΄΄μεγάλοι΄΄ και σκεπτόμενη πως θα προτιμούσε να κολλήσει σε αυτήν την ηλικία.

Κατευθυνόμενοι στο κεντρικό κτήριο, έκατσαν στα μεγάλα του τραπέζια καρτερώντας τον νάνο και παρακολουθώντας όσους δούλευαν διαβάζοντας τις ευχές των ανθρώπων, ώστε να τις κρίνουν κατάλληλες να ταξιδέψουν στα κεντρικά του Βόρειου Πόλου. Δέκα λεπτά αργότερα, φάνηκε ο Όρελιν, ο οποίος ενημέρωσε τον Γκέντελ, πως το ποδήλατο του χιονιού του ήταν και πάλι έτοιμο να ταξιδέψει. Θα χρησιμοποιούσε και ο ίδιος ένα για την διαδρομή της μίας ώρας μέχρι το Όλομ. Το χιόνι ήταν απαλό ακόμη και το ποδήλατο το έσκιζε με ευκολία. Η Σάρα για κάποιον λόγο ευγνωμονούσε στα κρυφά την τύχη της, που δεν είχε χρειαστεί να αγκαλιάζει τον Γκέντελ στη διαδρομή, μιας που η μικρή της αδερφή βρισκόταν ακριβώς στη μέση. Με μικρά διαλείμματα για ένα μικρό σνακ, τελικά είδαν το Όλομ να ξεπροβάλει στο βάθος, με τα υπέροχα, παραδοσιακά του σπίτια και τη γιορτινή του διάθεση. Τα κορίτσια ένιωσαν στα ξαφνικά σαν να είχαν γυρίσει σπίτι.

Κατεβαίνοντας και αφήνοντας το ποδήλατο στο μαγαζί από όπου το είχαν νοικιάσει, κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Όρελιν με τον Γκέντελ να ξεροβήχει, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως έπρεπε να κάνουν μία μικρή διάρρηξη προκειμένου να μάθουν πού θα μπορούσαν να τον βρουν. Ο ίδιος είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του στα ξαφνικά και κανένας δεν γνώριζε πως βρισκόταν στο Λάιτλιν.

«Ελπίζω η ζημιά να μην είναι μεγάλη. Εντάξει, δεν είχα ποτέ μου και την παραδοσιακή, σκαλιστή πόρτα για να φοβάμαι..» είπε τώρα πιο εύθυμα, όταν φτάνοντας διαπίστωσαν πως οι μικροί καλικάντζαροι είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν μπαλώσει το σημείο όπως όπως. «Χρειάζομαι μερικά από τα εργαλεία μου και έπειτα μπορούμε να πάμε στο εργοστάσιο» τους είπε και ένευσαν θετικά.

Ξεκλειδώνοντας, βρήκε τα πλάσματα να έχουν παραταχθεί με απόλυτη ευθυγράμμιση μπροστά του, σκούζοντας χαρούμενα και στενεύοντας τα μάτια τους στη θέα των υπόλοιπων.

«Μην ανησυχείτε. Είναι φίλοι» τους είπε ενώ άναβε τα φώτα του σαλονιού, ψαχουλεύοντας σε ένα σημείο πίσω από το τζάκι. «Ο λόγος που αποφάσισα να φύγω» ξεκίνησε να λέει απευθυνόμενος στους υπόλοιπους «ήταν γιατί το εργοστάσιο στην ουσία δεν είχε καθόλου δουλειά. Ποιος θα ήθελε να αγοράσει στολίδια αξίας από τη στιγμή που ο ίδιος ο Άγιος είχε παραιτηθεί; Χαίρομαι ωστόσο που επέστρεψα...αλήθεια» είπε στο τέλος σχεδόν σαν να μιλούσε στον εαυτό του, με έναν τόνο νοσταλγίας στη φωνή του.

Ακριβώς πίσω από το τζάκι, υπήρχε μία εσοχή στον τοίχο, μία κρυψώνα συγκεκριμένα ενός εργαλείου το οποίο παρήγαγε γυαλί ειδικό, και από το οποίο είχε δημιουργηθεί και το θρυλικό στολίδι. Ο Όρελιν το κοίταξε μερικές φορές και το ενεργοποίησε για να είναι βέβαιος πως λειτουργεί. Ταυτόχρονα τα τρία πλάσματα τον κοιτούσαν με την ελπίδα να καθρεπτίζεται στο χνουδωτό τους πρόσωπο.

«Λοιπόν, φιλαράκια μου. Πάμε να φέρουμε πίσω τα Χριστούγεννα» τους ανακοίνωσε και τα πλάσματα ξεκίνησαν να τσιρίζουν με ενθουσιασμό.

Το επόμενο βήμα ήταν να λάμψει ξανά το υπέροχο, παραδοσιακό κτήριο του εργοστασίου, με την φωτεινή πινακίδα που διαφήμιζε τα στολίδια. Η τεράστια εσωτερική του αίθουσα φωτίστηκε και η Ζόε κοίταξε γύρω της με θαυμασμό. Ο Όρελιν πήρε στα χέρια του το ραγισμένο στολίδι και το έφερε πολύ κοντά σε έναν μεγεθυντικό φακό εξετάζοντας προσεκτικά την ραγισματιά.

«Λοιπόν δεν είναι τίποτε το σπουδαίο, πιστεύω πως φτιάχνεται. Κάντε λίγη ησυχία μονάχα γιατί θα χρειαστώ όλη τη συγκέντρωση του Όλομ εδώ πέρα. Τα νιάτα μου τα έχω αφήσει λίγο πίσω και το μάτι θέλει λίγη ώρα για να εστιάσει σωστά» πρόφερε γελώντας στο τέλος και όλοι κάθισαν κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να τελειώσει, με μοναδικό ήχο εκείνον του εργαλείου που κολλούσε μαγικά τα ραγισμένα κομμάτια του γυαλιού.

Πράγματι ο Όρελιν συγκεντρώθηκε απόλυτα στο έργο του, αφήνοντας μονάχα μικρούς αναστεναγμούς. Λίγο λίγο το εργοστάσιο ξεκίνησε να γεμίζει με κόσμο που παραξενεύτηκε από την ξαφνική του λειτουργία. Στο θέαμα του νάνου να κολλά το στολίδι, όλοι παρέμεναν σιωπηλοί, παλεύοντας να του δώσουν όλη τους τη θετική ενέργεια. Τη στιγμή που το εργαλείο απομακρύνθηκε από το στολίδι, είδαν ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του.

«Λοιπόν, έτοιμο. Το μυθικό στολίδι του Πνεύματος των Χριστουγέννων είναι και πάλι έτοιμο να υποδεχτεί την άγια λάμψη του. Το μόνο που μένει, είναι να το καλέσετε. Για την ακρίβεια, θα έρθει εκείνο να σας βρει αν το κρίνει απαραίτητο. Αν δει στην καρδιά σας το μικρό διαμάντι της αγάπης σφηνωμένο κάπου βαθιά μέσα της, να είστε σίγουροι πως θα έρθει. Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο, διώξτε τις μαύρες σκέψεις, ζητήστε συγγνώμη και συγχωρέστε όσους σας πλήγωσαν, από καρδιάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή, από το να ξέρεις να συγχωρείς. Κατόπιν, κεράστε χαμόγελα με το αζημίωτο, ζεστάνετε τις καρδιές των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη. Μερικές φορές μία μικρή κίνηση, ισοδυναμεί με μία τεράστια, επομένως η αξία κρύβεται αλλού. Ελπίζω πως μετά από την σημερινή μέρα, θα ανταμώσουμε ξανά σε κάποιο ίσως ταξίδι μας, με κατεύθυνση τον Βόρειο Πόλο. Ανυπομονώ να δημιουργήσω στολίδια για τους ανθρώπους, στολίδια αξίας ανεκτίμητης» τελείωσε ο νάνος και η Ζόε τον αγκάλιασε.

Κατόπιν, πήρε στα χέρια της το γυάλινο άστρο και το κράτησε με προσοχή απόλυτη, σαν να ήταν ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου. Η επόμενη κίνηση ήταν να το βάλει στο κουτάκι του και να το φυλάξει. Βαδίζοντας οι τρείς τους πλέον στην πλατεία του χωριού και έχοντας αφήσει πίσω τον Όρελιν γεμάτο ελπίδες για μαγικές γιορτές, ο Γκέντελ πήρε επιτέλους το λόγο.

«Θα επιστρέψετε πίσω στο πατρικό σας για λίγο, μέχρι το Πνεύμα των γιορτών να έρθει να σας βρει. Μόλις αυτό συμβεί, στείλτε μου μήνυμα μέσω του Λόμιλ, ώστε να σας υποδείξω σε ποιο τρένο θα μπείτε, με τελικό πια σταθμό τον Βόρειο Πόλο και το σπίτι του Άγιου. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας, αλλά αξίζει μία προσπάθεια» τους είπε και από την τσέπη του έβγαλε τον ίδιο χάρτη που είχαν και τα κορίτσια προσπαθώντας να δει τις κινήσεις των τρένων από και προς Λονδίνο.

Κατά πώς έδειχναν τα πράγματα, το τρένο της επιστροφής δεν θα αργούσε και εκείνος τις οδήγησε πίσω στο πανδοχείο για να μαζέψουν τα πράγματά τους σιγά σιγά και να ετοιμαστούν. Μόλις θα έκλειναν το δωμάτιο πίσω τους, το μαγικό δέντρο θα ξεστολιζόταν μονάχο του, για να είναι έτοιμο για τις διαθέσεις του επόμενου πελάτη που θα έμπαινε, γεμάτος με τα δικά του όνειρα. Η αμηχανία δεν είχε σταματήσει ούτε λεπτό ανάμεσα σε εκείνον και τη Σάρα, η οποία σκεφτόταν, πως η επιστροφή θα σήμαινε και τον ερχομό της γκρίζας καθημερινότητας και της δικής του απουσίας. Έπειτα πάλι, ήταν και η αποστολή του στολιδιού. Αυτό της έδινε τη δύναμη να μετατρέψει την ρουτίνα σε κάτι το ξεχωριστό και το βέβαιο είναι πως θα το προσπαθούσε. Φέτος, όλος ο κόσμος θα φώναζε ΄΄Καλά Χριστούγεννα΄΄ για να πάρει πίσω σαν απάντηση ένα ΄΄χο χο χο΄΄.