"Πίτερ μήπως είδες το φουλάρι μου;" ρώτησε αγανακτισμένη από το ψάξιμο.

"Αλήθεια τώρα; Το φοράς αγάπη μου !" άγγιξε το λαιμό της ανακουφισμένη πλέον και πιάνοντας τη τσάντα της κοιταχθηκε για ακόμα μια φορά στο καθρέφτη. "Είναι λογικό να αγχώνεσαι. Όλο το καλοκαίρι είσαι κλεισμένη σπίτι και ειναι η πρώτη σου μέρα! Θα τα πας περίφημα όμως!"

Σαν απάντηση του έδωσε ένα πεταχτο φιλί και αρπάζοντας τα κλειδιά βγήκε από το σπίτι. Το καλοκαίρι που πέρασε, έφυγε σαν νερό ενώ οι διακοπές που ονειρευόταν ο Πίτερ, χάλασαν την ιδια κι ολας μερα. Γυρίζοντας σπίτι εκείνο το βράδυ, του ειπε πως βγήκε να κολυμπήσει μόνη για να καθαρίσει το μυαλό της και αποφασισμένη να τελειώσει μαζί του, του ανακοίνωσε πως έπρεπε να κάνουν μια σοβαρή κουβέντα επιστρέφοντας το επόμενο κι όλας πρωί πίσω.. Μα όλα άλλαξαν με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου...

Flash back λίγους μήνες πριν

"Καλημέρα..." Η Ελίζα μπήκε στη κουζίνα βρίσκοντας τον Κίαν να πίνει καφέ μόνος και της κόπηκε η φόρα. "Ο .. Ο Πίτερ; Η Μεγκαν ;" τραυλισε

"Η αδερφή σου δεν έχω ιδέα που είναι και δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Ο Πίτερ είναι στο αυτοκίνητο και φτιάχνει το πορτ-μπαγκάζ" της είπε σχεδόν ψυχρά.

"Μάλιστα. Υποθέτω θα φύγουμε τελικά..." ψέλλισε βάζοντας ένα καφέ αμήχανα

"Έγινε κάτι χθες όταν επέστρεψες;" ρώτησε ατάραχος

"Όχι...Του ανακοίνωσα απλά πως θέλω να μιλήσουμε. Νομίζω πως έχω αναθεωρήσει ελαφρώς τη ζωή μου και..."

"Και; Δε πιστεύω να είπες λέξη για μας! Αν μαλώσω με τον αδερφό μου για σένα θα γίνει της πουτανας να το ξέρεις!"

"Τι διάολο έπαθες και φωνάζεις μου λες;" επιτέθηκε αμέσως η Ελίζα

"Απλά ξεκαθαρίζω τη θέση μου! Έρωτες και μαλακιες ζούνε στο γυναικείο εγκέφαλο και χθες δε μου άρεσε καθόλου η κίνηση σου!"

"Μπορείς να μη φωνάζεις;"

"Δε φωνάζω!"

Η Ελίζα κάθισε απέναντι του. Κάπνιζε τραβώντας βαθειές τζούρες ενώ είχε το θράσος να τη κοιταζει κατάματα χωρίς δισταγμό. Αναρωτήθηκε τι τον έπιασε μα ξέροντας τα ψυχολογικά του σκαμπανεβάσματα, αποφάσισε να δώσει τόπο στην οργή.

"Αν σκέφτεσαι να χωρίσεις επειδή σου έβαλα ένα δάχτυλο και ενθουσιάστηκε το 'είναι' σου, θα σου πρότεινα να το ξανασκεφτείς" πέταξε ύστερα από λίγο. "Ένας δονητης θα κάνει ίδια δουλειά και καλύτερη!" Η Ελίζα κοπάνησε τα χέρια στο τραπέζι εκνευρισμένη και σηκώθηκε.

"Τι συμβαίνει Κίαν; Δεν μιλάς εσύ!"

"Εγώ μιλάω. Σου είπα όχι φιλιά και πηγές να με φιλήσεις έχοντας μια περίεργη φάτσα που δε μου άρεσε. Όπως και να έχει νομίζω πως όλο αυτό ήταν εξ αρχής μια χαζομάρα. Είσαι γυναίκα του αδερφού μου!"

Η Ελίζα είχε πάθει σοκ μα δεν έβαλε τα κλάματα. Εν αντιθέσει αγρίεψε και ρίχνοντας του ένα χαστούκι σηκώθηκε και έφυγε.

Τέλος flash back

Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο ήλπιζε όσα της είπε ο Πίτερ να ισχύουν. Ο Κίαν είχε κάνει αίτηση για μεταγραφή και κάπου βαθειά μέσα της ήταν χαρούμενη. Η Μεγκαν είχε απομακρυνθεί από τη ζωή τους λέγοντας πως ήθελε χρόνο να αναθεωρήσει και εκείνη τις πράξεις της ενώ οι γονείς τους έγιναν ξαφνικά πιο ελαστικοί. Πάραυτα δεν είχε έρθει σε επαφή με κανέναν. Όσα νέα μάθαινε, ήταν μέσω τηλεφωνικών συνομιλιών ενώ φρόντισε να σβήσει τον αριθμό του Κιαν και ότι μήνυμα είχε για να μη του ξαναστείλει τίποτα. Ειχε τελειώσει για εκείνη όπως φυσικά και ο Πίτερ... Δεν θα τον κρατούσε σαν υποκατάστατο ενός άντρα που της φέρθηκε σκαρτα μόνο και μόνο για να μη μείνει μόνη. Βέβαια ο Πίτερ, έπεσε στα πόδια της και της ζήτησε να το ξανασκεφτεί. Της φορεσε για δεύτερη φορά το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και την ικετεψε να του εξηγήσει κάθε λογο που ήθελε να χωρίσουν έτσι ώστε να αλλάξει για χάρη της. Του πήρε ένα μήνα για να αναθερμανει κάπως τη σχέση τους ενώ με το τέλος του καλοκαιριού εκείνη σοβαρεψε εντελώς σκεπτόμενη το νέο της ξεκίνημα κι αυτός αφοσιώθηκε στην ιατρική παίρνοντας τη μεγάλη απόφαση να ταξιδεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τους γιατρούς χωρίς σύνορα και να βοηθάει παιδάκια που είχαν ανάγκη.

Θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει πλέον ως ένα ζευγάρι που ξεπερνούσε τις μέσες εκτιμήσεις των αναλυτών για τη κοινωνία.

Ένας μαύρος δερματινος χαρτοφύλακας τη συνόδευε στο χέρι ενώ το αυστηρό της επίσης μαύρο ταγιέρ της προσέδιδε τη στόφα της  της καθηγήτριας παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μπήκε μέσα ρίχνοντας κλέφτες ματιές στους σχεδόν συνομηλίκους μαθητές της και κατευθύνθηκε άμεσα προς το γραφείο της Διεύθυνσης για τις περαιτέρω οδηγίες. Ενημερώθηκε πως δυστυχώς, λόγο αρρώστιας ενός καθηγητή θα αναλάμβανε ένα άλλο τμήμα προς το παρόν και δίνοντας της ένα χάρτη του Πανεπιστημίου -αχρείαστο αφού είχε μάθει πλέον κάθε γωνιά του το καλοκαίρι, αφέθηκε ελεύθερη να εξερευνήσει το χώρο έως ότου αρχίσει η πρώτη ώρα. Η Ελίζα επέλεξε να πάει απευθείας στην αίθουσα. Το άγχος της ήταν τεράστιο ενώ ξέροντας πως είχε να κάνει με ανθρώπους κοντά στην ηλικία της την έπιανε ένα σφίξιμο. Άπλωσε πανω στην έδρα το συνονθύλευμα των σημειώσεων της καθώς και τα βιβλία και κοιτάζοντας το κεντρικό ρολόι , έβγαλε το φουλάρι και ξεφυσησε.

"Εμ ... Δεν επιτρέπεται να είσαι εκεί. Αν σε δει ο καθηγητής να κοιτάζεις τις σημειώσεις του θα ..."ξεκίνησε να λέει μια κοπέλα μόλις μπήκε μα σαν γύρισε η Ελίζα, η νεαρή πάγωσε. Τα γυαλιά, το αυστηρό της ύφος μα και η παρουσία της ήταν αρκετά για να της δώσουν τη σωστή πλέον εντύπωση "Με συγχωρείτε δεν ήξερα πως αλλάξαμε καθηγητή και είστε τόσο νέα και..."

"Καταρχήν ηρέμησε" τη προέτρεψε μα πιο πολύ το έλεγε στον εαυτό της. "Κάθισε και θα ξεκινήσω τις συστάσεις μόλις γεμίσει η αίθουσα"

Η νεαρή ανέβηκε στη θέση της προσπαθώντας να μη γινει αδιάκριτη μα δεν τα κατάφερε. Έμεινε να κοιτάζει περίεργα τόσο αυτη, όσο και κάθε μαθητής που έμπαινε. Λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα ένα γνώριμο γέλιο αντήχησε στα αυτιά της και η ψυχραιμία που πάσχιζε να κρατήσει τόση ώρα εξαφανίστηκε δίνοντας τα σκήπτρα στο τρόμο.

"Εγώ στο είπα ρε μαλάκα! Δε γίνονται έτσι οι ..." Ο Κίαν μπήκε στην αίθουσα και του έπεσε το σαγόνι.

"Τι κομμάτι είναι αυτό ρε;" ψιθύρισε ο φίλος του από δίπλα "σταμάτα να τη κοιτάζεις έτσι ρε ηλίθιε θα φάμε επίπληξη ακόμα δεν ξεκινήσαμε!"

Ότι κι αν έλεγε όμως εκείνος, ο Κίαν μετά βίας ανέπνεε. Εκανε τα παντα να αλλαξει Πανεπιστήμιο χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει η να χρησιμοποιήσει το όνομα του για αυτό μα δεν υπήρχε θέση. Όταν το καλοσκεφτηκε όμως, πίστεψε πως η Ελίζα δεν θα πήγαινε να διδάξει σε καμία περίπτωση...

Έριξε το βλέμμα στην άδεια της κοιλιά και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αγρίεψαν...

- μπασταρδε! Σκέφτηκε σφίγγοντας κάθε μυ του σαγονιου.

"Καθίστε παρακαλώ να κλείσει η πόρτα!" Βρήκε το σθένος να πει η Ελίζα μα κάνοντας μεταβολή, ο Κίαν κοπάνησε δυνατά τη πόρτα και έφυγε...

Σας φιλώ...