Λένε ότι το σκοτάδι συμπληρώνει το φως,όπως το γιν το γιανκ,όπως η πατάτα το πιτόγυρο,όπως οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον. Κι εκείνος απέναντι μου,έχει δυο μάτια που αλήθεια έχουν δει,δυο μάτια που λάμπουν,ίσως επειδή το φως του φεγγαριού μεταδίδει την λάμψη του,ίσως από τις βότκες που κατεβάζει και σήμερα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να 'ναι τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που τόσο σιχαίνεται. Αφήνει την βότκα στην άκρη,ανοίγει μπύρα μ'αναπτήρα και μου χαμογελάει. Γελάει,επειδή τα τελευταία φράγκα μας τα κάναμε ξενύχτια. Εμείς οι αλήτες τα παιδιά από τα διάλυμενα σπίτια. Πάνω στην μέθη του θα μου πει πολλά,ίσως και να μην είναι μεθυσμένος,ίσως και να μην υπάρχει καν,μα ποια είμαι εγώ να κρίνω ε;Καλά Χριστούγεννα αγάπη μου,καλά Χριστούγεννα.Πιες ακόμα μια γουλιά και ξεκίνα. Α και που'σαι "Τσάκαλε να προσέχεις"...