Προσπάθησε να ξεμπλέξει τα  μαλλιά της και κοπάνησε τη χτένα με δύναμη στο νιπτήρα . Καθε φορά που έβρισκε  κάποιο κόμπο, ο πόνος που της προκαλούσε στο κρανίο, ωθούσε τα νεύρα της στα ύψη. Από την ώρα που ξημέρωσε ένιωθε νευρικότητα και αυτό φαινόταν. Δεν είχε ανακοινώσει ακόμα στο Πίτερ ότι δε σκοπεύει να πάει στο Κίαν και σκεπτόμενη τη γκρίνια του , προσπαθούσε να βρει μια καλή δικαιολογία.

"Ελίζα; Ολα καλά εκεί μέσα;"

"Μια χαρά Πίτερ. Τώρα βγαίνω..."

Εκείνος απομακρύνθηκε από τη πόρτα και επέστρεψε στο ακουστικό του τηλεφώνου.

"Αφού σου εξηγώ βρε μαμα . Από χθες είναι περίεργη. Σίγουρα ο Κίαν παίρνει την αγωγή του;" ρώτησε ανήσυχος

"Ναι Πίτερ. Πόσες φορές θα στο πω; Αφού κάθε μήνα στις εξετάσεις η ουσία ανιχνεύεται στο αίμα. Είναι μια χαρά. Ίσως την απασχολεί τίποτα..." απάντησε η Τζίνα

"Τέλος πάντων. Κλείνω και θα δω. Καλή σου μέρα μητέρα..."

"Με ποιον μιλούσες;" ρώτησε η Ελίζα βγαίνοντας προς τα έξω.

"Με τη μαμά. Μας κάλεσε για φαγητό αύριο το βράδυ!" Της είπε χαμογελαστός.

"Μα αύριο αφού σου είπα πως πρέπει να πάω στην Άντρια. Έχουμε να τελειώσουμε την εργασία" Η Ελίζα κατσουφιασε. "Αδιαθετησα κι όλας οπότε πονάω. Ακόμα το σκέφτομαι και για εκείνη..." Η Ελίζα έριξε το ψεματακι της τελευταίας στιγμής και ξάπλωσε.

"Τόσο πολύ πονάς; Να σου φέρω ένα χαπι; Είναι πέντε και..."

"Ωχ. Ξέχασα να στείλω μήνυμα στον αδερφό σου πως δε θα πάω. Μου δίνεις το κινητό σε παρακαλώ;"

"Δε θα πας;" είπε απορημένος

"Ναι Πίτερ. Θέλω τη κουβέρτα μου, ζεστασιά και ηρεμία!"

"Εντάξει αγάπη μου, δεν είπα κάτι. Θα σου φέρω ένα παυσίπονο και ξάπλωσε..." Ο Πίτερ της έδωσε το κινητό της και βγαίνοντας κάλεσε τη μητέρα του.

"Εισαι σίγουρη πως παίρνει αγωγή ετσι;" ρώτησε για εκατοστή φορά "Η Ελίζα προφασιστηκε τη περίοδο της. Στην αρχή πίστεψα πως δε θέλει να έρθει στο γεύμα μα ούτε στον Κίαν πάει..."

"Μήπως είσαι υπερβολικός; Γιατί να πει ψέματα;"

"Γιατρός είμαι ρε μαμά. Και θέλω να γίνω πατέρας! Μετράω τις μέρες της ..."

"Τώρα είσαι σοβαρός;"

"Τέλος πάντων. Ίσως απλά αισθάνεται πιεσμένη. Δίνει και για το πτυχίο"

"Ακριβώς Πίτερ. Χαλάρωσε και απόλαυσε τη ζωή σου. Δεν ξέρω για σας πάντως ο αδερφός σου είναι μια χαρά!"

Ο Πίτερ έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε στη κουζίνα για να πάρει το παυσίπονο. Εξ αρχής ήταν αντίθετος με την ιδέα μα δεν ήθελε να χαλάσει χατίρι στη μητέρα του. Ο Κίαν από μικρός ήταν εφλεκτος σαν οινόπνευμα. Δεν έχανε ευκαιρία να αρπάζεται και να δημιουργεί φασαρίες. Εκείνη την εποχή, ήταν της μόδας τα ιδρύματα για τις υψηλές κοινωνίες και οι δικοί του στα ντουζενια τους. Το χρήμα έρεε άφθονο και σαν "σωστη" οικογένεια, έβαζαν και έβγαζαν το γιο τους στις ψυχιατρικές κλινικές, θεωρώντας πως για να έχει βίαιες τάσεις κάτι ψυχολογικό κρυβόταν από πίσω. Δεν έβρισκαν άλλη εξήγηση. Δεν ήθελε να παρευρίσκεται στις κοινωνικές εκδηλώσεις, δεν δεχόταν να πάει σε ιδιωτικό κολέγιο, δεν έκανε παρέα με τους συνομηλίκους του και  δεν ηταν λιγες οι φορες που έβγαινε και έκλεβε από το μίνιμάρκετ της γειτονιάς, τσίχλες ενω αν ήθελε μπορούσε να το αγοράσει όλο.

Ήταν ιδιαίτερο παιδί. Μα στα μάτια τους άρρωστο. Καθε φορά που τον έβγαζαν, σε λιγότερο από μια εβδομάδα το μετανιωναν . Μέχρι που πάτησε τα 18. Έκτοτε αρνήθηκε να μπει ξανά μα και να ήθελε  το Ίδρυμα έκλεισε λίγους μήνες αργότερα ύστερα από μια πυρκαγιά που ξέσπασε στην ανατολική πτέρυγα των φρουρών και είχε ως αποτέλεσμα δύο από αυτούς να χάσουν τη ζωή τους.

"Ορίστε ένα χάπι. Θα σε βοηθήσει..." είπε δίνοντας της μια απλή , άκακη παρακεταμολη .

"Ευχαριστώ Πίτερ. Ενημέρωσα και τον Κιαν οπότε λέω να ξαπλώσω..." τράβηξε τη κουβέρτα ως το λαιμό και χουχουλιασε

"Ελίζα;"

"Μμμ"

"Αν ο Κίαν σε τρόμαζε ποτέ θα μου το έλεγες;" Η καρδιά της πάγωσε μα σηκώνοντας το κεφάλι τον κοίταξε φυσιολογική

"Θα πρέπει να κάνεις πλάκα. Πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να τρομάξω εγώ εκείνον Πίτερ!" του απάντησε ανακουφίζοντας τον από τις κακές σκέψεις. "Πώς σου ήρθε όμως και ρωτας;"

"Τίποτα. Απλά ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Έχετε κόντρες και δε θέλω να πιέζεσαι..."

"Μην ανησυχείς. Βάλαμε κανόνες και εκτός αυτού μπορώ και τον βάζω στη θέση του" Ο Πίτερ της χαμογέλασε.

"Εντάξει. Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς και θα σε δω μάλλον αύριο γιατί όταν επιστρέψω θα κοιμάσαι.  Έχω εφημερία σήμερα"

Η Ελίζα πάτησε το κουμπί στο κομοδίνο για να κατέβουν τα στόρια, του έστειλε ένα φιλί  και γύρισε πλευρό...

***

Όχι μια, ούτε δυο μα πενήντα φορές είχε κοιτάξει το ρολόι τα τελευταία πέντε λεπτά. Μόλις είδε το Πίτερ να βγαίνει από τη πολυκατοικία, έβγαλε το κράνος και το έβαλε στο τιμόνι. Ήταν τόσο σίγουρος πως έπειτα από τα χθεσινά η Ελίζα δεν θα πήγαινε σπίτι του και έπειτα από σκέψη, αποφάσισε να ρίξει τα μούτρα του. Να της ζητήσει συγγνώμη και να πάει ο ίδιος εκεί.

Μόλις το τζιπ χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, κατέβηκε. Περίμενε αλλά πέντε λεπτά, ξέροντας πως ο αδερφός του ξεχνούσε ως επί το πλείστον πάντα κάτι πίσω και αφού βεβαιώθηκε πως το τοπίο ήταν ελεύθερο μπήκε μέσα. Δεν είχε πρόβλημα να ήταν  παρόν μα κάτι του έλεγε πως η Ελίζα δεν θα έλεγε τη πλήρη αλήθεια στο Πίτερ.

Ανέβηκε από τις σκάλες και χτύπησε.

"ΡΕ ΠΙΤΕΡ! ΌΧΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΔΗΛΑΔΗ !" την άκουσε από μέσα μα σαν γέλασε, αυτοχαστουκισε τον εαυτό του. Μόλις η πόρτα άνοιξε, η Ελίζα άσπρισε μα το ίδιο και εκείνος. Φορούσε ένα ζευγάρι πιτζάμες σε απαλές λιλά αποχρώσεις χωρίς σουτιέν από μέσα, είχε ένα φουντωτό περίεργο κότσο τα μαλλιά της προς τα πάνω και τα γυαλιά της ήταν στραβά, σημάδι πως ξάπλωνε και τα φόρεσε βιαστικά. Πρώτη φορά την έβλεπε χωρίς μακιγιάζ και δυστυχώς για τον ίδιο, δεν είχε καμία σχέση με εκείνη τη γεροντοκόρη που συνήθιζε να παρουσιάζει προς τα έξω.

"Κίαν τι διάβολο κάνεις εδω; Πριν λίγο δεν σου έστειλα μήνυμα;"

"Μήνυμα; Ποιό μήνυμα; Εγώ απλά ήρθα να σε πάρω για να κάνουμε το μάθημα έξω σήμερα!"

"Δε πάω πουθενά μαζί σου...!"

"Πόσο σίγουρη είσαι γι αυτό;" ρώτησε πονηρά και μπήκε μέσα ακαλεστος...

Σας φιλώ...