''Κελαηδάει, πετάει και ξεμακραίνει το σπουργίτι, πάνω από τα κρυστάλλινα νερά και στους ουρανούς ψάχνει μια καλύτερη μοίρα για να βρει »τραγουδούσε το παιδικό αγαπημένο της τραγουδάκι η Λευκοθέα, ενώ παρατηρούσε την ίδια χρονική στιγμή το τοπίο και την ομορφιά του να ξεδιπλώνεται μπροστά της σε όλο του το μεγαλείο. Έμαθε να τραγουδά από μόνη της, όταν οι γονείς της δεν είχαν πιά ούτε τη διάθεση ούτε το χρόνο να την καθοδηγούν σε αυτό και να την ακούνε. 

Η ίδια μια πριγκίπισσα βασιλικής καταγωγής κατοικούσε σε ένα ψηλό πύργο στην εξοχή. Είχε το προνόμιο να λαμβάνει μόρφωση υψηλού επιπέδου, να απολαμβάνει  τα χρήματα της περιουσίας και την δύναμη που απέρρεαν από την εξουσία και την θέση ισχύος της οικογένειας της και  να αντικρίζει την όψη του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος από το μπαλκόνι του πύργου.  Σε αντίθεση με άλλους ανθρώπους που μεγάλωναν σε φτωχές καλύβες και  χαμόσπιτα  σχεδόν για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους.

Η φωνή της ακουγόταν καθαρή και άριστη από κάθε πλευρά. Και τι φωνή, ποιος είχε προικίσει την Λευκοθέα με αυτό το χάρισμα...πως είχε την ικανότητα και τραγουδούσε τόσο υπέροχα; Σαν μελωδία ποτισμένη με τη γλυκύτητα της αβρότητας και της ευγένειας. Μία αθωότητα εντόπιζες στη φωνή της και περιείχε άγνοια για τον πραγματικό κόσμο, παιδικότητα αλλά και πολύ αγαθοσύνη.

Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της με το που γύρισε από την μικρή της εξόρμηση στο δάσος και τα λιβάδια. Ενώ στάθηκε κοντά στον καθρέφτη, χαμογέλασε με το πιο φωτεινό και καλοσυνάτο χαμόγελο της ανυπομονησίας για σημαντικό λόγο. Τα καστανά μαλλιά της ήταν λυτά αλλά περιστοιχισμένα από άρτιες σμαραγδένιες καρφίτσες. Το φόρεμα της ετοίμαζαν εντατικά και πρόβαραν πάνω της οι μοδίστρες για να το βάλει στο επικείμενο γεγονός αλλά και όσο συχνότερα γινόταν, αν όχι καθημερινά.

Είχε το χρώμα της λευκότητας και πίστευαν πως ήταν το καταλληλότερο ώστε να ταιριάζει με το όνομα της, την λευκή της επιδερμίδα και να τονίζει την αγνότητα της. Έτσι θα προστατευόταν από κάθε κακοποιό, διότι σύμφωνα με τους μύθους του τόπου, όταν οι κακοί αντικρίζουν μια λευκοντυμένη είναι σαν να αντικρίζουν το φως της αγαθότητας. Η δύναμη του συγκεκριμένου 'φωτός'  είναι πολύ σημαντική και ξεπερνά, σχεδόν επισκιάζει οτιδήποτε αισχρό και ανήθικο. Λέγεται ότι μάλιστα οι περισσότεροι κακοί υποκλίνονταν στο μεγαλείο και άλλαζαν ριζικά τον χαρακτήρα και το τρόπο ζωής τους, δεν ήθελαν πια να συνεχίζουν να βρίσκονται στην άκρη της κοινωνίας σαν περιθωριοποιημένοι.

[...]

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η Λευκοθέα θα παρουσιαζόταν στο χορό που διοργάνωνε ο  πατέρας της με σκοπό να την εισάγει στην εντυπωσιακή κοινωνία των αριστοκρατών και να εξασφαλίσει τις γνωριμίες, τις φιλίες της με άλλες κοπέλες από παρόμοιες οικογένειες οίκων και γιατί όχι;- το μέλλον της δίπλα στο πλευρό του μελλοντικού της άντρα. Ο άντρας αυτός θα έπρεπε να είναι απόγονος βασιλικής καταγωγής, γενναίος και τολμηρός σαν ιππότης, μαχητικός και τίμιος καθώς και έτοιμος να υπερασπιστεί τον τόπο του ως πολεμιστής. 

Ο 'βασιλιάς' Νεόκριτος ήξερε τι ήταν το καλύτερο για την άπειρη και αναμφίβολα αγνή δεκαεπτάχρονη κόρη του-θα έμπαινε σύντομα στην συγκεκριμένη καθοριστικής σημασίας ηλικία- και θα το κανόνιζε για εκείνη δίχως να νοιαστεί ιδιαίτερα για διάφορες παραμέτρους όπως η γνώμη, η επιθυμία και η προθυμία της να αποδεχτεί τον μελλοντικό της άντρα. Ο Μάιος πλησίαζε και μαζί τα γενέθλια της μικρής πριγκίπισσας...

 Η Λευκοθέα ένιωθε λυπημένη με τον σκληρό παραγκωνισμό της από την στοργή του μπαμπά της και την έλλειψη εν-συναίσθησης του. Όμως σύντομα  διαπίστωσε πως θα βίωνε την ίδια έλλειψη στοργής από την μεριά της μαμάς της η οποία άρχισε να της συμπεριφέρεται με μεγάλη αυστηρότητα και  έπαιρνε αποφάσεις από κοινού με τον 'βασιλιά'...  ''



 

Έκλεισε το βιβλίο και σκέφτηκε όσα είχε διαβάσει μέχρι τώρα. Η ιστορία την συνεπήρε. Το γεγονός ότι ονομαζόταν και εκείνη Λευκοθέα όπως η ηρωίδα του βιβλίου, την έκανε να αναλογίζεται πόσο της άρεσε που είχε ένα σπάνιο όνομα και έμοιαζε στον χαρακτήρα του συγκεκριμένου φανταστικού προσώπου. Η καλοσύνη, η ευγένεια, η αγαθότητα και η αθωότητα κοσμούσαν την ομορφιά του εσωτερικού της κόσμου. Ταυτόχρονα όμως αντιλαμβανόταν ότι δεν θα ήθελε να ζήσει στην εποχή στην οποία ζούσε η ηρωίδα  και έβρισκε τον εαυτό της τυχερό που μπορούσε να μεγαλώνει σε μια νεότερη εποχή με διαφορετικές κοινωνικές δομικές συνθήκες.

Ήρθε η ώρα να αποκοιμηθεί. 

Και την επισκέφτηκε ένας ύπνος γλυκός, ήρεμος και χαλαρωτικός πριν τις επόμενες εξαντλητικές μέρες που θα ακολουθούσαν.