Δεν μπορώ να νιώθω πουθενά ο εαυτός μου, βάλλομαι από παντού.

Δεν αναγνωρίζω πουθενά τον τόπο κατοικίας μου.

Δεν μπορώ να ηρεμήσω ποτέ και πουθενά είμαι εύθραυστος, σαν ραγισμένο γυαλί.

Δεν θέλω να παραδοθώ αλλά όλοι με παροτρύνουν να αποδεχτώ τα έκτροπα της εποχής σας,βλέπω ότι εσείς αγνοείται. Τρέχω και αναζητώ ,έχω συνείδηση των πράξεων μου όχι σαν εσάς.

Είμαι πράγματι διαφορετικός από όλους τους άλλους. Αρχίζω να τρελαίνομαι χωρίς να υπάρχει δρόμος για την επιστροφή γίνομαι συνεχώς υπερβολικός και ακατανόητος.

Είμαι ένας άπατρις ,παράφρων και οπισθοδρομικός άνθρωπος με διακαή μίσος για την αδικία της ζωής και την ημιτελή μορφή της φύσης. Ξέρω πολύ καλά πως η τέχνη έρχεται να εμπλουτίσει την ημιτέλεια της φύσης όχι να την αντιγράψει σπασμωδικά όπως κάνετε εσείς.

Είμαι επιθετικός και γεμάτος οργή για εσάς και τα ανεπανόρθωτα λάθη σας.

Είμαι πάντα μόνος μου, ακόμη κι αν περιβάλλομαι από κόσμο. Ήμουν και θα είμαι μόνος όπως όλοι ,έτσι μπορώ να κατανοώ καλύτερα το ταξίδι της ζωής, οπού κανείς από εσάς δεν έχει κατανοήσει.

Είμαι εγωιστής καθώς αναγνωρίζω τον εαυτό μου μέσα στον όχλο. Διαφέρω ακόμη και στη μορφολογία με εσάς .

Δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε να ξεκουραστώ πονάω συνεχώς και αυτό το κενό μέσα μου συνεχώς διογκώνεται κάθε μέρα .

Είμαι ένας βαθιά θλιμμένος άνθρωπος που προσπαθεί να καλύψει τη δυστυχία του μέσα στη τέχνη αλλά και εκεί δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση καθώς εκείνη απουσιάζει , είναι τυφλή και λαβωμένη και πρέπει να της απαλύνω τον πόνο.

Είμαι ένας φιλήσυχος και απομονωμένος άνθρωπος χωρίς φιλοδοξίες να αλλάξω τον κόσμο ,μόνο την τέχνη. Έχω και αυτή την επιθυμία που μου τρώει τα σωθικά σαν άλλος Νέρωνας να βάλει φωτιά και να απαλλάξει από την βδελυρότατα αυτόν τον κόσμο από "εσάς" που έχετε ως στόχο αναγνωρισημότητα και "έργα" σας είναι η απόδειξη της ολέθριας αποτυχίας σας.

Ξυπνάω και ζω στο μίζερο παρόν ενώ στη σκέψη μου αναβιώνετε και ενσαρκώνεται το παρελθόν. Σε ένα ένδοξο παρελθόν όπου η τέχνη υπήρχε παντού και περίβαλλε τον καλλιτέχνη η Μούσα του ήταν εκεί και του έδειχνε το δρόμο με τα κατάλευκα χέρια της έπαιρνε τους πιστούς της από το χέρι και τους οδηγούσε στον επίγειο παράδεισο της αλήθειας και της ομορφιάς.

Είμαι ανεπαρκής γεμάτος πάθη άνθρωπος. Με μόνη μου διέξοδο την συνεχή αναζήτηση της αλήθειας, αυτόν τον χαμένο παράδεισο.

Είμαι ένα αγρίμι με συνείδηση που παρόλο που δεν ξέρει να φέρεται με τον δικό σας ξύλινο και αριστοκρατικό τρόπο προσπαθεί να την σώσει από τα αδιάκοπα πυρά σας.

Είμαι άνθρωπος της τέχνης. Έχω γεννηθεί για αυτήν, έχω μεγαλώσει με την σκέψη μου να είναι προσηλωμένη προς την αναζήτηση της αποκλειστικά, έχω ως μόνη μου φιλοδοξία να την αποκαταστήσω στον επουράνιο θρόνο της δίπλα στον αρχηγό και προστάτη της τον Απόλλων.

Είμαι διαφορετικός δεν ανήκω στη ψευδή και χυδαία κοινωνία σας. Διασύρεται και λιθοβολείται την μούσα. Της φέρεστε σαν να είναι μια κοινή εκδιδόμενη γυναικά σαν αυτές που πλαγιάζετέ τα βράδια με μόνο σκοπό σας την προσωπική και σαρκική ικανοποίηση σας, την ναρκώνεται με την φλυαρία σας και την πετάτε στο δρόμο. Ενώ αυτή προσπαθεί να σιτιστεί με τα αποφάγια σας .

Είμαι τρελός και πιο λογικός από όλους σας. Σαν άλλος τρελός του Νίτσε σας δείχνω τα λάθη σας, σπάω τις μάσκες σας και βλέπω την κενή σας ύπαρξη .Είστε αδικαιολόγητοι και πρέπει να εκθρονιστείτε από τον θρόνο σας. Η υπερβολή σας δεν με τρομάζει γιατί ξέρω τι πάει να πει αληθινό πάθος σαν αυτό που είχαν οι προπάτορες σας που έχετε λησμονήσει , ξέρω τι πάει να πει ανάγκη για τέχνη τώρα που η σύγχρονη ζωή είναι ακόμη πιο δύσκολη από ότι στο παρελθόν.

Είμαι κτήνος όμως σπάω τα δεσμά μου τρέχω και αναζητώ την άλλοτε όμορφη και πολυπόθητη Μούσα της τέχνης μέσα στους δρόμους φωνάζοντας το όνομα της «Καλλιόπη» την πιο σεβάσμια από όλες και την πιο ισχυρή από όλες.

Ξέρω να παίρνω τις δύσκολες αποφάσεις. Αυτή η εποχή δυστυχώς δεν είναι εποχή για την άνθηση της τέχνης ,πρέπει να σφίξω τα δόντια και να κάνω ότι χρειάζεται να φανώ δυνατός. Έτσι όπως διαβαίνω τους κακόφημους δρόμους γεμάτους υπανθρώπους χωρίς συνείδηση την βλέπω να κείτεται στο δρόμο ημιθανή με ξεσκισμένα βρώμικα κουρέλια ,με τα μαλλιά της κομμένα γεμάτα βρομιές και τα άλλοτε ολόλευκα χέρια της να είναι τώρα γεμάτα σημάδια και ουλές από τις βελόνες .Τα μάτια της είναι θολά εκφράζουν τον πόνο και την θλίψη το συνεχές αδιέξοδο που της έχετε θέσει ,σαν και εμένα μοιάζει σαν αγρίμι μέσα σε κλουβί σαν δαρμένο σκυλί γυρνάει πίσω σε εσάς με την σκέψη πως αν δεν κάνει τα «λάθη» που έκανε στο παρελθόν θα την δεχτείτε και θα την αγαπήσετε. Προσπαθώ να την πλησιάσω αλλά με αποφεύγει και προσπαθεί να ξεφύγει, φοβάται να με ακουμπήσει και ουρλιάζει από τον πόνο.

Έρχομαι όλο και πιο κοντά και την κοιτάω σαν μαγεμένος Οδυσσέας από το τραγούδι των σειρήνων ,φτάνω κοντά της και την αγγίζω, όλο μου το κορμί ανατριχιάζει. Της μιλάω με ήρεμη φωνή και την παίρνω από τους δρόμους την μαζεύω ,τη φροντίζω αλλά ξέρω πολύ καλά ότι δεν ανήκει σε αυτή την εποχή .Μήνες, χρόνια προσπαθώ να την φτάσω και τώρα γίνομαι επιτέλους φύλακας της .Γνωρίζω τι πρέπει να κάνω για να την προστατέψω.

Ήρθε όμως ο καιρός. Την συνοδεύω σε ένα απόμερο μέρος, ήσυχο με ωραία θέα την κοιτάω και της λέω την αλήθεια «Δεν ανήκεις σε αυτήν την εποχή και ο κόσμος ποτέ δεν θα σε εκτιμήσει όπως άλλοτε πρέπει να σε απαλλάξω από αυτόν το άλγος, βλέπεις ξέρω να παίρνω τις δύσκολες αποφάσεις όπου οι άλλοι δεν μπορούν να πάρουν». Σηκώνομαι και της δίνω το χέρι μου σε έναν τελευταίο χορό προς την αιωνιότητα .Έχει διαδεχτεί το φως του ήλιου το βαθύ σκοτάδι την ζεστασιά του ήλιου το ψύχος. Τα άλλοτε θολά της μάτια με κοιτάνε γεμάτα αγάπη δεν μου λέει τίποτα και πέφτει από τον γκρεμό τώρα γίνεται ένα με το κενό και το μαύρο σκοτάδι.

Μένω εκεί μέχρι να ξημερώσει ύστερα τρέχω και φωνάζω σε όλους τους δρόμους «την σκότωσα ναι, εγώ την σκότωσα! Με ακούτε; Την δολοφόνησα και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για αυτό. Εσείς οπλίσατε το χέρι ενός τρελού και σκότωσε ότι αγαπούσε περισσότερο. Είμαι ένας άνθρωπος της τέχνης όχι σαν εσάς αξιολύπητοι, τώρα μπορείτε να αποδείξετε την αξία σας. Όχι, φυσικά και δεν μπορείτε όπως δεν μπορούσατε να το κάνετε και πριν, όμως δεν την σκότωσα μόνο εγώ όλοι μαζί την σκοτώσαμε γίναμε θεοί στη θέση του θεού ,αυτή η πόλη τώρα είναι πνιγμένη μέσα στο αίμα και το μίασμα όπως όλοι σας! Με ακούτε βγείτε έξω δειλοί και ελάτε αντιμέτωποι με τις πράξεις σας.»

Όχι, δεν είμαι παρά ένας παράφρων που σκότωσε την μεγαλύτερη αγάπη του, σκότωσα την τέχνη ναι εγώ το έκανα.

Τελικά είμαι ένας καλλιτέχνης που ζει σε λάθος εποχή ,είμαι ένα κτήνος που ζει μέσα σε κοινωνικές συμβάσεις ,εξωραϊσμένο, παράφρων και ημιτελές διέπραξα μια πράξη που δεν έχει προηγούμενο και που δεν μετανιώνω για αυτήν, την έσωσα και όσο υπάρχω αυτό θα πιστεύω ήταν ένα έγκλημα πάθους, έγινα θεός και τώρα αποσύρομαι μέσα στις σκιές που πάλι πέφτουν. Θα είμαι εδώ και θα πενθώ μέσα σε αυτήν την επίγεια κόλαση για πάντα.