Η διαδρομή μέχρι το Όλομ, τους ήταν πλέον γνωστή. Η άγρια πλάση γύρω τους ήταν ντυμένη στα λευκά και πότε πότε, μικρά πέτρινα σπίτια έκαναν από το πουθενά την εμφάνισή τους, σαν τα πιο σπάνια άνθη σε ένα λιβάδι καλυμμένο με χιόνι. Ήταν υπέροχα και μαγικά, ωστόσο το τρένο προσπέρασε τον σταθμό του Όλομ και κατευθύνθηκε στο επόμενο χωριό, το Τζίντζερ. Τα κορίτσια είχαν γείρει στη θέση τους για να κοιμηθούν, ενώ ο Γκέντελ σημείωνε σε ένα κυπαρισσί, βελούδινο ημερολόγιο, όλες τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν σε περίπτωση που ο Άγιος έλεγε το μεγάλο ΄΄ναι΄΄. Μάλιστα, είχε ξεκινήσει να ειδοποιεί, όλους τους κατασκευαστές παιχνιδιών, αλλά και εκείνους των στολιδιών, μιας που ήταν δύο τομείς διαφορετικοί. Την ώρα που το εντυπωσιακό, κατακόκκινο τρένο προσπερνούσε και το Τζίντζερ, ο Γκέντελ σκούντησε απαλά την Ζόε και τη Σάρα, καθώς δεν ήθελε με τίποτε να χάσουν την διαδρομή μέχρι το Νόρθ. Το τρένο θα έσκιζε το διάφανο πέπλο του χρόνου και το τοπίο θα έμοιαζε με τούνελ, περιτριγυρισμένο από τα φώτα του Βορείου Σέλατος.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο, ήταν στ' αλήθεια κάτι ιδιαίτερο που άξιζε κάποιος να δει, έστω και μία φορά στη ζωή του. Κύματα φωτός υψώθηκαν στον ουρανό και το τρένο ξεκίνησε τώρα να κινείται αστραπιαία, τυλιγμένο με την αστραφτερή κορδέλα των φώτων του ουρανού. Η κουρτίνα του χρόνου τραβήχτηκε και ο Βόρειος Πόλος δεν θα αργούσε να φανεί. Έξω ακριβώς, τα άστρα είχαν χαθεί, μα οι μελωδίες αγκάλιαζαν τώρα την ψυχή τους.

Μία από τις πιο ρομαντικές αντιλήψεις για το Βόρειο Σέλας, συναντά κανείς στη λαϊκή παράδοση των Δανών. Γι΄ αυτούς το Σέλας οφειλόταν σε ένα κοπάδι από κύκνους, που έχοντας πετάξει τόσο μακριά στο Βορρά, παγιδεύτηκαν μέσα στους πάγους. Κάθε φορά που τίναζαν τα φτερά τους, στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν, δημιουργούσαν αντανακλάσεις στον ουρανό, οι οποίες μπορούσαν να γίνουν ορατές στη Δανία ως Βόρειο Σέλας. Στην Φιλανδία αντίστοιχα, πίστευαν πως τα φώτα, ήταν άγγελοι που αέναα πολεμούσαν τους Δαίμονες, ενώ οι Εσκιμώοι θεωρούσαν πως ήταν οι ψυχές των νεκρών. Όταν το έβλεπαν να τρεμοπαίζει, θεωρούσαν πως αυτός ήταν ένας τρόπος για να επικοινωνήσουν οι ψυχές των συγγενών και φίλων μαζί τους. Για τους Σουηδούς, το Σέλας ήταν συνδεδεμένο με το χορό και ένα παλιό όνομα που χρησιμοποιούσαν στη Σουηδία για να περιγράψουν το φαινόμενο, ήταν η λέξη΄΄Πόλκα΄΄.

Γενικά τα πιστεύω των διάφορων λαών του Βορρά, δεν είχαν τελειωμό και ο Γκέντελ λάτρευε τις αφηγήσεις και τα παραμύθια, τα οποία συνοδεύονταν από το υπερθέαμα των πολύχρωμων αντανακλάσεων της φύσης. Η Σάρα κοιτούσε μαγνητισμένη την όμορφη εικόνα, όταν ένιωσε τα δάχτυλα του νεαρού να μπλέκονται με τα δικά της. Η Ζόε από δίπλα, κόλλησε την μύτη της στο παγωμένο τζάμι δείχνοντάς τους μία εικόνα θαυμαστή, που δεν ήταν άλλη από την παρέλαση εικόνων από όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου που διέσχιζαν και οι οποίες έμοιαζαν με ολογράμματα. Μπροστά τους φάνηκαν οι παράξενοι τρούλοι των εκκλησιών της Μόσχας και έπειτα τα νησιά Λοφότεν κοντά στον αρκτικό κύκλο, της Νορβηγίας. Το ταξίδι συνεχίστηκε για λίγο ακόμη, όταν επιτέλους το τρένο φάνηκε να σταματά σε μία ολόλευκη κοιλάδα από φρέσκο χιόνι.

«Ντυθείτε γερά και κλείστε τα μπουφάν σας. Φορέστε και τα κασκόλ σας και τους σκούφους» ακούστηκε η επιτακτική φωνή του ξωτικού και τα κορίτσια υπάκουσαν σιωπηλά.

Οι τρεις τους κατέβηκαν από το τρένο ακολουθώντας το πλήθος που βάδιζε μπροστά τους, όταν ξαφνικά είδαν άπαντες να σταματούν απότομα. Από μακριά, ερχόταν ένα κορίτσι με υπέροχα, μακριά, κατάξανθα μαλλιά. Πλησίασε καμαρωτή το πλήθος και βούτηξε το χέρι της στο χιόνι. Τότε, από μέσα, σαν να φύτρωνε σιγά σιγά από το πουθενά, ξεκίνησε να κάνει την εμφάνισή του η πιστή αντιγραφή του έλκηθρου του Άγιου. Μπροστά του ακριβώς, αναδύθηκε και μία επιγραφή, που έλεγε ΄΄Καλωσήρθατε στον Βόρειο Πόλο, το κέντρο της Γης΄΄. Το κορίτσι με τα κωνικά αφτιά και τα κατακόκκινα μάγουλα, χαμογέλασε στον Γκέντελ πλατιά και τον χαιρέτησε με μία υπόκλιση. Κατόπιν αποχώρησε και στο διάβα της, ένα κρυφό μονοπάτι έκανε την εμφάνισή του που πάνω του ξεκίνησε να βαδίζει το πλήθος. Το μονοπάτι οδηγούσε σε ένα τούνελ που διέσχιζε έναν ολόλευκο λοφίσκο. Όταν πλέον έφτασαν στην έξοδο, το στόμα τους άνοιξε μπροστά στο πιο υπέροχο θέαμα που θα μπορούσαν να φανταστούν στα πιο παραμυθένια τους όνειρα. Το Νόρθ, ήταν απλωμένο σε μία πεδιάδα όμοια στο χρώμα με τα φτερά του κύκνου.

Τα σπίτια και τα πανδοχεία, ήταν φτιαγμένα από σκούρο ξύλο και οι στέγες τους είχαν το σχήμα του τρίγωνου για να αποτρέπουν τη συσσώρευση του χιονιού. Φυσικά, όλα τους πλαισιώνονταν από υπέροχα και στολισμένα έλατα. Ο Γκέντελ τους υπέδειξε το πανδοχείο που θα έμεναν και φυσικά τους υποσχέθηκε πως θα ακολουθούσε ξενάγηση στους περίφημους στάβλους που πρωτοφτιάχτηκαν για να φιλοξενήσουν το μαγικό κοπάδι. Κατόπιν, θα περνούσαν μπροστά από το εργοστάσιο των παιχνιδιών, όπου κατασκευάζονταν όλα όσα ζητούσαν τα παιδιά και τέλος θα κατέληγαν στο σπίτι του Άγιου. Ο Γκέντελ είχε ζητήσει προσωπική ακρόαση και έτσι ο Άγιος είχε έρθει πίσω από το Μπάτερσερ. Στα νέα, η Ζόε κατέρρευσε εξαιτίας της συγκίνησης. Εξάλλου και ποιο παιδί δεν θα ήθελε να συναντήσει από κοντά τον Άγιο της καρδιάς του; Εκείνη την γλυκιά μορφή που πραγματοποιούσε τα όνειρά του κάθε Παραμονή; Η Σάρα την βαστούσε σφιχτά στην αγκαλιά της, αφήνοντας την να εκδηλώσει την χαρά και τη συγκίνηση. Όφειλε να παραδεχτεί, πως και η δική της καρδιά χτυπούσε τόση ώρα σε ξέφρενους ρυθμούς, ζώντας με την αγωνία για την τελική έκβαση των γεγονότων, έπειτα από τη συνάντησή τους με την θρυλική μορφή των εορτών.

Για την ακρίβεια, προσπαθούσε να τον φανταστεί. Να πλάσει την εικόνα του μέσα στο μυαλό της. Πίστευε λοιπόν πως ήταν ψηλός και εύσωμος, με μακριά γενειάδα που σχεδόν θα άγγιζε το έδαφος. Οι σκέψεις της ωστόσο, διακόπηκαν για λίγο, όταν άνοιξαν την πόρτα του πανδοχείου και τους αγκάλιασε ένα κύμα ζέστης και πικραμύγδαλου. Τα ξωτικά τους υποδέχτηκαν με χαμόγελα, καθώς το νέο της επιστροφής του πνεύματος στο στολίδι, είχε διαδοθεί από άκρη σε άκρη. Τα δωμάτιά τους αυτή τη φορά, θα ήταν διαφορετικά, καθώς η διακόσμηση είχε να κάνει με εικόνες του Άγιου και του έλκηθρου, από τις κάλτσες που κρέμονταν στο τζάκι, μέχρι τις κουβέρτες και την μοκέτα. Δεν έλειπε φυσικά και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με παιχνίδια που είχαν κατασκευαστεί στα φημισμένα εργοστάσια.

Μόλις τακτοποιήθηκαν, τα κορίτσια δεν θέλησαν να περιμένουν λεπτό παραπάνω. Το Νορθ καρτερούσε με ανοιχτές αγκαλιές για να τους δείξει όλα τα χριστουγεννιάτικα μέρη που είχαν αποτελέσει μέχρι σήμερα, μία απλή εικόνα, ή ένα σκίτσο σε κάποιο βιβλίο παραμυθιού. Προσπερνώντας το παγοδρόμιο, όπου πλήθος μικρών και μεγάλων τσουλούσαν ανέμελα, έφτασαν μπροστά από το τεράστιο οίκημα του εργοστασίου των παιχνιδιών. Η επιγραφή ΄΄Το εργοστάσιο του Αϊ Βασίλη΄΄ παρέμενε σβηστή εδώ και χρόνια. Δίπλα, βρισκόταν ο πολυτελής στάβλος και οι τρείς τους, αντίκρισαν ακριβώς απ' έξω, να βόσκει αμέριμνα, ένας τάρανδος με μία μύτη που λαμπύριζε στο σκοτάδι. Ο μύθος του Ρούντολφ με την υπέροχη ιδιαιτερότητα, έπαιρνε τώρα σάρκα και οστά για τον νεαρό τάρανδο που παρά την ατυχία της μύτης του, κατόρθωσε να οδηγήσει το έλκηθρο στην πιο κρίσιμη Παραμονή, εξαιτίας της σφοδρής κακοκαιρίας. 

Λίγα κεφάλαια μας μένουν για το τελος και ευχομαι ειλικρινα νας κατορθωσα να σας προσφερω λίγες εορταστικές εικόνες!!!