"Αγάπη μου;" τον άκουσε να λέει και επιστρέφοντας το χαμένο της βλέμμα πάνω του αποφάσισε να του δώσει το κορμι της. Σκέφτηκε πως ίσως ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά.

Έκανε στην άκρη τα βιβλία της και σηκώθηκε στα γόνατα. Το βλέμμα του γυάλισε μόλις την είδε να γδύνεται. Η Ελίζα πέταξε τη πιτζάμα στο πάτωμα και δάγκωσε τα χείλη της . Ο Πίτερ δεν έχασε χρόνο . Σκαρφάλωσε στο κρεβάτι, την φίλησε στα χείλη και γρήγορα γρηγορα έβγαλε ένα προφυλακτικό. Την ξάπλωσε προς τα πίσω και όπως πάντα πήρε θέση.

"Γιατί δε με αγγίζεις Πίτερ...;" ρώτησε λαγνα κι εκείνος σηκώνοντας τα φρύδια, της χάιδεψε τη μέση... "πιο κάτω..." του ζήτησε

"Πόσο πιο κάτω μωρέ Ελίζα! Θα φτάσω εκεί σε λίγο!"

"Φτάσε τότε.. Γιατί σταματάς;"

"Τώρα είσαι σοβαρή;"

"Απόλυτα..." επέμενε εκείνη. Ο Πίτερ ξεφυσησε δυσαρεστημένος. Άπλωσε τα δάχτυλα του στη περιοχή της και βάζοντας τα πάνω στα χείλη της άρχισε να τα κουνάει όπως όπως προκαλώντας της πόνο.

"Πιο σιγά..." του είπε κι εκείνος σήκωσε το φρύδι του.

"Σε δέκα λεπτά θα φύγω. Έλα να χαρώ το κορμάκι σου κι ας αφήσουμε αυτές τις βλακείες!" Της είπε και πιάνοντας το μόριο του το έβαλε στη τρύπα της.
Πίεσε και πίεσε μα δεν έμπαινε...

"Μήπως να έρθεις μια βόλτα από το νοσοκομείο να σε δει κανένας γυναικολόγος; Δεν είναι φυσιολογικό να είσαι τόσο στεγνή!" Παρατήρησε και πριν του απαντήσει,  βάζοντας λίγη περισσότερη δύναμη,εισχωρησε μέσα της το κεφαλάκι. "Ωωωω, μπήκαμε..." ψέλλισε ικανοποιημένος.

"Πίτερ πονάει. Βγες σε παρακαλώ..." του είπε αφού η τριβή ήταν σχεδόν αδύνατη

"Έλα ρε αγάπη μου. Αφού έτσι γίνεται... σε λίγο θα γεμίσεις υγρά..." έσκυψε μπρος στο πρόσωπο της κι φιλώντας τη στο λαιμό προσπάθησε να μπει πιο βαθειά.  Βλέποντας πως το προφυλακτικό δεν γλιστράει όπως γινόταν συνήθως, βγήκε εκνευρισμένος. Το έβγαλε και προσπάθησε να μπει γυμνός μέσα της

"Όχι!" Η Ελίζα τραβήχτηκε προς τα πάνω

"Αμάν μωρέ Ελίζα! Θαρρείς και δε θα κάνουμε παιδιά! Τι σε έχει πιάσει μου λες ;;; Τι πάει λάθος με σένα; Είναι ψυχολογικό;; Σωματικό; τι σκατα φταίει! Θέλω πίσω τη γυναίκα μου!"

"Πίτερ απλά..."

"Τι απλά; Αν έχεις κάτι στο σώμα και δεν παράγεις υγρά πρέπει να το κοιτάξουμε!" Σηκώθηκε από το κρεβάτι εκνευρισμένος και ντύθηκε.

"Δηλαδή δεν γίνεται να φταις εσυ;" την άκουσε και γύρισε έκπληκτος.

"Εγώ μια χαρά στο 'ύψος' μου στέκομαι! Έχει τώρα λίγους μήνες που η κατάσταση έχει χειροτεψει. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία μα οσο πάει,  "κλείνει" εκει κατω Ελίζα!" Ο Πίτερ πήρε μια πιο τρυφερή έκφραση και κάθισε πλάι της ενώ εκείνη ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα

"Δε πειράζει που φταις ... κανένας δεν είναι τέλειος. Ίσως έχεις κάποιο πρόβλημα...Εγώ σ'αγαπάω. Και πάλι θα είμαι δίπλα σου..." τη φίλησε στο μέτωπο και παίρνοντας την τσάντα του της χαμογέλασε και έφυγε.

Μόλις άκουσε την εξώπορτα να κλείνει, πέταξε τα σεντόνια και άρχισε να ουρλιάζει. Το μυαλό, της έπαιζε περίεργα παιχνίδια ενώ το φταίξιμο που της έριχνε, τρυπουσε και έμπαινε κάτω από το δέρμα της κάνοντας την να νομίζει πως εκείνη φταίει για όλα.

Έβγαλε τα ρούχα του Κιαν από τη ντουλάπα και μόλις τα φόρεσε ένα αναφιλητο ξέφυγε απο τα χείλη της και άρχισε να κλαίει. Άρπαξε τα κλειδιά από το δεύτερο  αυτοκίνητο και έτρεξε έξω....

*****

Έκλεισε τη τηλεόραση και σηκώθηκε σκεπτικός. Δεν περίμενε κανένα και ειδικά με αυτό το καιρό  αλλά  το κουδούνι χτυπούσε ασταμάτητα. Βάζοντας το κακο στο νου, πήγε αμέσως προς τη πόρτα. Ανοίγοντας την όμως έκανε ένα βήμα πίσω ταραγμένος...

Η Ελίζα στεκόταν μπροστά του. Ήταν βρεγμένη ως το κόκαλο. Τα μάτια της κατακόκκινα, τα μαλλιά της έσταζαν, τα χείλη της έτρεμαν  και φορούσε τα ρούχα του.

"Λιζ ; Τι διάολο συνέβη; Τι κάνεις εδώ και μάλιστα σε αυτή τη κατάσταση;" τη βομβάρδισε με ερωτήσεις μα μόλις άνοιξε τα χείλη της για να μιλήσει εκείνα παραδόθηκαν ακόμα πιο πολύ στο παράπονο. Εσμιξε τα φρύδια της , διάφανα ρυάκια κύλησαν από τα μάτια και σαν ένα μικρούλι παιδι που του παιρνουν τα παιχνιδια ,τον κοιτούσε λυπημένη.

"Πάντα εγώ θα φταίω...." είπε πνιχτα. "Μα πόνεσα... τι να έλεγα;" λόγια ακαταλαβίστικα για εκείνον έβγαιναν από το στόμα της μα βλέποντας πως ήταν έτοιμη να συνεχίσει την άφησε  "Δε θέλω να πάω στο γιατρό..." Αυτή τη φορά το βλέμμα της χάθηκε στο κενό.

"Λιζ; Ανησυχώ γαμω το!" Ο Κίαν βγήκε προς τα έξω μα σαν άγγιξε τους ώμους της, εκείνη ξέσπασε σε γοερα κλάματα. Τη σήκωσε αγκαλιά, έκλεισε τη πόρτα με το πόδι και την οδήγησε στο κρεβάτι του 

"Σταμάτα να κλαις και πες μου τι έγινε" αποκρίθηκε καθώς την ξάπλωνε κι εκείνη σκούπισε τα μάτια της και γύρισε στο πλάι. "Εισαι μούσκεμα . Δε θέλω να νομίζεις κάτι, μα πρέπει..." σαν να κατάλαβε τι ήθελε να της πει, την είδε να γδύνεται χωρίς αναστολές και χωρίς ίχνος πονηριάς πάνω της. Άφησε τα ρούχα στο πάτωμα, άρπαξε το μαξιλάρι του και αγκαλιάζοντας το ξάπλωσε.

"Πιστεύεις πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι από μόνος του λάθος; Στραβός.... ελαττωματικός" ψέλλισε και ο Κίαν θέλοντας να ξεδιαλύνει το κουβάρι,  ξάπλωσε από πίσω της. Βλέποντας πως  δεν έκανε κίνηση να τραβηχτεί, τράβηξε το σεντόνι και χώθηκε από κάτω. Ανασηκωσε τα βρεγμένα της μαλλιά, χώθηκε στο λαιμό της και την αγκαλιασε.

"Όχι. Πιστεύω πως οι άλλοι μας βάζουν ταμπελακια. Δεν υπάρχουν ελαττωματικοι άνθρωποι Λιζ, μόνο σάπιες κακές ψυχές που μας υποβιβάζουν για να βγουν εκείνοι στην επιφάνεια. Δεν πρεπει να μας επηρεάζουν,  εκεί βασίζονται. Μας αφήνουν στην αφάνεια γεμάτους τύψεις, επειδή "Πρέπει" κάποιος να φταίει και δεν θέλουν να είναι οι ίδιοι. Έτσι εμείς νιώθουμε χάλια ενώ αυτοί..." ξάφνου ένιωσε το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό και γυρίζοντας απότομα τον αιφνιδίασε. Τα μάτια της έτρεμαν δακρυσμένα ακολουθώντας το βλέμμα του δεξιά και αριστερά και αφήνοντας το δάκρυ να πέσει, τον φίλησε...

Σας φιλώ ❤❤❤ Καλή μας νύχτα!