Χριστούγεννα 2019:Επίλογος. Εκείνη
Χριστούγεννα 2019:Επίλογος. Εκείνη
Άργησα μωρό μου. Άργησα πολύ. Με άφησες και εσύ όμως μόνη όπως όλοι εκείνοι. Τι με κοιτάς ;Δεν θυμάσαι πώς απέκτησα τον φόβο για τα αλκοολικά αρώματα ;μωρό μου οι λέξεις τελειώνουν όπως τελείωσε το οξυγόνο σου το βράδυ εκείνο. Και τι έγινε που τελείωσε;το δικό μου τελειωμένο δεν είναι ;Ξεχνάς που ο μπαμπάς μου με είχε αγκαλιά;Με είχε αγγίξει πριν από σένα. Εγώ όμως δεν φοβήθηκα το άγγιγμα το δικό σου. <<δεν θα πεθάνω για κανένα και καμιά >>μου είχες πει,θυμάσαι;και εγώ για ποιον κλαίω στους 4 τοίχους κλεισμένη;Άνοιξα το σημείωμα σου. Άνοιξα και το δικό μου. Είναι φυλακή τώρα μωρό μου εκείνος που μαζί μάς εμπόδισε να πεθάνουμε. Είναι φυλακή. Και εσύ που είσαι;Στο χώμα που δεν τολμάω να πατήσω. Βγάλε την κρεμάλα ρε δειλέ,τσάμπα αριστοκράτης. Βγάλτην και δέσε τα κορδόνια σου. Τα δικά μου λυμένα ήταν πάντα να έχω δικαιολογία για τις μελανιές που μου δημιουργούσε ο δημιουργός μου με τα χαστούκια και τις ορέξεις του. Εκείνος που σε έστειλε στο χώμα,με είχε στείλει καιρό πριν γιατί λοιπόν να θυσιαστείς για εμένα;το είχες πάρει πρέφα τσάκαλε. Ή μήπως άνοιξες το σημείωμα;Ξέρεις ότι δεν θα πεθάνω,ότι δεν θα φορτσάρω,ότι δεν θα γκαζώσω νύχτα,το ξέρεις. Αναρωτιέμαι τα βράδια αν με σκέφτεσαι ακόμη,αν με βλέπεις από εκεί. Κι αν ναι,τι βλέπεις ε;το κοριτσάκι σου να κλαίει. Την μικρή σου να σπαράζει στα κρυφά. Σε άκουσα που με είπες δειλή,μα αν είχες το θάρρος εδώ να ήσουνα. Μακάρι να είχα το ταλέντο να μιλήσω για σένα όσο εσύ για εμένα. Να καλύψω την ασχήμια σου,όπως εσύ την δική μου. Να μιλήσω για τα μάτια σου,όσο εσύ για τα δικά μου. Να μου ζητήσεις να φωνάξω ότι σαγαπάω όλος ο κόσμος να το ακούσει και εγώ να σου το ψιθυρίσω γιατί ο κόσμος μου είσαι εσύ. Αλλά τώρα είσαι σε άλλο κόσμο. 1 χρόνος πέρασε. Ήρθαν τα Χριστούγεννα που τόσο σιχαίνεσαι. Έβαλα λαμπάκια να με συγχωρείς. Φαίνεται πιο όμορφο το δάκρυ. Ήταν σικέ ο αγώνας για αυτό έχασες μήπως;Πρέπει να είμαι χαρούμενη ακούς;Πόσο το σιχαίνομαι το πρέπει. Όσο το μη. Όσο το δεν. Πρέπει να είμαι όμως δυνατή. Για σένα;Και για σένα. Βράδυ. Κοιμάται. Ποιος;Όλοι. Κυρίως εκείνο το παιδάκι που προσπαθεί τα πρώτα βήματα του να κάνει. Α δεν σου είπα. Τσιγάρο στο στόμα μου δεν έβαλα ποτέ. Πρέπει να αντέξει η αντλία αίματος. Πρέπει πάλι. Ξαπλώνω στον καναπέ. Εκείνον που έβλεπα τους Λατίνους,ξέρεις μωρέ εκείνον που σε έκανα ρεζίλι κάθε φορά που παίζαμε. Έλα θυμάσαι μην μου κάνεις τον δύσκολο. Όμορφος είσαι τελικά. Κοιτάζω φωτογραφίες σου ρε ναι τι;Εν τέλει κοπέλα δεν είμαι κι εγώ;Κλάμα. Τον ακούω που κλαίει μα δεν πάω. Ανοίγω για τελευταία φορά τα σημειώματα πριν τα κάψω σε εκείνη την σόμπα που έκανες κομμάτια. Το δικό σου είναι απλό :<< σ'αγαπάω πολύ μα γραφτό μας ήταν απλά να ερωτευτούμε. Ο μπαμπάς σου με απειλεί. Αν δεν φύγω εγώ,θα σκοτώσει εσένα. Λέει είσαι ακόμη δική του. Λέει δεν μετάνιωσε στιγμή που μπήκε στο κορμί σου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι και το ξέρεις. Ορκίστηκα ομερτά. Να προσέχεις. Και να προσέχεις εκείνον μέσα σου. Δεν διάβασα το σημείωμα σου μα μην ξεχνάς πάντα ξέρω τι σημαίνει . Δική μου ιστορία δεν είναι; Σ'αγαπαω>>δεν κλαίω. Δεν ξέρω τι σημαίνει "απλά να ερωτευτούμε". Τόσα κεφάλαια μου αφιέρωσες ορκισμένος στον έρωτα,απλό ήταν; Όπως και έχει να ξέρεις τα κατάφερα. Τον έστειλα φυλακή. Άργησα όμως να μπω στο δωμάτιο εκείνο το βράδυ να σου πω τα καλά νέα.  Η μάνα σου δεν παντρεύτηκε τελικά. Αλλά το ξέρεις ήδη αυτό εκεί μαζί σου είναι. Καρδιακή προσβολή λέει.  Ο μπαμπάς σου βρήκε τον δικό μου τα πίνουν στις φυλακές. Εγώ πότε θα βρω εσένα;Α ναι εγώ έχω εκείνον. Η αδερφή σου μένει μαζί μου μην ανησυχείς. Πετάω το σημείωσα σου στην σόμπα. Ήρθε η ώρα να ξεχαστείς όπως σου αρμόζει,όπως το ζήτησες μωρό μου. Κλαίει ο γιος σου. Πλησιάζω στην κούνια. Ανοίγω το δικό μου:<<μην αυτοκτονήσεις,έχω το παιδί σου>>τελικά ήξερα το τέλος κι εγώ. Ποιος γράφει την ιστορία και ποιος πρωταγωνιστεί μωρό μου;