Εφτά χρόνια Μεγάλη Παρασκευή
Εφτά χρόνια δρόμος προς τον Γολγοθά,
να κουβαλάω τον βαρύ σταυρό της ανοχής,
φορώντας χιτώνα κόκκινο από οργή
κι στεφάνι αγκαθινο της υποτίμησης
να μου χαράζει το κεφάλι με πληγές αδικίας

Εφτά χρόνια να εκπληρωθεί η απόφαση
μιας ομάδας Ιούδων και Φαρισαίων
που με λόγια βλάσφημα φώναζαν
:"Άρον! Άρον!Σταυρώσον αυτον!"
για μερικά αργύρια,των οποίων
η μόνη τους διαδρομή
καταλήγει σε γη αίματος

Κάθε κουβέντα κι καρφί.
Κάθε αφορμή και χτύπημα
να μου σφυρωσουν τα καρφιά
για να πονέσω
κι να μείνω εκεί πάνω
στο Σταυρό του αποκλεισμού να αργοπεθαίνω,
εχωντας ξεπληρώσει αμαρτίες άλλων
που έχουν τις ρίζες τους στο πάρελθόν.

Παρέδωσα το πνεύμα ,
μα δεν πέθανα.
Είμαι εδώ κι υπαρχω
στις αχτίδες του φωτός.

Όλοι θα με δουν μα
κανείς δε θα με πιστέψει
Κι σαν άπιστος Θωμάς ο κόσμος
"υπό τον τύπο των ήλων "
θα απόπειραθει να αναγνωρίσει
πάνω μου του Χριστού τα σημάδια.