Το λευκό βέλο , είναι στολισμένο με λευκά λουλούδια. Κεντημενα όμορφα πάνω στο τουλι, πέφτουν μπρος στα μάτια μου ενώ όπου κοιτάξω βλέπω μονάχα το λευκό... Πόσο άσχημο χρώμα. Πόσο ξεπλυμμενο από συναισθήματα. Πόσο άχαρο φαντάζει πλέον στα μάτια μου. Ολόκληρο το δωμάτιο είναι στολισμένο με λευκές ορχιδέες, λευκά κρίνα, λευκά τριαντάφυλλα... Δε θέλω άλλο λευκό! ΔΕ ΘΕΛΩ! Ακόμα και αυτές οι λευκές κουρτίνες που ανεμίζουν μου προκαλούν αναγούλα.

Ψάχνω το γκρίζο μέσα στη τελειότητα αυτού του κόσμου μα το συναντώ μόνο στα διάφανα, τσακισμένα μου φτερά. Πόσο γλυκό και όμορφο είναι το γκρίζο. Πόσο απαλό...Πόσο θλιμμένο. Πόσο εγώ...

Μεγάλωσα γεμάτη με αξίες. Αξίες του κωλου! Η Ελίζα ήρθε πρώτη στη τάξη της. Η Ελίζα πήρε άριστα. Η Ελίζα πήρε βραβείο. Η Ελίζα βρηκε τη τέλεια δουλειά. Το τελειο σύντροφό. Τη τέλεια ζωή. Το άπιαστο όνειρο κάθε συντηρητικής αμερικανικής οικογένειας. Σπίτι με γρασίδι. Ένας σκύλος να γαυγίζει στην πίσω αυλή. Μια πισινά. Ένας άντρας που διαβάζει εφημερίδα...Μια ρομαντική πολυδιάστατη πρόταση γάμου...
Και να μαι λοιπόν... Η τέλεια Ελίζα...

Πνιγμένη μέσα στο λευκό που μου χάρισε, όταν μου αρνήθηκε το γκρίζο που έβλεπε... Σηκώνω ελαφρά το βελο, κοιτάζω στον ανθοστολιστο καθρέφτη και ο έλεγχος χάνεται. Τέλειο μακιγιάζ. Τέλειο νυφικό... τέλεια γυναίκα...

Κανείς δεν είναι τέλειος...
Κανείς δεν αγγίζει μια ολοκληρωμένη ύπαρξη. Η ατέλεια που κρύβουμε είναι εκείνη που μας ωθεί στη πραγματική ζωή. Ένα δάκρυ πέφτει πάνω στο μάγουλο μου μα είναι ανίκανο να αφήσει σημάδι πάνω στο τέλειο αδιάβροχο μακιγιάζ...

Θεούλη μου θέλω να ουρλιάξω!

"Δεσποινίς Ρομπινσον, σε λίγα λεπτά έρχεται ο πατέρας σας. Η τελετή θα αρχίσει. Συγχαρητήρια και πάλι. Είστε πανέμορφη!" Ακούω την κοπέλα από το γραφείο γάμων να μου λέει μα δε μπαίνω καν στο κόπο να γυρίσω προς τα πίσω. Τα πνευμόνια μου με εγκαταλείπουν και δε γεμίζουν με αέρα ενώ το τεράστιο μονοπετρο στο χέρι που σε λίγο θα αντικατασταθεί με βέρα, το νιώθω σαν πέτρα. Θέλω να βάλω ένα σκοινί και το δέσω στο λαιμό μου... Στο τέλειο λαιμό μου για την ακρίβεια...

Αν έκανα λαθη; Πολλά...
Τι έμαθα μέσα από αυτά; Πολλά...
Τι ψάχνω; τι ζητάω; τι επιθυμώ;

Δεν ψάχνω τίποτα άλλο παρά μόνο τα φτερά μου ... Όχι τα πολύχρωμα που φορούσα, μα εκεινα που τα άγγιξε και έγιναν γκρίζα. Εγώ με εκεινα έμαθα να πετώ.

Η πορτα ανοιγει ξανα.
Τα σανίδια τρίζουν.
Κατεβάζω το βελο σαν μια κουρτίνα που κρύβει το ανολοκλήρωτο "εγώ"μου και παίρνω μια βαθειά αναπνοή.

"Είσαι έτοιμη κόρη μου;" ρωτάει μα πως να γυρίσω; Πώς... Πώς να σταθώ και να βγω εκεί εξω;

"Μια στιγμή πατέρα... Δώσε μου μόνο μια στιγμή " ζητάω και φεύγει...

Αυτό έχω λοιπόν... Μια στιγμή για να σας περιγράψω από την αρχή την άχαρη ζωή μου. Μια στιγμή μέχρι να σας κάνω να καταλάβετε γιατί αγαπώ τόσο το γκρίζο...
Μια...Μια και μόνο στιγμή...

Σεπτέμβρης, λίγα χρόνια πριν ...

"Ελίζα! Πάλι δεν μπορώ να δέσω τη γραβάτα. Νομίζω θα πεθάνω από το άγχος!" Ο Πίτερ ξεφυσησε μπροστά στο καθρέφτη αγανακτισμένος ώσπου είδε το πρόσωπο της από την αντανάκλαση

"Γιατί μείναμε μαζί από τόσο νωρίς είπαμε;" ρώτησε μπαίνοντας μέσα εκείνη

"Τι σήμερα τι αύριο... Θέμα χρόνου ήταν αγάπη μου. Βοήθησε με σε παρακαλώ"

Η Ελίζα πλησίασε, έπιασε τις άκρες της γραβατας και την έβγαλε

"Καταρχήν το Μπορντό δεν ταιριάζει στο κοστούμι Πίτερ. Με το λευκό, θα μπορούσες να βάλεις μια όμορφη καφέ γραβάτα σαν εκείνη που σου πήρα στα γενέθλια σου. Περίμενε μισο λεπτο" έφυγε προς τα πίσω και ανοίγοντας τη ντουλάπα τράβηξε το πρώτο συρτάρι αποκαλύπτοντας δεκάδες διαφορετικές γραβάτες. Όλες ήταν όμορφα τοποθετημένες και στην εντέλεια. Κοίταξε για λίγο σκεπτική ώσπου τράβηξε τη μια ευδιαθετη

"Αυτή μάλιστα!" Γύρισε και άρχισε να τη στρώνει γύρω από το γιακα του πουκαμίσου του.

"Πόσο πιο τυχερός πια;"

"Υπερβάλλεις νομίζω..."

"Εγώ; Μένουμε μαζί πέντε μήνες Ελίζα και το σπίτι είναι παλάτι! Άλλοι στην ηλικία μας έχουν τα μυαλά τους μόνο στις βόλτες. Ειλικρινά ειμαι ευτυχισμένος που σε έχω πλάι μου..."

Τι κι αν ήταν μόνο 24 κι εκείνος 28... Από τοτε που τη γνώρισε ήξερε πως ήταν η γυναίκα της ζωής του γι αυτό και επέλεξε ύστερα από 3 χρόνια να μείνουν μαζι. Η Ελίζα ηταν η γυναίκα που θα στεκόταν πλάι του σαν αληθινή κυρία και δεν ήθελε να χάσει χρόνο.

"Κούκλος!" Αναφώνησε χτυπώντας τον ελαφρά στα μπράτσα

"Πρόσεξε μην τσαλακωθει το κοστούμι σε παρακαλώ..." της είπε μα καταλαβαίνοντας την ηλιθιότητα που ξεστόμισε τη κοίταξε τρυφερά "με συγχωρείς απλά..."

"Παίρνεις πτυχίο. Μην αγχώνεσαι. Κατανοώ. Πάω να ετοιμαστώ και ηρέμησε... Από χθες έβγαλα τα ρούχα μου οπότε σε δέκα λεπτά θα είμαι έτοιμη. Σου έφτιαξα καφέ στο τραπέζι και θα βρεις και το χαρτοφύλακα σου στο..." Ο Πίτερ της χάρισε ένα φίλο διακόπτοντας τον ειρμό της.

"Φτάνει κυρία 'τα έχω υπό έλεγχο' !" Την κορόιδεψε κι εκείνη τον μαλωσε με το βλέμμα

"Δεν είναι κακο όλα τα είναι τακτοποιημένα Πίτερ..."

"Καλά καλά, πήγαινε να ετοιμαστείς γιατί θα μας περιμένουν και οι δικοί μου. Αποφάσισε να έρθει και ο Κίαν τελικά με τη κοπέλα του" αποκρίθηκε μα εκείνη γέλασε

"Ο Κίαν; Με κοπέλα;"

"Αχ μη μου θυμίσεις ξανά τη φιλανθρωπική εκδήλωση που οργάνωσαν οι δικοί μου και όσα έγιναν... Αρκετά ρεζίλι γίναμε. Ευελπιστώ να είναι φρόνιμος σήμερα. Η μαμά έχει εκνευριστεί πολύ..."

"Δεν έχει άδικο Πίτερ. Κουβάλησε μαζί του μια κοπέλα...Πώς να το πω... Ελαφρών ηθών; σχεδόν ημίγυμνη, με μπλε μαλλί μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο άνω των 50. Αφού δεν έπαθαν καμία καρδιά πάλι καλά να λες..."

"Ενώ που μέθυσε και έκανε στριπτίζ; Η μάνα μου έπαθε εγκεφαλικό!"

"Απορώ ειλικρινά πως είστε αδέρφια. Με συγχωρείς μα είναι τόσο ανωριμος"

"Δε χρειάζεται να εξηγηθείς αγάπη μου. Τον ξέρω καλά. Υποσχέθηκε να είναι κύριος σήμερα. Εκτός αυτού,η μαμά τον πιέζει να περάσει επιτέλους και να δώσει τα μαθήματα που χρωστάει ειδάλλως τα λεφτά θα κόπουν..."

"Κάτι είπες τώρα. Σίγουρα θα είναι χωμένος πουθενά και θα έχει αρκετά στην άκρη..."

"Δε ξέρω μα δε θέλω να φαντάζομαι κάτι τέτοιο. Και τώρα πήγαινε σε παρακαλώ να ετοιμαστείς. Θα αργήσουμε και η μαμά θα καταλήξει με τα Ζάναξ από το άγχος!"

"Υπερβολές. Είναι γλυκύτατη!"

"Γιατί σε συμπαθεί. Κάτσε να δεις την άλλη πλευρά της, που το απευχομαι, και έπειτα τα λέμε...Είσαι η μόνη που βάζει το Κίαν στη θέση του και το ευχαριστιέται κατά βάθος. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα σε είχε αποκεφαλισει που μιλάς έτσι στο μικρό"

"Όχι και μικρός 25 ετών γαϊδούρι! Πες τον καλύτερα ανεγκέφαλο. Και δεν μιλάω κάπως Πίτερ! Απλά η αυθάδεια του με εξοργίζει. Όπως και να έχει, αρκετά συζητήσαμε. Πήγαινε και κατεβαίνω"

"Το βράδυ λέω να το γιορτάσουμε..." της είπε με ένα σπάνιο πονηρό ύφος κι εκείνη γέλασε αυθόρμητα

"Με Netflix ;" ρώτησε

"Θα κάνουμε έρωτα αγάπη μου!" Απάντησε κλείνοντας της το μάτι.

"Σωστά... Παρασκευή σήμερα..." σχόλιασε κοροϊδευτικά

"Έλα τώρα.. Αφού τις άλλες μέρες διαβάζω. Δεν ήξερα ότι σε πειράζει..."

"Δε με πειράζει Πίτερ, μα δε θα βάλω πρόγραμμα και στο σεξ..." την ακουσε έκπληκτος "Και τώρα πήγαινε γιατι θα αργήσουμε , πρέπει να το πω ξανά;"

"Όχι πριγκίπισσα μου ! Εφυγααα!"

Ο Πίτερ της άφησε ένα φιλί κι εκείνη μένοντας μόνη, έκανε μια γκριμάτσα και άνοιξε τη ντουλάπα της. Κοίταξε τα αυστηρά της φορέματα και κάνοντας τα στην άκρη, έβγαλε το σετ που είχε αποφασίσει από το προηγούμενο βράδυ...

Σας φιλώ...