Με κρατημα δυνατό, κάπως θυμωμένο την έσερνε κανονικά χωρίς να της αφήσει το περιθώριο επιλογής. Δεν της άρεσε  μα δεν έφερε και αντίρρηση -δεν είχε νόημα να προσπαθήσει άλλωστε να ξεφύγει αφού ήταν άνιση η δυναμική . Το σπίτι ήταν κατασκευασμένο ειδικά κατα παραγγελία της οικογένειας ενώ είχαν αγοράσει και ολόκληρο το μικρό κολπάκι που υπήρχε από τη παραθαλάσσια πλευρά. Φτάνοντας στη παραλία την απελευθέρωσε κι εκείνη έτριψε το καρπό της αγριοκοιταζοντας τον.

"Κάτσε. Αφήσαμε μια κουβέντα στη μέση τα δύο μας" Η επιτακτική φωνή του, ανάγκασε τον καινούριο, αντιδραστικό χαρακτήρα της να παραμείνει όρθια. "Αφού δε θες να κάτσεις, πρόβλημα σου!" της είπε και έκατσε μόνος του.

"Το πρόβλημα το έχεις εσυ μάλλον! Με ποιό δικαίωμα με τραβάς από δω και από εκεί μου λες; Με πονεσες! Γίνεσαι ξαφνικα απότομος, αγενής, άγαρμπος και..." την έπιασε από τη γάμπα με το ένα χέρι κόβοντας τη μιλιά της μαχαίρι και ασκώντας δύναμη στο πόδι εκείνη βρέθηκε κάτω.

"Ίσα μέτρα ίσα σταθμά..."

"Έχεις θέματα!" παραπονέθηκε τρίβοντας το πόδι της αυτή τη φορά.

"Αρκετά. Ένα από αυτά είναι η άρνηση αλλά το δουλεύω..."

"Άρνηση;" ρώτησε περίεργα εκείνη

"Ναι. Για παράδειγμα δεν μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας της"

"Κίαν δε σε καταλαβαίνω. Κρυώνω,  έχει υγρασία , φοράω μόνο τη ρόμπα μου και αύριο θα έχω πυρετό!" γκρίνιαξε παραπονιαρικα η Ελίζα και εκείνος γύρισε και τη στραβοκοιταξε.

"Αυτό μπορεί να διορθωθεί!" Τελειώνοντας τα λόγια του την έπιασε από τη μέση, κάθισε οκλαδόν και την έβαλε πάνω του. "Καλύτερα;"

"Είσαι τρελός; Θέλεις να μας δει κανείς και να έχουμε θέματα;" Η Ελίζα προσπάθησε να σηκωθεί μα δε την άφησε.

"Παίρνω την ευθύνη. Και τώρα χαλάρωσε... Τόσο ο Πίτερ όσο και η ...η αδερφή σου, κοιμούνται του καλού καιρού. Και ποιος να μας δει μέσα στα σκοτάδια; Ούτε ένα γαμοφεγγαρο έχει απόψε!"

"Κίαν; αισθάνομαι άβολα..." ήθελε να του πει ότι το κορμί της ζεσταίνεται μα δεν έβρισκε κατάλληλες λέξεις...

"Εγώ καθολου. Άσε που ζεσταίνομαι κι όλας! Λες να ανέβασες πυρετό από τώρα; Σαν να καις λιγάκι..."

"Καλά είμαι. Πες μου γιατί με έφερες εδώ και πάμε πίσω, σε ικετεύω..."

"Ικετευεις ; βαριά λέξη. Μου θύμισες όμως μια όμορφη ιστορία..." την έσφιξε καλά καλά γύρω από τη μέση και η Ελίζα διασθανομενη πως θα μάθει κάτι από το παρελθόν, έγειρε στον ώμο του , άπλωσε ευθεία τα πόδια της και βολεύτηκε καλύτερα.

"Θα μάθω για το γκρι;"

"Αυτό το γκρι, κρύβει βαριά ιστορία πίσω του. Όλα ξεκίνησαν από μια πεταλούδα όταν ήμουν στο ίδρυμα...." Ο Κίαν άρχισε να της εξιστορεί τα πάντα για εκείνη τη μέρα με κάθε λεπτομέρεια παραβλέποντας όμως το μετά... Η Ελίζα τον άκουγε με μεγάλη προσήλωση χωρίς να τον διακόψει ενώ καταβαθος άρχισε να εντοπίζει τα κλειδιά από τις πόρτες του μυαλού του. Έπρεπε μόνο να τις ανοίξει, μα φοβόταν. 

"Και κάπως έτσι κατάλαβα πως όλα στη ζωή είναι επιφανειακά..." ολοκλήρωσε τρίβοντας τη πλάτη της. "Όσα χρώματα και να φοράμε, είναι σκόνη. Είναι μια μάσκα επιβίωσης. Το θέμα είναι όμως, να μάθουμε να επιβιώνουμε στα δύσκολα Λιζ... Όταν τα φτερά θα είναι γκρι.. "

"Εσυ; Τι έγινε μετά από τη πεταλούδα που έφυγε από τα κάγκελα;"

"Εγώ...Μπήκα κατά κάποιο τρόπο τιμωρία"

"Λες ψέματα για να μην ακούσω σκληρά πράγματα σωστα;" τον ρώτησε ανασηκωνοντας το κεφάλι. "Δεν ειμαι φτιαγμένη από γυαλί. Αντέχω πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις"

"Κάνεις λάθος μικρή μου..."

"Θέλω να μάθω για τις ψυχικές πληγές. Πληγές που δεν είδαν οι δικοί σου! Είναι αδιανόητο να στέλνεις το σπλάχνο σου εκεί μέσα Κίαν"

"Ίσως ήταν τυφλοί"

"Πόνεσε πολύ;" ρώτησε στοργικά

"Υπάρχει κάποιο σημείο του κορμιού μου που ένας κοινός άνθρωπος δε θα δει ποτέ Λιζ;" ειπε και εκείνη εσμιξε τα φρύδια. "Έλα... Το νερό είναι ζεστό. Θα σε αφήσω να δεις μόνη σου..."

"Όχι πάλι στο νερό!"

"Φοβάσαι;" ρώτησε κάπως πιο πονηρά

"Όχι μα θα κρυωσουμε..." δικαιολογήθηκε

"Μην ακούω βλακείες. Θέλεις να δεις η οχι;"

"Και πως θα δω κάτω από το νερό;"

"Θα αγγίξεις..." τη σήκωσε. Έπιασε τη ρόμπα της και την έβγαλε αφήνοντας τη να πέσει κάτω. Καθε κίνηση του ήταν προσεγμένη μα όταν έπιασε τη τιραντα της νυχτικιας της, εκείνη έβαλε το χέρι και τον σταμάτησε.

"Θεωρείς φυσιολογικό να μπούμε γυμνοί στη θάλασσα;"

"Όχι. Δε με απασχολεί όμως..."

"Δε νομίζω πως μπορώ να το κάνω αυτό!!" Έσκυψε για να πάρει τη ρόμπα της και τον είδε να γδύνεται. Προχώρησε λίγα μέτρα πιο κοντά και βγάζοντας και το μποξερ του, μπήκε στο νερό.

"Τώρα δε βλέπεις. Καλύτερα;" Η Ελίζα χαμογέλασε αχνά με το τρόπο προσέγγισης του.

"Γύρνα από την άλλη!"

"Αλήθεια τώρα θα με αναγκάσεις να.."

"Γύρνα αλλιώς φεύγω!"

Ο Κίαν στριφογυρισε σε δευτερόλεπτα το κορμί του και την άκουσε να μπαίνει μέσα.

"Μπορώ να γυρίσω τώρα;"

"Μπορείς..."

Το μόνο μέρος που φαινόταν ήταν το κεφάλι της μα ήταν αρκετό για να προκαλέσει μια πυρετωδη αντίδραση στο κορμί του.

"Λοιπόν;" καθάρισε το λαιμό της ξεροβηχωντας

"Δώσε μου τα χέρια σου...και μην αρχίσεις παλι τις ερωτήσεις. Απλά δώστα!" Η Ελίζα έψαξε για τα δικά του κάτω από νερό και πιάνοντας τα , ο Κίαν τα κατέβασε χαμηλά μα μόλις άγγιξε το δέρμα του κοκκινησε ολόκληρη.

"Τι ...Μα Τι διάολο!!!" Ξεφωνησε αντιλαμβανομενη τι αγγίζει..."Ουλές;;; Στα μπούτια ουλές;!" Χωρίς τα χέρια του για οδηγό ακολούθησε τις γραμμές και κολύμπησε πίσω του.

"Σημεία που δεν βλέπουν οι γονείς στα 15 ούτε καν με μαγιο... Αυτά επέλεγαν. Έκαιγαν ένα σίδερο ώσπου να πυρακτωθει και χάραζαν γραμμές γύρω από τα μπούτια..." Η Ελίζα ανέβασε τα χέρια της ψηλά βάζοντας τα στα χείλη της και βουρκωσε.

"Είναι απάνθρωπο..."

"Είναι τρόπος ζωής..." της απάντησε αδιάφορα.

"Γιατί έχεις τόσες πολλές;"

"Γιατί ήμουν ο αγαπημένος τους. Βλέπεις μικρή μου, τα καψίματα στο δέρμα από τσιγάρα δεν ήταν αρκετά και μέχρι να βγω έφευγαν. Ήθελαν κάτι ώστε να μένει...Εκείνη την εποχή ένα παιδί που μίλησε το έβγαλαν τρελό. Την επόμενη, βρέθηκε κρεμασμένο στο δωμάτιο του. Κατάθλιψη δήλωσαν...Όχι δολοφονία. Ένα άλλο ούρλιαζε και φώναζε τη μάνα του, το ξυραφάκι βρέθηκε καταλάθος στο μπάνιο του με αποτέλεσμα να 'φύγει' νωρίς. Η μικρή Ντένις έπαιζε αμέριμνη στο ποτάμι μα τη προηγούμενη μέρα, είχε πάθει κρίση στο φαγητό και έχωσε το πιρούνι στο πόδι ενός φύλακα...Η μικρή πνίγηκε στη προσπάθεια να πιάσει τη μπάλα της..."

"Φτάνει!" απαίτησε μην αντέχοντας άλλο.

"Τη τρίτη φορά που μπήκα, θεώρησαν αστείο να πετάξουν πάνω στο κρεβάτι μου καμία 50αρια νεκρές πεταλούδες. Άλλες χωρίς φτερά, άλλες βαμμένες με σπρέι, άλλες χωρίς κεφάλι... Η τιμωρία για την ανυπακοή εκείνης της μέρας ήταν να μου βάλουν κάτι ψεύτικα ξεσκισμενα φτερά και να με αφήσουν στους -10°c όλη τη νύχτα..."

"ΦΤΑΝΕΙ!" Η Ελίζα δεν άντεξε άλλο. Όρμησε πάνω του και βάζοντας τα χέρια της στα χείλη του, τον σταμάτησε.  Τα πόδια της τυλίχθηκαν γύρω του ενώ το άλλο της χέρι τον κρατούσε από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Άθελά της , έφερε τη περιοχή της ακριβώς πάνω στο μόριο του μα το κατάλαβε μονο όταν εκείνο άρχισε να σκληραίνει επικίνδυνα πολύ.

"Ξεκόλλα από πάνω μου..." μουγκρισε κι εκείνη κατέβασε σιγά σιγά τα δάχτυλα της αποκαλύπτοντας τα χείλη του. Ήθελε τόσο να της φωνάξει πως δεν έχει αντοχές για να κρατηθεί μα έμεινε απλά να κοιτάζει μέσα στα μάτια της.

"Άγγιξε με..." ζήτησε σχεδόν ξεπνοα αφού πλέον το μόριο του άγγιζε τη κλειτορίδα της και με κάθε ώθηση των κυμάτων, τρίβονταν πάνω της δημιουργώντας τεράστια έξαψη.

"Στο είχα πει Λιζ. Μόνη θα το ζητήσεις..." της ψιθύρισε μα αντί να την αγγίξει την ώθησε στην επιφάνεια. "Ξάπλωσε. Δεν θα βουλιάξεις αν αφεθείς..." Μόλις το κορμί της επέπλευσε ,τοποθέτησε το ένα του χέρι κάτω από το νερό κρατώντας τη σταθερά από τη μέση και ανασηκωνοντας τους γλουτούς της , εγλυψε τη κλειτορίδα της απ άκρη σ' άκρη. Γεύτηκε την αλμύρα της θάλασσας στο κορμί της και σιγά σιγά τους έβγαλε προς την ακτή χωρίς να σταματήσει να παίζει με το κορμί της. Η ρόμπα που πριν πέταξε κάτω λειτούργησε άψογα σαν σεντόνι. Τη ξάπλωσε, της άνοιξε τα μπούτια και χώθηκε μέσα τους.

"Ακόμα ένα μυστικό στη λίστα..." ψιθύρισε ρουφώντας τα χείλη του αιδοίου της . Ο Κίαν είχε πλήρη επίγνωση των πράξεών του . Στην αρχή  ένιωθε πως εκμεταλλεύεται την απειρία της στο τομέα  του σεξ, μα δεν ήταν έτσι. Ο πόθος δεν έλεγε να σβήσει και ξέροντας πως δεν ήταν δική του τρελαινόταν. Προσπάθησε να απομακρυνθεί, να πηδήξει τη Λάουρα ουκ ολίγες φορές προσπαθώντας να καθαρίσει το μυαλό του, μα ότι κι αν έκανε, όσο κι αν πολεμούσε, κάθε φορά που την έβλεπε, ήθελε απλά να μπει μέσα της.

"Αρχέγονα σεξουαλικά  ένστικτά..." της είπε ξαφνικά καθώς απολάμβανε τα βογγητά της. "Έτσι ονομάζω τη κατάσταση μας" της μίλησε στη γλώσσα της για να ελαφρύνει, τόσο από εκείνη όσο και από τον ίδιο , τη τρελή έλξη που τους έδενε μα απέτυχε παταγωδώς ακούγοντας τη 

"Νομίζω πως....πως ..." σε κάθε της 'πως' , ο Κίαν δάγκωνε τη κλειτορίδα της μα εκείνη δεν έλεγε να σωπάσει. Ένιωθε πως ότι κι αν έλεγε δε θα του άρεσε καθόλου. Τέλος, πήρε μια μεγάλη ανάσα. Τον απομάκρυνε από τα μπούτια της τον πέταξε προς τα πίσω και σκαρφάλωσε πάνω  του . Έκλεισε  το πρόσωπο του στις χούφτες της και χαμήλωσε το κεφάλι της προς τα χείλη του. Ήξερε πως δεν μπορούσε να τα αγγίξει...

"Κίαν εγώ... Εγώ νομίζω πως..."

"ΕΛΙΖΑ;;; ΕΊΣΑΙ ΕΞΩ;;" τη διέκοψε η φωνή του Πίτερ και τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν με παράπονο. Ενας λυγμός έπνιξε τη φωνή στο λαιμό της  μολις η πραγματικότητα την ξύπνησε και σηκώθηκε αρπάζοντας τη νυχτικια της.

"Ερ... ερχ... Ερχομ..." Δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει... Έφυγε τρέχοντας προς το σπίτι , χωρίς δικαιολογία για τα βρεγμένα της μαλλιά , χωρίς δικαιολογία για την έξοδο της ,χωρίς δικαιολογία για τίποτα. Εκείνο το "ειμαι ερωτευμένη" δεν κατάφερε να ακουστεί και ρίζωσε σαν αγκάθι στη ψυχή της... Βυθίστηκε μέσα στο καταραμένο διαμαντενιο της δαχτυλίδι που το ένιωθε βαρύ σαν πέτρα...

Σας φιλώ...