Ένα μπαλκόνι τόσο άδειο μα τόσο γεμάτο ταυτόχρονα.

Άδειο με ένα τασάκι στο πεζούλι το μαρμάρινο, γεμάτο με αποτσίγαρα και στάχτες σα την ψυχή του ανθρώπου έπειτα από μια δική του στεναχώρια από ένα δικό του γέλιο από ένα δικό του κλάμα, από ένα δικό του γαμημένο δάκρυ.

Αγαπώ το μπαλκόνι μου όποιο κι αν είναι αυτό.

Περνάω στιγμές μαζί του.

Όμορφες..

Άσχημες..

Στενάχωρες..

Αλλά το αγαπώ, τα αγαπώ.

Με έχουν δει όπως κανείς άλλοτε.

Ένα μπαλκόνι γεμάτο αναμνήσεις, ανάμεικτα συναισθήματα, πόνο, σκέψεις, δάκρυα, κλάμα όλα εκεί.

Όλα εκεί...

Εκείνο ξέρει τι περνάς εκείνο,

γνωρίζει ποιον αγαπάς,

Ποιον μισείς

Ποιον θεωρείς οικογένεια

Ποιος είναι εκεί για σένα

Και εκείνο το μπαλκόνι σε γνωρίζει καλύτερα από τους πάντες, ακόμα και από την μάνα σου που σου άλλαζε τις πάνες.

Γιατί μεγάλωσες, ένιωσες, πόνεσες, έκλαψες, έσπασες..

Σε γνώρισε..

Σε ένιωσε...

Σε βοήθησε..

Σε πάγωνε..

Σε ζέσταινε...

Και εσύ καταστρεφόσουν...

Έβλεπε τα μάτια σου να γυαλίζουν στο φως της μέρας και της νύχτας..

Σε έβλεπε να κλαις..

Να Πονάς...

Να καπνίζεις...

Να τελειώνεις τον καπνό ή το πακέτο σου.

Έβλεπε τι ρούχα φορούσες..

Τις κινήσεις σου...

Όλα...

Άκουγε την μουσική σου..

Άκουγε με κάποιον τρόπο την καρδιά σου..

Δεν σε ένοιαζε αν κάποιος άλλος σε έβλεπε. .

Αρκεί να ήσουν εκεί, σε αυτό το μπαλκόνι.

Στο μέρος που ένιωσες..

Δεν σε ένοιαξε αν σε κοιτούσαν κι ας ήταν δεύτερος όροφος και τρίτος και από απέναντι είχε σπίτια.

Δεν σε ένοιαζε να σε βλέπουν να σπας..

Σε ένοιαζε μόνο να βρεις έναν τρόπο να επουλώσεις την πληγή που άνοιξε, εκείνη την παλιά και την καινούρια που απόκτησες τώρα..

Ψυχή..

Γαμημένος πόνος...

Γαμημένα αισθήματα..

Γαμημένο δάκρυ..

Τα μάτια τσούζουν

Η ψυχή πονά. 

Ακούς πυροβολισμούς..

Μην πανικοβληθείς τα αισθήματα σου είναι, αυτά που σε χαντακώνουν..

Από τα λάθη σου, από τα λάθη τους.

Δεν σε νοιάζει το κρύο, θέλεις μόνο να απολαύσεις την στιγμή με τον δικό σου τρόπο.

Δεν σε νοιάζει η ζέστη, θέλεις μόνο να απολαύσεις την στιγμή όπως εσύ την θέλεις.

Γαμημένε πόνε...

Γαμημένα δάκρυα..

Απ’τον παράδεισο του χτες,
πέφτω στην κόλαση που θες.
Το βάθος σου είναι μια πληγή,
που πάντα θα αιμορραγεί,
μα εγώ είμαι εκεί,
να σε γιατρεύω απ’την αρχή,
να σ’αγαπάω ακόμα…

Κι ας μην υπάρχει λογική
Κι ας μοιάζει η γη σου φυλακή
Κι ας με δικάζει η μοναξιά
Που είσαι παντού και πουθενά
Όλο γλιστράς
Κι όταν για αγάπη μου μιλάς
Το ψέμα έχεις στο στόμα

Ξέχασες είμαι ο άνθρωπός σου
Μόνο εγώ άναψα το φως σου
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
Κι έμεινα ισόβια δικός σου
Πες μου τι λάθος κάνω

Ίσως πιο βαθιά κοπώ,
να μη μείνει τίποτα από σένα·
πόσο θέλω να μη σ’αγαπώ,
μα εσύ κυλάς παντού σε μένα.
Κι όταν το σχοινί μου θα κοπεί,
πιάσε με για λίγο στ” όνειρό σου
κι ας είμαι μια σκια γυμνή,
να χαϊδεύω το χαμόγελό σου.
Για σένα μόνο δέχομαι να χάνω.
Σε σένα σταμάτησε η καρδιά.

Στου έρωτα σου το κελί,
έχω βαριά τιμωρηθεί·
δώσε μου ελαφρυντικά,
σκέψου κι εμένα μια φορά.
Τα αληθινά,
αυτά δεν χάνονται ετσι απλά.
Σε αγαπάω ακόμα…

Ξέχασες, είμαι ο άνθρωπός σου
Μόνο εγώ άναψα το φως σου
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
Έμεινα ισόβια δικός σου

Πες μου τι λάθος κάνω....

15.12.2016

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Justin Batsios