Έπιασε το λάστιχο της σατέν  πιτζάμας με τα δόντια και τραβώντας  το , εκείνη μουγκρισε μέσα στον ύπνο της. Ποτέ του δεν είχε νιώσει για γυναίκα την ανάγκη να την αγγίζει συνεχώς. Έχωσε τα χέρια του μέσα από τη μπλούζα , έκλεισε στις χούφτες του το στήθος της και μόλις εκείνη άνοιξε τα μάτια, ξεχύθηκε σαν χείμαρρος στα χείλη της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τη ξυπνούσε μέ αυτό το τρόπο τα χαράματα, σε αυτές τις μέρες που διέμεναν μαζί και εκείνη είχε μάθει  πως ο έρωτας δεν είχε ώρα, τόπο και χρόνο.

"Πάμε να φύγουμε..." ζήτησε δαγκωνοντας το δέρμα της κοιλιάς  και βλέποντας τη να απλώνει τα χέρια της και να τεντώνεται τη λάτρεψε ακόμα περισσότερο. Έβλεπε συνήθειές της μα και αντιδράσεις που ήξερε πως δε θα βαρεθεί ποτέ. Μισανοιχτα χαμογελαστά χείλη, ελαφρώς πρησμένα μάτια , ανακατεμένα μαλλιά -πώς να βαρεθεί μια τέτοια φυσική εικόνα;

"Σου έχω πει ποτέ πως είσαι τρελός;" νιαουρισε κι εκείνος κοιτάζοντας τη κατάματα έπιασε εκείνο το λάστιχο που τον ενοχλούσε και τράβηξε προς τα κάτω τη πιτζάμα

"Εγώ σου έχω πει ποτέ πόσο με τρελαίνει το γυμνό κορμί σου;" της απάντησε με ερώτηση και αφήνοντας μικρά ρουφηχτά φιλιά στα μπούτια της ένιωσε τα χερια της να τον τραβούν προς τα πάνω.

"Δώσε μου λίγες μέρες να τακτοποιήσω τη δουλειά,  να υποβάλω τη παραίτηση μου και έπειτα φεύγουμε... Πάμε όπου μας βγάλει. Μακριά από όλους" Ο Κίαν τρελάθηκε

"Θα έφευγες αλήθεια;" ρώτησε μη πιστεύοντας όσα άκουσε

"Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ανταπεξελθω σε μια καθημερινότητα που δεν με εκφράζει Κίαν. Έμαθα να ζω στα χέρια σου και αυτές τις λίγες μέρες, το μόνο που θέλω είναι να ξυπνάω , να σε βλέπω και να κοιμάμαι ξανά. Ξέροντας πως είσαι εδώ,  είμαι πλήρης"

"Τώρα αν σου πω ότι άναψα πάλι, θα με περάσεις για ανώμαλο σωστά;" αστειεύτηκε μα εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Έπιασε την άκρη της μπλούζα της και δίνοντας του όλη τη πρόσβαση στο κορμί της, αφέθηκε στα χέρια του.

***

"Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα επιτρέψουμε και αν το κάνουμε  μα καλού κακού, θα σου στείλω τα κλειδιά έτσι ώστε αν χρειαστείς καταφύγιο να έρθεις" έβαλε το καφέ στο δίσκο μαζί με ένα ντόνατ που φρόντισε να προμηθευτεί από το φούρνο της γωνίας και στηρίζοντας το κινητό στον ώμο, πήγε προς τη κρεβατοκάμαρα

"Είσαι σίγουρος μωρέ Κίαν;"

"Απόλυτα Λάουρα. Σε εμπιστεύομαι πολύ και δε θέλω να το πουλήσω..." Η φωνή του χαμήλωσε επικίνδυνα όταν τη βρήκε ξύπνια. Στεκόταν ημίγυμνη μπροστά από τη ντουλάπα του ψάχνοντας κάτι για να φορέσει ενώ βλέποντας τον να μπαίνει τρόμαξε.

"Λάουρα σε κλείνω. Θα σε πάρω το απόγευμα για τις λεπτομέριες.." άφησε το δίσκο στο κρεβάτι, έκλεισε το κινητό και τρεμοπαιξε πονηρά τα φρύδια του.

"Ξέχασε το!"

"Θα αρχίσω να πιστεύω πως το κάνεις επίτηδες!"

"Με ρεύμα λειτουργείς μωρέ Κίαν; Γιατί αν είχες μπαταρίες σίγουρα κάποια στιγμή θα τελείωναν!" του γκρίνιαξε αρπάζοντας το πρώτο ρούχο που βρήκε μπροστά της και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

"Τρελαίνομαι που τριγυρίζεις σπίτι μου, με τα ρούχα μου! Και όχι , δε λειτουργώ με ρεύμα γιατί ακόμα και διακοπή να γίνει, πάλι θα 'δουλεύω' , αν με πιάνεις..." εκείνη έβαλε τα γέλια  πλησιάζοντας το δίσκο, άρπαξε τη κούπα και μύρισε το καφέ.

"Δε σου αξίζω το ξέρεις;" του είπε ελαφρώς λυπημένα

"Τώρα αυτή η βλακεία πως σου ηρθε;" της είπε σοβαρός

"Δε ξέρω... Υπάρχουν στιγμές που φέρνω το παρελθόν στο φως και όσα έχουμε πει μεταξύ μας και καταλήγω στο συμπέρασμα πως ήμουν πολύ κακιά απέναντι σου"

"Ενώ εγώ πήγαινα πίσω!"

"Σωστό κι αυτό. Δε θα ξεχάσω τη μέρα που με είπες φώκια!" Η Ελίζα έπιασε ένα από τα μαξιλάρια και του το πέταξε στα μούτρα.

"Από όλα όσα είπα τότε η φώκια σε πείραξε;"

"Μα δεν μοιάζω με φώκια!!!"

"Ούτε εγώ με γαϊδούρι!"

"Μα είσαι!"

"Ελίζα θα σκοτωθουμε!"

"Για έλα! Πρόπερσι μελέτησα σε βάθος την επιβίωση των Χόμο Χάμπιλις στη Πλειστόκαινη εποχή  κάτω από τις αντίξοες συνθήκες της χειμερινής περιόδου! Θα σου φάω το λαρύγγι ρε!" Ο Κίαν εξυσε μπερδεμένος το κεφάλι και σαν κουτάβι, το γύρισε ελαφρώς στο πλάι. Αδυνατώντας να επεξεργαστεί τις περίεργες ανθρωπολογικές απειλές της, της αντεπιτεθηκε

"Έχεις παίξει ποτέ αγώνα σε κλουβί μανάρι μου; Με ένα άπερκατ και ένα κουτουπιέ θα στείλω τους Χόμο Μπιρμπίλη σου..."

"ΧΑΜΠΙΛΙ!" τον διόρθωσε εκνευρισμένη

"Ε τώρα αν σε αρχίσω στις σφαλιάρες  θα φταίω;!" Ο Κίαν αρχίσε να τη κυνηγάει μέσα στο δωμάτιο, η Ελίζα ούρλιαζε τρέχοντας πέρα δώθε και  πιάνοντας τη με δυσκολία,  την πέταξε στο πάτωμα. Την ακινητοποιησε περήφανος για τον εαυτό του και γέλασε πονηρά λαχανιασμένος

"Τώρα κυρία μου θα υποστείς και τις συνέπειες..." είπε και την έγδυσε...

****

"Είσαι έτοιμος για σήμερα;" Η Τζίνα προχώρησε στο σχέδιο της μα εκείνος   δεν φάνηκε χαρούμενος.

"Κόντεψε να με σκοτώσει προχθές στην αίθουσα και ρωτας αν είμαι έτοιμος;" της είπε έξαλλος

"Σου εξήγησα πως είναι ευεξαπτος! Ήξερες ότι προκαλείς για να τις φας τώρα τι θέλεις; Τα 5 χιλιάδες δολάρια δεν ήταν αρκετά;"

"Όχι! Θέλω δέκα για τη δεύτερη φάση!" Εκείνη ξέροντας πως είχε στην άκρη κρυφά από το Τζάκσον περίπου  εκατόν πενήντα χιλιάδες, ξεφυσησε αγανακτισμένη.

"Έκανες αναφορά;" ρώτησε

"Έκανα ότι μου ζήτησες και είχα και μάρτυρες. Στη δεύτερη θα τον ψάξουν. Απόψε κι όλας θα φυτέψω τα χάπια και τη πρέζα  στο ντουλάπι.  Δε μου απάντησες όμως!"

"Δέκα και έκλεισε!" Είπε βγάζοντας το μπλοκ των επιταγών της και εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Μόλις επεσε η υπογραφή, άρπαξε την επιταγή ευχαριστημένος και φόρεσε το καπελο του.

"Οι δικοί μου με ενημέρωσαν πως τον είδαν να βγαίνει λίγη ώρα πριν μαζί της. Ξέρω το μέρος. Ως το βράδυ θα τον έχουν στο τμήμα και μόλις ψάξουν τα πράγματα του θα βρουν το πράμα. Από εκεί και πέρα τελειώσαμε"

"Φρόντισες να βάλεις τις σωστές ουσίες για βαριά ψυχολογικά προβλήματα;"

"Τα πάντα έβαλα!"

"Ωραία. Φύγε και περιμένω νέα"

Ο άντρας κοίταξε προσεκτικά τριγύρω και έφυγε. Μόλις έμεινε μόνη, τηλεφώνησε στο ψυχίατρο που τη βοήθησε πριν χρόνια για τον εγκλεισμό του, για να εισπράξει και τη δεύτερη χάρη που της χρωστούσε. Συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία και μαζί με όσα θα έστελνε ανώνυμα στους μπάτσους, ο Κίαν θα έβγαινε εκτός παιχνιδιού μέχρι το επόμενο βράδυ. Τους άφησε να ζήσουν τόσο όσο ήθελε έως ότου να μαζέψει αυτά που χρειαζόταν. Ο Πίτερ επέστρεφε σε τρεις μέρες και έπρεπε όλα να είναι τακτοποιημένα...

Άφησε ένα εικοσαδολαρο στο τραπέζι, φόρεσε το κασκόλ και τα μαύρα της γυαλιά και έφυγε με προορισμό το ντετέκτιβ. Τα νέα ήταν εξαιρετικά και από τη δική του πλευρά και τόσο οι φωτογραφίες ,όσο και τα βίντεο από τα άρρωστα παιχνίδια του Στίβεν, ήταν έτοιμα για αποστολή στο παραλήπτη τους...

Σας φιλώ...