"Δεν το πιστεύω ότι δέχθηκα να συμμετάσχω σε αυτόν τον εκφυλισμό του εγκεφάλου μου..." μουρμούρισε ανοίγοντας τη ντουλάπα της.

"Το άκουσα αυτό δεσποινίς μου !" Αποκρίθηκε ο Πίτερ από το μπάνιο.

"Πρέπει να με κάνει να ντραπώ αυτό;" Η Ελίζα κοίταξε τα ρούχα της για δέκατη φορά από το πρωί. Πέταξε πάνω στο κρεβάτι ένα τζιν και ένα κοντομάνικο, επιλέγοντας κάτι απλό και καθημερινό και πήγε προς το μπάνιο.

"Ρε Ελίζα!"

"Τι έκανα πάλι;"

"Κάνω μπάνιο!"

"Ε και; Θέλω λίγο το υγρό για τους φακούς και βγαίνω..." Ο Πίτερ τράβηξε τη κουρτίνα και εκείνη στριφογυρισε τα μάτια της.

"Πήρες υγρό που σου ζήτησα χθες;" ρώτησε βλέποντας το άδειο μπουκάλι.

"Αμάν το ξέχασα. Συγγνώμη αγάπη μου"

"Μια φορά σου ζήτησα να μου πάρεις κάτι κι αυτό  επειδή πονούσε ο αστραγαλος  μου και δεν μπορούσα να βγω..."

"Εγώ φταίω που ήθελες να αλλάξεις κουρτίνες μεσοβδόμαδα και επεσες; Μπορούσαμε να το κάνουμε τη Κυριακή. Όπως και να έχει βγαίνεις σε παρακαλώ να τελειώσω; βάλε τα γυαλιά σου μωρέ, σιγά..."

"Ναι.. τα γυαλιά..." Η Ελίζα τον στραβοκοιταξε ακόμα κι αν δεν μπορούσε να τη δει. Ντύθηκε, ετοίμασε τη τσάντα της και φόρεσε τα γυαλιά της.

"Κούκλα είσαι!"

"Για μάθημα πάω Πίτερ!"

"Ναι αλλά δεν είναι κακο να κάνω ένα κομπλιμέντο στη γυναικα μου σωστά;"

"Άστα αυτά, είπες ότι η μητέρα σου τον ενημέρωσε σωστά; Μην πάω εκεί και έχουμε δράματα"

"Ναι αγάπη μου! Σε περιμένει νομίζω" η Ελίζα αναστέναξε. Φαντάστηκε να τη περιμένει με σχοινί για να τη πνίξει, με όπλο, στη καλύτερη με κανένα σουγιά.

"Λοιπόν φεύγω. Πήρα δύο τρία βιβλία παραπάνω για να δω που θα χρειαστεί προσοχή αν και ειλικρινά, θεωρώ πως τζάμπα ο κόπος. Μια που θα πάω μια που θα φύγω..."

"Έλα μωρέ γκρινιάρα...Η μαμά έκανε τα μαγικά της. Θα δεις τι καλός που είναι..."

Ο Πίτερ φόρεσε τα ρούχα του μα κοιτάζοντας στο καθρέφτη ξινισε τα μούτρα του.

"Αυτή η τσακιση δεν είναι στην ευθεία..." παρατήρησε μόνος του

"Αυτή η μανία σου με τα ρούχα ώρες ώρες είναι απίστευτη..."

"Γι'αυτό μ'αγαπάς" είπε τρυφερά πλησιάζοντας την και πιάνοντας την, σχεδόν χωρίς να την αγγίζει , από τη μέση , τη φίλησε. "Θέλεις να σε πάω μήπως;"

"Όχι δε χρειάζεται. Έχεις βάρδια σε είκοσι λεπτά μη το ξεχνας. Θα πάρω το τζιπ"

"Έλα μωρέ Ελίζα... Θα έπαιρνα εγώ το τζιπ σήμερα!" Γκρίνιαξε πηγαίνοντας προς το κρεβάτι για να φτιάξει τη τσάντα του.

"Ρόδες δεν έχει το αλλο; Έχεις γίνει κάπως περίεργος τελευταία... ελπίζω η δουλειά του γιατρού να μη σε αλλάζει..."

"Χαζομάρες. Θα πάρω το Audi αν είναι καλά;"

"Άστο θα το πάρω εγω. Καλή βάρδια" είπε βγαίνοντας

"Ει ! Φιλάκι για έχω όμορφη μέρα;" ζήτησε ακολουθώντας την κι εκείνη τον φίλησε και έφυγε. Αν και πάντοτε βίωναν στη σχέση τους τέτοιες στιγμές, το τελευταίο καιρό η Ελίζα αισθανόταν κάπως περίεργα. Ο Πίτερ έδειχνε ελαφρώς ψωνισμενος με την ειδικότητα του γιατρού και δεν της άρεσε η μεγαλομανία του.

Μπήκε στο δεύτερο αυτοκίνητο, άφησε τη τσάντα της στο διπλανό κάθισμα και πάτησε τη μουσική.  Μια τσιριδα βγήκε από τα ηχεία και αγανακτισμένη άλλαξε σταθμό. Ο Πίτερ  είχε φροντίσει να αποθηκεύσει στις πρώτες σειρές την αγαπημένη του μουσική , οπότε και το έκλεισε.

"Όλα θα πάνε καλά Ελίζα, όλα καλά..." επανέλαβε στον εαυτό της οδηγώντας.  Η αλήθεια ήταν πως ήταν αγχωμένη. Ότι κι αν της ειπε ο Πίτερ το πρωί δεν έπιασε τόπο και ξέροντας το χαρακτήρα του Κίαν, θεωρούσε πως η συνάντηση τους θα ήταν άκαρπη.

Χτύπησε το κουδούνι μια φορά και η οικονόμος της άνοιξε χαμογελαστή. Στρουμπουλή, κοντά στα 60 και όπως πάντοτε ευδιαθετη.

"Δεσποινίς Ρομπινσον, τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή; Περάστε!"

"Καλησπέρα κυρία Σάρα. Ήρθα για να..."

"Ωωω, καλώς την !" Η Τζίνα κατέβηκε την δεξιά πλευρά της εσωτερικής σκάλας και η μεσήλικη οικονόμος αποχώρησε αμέσως.

"Καλώς σας βρήκα. Ο Πίτερ μου είπε το πρωί, πως μιλήσατε στον Κίαν. Δεν θα σας κρύψω πως είχα αρκετούς ενδοιασμούς"

"Καταρχήν μη μου μιλάς στο πληθυντικό. Πόσες φορές πρέπει να σε μαλώσω γι αυτο;"

"Ναι το ξέρω, απλά..."

"Απλά χαλάρωσε. Δεν θα σε φάει και είμαι σίγουρη πως θα είναι φρόνιμος. Και τωρα πήγαινε, τρίτη πόρτα δεξιά στον επάνω όροφο"

Η Ελίζα χαμογέλασε διακριτικά και ανέβηκε.

"Α! Μήπως θέλεις να πιεις κατι;" ρώτησε κάπως καθυστερημένα η Τζίνα.

"Ένα σκέτο καφέ αν δεν σας κάνει κόπο"

"Τι κόπος κορίτσι μου; Χαρά μου. Θα το φέρει η Σάρα σε λιγάκι πάνω"

Η Ελίζα πήρε μια βαθειά ανάσα, δύο βαθειές ανάσες και στη τρίτη σταμάτησε έξω από τη πόρτα και χτύπησε.

"Ανοιχτά είναι!" Κατέβασε το χερούλι και μπαίνοντας τον είδε να φοράει τη μπλούζα του. Μόλις γύρισε προς το μέρος της όμως, έβαλε τα γέλια.

"Γυαλιά είναι αυτά ρε;" κατάφερε να πει νευρικά "Πώς και τσαλακωσες το προσωπάκι σου;" συνέχισε πιο ήπια αυτή τη φορά.

"Καλησπέρα λέει ο κόσμος!" Επιτέθηκε αμέσως η Ελίζα και άφησε τη τσάντα της στο γραφείο του.

"Συγγνώμη αλλά μοιάζεις με Minion ρε φίλε!" Ο Κίαν δεν έπαψε να γελά μα αυτό δεν ίσχυε και για την ίδια

"Ωριμότητα. Σεβασμός. Ευγένεια... Μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά υποθέτω" ψέλλισε άχρωμα βγάζοντας από τη τσάντα της μερικά βιβλία.

"Ζωή. Ρισκο. Ανθρωπιά. Πραότητα. Ζωντάνια. Κίνδυνος"

"Κίαν τι λες;"

"Λέω αυτά που πρέπει να μάθεις κι εσύ...Αλισβερίσι να γίνεται!" Η Ελίζα πήρε μια γκριμάτσα που ούρλιαζε τα νεύρα της μα δε το έβαλε κάτω. Τράβηξε τη καρέκλα , αραδιασε τα βιβλία δεξιά κι αριστερά και έπειτα ανοίγοντας το τετράδιο σε μια λευκή σελίδα, πήρε το στυλό και τον κοίταξε.

"Κάθισε κάτω. Όσο πιο γρήγορα τελειώσουμε τόσο το καλύτερο"

"Μάλιστα κυρία!"τη κορόιδεψε φέρνοντας το χέρι στο μέτωπο και κοπάνησε σαν στρατιώτης το πόδι στο πάτωμα. Η Ελίζα κατά κάποιο τρόπο γέλασε μα συνειδητοποιώντας την αντίδραση της, γύρισε αμέσως προς τα βιβλία της.

"Μπορείς και γελάς! Κάτι είναι κι αυτό... Λίγο ακόμα και θα νόμιζα πως ήσουν κάποιο ανθρωποειδή ρομπότ!"

Ένα και μόνο  άγριο βλέμμα της ήταν αρκετό για να κάτσει απέναντι της.

"Δεν έχεις ορεξουλες για δηλητήριο από το βλέπω... Έχεις ρεπό από τη δουλειά της σκυλας;" ρώτησε κι εκείνη κοπάνησε αυθόρμητα το στυλό κάτω.

"Ως εδώ! Φεύγω!" Η Ελίζα σηκώθηκε και άρχισε να μαζεύει όπως όπως τα βιβλία της εξοργισμένη

"Ρε Λιζ! Δηλαδή χαλάρωσε λίγο! Μια πλάκα έκανα!" Παραπονέθηκε και βάζοντας τα χέρια του για να τη σταματήσει, άγγιξε καταλάθος τα δικά της. Λίγα δευτερόλεπτα σιγής επικράτησαν ώσπου η πόρτα χτύπησε.  

"Έφερα τον καφέ σας δεσποινίς!" Η Ελίζα τράβηξε απότομα τα χέρια της προς τα πίσω κατακόκκινη και ξεροκαταπιε.

"Πέρασε Σάρα" πήρε το καφέ, την ευχαρίστησε και μόλις η οικονόμος έφυγε το βλέμμα της άστραψε.

"Αυτό το 'Λιζ' κομμένο. Όπως και οι ειρωνείες. Οι προσβολές. Η απρεπή συμπεριφορά. Οι ηλιθιότητες και κάθε είδους βλακεία που σκέφτεται το μικρό σου μυαλό και καταλήγει στη γλώσσα... Κατανοητό;" είπε σοβαρή.

"Είσαι τυχερή που ζεις , Λιζ..." ξαφνικά το βλέμμα του σκοτείνιασε. Με ένα μεγάλο βήμα βρέθηκε λίγους πόντους μακριά της και σαν θηρίο που κοιτάζει χαμηλά το θήραμα του, έκανε ένα κύκλο γύρω της. Ο Κίαν διασκέδαζε τόση ώρα, μα το χαστούκι που είχε φάει εκείνο το βράδυ,δεν το είχε ξεχάσει...

"Με απειλείς;" βρήκε το σθένος να ρωτήσει.

"Ευθέως θα έλεγα... Βάλε λοιπόν το κωλο σου στην αναθεματισμένη τη καρέκλα, κλείσε το ρημάδι σου και προσποιησου πως κάνουμε μάθημα για τα επόμενα 40 λεπτά...."

Σας φιλώ...