Εγώ θα βρίσκομαι εκεί...Στη πρώτη σειρά. Μόλις τελειώσει όλο αυτό θα σε πάρω και θα φύγουμε. Θα πάμε αμέσως στο νοσοκομείο...

Έφερε τα λόγια της Λάουρα στο μυαλό της όταν της ανακοίνωσε τα καθέκαστα και κοίταξε το νυφικό πάνω στο κρεβάτι. Το είπαν και το έκαναν. Ο γάμος  οργανώθηκε άξαφνα με δόξα και τιμή ενώ όλες οι φυλλάδες έγραφαν πως κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει μια εγκυμοσύνη στη μέση εξού και η βιασύνη. Ο Πίτερ εκτός απο ένα τηλεφώνημα που της έκανε καταμεσής της νύχτας για να βεβαιωθεί πως όλα κυλάνε ομαλά -μιλώντας της κάπως περίεργα  δε την ξαναενοχλησε ενώ το επόμενο πρωί τη πόρτα του διαμερίσματος χτύπησε μια διοργανώτρια γάμων. Τόσο η Μεγκαν όσο και η Κάθριν είχαν πάθει σοκ με τα νέα μα η Ελίζα αρκέστηκε να πει αυτο που όλοι έλεγαν... Πώς ήταν έγκυος . Πώς ήταν σωστό να τον παντρευτεί. Τι κι αν δεν ήταν; Μόλις έπαιρνε το σώμα του Κίαν θα χώριζε χωρίς να την νοιάζουν  οι συνέπειες.

"Πρέπει να ντυθείς κάποια στιγμή" άκουσε τη Λάουρα καθώς έμπαινε μέσα στο δωμάτιο. Ήταν εκνευρισμένη και η Ελίζα με τα χίλια ζόρια την απέτρεψε από το να κάνει σαματά.

"Πρέπει. Θα έρθουν να με πάρουν σε λίγο" της απάντησε σαν ένας κενός άνθρωπος.

"Ελίζα; Ξέρω πως μπορεί ο Κίαν να μη ζει , μα ξέρω πως μας προσέχει" ξεκίνησε να λέει στοργικά "Είσαι σίγουρη πως μπορείς να μπεις σε αυτή τη διαδικασία μόνο και μόνο για να ταφεί σωστά; Ζούμε στον 21ο αιώνα που να πάρει! Μπορούμε να πάμε στην αστυνομία!"

"Σε ποια αστυνομία; Όλοι στη πολιτεία είναι γνωστοί του πατέρα μου Λάουρα. Θα με βγάλουν εύκολα τρελή. Δε προλαβαίνω να φύγω μακριά...Πόσο πιστεύεις θα αντέξει το κορμί του εκεί που τον έχουν; Δε μπορώ να τον αφήσω. Θα φροντίσω όμως μόλις γίνει η κηδεία να τους θάψω όλους στο ίδιο νεκροταφείο!" Η Ελίζα ύψωσε απότομα το τόνο της φωνής της και άρπαξε το νυφικό κουνώντας το πέρα δώθε "ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΟΥΡΕΛΙ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙ!" Είπε και ξεκίνησε να το φοράει. Το κουδούνι χτύπησε και η Λάουρα τη κοίταξε θλιμμένη.

"Θα σε δω εκεί..." βγήκε, άνοιξε στη κοπέλα που διοργάνωσε το γάμο και θα τη συνόδευε ως την εκκλησία για τη τελική προετοιμασία και έφυγε...

****

Παρόν

Μια στιγμή λοιπόν. Αυτή ζήτησα και αυτή μου δόθηκε. Ακόμα δε μπορώ όμως να πιάσω το καταραμένο το χερούλι και να βγω. Έξω γίνεται χαμός από φωτογράφους που είναι έτοιμοι να απαθανατισουν το ευτυχισμένο ζεύγος να παντρεύεται. Πόσο άθλια είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε; Πόσο σκληρά φέρεται σε ανθρώπους που δε το αξίζουν; Τα λεφτά είναι κατάρα για όποιον τα έχει... Αυτά με έφεραν εδώ. Αυτά μου πήραν ότι πιο όμορφο είχα ποτέ στη ζωή μου... Εκείνον.

Δε θα πω ψέματα...Πίστευα πως ο Πίτερ είχε αλλάξει. Κατάλαβα όμως πως πλέον αντί για το κύρος, απέκτησε μια άλλη εμμονή - την ιατρική και για χάρη της, με πρόδωσε για δεύτερη φορά.

Ακούω τα γέλια τους από το διάδρομο. Εκτός από το πατέρα μου δεν έχω δει κανένα. Ούτε καν τη μάνα μου. Επέλεξαν να γίνει και το μελέτησαν σωστά. Κανέναν δε θα αφήσω ατιμώρητο σε αυτό το έγκλημα όμως...

Πολλοί ίσως πούνε πως θα μπορούσα να αντιδράσω διαφορετικά μα δε ξέρουν. Δεν είναι μέρος αυτής της σάπιας κοινωνίας για να καταλάβουν πως ακριβώς λειτουργεί... Παντρεύομαι; Δε με ενδιαφέρει... Αν έπρεπε να περάσω από αυτό το στάδιο για ...

Πάλι κλαίω...

Ούτε η σκέψη να κρατήσω το κορμάκι του στα χέρια μου δε λυτρώνει τη ψυχή μου. Αλήθεια λέω όμως... Μόνο αυτο ζητώ. Να του χαϊδέψω τα μαύρα του μαλλιά, να κρατήσω το χέρι του και δίνοντας του ένα τελευταίο φιλί να τον αφήσω να φύγει... Να τον αφήσω να ταξιδέψει στο καινούριο του ταξίδι. Ο Κίαν μου έμαθε πολλά μα πάνω απο ολα με δίδαξε να είμαι άνθρωπος.

Βάστα ψυχή μου... Μια ώρα είναι, θα τελειώσει.

"Ελίζα τι διάολο κάνεις εκεί μέσα γαμωτο ;" γρυλισε ο Στίβεν χωρίς να τον ακούσει κανένας και άνοιξε απότομα τη πόρτα. "Εμπρός! Βγες έξω. Ο κόσμος περιμένει!"

"Σου έχω πει ότι εύχομαι να σαπίσεις στη κόλαση;" του απάντησε χαμογελώντας και πέρασε το χέρι της γύρω από το μπράτσο του. "Να πεθάνεις..." συνέχισε φορώντας ένα πιο λαμπρό χαμόγελο "Σαν παιδί προς πατέρα, ευχή και κατάρα σου δίνω να μη σώσεις να βγεις από δω μέσα όρθιος" ύψωσε το κεφάλι της σαν περήφανο άτι και εκείνος προσπαθώντας να δείξει ατάραχος απ όσα του είπε τη συνόδευσε προς το διάδρομο. Η μουσική άρχισε να παίζει, και το βλέμμα της περιπλανήθηκε στον κόσμο. Δεν ήξερε κανένα.

"Μυρίζει πατέρα..." είπε μόλις εκείνος τη γύρισε για να της ευχηθεί όπως είθισται. "Μυρίζει βρωμιά εδώ μέσα..."

"Παψε παλιοθηλυκο!" ψιθύρισε στο αυτί της κατεβάζοντας ξανά το λευκό της βέλο. Εκείνη όμως ήταν περήφανη για τα λόγια της. Περπατώντας προσπάθησε να μετατρέψει το δίχτυ που έμπαινε μπροστα από τα μάτια της σε ασπίδα συναισθημάτων. Έριξε το βλέμμα στη πρώτη γραμμή και σταμάτησε να περπατά. Ο Στίβεν γέλασε προς το κόσμο και έσκυψε προς το μέρος της. Η Λάουρα της είχε υποσχεθει να βρίσκεται στη πρώτη σειρά μα δεν ήταν εκεί...

"Περπάτα..." άκουσε το πατέρα της να της λέει χαμογελαστά και ξεκίνησε. Ήθελε τόσο να ουρλιάξει βλέποντας τα χαρούμενα πρόσωπα τους. Όλοι, ακόμα και ο Πίτερ, θα έπαιρναν αυτό που ήθελαν στο τέλος. Όλοι εκτός από εκείνη... Για την Ελίζα τα θέλω της είχαν πεθάνει.

"Στη παραδίδω και να τη προσέχεις" αστειεύτηκε κοιτάζοντας το κόσμο και όλοι γέλασαν.

"Να είσαι σίγουρος πατέρα" Η απάντηση του Πίτερ της έφερε αναγούλα.

Ο παστορας -οικογενειακός φίλος της οικογένειας χρόνια τώρα, άρχισε να τη τελετή λέγοντας τους αρχικά, για τη μετέπειτα ζωή ενός ζευγαριού. Ύστερα από 5 βασανιστικά λεπτά, πηρε ένα μαύρο βιβλιαράκι από το ιερό και ξεκίνησε να ευλογεί την ένωση τους. Η Ελίζα ένιωθε το βλέμμα του Πίτερ πάνω της μα δε μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυα της... Γιατί έκλαιγε; Γιατί ο ιερέας τους είπε πως η ζωή είναι γεμάτη χρώματα...

"Ας κάποιος έχει αντίρρηση γι αυτο το γαμο, ας μιλήσει τώρα ή ας σωπάσει για πάντα!" είπε τη πολυφορεμενη φράση και βλέποντας πως επικρατεί ησυχία γύρισε σελίδα "Με τη δυναμ..."

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!" Οι πόρτες άνοιξαν άξαφνα προκαλώντας πανικό στους καλεσμένους.

"Λάουρα;" ψέλλισε συγκλονισμένη η Ελίζα σηκώνοντας το λευκό της πέπλο ενώ τόσο ο Στίβεν, όσο και η Τζίνα κοίταζαν ο ένας τον άλλο έντρομοι.  

"Άργησα; Με συγχωρείτε κύριες και κύριοι για τη διακοπή!" Αποκρίθηκε και έλαμπε ολόκληρη. "Έλειπε ένας καλεσμένος! Για την ακρίβεια όχι μόνο ένας..." έκανε στην άκρη αφήνοντας τον ήλιο να μπει μέσα από τις μεγάλες πόρτες. Το πλήθος του κόσμου παρατηρούσε έκπληκτο ώσπου δυο σκιές έκαναν την εμφάνισή τους. Ένας άντρας, υποβασταζε έναν άλλο ο οποίος προσπαθούσε να αφήσει ένα ζευγάρι πατερίτσες στην άκρη. Το φως που έμπαινε όμως από τις πόρτες ήταν εκτυφλωτικό για να μπορέσουν να δουν καθαρά.

"ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΟΥΣ ΈΞΩ! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΝΕ ΝΑ ΧΑΛΑΝΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΗ;" κραυγασε δυνατά η Τζίνα.

Ο άντρας που κατάφερε να σταθεί στα πόδια του άρχισε να περπατά προς τα μέσα.

"Νομίζω πως ξεχάσατε να μου στείλετε πρόσκληση για το πανηγύρι!" Είπε δυνατά με εκείνο το ακαταμάχητο ύφος του και γέλασε

"ΚΙΑΝ;" Η Ελίζα δε πιστευε στα ματια της.

"Που ειναι τα φτερά σου μωρό μου;" είπε κάνοντας την να ξεσπάσει σε λυγμούς και ανοίγοντας  διάπλατα τα χέρια του, εκείνη πέταξε από πάνω της το πέπλο, έτρεξε και χώθηκε στη φωλιά της...

Σας φιλώ...