Τα φώτα στο διάδρομο τρεμοπαιζαν καθώς προχωρούσε.  Υπήρξαν αρκετές φορές στη θητεία του που άλλαζε ιδρύματα κατ' επιλογή. Ηθελε να αποκτάει καινούριες εμπειρίες και να βοηθάει  ψυχικά αρρώστους ανθρώπους μα στο λίγο διάστημα που βρισκόταν στο Τόμας Ζέντριξ , κάθε μέρα ανακάλυπτε και κάτι καινούριο που δε του άρεσε. Ήταν το δεύτερο ίδρυμα που είχε διπλές πόρτες. Από έξω έμοιαζαν φυσιολογικές μα αν τις άνοιγες υπήρχε και ένα συρόμενο κάγκελο εσωτερικά που έδινε την εικόνα της φυλακής. Ήταν κατανοητό ως ένα σημείο καθώς ανήκε στα υψίστης ασφαλείας μα και πάλι, ο Μπομπ θεωρούσε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσες αξίες και δικαιώματα.

Έκλεισε τα μεγάλα φώτα και άναψε τα μικρά μα παρατήρησε πως κι εκείνα ήταν έτοιμα να καούν με αποτέλεσμα να βάλει στον εαυτό του μια νοερή υποσημείωση να τα αλλάξει.  Ξεκινούσε το καθιερωμένο βραδινό έλεγχο στην δυτική πτέρυγα για σοβαρά περιστατικά. Συνήθως όλα ήταν ήσυχα αφού οι ασθενείς ήταν υπό την επήρεια ηρεμιστικων ουσιών . Το τμήμα αποτελούνταν από δυο διαδρόμους μα σαν έστριψε στον δεξί άκουσε ψιθύρους από αριστερά. Έκανε μεταβολή και πλησιάζοντας πρόσεξε το κελί 9 έκπληκτος -ηταν ανοιχτό. Άνοιξε αμέσως το τέιζερ για παν ενδεχόμενο κάνοντας μικρά βήματα μα σταμάτησε τρομαγμένος.

"Εγώ λέω να του βάλω λίγη παραπάνω δόση. Ποιος θα το καταλάβει; Θα δηλώσουμε αυτοκτονία όπως πάντα!" Άκουσε και αναγνώρισε τον Νικ

"Νωρίς δεν είναι; Όταν μου ανακοίνωσε πως αυτό το μπάσταρδο έφτασε για ασθενής δεν έβλεπα την ώρα! Θα τον κάνω να υποφέρει. Και όχι φυσικά σαν μαστουρωμενο φυτό! Θα του δώσω ανασταλτικό και θα φάει τις σφαλιάρες του ξύπνιος!"

Ο Μπομπ ταράχθηκε. Η δεύτερη φωνή που άκουσε άνηκε στο γηραιοτερο μέλος του Τόμας Ζέντριξ -έναν άνθρωπο που θεωρούσε άξιο θαυμασμού , μα έκανε τελικά λάθος

"Κάτσε να ξυπνήσει και να με δει! Έχουμε προϊστορία τα δύο μας! Μια φορά με δάγκωσε το μαλακισμενο μα τον έκανα μωβ μετα!"

Μην αντέχοντας άλλο ο Μπομπ αποφάσισε να επέμβει

"Τι γίνεται εδω; Κανένας δεν έχει άδεια να βρίσκεται αυτή την ώρα στα δωμάτια!" Μπήκε μέσα έχοντας ένα επιθετικό ύφος απαξιωντας για το γεγονός πως μετρούσε ελάχιστο χρόνο στο ίδρυμα.

"Πάρε δρόμο Μπομπ και κάνε πως δεν μας είδες!" έσπευσε να τον διατάξει ο Νικ. Οι δύο άντρες στέκονταν πάνω ακριβώς από το Κιαν, σχεδιάζοντας κάποιο είδος εξόντωσης.

"Όχι στη βάρδια μου" επέμενε σοβαρός.

"Το ότι θεωρείσαι υπεύθυνος δε με απασχολεί. Πάρε δρόμο είπα!" Επανέλαβε τα λόγια του κι ο Μπομπ έβγαλε τον ασύρματο και τον αμοιξε.

"Αν δε φύγετε από το δωμάτιο του ασθενή θα αναγκαστώ να καλέσω την διεύθυνση μα και την ασφάλεια! Έγινα σαφής;" οι δύο άντρες αλληλοκοιταχθηκαν. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία γέλασε και δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στο Κίαν ο οποίος ήταν αναίσθητος, βγήκε πρώτος. Ο Νικ από την άλλη δεν έδειχνε χαρούμενος.

"Δε τελειώσαμε Μπομπ..." τον απείλησε και έφυγε αφήνοντας τον πίσω...

****

Σίγουρος γι αυτό που επρόκειτο να κάνει, φόρεσε τη θλιμμένη του μάσκα και κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Η Τζίνα προς έκπληξη του ,τον ενημέρωσε για τη κατάσταση και παρά το αρχικό σοκ  πως η Ελίζα τα έμπλεξε με το Κίαν, ηρέμησε μαθαίνοντας μετέπειτα τα καθέκαστα.

Είχε αποφασίσει να στρέψει εναντίων της κόρης του την αλήθεια της Τζινας έτσι ώστε να μην της αφήσει επιλογή. Συνδύασε ένα βαρύ ψέμα με τον οικονομικό παράγοντα και τον επιβλητικό του χαρακτήρα και πιστεύοντας πω έφτιαξε το τέλειο σχέδιο για το γάμο της με το Πίτερ, έφτασε στο σπίτι της.

Χτύπησε αρκετές φορές, δεν έλαβε απάντηση και εκνευρισμένος κόλλησε το δάχτυλο στο θυροτηλέφωνο ώσπου ακούστηκε ένας τσιριχτος ήχος από το μεγάφωνο.

"Ποιος είναι;" ρώτησε μα μετά βίας κατάλαβε τα λόγια της.

"Ο μπαμπάς ειμαι Ελίζα! Άνοιξε μου!"

"Πώς με βρήκες;"

"Δεν έχει σημασία. Είναι επείγον!"

"Φύγε σε παρακαλώ..." Κάθε φορά που απαντούσε η φωνή της χαμήλωνε όλο και πιο πολύ. Ακουγόταν εξαντλημένη μα ο Στίβεν δεν είχε σκοπό να κάνει πίσω.

"Είναι σοβαρό. Για μία φορά δείξε ενδιαφέρον στους γονείς σου! Πεθαίνω κόρη μου, η μαμα δε ξέρει τίποτα  και η εταιρεία μας πτώχευσε! Σε χρειαζομαστε!" Η απότομη σιωπή της ,τον έκανε να χαμογελάσει

"Φύγε" άκουσε άξαφνα και το χαμόγελο, του κόπηκε μαχαίρι.

"Τι λες; Σου εξήγησα πως ..."

"ΕΙΠΑ ΦΎΓΕ!!!" Η τσιριδα της δεν είχε προηγούμενο .

"Αν πάθει κάτι η μάνα σου έπειτα από τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας, το κρίμα στο λαιμό σου!!!" την απείλησε και έφυγε θυμωμένος. Ακόμα κι αν τον έδιωξε, είχε φυτέψει μέσα της τα νέα και ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα τον δεχόταν. Το μόνο που έπρεπε να κανει ήταν να την αποδυναμώσει. Όσο όμως ο Κίαν ήταν ζωντανός εκείνη θα έτρεφε ελπίδες . Μπήκε στο αυτοκίνητο και βγάζοντας το τηλέφωνο, κάλεσε αμέσως τη Τζίνα.

****

Το μούδιασμα στα τα χείλη άρχισε να εξασθενεί αφήνοντας μια ανυπόφορη αίσθηση πόνου πίσω του. Προσπάθησε να μιλήσει ανοιγοκλεινοντας σιγανά τα βλέφαρα μα από την ακινησία ένιωθε νεκρός. Δεν είχε ιδέα ούτε τι ώρα ήταν, ούτε πόσο καιρό ήταν σε αυτή τη κατάσταση.

"Νερό...νε..." ψέλλισε με δυσκολία προσπαθώντας να κουνηθεί. Ήξερε πως βρισκόταν στο ψυχιατρικό ίδρυμα και θυμόταν κάποια πράγματα από το τμήμα μα από την ώρα που τον ναρκώσαν είχε καταρρεύσει σωματικά. Θυμήθηκε το πρόσωπο της να τον κοιτάζει βουρκωμενο και ράγισε ολόκληρος...Έπειτα του ήρθε  η εικόνα της μάνας του όταν έμειναν μόνοι να του λέει πως όλα θα πάνε καλά και πως θα τον βγάλει έξω με κάθε τρόπο ενώ μέσα στη παραζάλη θυμήθηκε έναν αστυνομικό να λέει πως βρέθηκαν ουσίες στη κατοχή του μα και στον οργανισμό.

Οσο ο οργανισμός ξυπνούσε, άλλο τόσο ένιωθε τα άκρα να δυναμώνουν. Κούνησε το δεξί χέρι μα ήταν δεμένο. Αμέσως κατάλαβε σε τι κατάσταση βρισκόταν. Μπορεί να είχαν περάσει χρόνια μα τέτοιες τραυματικές εμπειρίες έμεναν βαθειά  κρυμμένες στο υποσυνείδητο. Ανακτωντας σιγά σιγά τη δύναμη του, πάλεψε με τη φυσική του υπόσταση και απελευθέρωσε από τα σωθικά του μια κραυγή. Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσε τους μεντεσεδες της πόρτας να τρίζουν.

"Νικ! Έλα! Το μπάσταρδο ξύπνησε!" Μια φωνή που θα αναγνωριζε ακόμα και στη κόλαση τον έκανε να ανασηκωσει όσο δύσκολο κι αν ήταν το κεφάλι του. "Ξανασυναντιομαστε παλιό καριολη και αυτή τη φορά είναι η δική μου βάρδια!"

Ο Κίαν μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, ένιωσε το παιδί που είχε μέσα του να βγαίνει στην επιφάνεια. Εικόνες διάσπαρτες από τα δεκάδες βασανιστήρια που του έκανε ο συγκεκριμένος φρουρός έσκασαν σαν πυροτέχνημα στο μυαλό του και ξεκίνησε να ουρλιάζει προσπαθώντας να απελευθερωθεί από τα δεσμά...

Σας φιλώ...