Τα μαλλιά της είχαν σχεδόν στεγνώσει. Τα ρούχα της είχαν τσαλακωθει από την ανάγκη της να τον νιώσει καθώς τα σφιχταγκάλιαζε και καθώς πάτησε στο τελευταίο σκαλί, αφού πλέον το ασανσέρ δεν αποτελούσε επιλογή της , είδε το Πίτερ να στέκεται απ έξω.

"Πώς είσαι ετσι; Τι έπαθες;" ρώτησε με ενδιαφέρον πλησιάζοντας τη.

"Τίποτα. Πήγα απλά μια βόλτα" έβγαλε τα κλειδιά χωρίς να παρατηρήσει πως κι εκείνος ήταν σε άσχημη κατάσταση , ξεκλειδωσε και μπαίνοντας εκείνος την ακολούθησε. "Δεν έχω όρεξη για κουβέντα Πίτερ. Σύντομα θα βρω την άκρη και θα φύγω"

"Ίσως έχω τη λύση..." της είπε στοργικά κλείνοντας τη πόρτα πίσω του. "Νομίζω το χρωστάω στον αδερφό μου αυτό Ελίζα"

"Δεν σε καταλαβαίνω" αρκέστηκε να του πει οδηγώντας τον εαυτό της στη κουζίνα.

"Ας κάνουμε αυτό το γάμο. Ας τους δώσουμε αυτό που θέλουν και έπειτα ας φύγουμε μακριά" το ποτήρι που κρατούσε κόντεψε να της πέσει απ τα χέρια και γυρίζοντας το κοίταξε έκπληκτη

"Μιλάς σοβαρά; Τολμάς να λες τέτοιο πράγμα ύστερα από όλα αυτά;" ρώτησε αγανακτισμένη.

"Βλέπεις καμία άλλη λύση; Άκουσες το πατέρα σου! Θα πάρουμε στο λαιμό μας κι άλλους αθώους Ελίζα;"

Εκείνη γέλασε πικρά.

"Κανένας δεν είναι αθώος όταν τα δάχτυλα βουτάν στην αμαρτία σαν να ήταν μέλι"

"Θα τους δικάσουμε εμείς δηλαδή; Αυτό είναι έργο του θεού...Αν υπάρχει" τελείωσε τη φράση του λυπημένος

"Ακριβώς Πίτερ. Αρχίζω και χάνω τη πίστη μου. Δεν θα γίνω έρμαιο συμφερόντων κανενός. Όλοι διάλεξαν το δρόμο τους"

"Δε περίμενα να το πω μα έχεις δίκιο. Δυστυχώς όμως, λυπάμαι τη μάνα σου. Δεν ξέρει και δε φταίει. Ίσως κάποτε να έκανε λάθη Ελίζα μα θεωρώ πως μέσα στους μολυσμένους, ο λιγότερο θεωρείται φυσιολογικός..." έκανε μια παύση κάνοντας λίγα βήματα κοντά της και πιάνοντας το πηγούνι της, το ανασηκωσε. "Φέρθηκα σκαρτα. Ζήτησα και έλαβα συγχώρεση μα δε μπορούμε να πέσουμε στο επίπεδο τους παίρνοντας τις ψυχές τους στο λαιμό μας Ελίζα. Ένα χαρτί είναι. Θα μου στερήσουν το έργο μου. Εμένα δε με χωράει ο τόπος από την ώρα που επέστρεψα και δεν μου έμεινε τίποτα εδώ για να παλέψω. Σου δίνω την ελευθερία... Μετά το γάμο θα ζήσουμε χωριστά και μακριά τους. Μόλις περάσει ο καιρός θα χωρίσουμε"

"Πώς μου ζητάς να απαρνηθω το θρήνο μου και να ντυθώ στα λευκά Πίτερ;" επέμενε εκείνη. "Ποιος από αυτούς θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά για μένα;"

"Κανένας μα δε γίνεται αλλιώς! Πρέπει να το καταλάβεις! Δε μπορώ να χάσω την ιδιότητα μου σαν γιατρός Ελίζα και έχουν τη δύναμη να το κάνουν!"

"Ώστε για σένα πρόκειται; Αυτή είναι η αλλαγή; Λυπάμαι Πίτερ. Ειλικρινά λυπάμαι πολύ..."

Εκείνος αναστέναξε

"Μη με παρεξηγείς...Απλά κατάλαβε τι θέλω να σου πω"

"Με συγχωρεις μα δε καταλαβαίνω. Ίσως είμαι ηλίθια... Και τώρα μπορείς να φύγεις"

"Δύο ώρες  πριν χτύπησε το κινητό μου" ξεκίνησε να λέει παγερά αυτή τη φορά. "Έφεραν έναν άντρα γύρω στα 28 ο οποίος έχασε τη ζωή του το πρωί έπειτα από τοξικό σοκ που υπέστη ο οργανισμός όταν αλλοιωθηκαν εντελώς κάποιες ουσίες που του χορηγησαν. Μέσα στο ασθενοφόρο που τον μετέφερε..."

"Δε με απασχολεί...." τον διέκοψε μα εκείνος συνέχισε απτόητος

"Μέσα στο ασθενοφόρο κατάφεραν να πιάσουν σφυγμό κάνοντας παράλληλα πλύση στομάχου και ανάνηψη . Ο άντρας ανατέθηκε σε ένα γιατρό αρκετά γνωστό μου ο οποίος ήταν και αυτός που με ενημέρωσε. Ήταν ο Κίαν Ελίζα..." εκείνη τρελάθηκε και του όρμησε. Τον έπιασε από τη μπλούζα και άρχισε να τον ταρακουνάει δυνατά

"Που είναι;; ΠΟΥ ΤΟΝ ΈΧΕΙΣ!!" Απαίτησε να μάθει χωρίς καν να μπει στη διαδικασία να κάνει παραπάνω ερωτήσεις για το πώς κατέληξε στο νοσοκομείο ξέροντας πως αυτοκτόνησε, μα το πρόσωπο του Πίτερ τυλίχθηκε στη θλίψη.

"Έχω το κορμί μα όχι τη ψυχή Ελίζα... Ο Κίαν κατέληξε πριν 15 λεπτά. Ο οργανισμός όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει. Βρέθηκε με αρκετές βαριές κρανιοεγκεφαλικες κακώσεις, μώλωπες, και ουσίες αντικρουόμενες μεταξύ τους. Η υπόθεση είναι κλειστή. Καταχωρήθηκε σαν ένα πρεζακι αφού ο τύπος που τον έφερε δεν είπε στοιχεία. Βέβαια εγώ ενημερώθηκα και πλέον.."

Δε κατάφερε να ολοκληρώσει τη φράση του κι εκείνη έπεσε στο πάτωμα. Αγκαλιασε τα γόνατα της και άρχισε να κουνιέται νευρικά πέρα δώθε αφήνοντας τη παράνοια να φλερτάρει με το μυαλό της.

"Μπορώ να του χαρίσω μια αξιοπρεπή κηδεία... μπορώ να σε αφήσω να τον δεις . Να θρηνήσεις όπως επιθυμείς. Δε μπορώ όμως να ρισκάρω να χάσω το επάγγελμα μου. Θα κανονίσω το γάμο και σε δύο μέρες θέλω να βρίσκεσαι στην εκκλησία. Προσπάθησα να σε πείσω με διαφορετικό τρόπο μα δε μου αφήνεις επιλογή. Εκείνα τα παιδιά με χρειάζονται! Κανένας δε ξέρει πως έχουμε το σώμα του αφού μεταφέρθηκε στα επείγοντα και όσοι πεθαίνουν εκεί μπαίνουν απλά στο ψυγείο! Σε όποιον και να μιλήσεις θα σε πάρει για τρελή.... Συμβιβασου και θα κρατήσω το σώμα στο νεκροτομείο . Την επόμενη του γάμου και αφού πέσουν οι υπογραφές και τελειώσουν όλα , θα φροντίσω προσωπικά να μεταφερθεί σε ένα γραφείο τελετών και από εκεί και πέρα ανέλαβε τη κηδεία και πραξε όπως νομίζεις. Λυπάμαι. Τον αγαπούσα μα ο κόσμος με χρειάζεται..."

Η Ελίζα έπαψε να κουνά το κορμί της. Έστρεψε το κεφάλι της προς τα πάνω βουρκωμενη και τον κοίταξε

"Εύχομαι να καείς στη κόλαση Πίτερ. Γιατί αυτό το μέρος σου αξίζει"

"Ραντεβού σε δύο μέρες Ελίζα. Και μετά θα είσαι ελεύθερη" αρκέστηκε να της πει γυρίζοντας τη πλάτη και έφυγε...

****

"Τι εννοείται ο ασθενής κατέληξε;; Εγώ ο ίδιος του έκανα ανάνηψη και συνήλθε ενώ όταν το ασθενοφόρο τον παρέλαβε είχε ανακτήσει μερικώς τις αισθήσεις του !" Ο Μπομπ έπειτα από τη καταγγελία που έκανε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα για την κατάσταση στην οποία βρηκε τον ασθενή, κατέθεσε τη παραίτηση του και πήγε αμέσως στο νοσοκομείο μα βρήκε κλειστές τις πόρτες.

"Σας εξήγησα πως ο ασθενής πέθανε λίγες ώρες πριν. Έχει ήδη μεταφερθεί στο νεκροτομείο"

"Θέλω να τον δω !!!" Απαίτησε

"Είστε συγγενής;" είπε ειρωνικά εκείνη

"Θα καλέσω την αστυνομία!!! Θέλω να τον δω ! Λέτε ψέματα!" Επέμενε ο Μπομπ έξαλλος.

"Λυπάμαι μα δεν φύγετε θα καλέσω την ασφάλεια!" Η κοπέλα τοποθέτησε το δάχτυλο στο κόκκινο κουμπί και εκείνος κατέβασε το κεφάλι σκεπτόμενος πως όσα του είπε δεν είχαν συνοχή. Μπήκε στο ασανσέρ μα σαν εκείνο σταμάτησε και άνοιξαν οι πόρτες άκουσε μια γνώριμη φωνή.

"Μπομπ Φεργκιουσον;;;"

"Θεέ μου! Άλαν εσύ είσαι;;" είπε έκπληκτος αγκαλιάζοντας το παιδικό του φίλο.

"Ναι. Πόσα χρόνια έχω να σε δω παλιοφιλε! Είμαι διευθυντής εδώ. Έχει συμβεί κάτι;" Ο Μπομπ έλαμψε ολόκληρος ακούγοντας τον.

"Έχεις πέντε λεπτά;" ρώτησε σοβαρός και ο άντρας βγήκε αμέσως από το ασανσέρ προτρέποντας τον να τον ακολουθήσει.

Σας φιλώ...