Χριστούγεννα 2014:Το δώρο
Η ώρα 12 και κάτι. Ένα τυλιγμένο δώρο περιμένει για πρώτη φορά κάτω απ'το μισοστολισμένο δέντρο,το ύψος μου δεν μ'αφήνει περιθώρια. Η ώρα 12 και κάτι. Ένας ζαλισμένος έφηβος περιμένει για πρώτη φορά να εξαφανιστεί ένα άσχημο κίτρινο περιτύλιγμα. Μια παλιά κιθάρα. Ένα παλιό όνειρο. Ένας στίχος που πάρθηκε στα σοβαρά,ίσως παρερμηνεύτηκε,"αν δεν είμαι καλλιτέχνης,είμαι για κλινική".  Για κλινική είμαι πατέρα,παραδέξου το επιτέλους. Η ώρα 3. Άτσαλα γραντζουνάω χορδές,σε ένα βράδυ ατελείωτο. Όταν μένω από τα πάντα έχω ανάγκη από ένα κίνητρο. Τα χάπια στο κομοδίνο,δελεαστικό το τραγούδι τους,μα χάνονται μέσα στις νότες της κιθάρας. Τα όνειρα παίρνουν πνοή το τελευταίο δεύτερο κι ενώ όλοι έχουν ετοιμαστεί για την κηδεία τους,τώρα φοράν χαμογελαστές φάτσες και ετοιμάζονται για γαμους και πανηγύρια,κρατώντας σφικτά κατάρες και χρέη. Κοιτάν να αναλογιστούν τα χρήματα που έχασαν,την ευτυχία που τους στερεί η πνοή μου. Έχασαν την ευκαιρία. Κι εγώ θα τους ένωνα όλους τους σε μια κηδεία,μα δεν θέλω να πεθάνω για κανέναν και καμία. Κι αν νομίζεις ότι σου προοικονομείται το τέλος,είσαι γελασμένος αδερφέ,οι σκέψεις μου γκαζώνουν σαν αμάξια. Και πού ξέρεις;Μπορεί κι εγώ να γκαζώσω μια νύχτα ή για όλα όσα είπα να με βρουν μαχαιρωμένο στο προαύλιο του ΑΠΘ. Μπορεί και τώρα να φουντάρω στο γκρεμό που απλώνεται μπροστά μου και με δελεάζει. Μπορεί και να μην έζησα ποτέ κι όλα αυτά να'ναι φαντασίες μιας ονειροπαρμένης που με φορτώνει λόγια. Αυτά που ποτέ δεν τόλμησε να πει. Μπορεί όλα αυτά να είναι όνειρα κι όταν ανοίξω τα μάτια μου να είμαι στην αγκαλιά της,να μου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ κολυμπάει στη φούτερ που της έδωσα εκείνη την νύχτα,εκείνη που βρήκε το θάρρος να με φιλήσει. Το θάρρος που εγώ δεν είχα. Ίσως όλα αυτά να είναι στίχοι από τραγούδια που δεν τραγουδήθηκαν ποτέ παραποιημένοι για να μην πάρεις χαμπάρι κι ανακατεμένοι ανάμεσα σε τραγούδια για ταπεινούς πεινασμένους και κολλημένους. Ίσως να προορίζομαι για κάτι μεγαλύτερο,όπως μια ταινία. Ίσως για κάτι μικρότερο,όπως το να μείνω στο παλιοτετράδιο για πάντα. Όποιος και να είμαι,όπου και να υπάρχω(;)δεν ξεχνάω να αγαπάω το είναι μου. Δεν ξεχνάω να σπάω στο ξύλο,στο μυαλό μου πάντα,όσους με ενοχλούν. Να εξαφανίζω απτον χάρτη μου αυτούς που δεν αξίζουν να υπάρχουν στη ζωή μου. Να βλέπω από όλες τις μεριές και να πυροβολώ απ'την δική μου οπτική γωνία. Κι αν η ζωή με τσάκισε περίμενέ με στη γωνία. Θα έρθει και η σειρά σου. Αν προλάβω να φτάσω στο επόμενο φανάρι. Αν. Ο επόμενος χτύπος του κουδουνιού προμηνύει το κακό. Καχύποπτος όχι,ρεαλιστής σχεδόν πάντα <<Θα κάνεις λίγη ησυχία μικρέ;Πήγε 3. Πού είναι ο μπαμπάς;>>Περίεργος όπως πάντα και κυκλοθυμικός,ο γείτονας που ποτέ δεν χώνεψα. Εκείνος που μου 'κλεβε τις μπάλες τα απογεύματα και τις έσκαγε κρυφά,όταν το 'σκαγε κρυφά.   <<δεν είναι εδώ>>,δεν τον φοβάμαι μα δεν είμαι ψύχραιμος. Κλείνω απαλά την πόρτα αλλά βλέπω το χέρι του που με σταματά.<<Θες να μείνω εδώ απόψε;>>. Κι έμεινε. Και οι παράφωνες νότες έγιναν μελωδία. Και οι αόρατοι στίχοι έγιναν ορατοί όταν λίγο μελάνι έπεσε επάνω τους. Και η ώρα από 3 έγινε 5 και μετά 7. Κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Κι οταν ήρθε άκουσε επιτέλους μουσική,τραγούδια που δεν θα ξανακούσει ποτέ. Κι η επόμενη χρονιά,θα είναι κομβική. Την επόμενη χρονιά θα ακούσει κι εκείνη τραγούδια,τα τραγούδια που μια βασανισμένη,αδικημένη ψυχή μου έμαθε..