Περπατούσε  στα χόρτα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος  αδιαφορώντας πλέον για όλα. Από τη στιγμή που βγήκαν στην επιφάνεια δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα ενώ η διαδρομή μέχρι το αυτοκίνητο τη βρήκε να μουρμουρίζει συνεχώς.

"Έτσι θα είσαι τώρα;" Ο Κίαν άνοιξε το βηματισμό του και τη πλησίασε "θα πατήσεις τίποτα, έλα να σε σηκώσω"

"Όχι. Μια χαρά μπορώ και μόνη!"

"Ειδες; και πριν μπορούσες μα δεν ήθελες να λερώσεις τα ποδαράκια σου!" Η Ελίζα σταμάτησε μπροστά από το αυτοκίνητο έξαλλη

"ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ! ΣΤΑΖΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ..."

"Εσταζες και πριν...." της είπε πονηρά.

"Για μια στιγμή μπορείς να φέρεις σαν φυσιολογικός άνθρωπος και να αναλογιστείς τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών σου;" Ο Κίαν έδειξε να το σκέφτεται. Έπιασε αιφνίδια το πάνω μέρος της πιτζάμας της και το τράβηξε προς τα πάνω. Η Ελίζα τσιριξε βάζοντας τα χέρια μπροστά από το γυμνό της στήθος και άρχισε να του φωνάζει

"Είπες να σκεφτώ! Αυτό κάνω γιατί γκρινιάζεις;;;" τη μαλωσε και ανοίγοντας το πορτ μπαγκαζ έβγαλε από μέσα μια τσάντα. "Φόρα αυτό και θα σου δώσω και μια φόρμα μου από κάτω" της πέταξε ένα μακό μπλουζάκι κι εκείνη το άρπαξε αμέσως

"Είσαι θρασύς!"

"Πολλά ειμαι..." απάντησε κοφτα κοιτώντας τη με στενεμενα μάτια. "Περιμένεις κάτι;"

"Να γυρίσεις! Μπροστά σου θα αλλάξω;" Ο Κίαν έβαλε τα γέλια.

"Έμαθα το κορμάκι σου σπιθαμή προς σπιθαμή λίγα λεπτά πριν...Και ντρέπεσαι; Πρέπει να ξεπεράσεις τη ντροπή. Μάθημα δεύτερο!"

"Α να χαθείς ηλίθιε!" Τον έβρισε "γύρνα από την άλλη είπα!!!"

"Δε το νομίζω. Θέλω να γδυθεις μπροστά μου και να ντυθείς!"

"Κίαν για το Θεό. Αρκετά προβλήματα αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή"

Πήγε κοντά της, έπιασε τη μπλούζα  δυνατά και τη πήρε. Σήκωσε το χέρι του ψηλά κι εκείνη χοροπηδησε για να τη φτάσει κρατώντας μόνο με το ένα της χέρι το στήθος.

"ΔΩΣΤΟ ΜΟΥ ΡΕ!!"

Έβαλε το ελεύθερο χέρι του γύρω από τη γυμνή της μέση και την ώθησε πάνω του.

"Δε θα με ντρέπεσαι..." ψιθύρισε και πιάνοντας το χέρι της, το κατέβασε και το κλείδωσε πίσω της. Το στήθος της ενώθηκε με το δικό του , η Ελίζα φρικαρε μα άλλες βρισιές δεν βγήκαν από τα χείλη της.

"Νιώθω άβολα...σε παρακαλώ άφησε με..." ικετεψε αυτή τη φορά.

"Πόσο δύσκολο είναι να βγεις από τη γαμημένη τη γυάλα σου Λιζ; Ένα ανθρώπινο σώμα είναι. Δέρμα κρέας  και κόκαλα...." έκλεισε τα μάτια της και χαλάρωσε. "Καλύτερα τώρα;" τον ρώτησε ήρεμη. Ο Κίαν απελευθέρωσε τον καρπό της και η Ελίζα με ένα βήμα προς τα πίσω , άφησε σε κοινή θέα το σώμα της.

"Έχεις όμορφο στήθος. Καθόλου μικρό μα ούτε και υπερβολικά μεγάλο..." ένιωσε τόσο περίεργα στο σχολιασμό του μα αποφάσισε πως αν δε πάει με τα νερά του δεν θα φύγουν ποτέ. Προς έκπληξη της εκείνος την άρπαξε και την ανέβασε στο καπό.

"Για να δούμε... Αυτό το έχεις νιώσει;" είπε βάζοντας τη παλάμη του στο στέρνο της και ασκώντας δύναμη την ανάγκασε να γείρει προς τα πίσω.

"Κίαν φτάνει δε νομίζεις; δώσε μου τη καταραμένη μπλούζα!"

"Όχι ακόμα. Θέλω να δω κάτι..." άρχισε να πιπιλίζει τη ρόγα της κι εκείνη άνοιξε τα χείλη και τα μάτια της στο τερμα. Τσίμπησε την άλλη ρόγα και παίρνοντας ολόκληρο το στήθος της στη χούφτα του το ζουληξε ελαφρά.

"Ούτε αυτό στο έκαναν ποτέ..." παρατήρησε από τη γλώσσα του σώματος , δαγκωνοντας τη ρόγα της.

Σε κάθε ρούφηγμα, εκείνη αναστέναζε μα ένιωσε  ανήμπορη να τον σταματήσει.

"Ίσως μπορούμε να κάνουμε συνδυασμό..." μουρμούρισε πονηρά κατεβάζοντας τη κάτω πυτζάμα της. Τη πέταξε προς τα πίσω μαζί με το εσώρουχο και χωρίς να πάρει τα χέρια του από τα στήθη της, κατέβασε χαμηλά το κεφάλι. Έβγαλε τη γλώσσα έξω και τη πέρασε μια φορά πάνω από τη κλειτορίδα της προκαλώντας έκρηξη και τρέμουλο στα πόδια.

"Ποιος διάολος μας διακόπτει!" Είπε εκνευρισμένος ακούγοντας το κινητό του από το εσωτερικό του αμαξιού. "Το υπόλοιπο μάθημα αύριο..." δήλωσε πονηρά και πριν τον βρίσει, γιατί ήταν σίγουρος πως θα το κάνει, έπιασε με το στόμα του τα χείλη του αιδοίου της και τα ρούφηξε δυνατά. "Ντύσου να πάμε σπίτι μικρή μου πεταλούδα..." είπε χαμογελαστός και απομακρύνθηκε. Άφησε δίπλα της την μπλούζα και τη φόρμα και πιάνοντας το κινητό του απομακρύνθηκε δίνοντας της χώρο και χρόνο...

"Τι θες ρε μάνα και παίρνεις ασταμάτητα;"

"Συγγνώμη γιε μου. Διακόπτω κάτι; Έμαθα απο το Πίτερ,  πως η Ελίζα ήταν κάπως περίεργη και ήθελα να δω αν είναι όλα καλά..."

Ο Κίαν γύρισε, την είδε να ντύνεται και χαμογέλασε

"Μια χαρά. Γιατί να μην είναι;"

"Δε ξέρω... απλά ρωτάω... εμ ...τα..."

"Τη παίρνω την αγωγή ρε μάνα μη με ζαλίζεις! Πίστεψε με διαχειρίζομαι μια χαρά το θυμό μου και δεν είμαι τρελός..."

"Δεν είπα αυτό βρε αγόρι μου..."

"Αυτό υπονοείς .Και τώρα κλείσε γιατί η Λάουρα περιμένει !" Της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα μα αποφάσισε να κάνει πως μιλάει λίγα ακόμα δευτερόλεπτα. Τόσα όσα έπρεπε για να τη δει να παραμιλάει μόνη της και να γελάει από μέσα του. Αυτή την κοπέλα εξ αρχής δεν τη συμπάθησε ποτέ. Την είχε βάλει στην κατηγορία των ανθρώπων που έκριναν χωρίς να ξέρουν. Όπως κάνανε κάποτε και οι δικοί του... Αυτή η πάστα ανθρώπων αποτελούσε για εκείνον μια μάζα ηλιθίων. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μα έμαθε απο αυτά πολλά... Το αγκάθι όμως από τη συμπεριφορά των γονιών του ήταν καλά καρφωμένο. Ήταν όμως γονείς του... Έπειτα από ένα ξέσπασμα που έκανε στα 18, τους εξήγησε την απρεπή συμπεριφορά τους και αποφάσισαν όλοι μαζί να παίρνει απλά μια αγωγή για τα νεύρα του. Μια αγωγή που φυσικά δεν πήρε ποτέ. Ή μετέπειτα συμπεριφορά του ήταν και η τρανή απόδειξη πως εκτός από ένας αναρχικός έφηβος, δεν ήταν τίποτα παραπάνω. Τίποτα από όλα όσα τον κατηγόρησαν . Δεν έριχνε το φταίξιμο όμως στους δικούς του. Μα στη κοινωνία. Έφαγε ξύλο...Πολύ ξύλο. Έδωσε όμως και αρκετό. Ήταν περήφανος για τον εαυτό του και δεν μετάνιωνε καμία από τις πράξεις του.

Παρέμενε πλαι στην οικογένεια του θέλοντας απλά να τους κάνει περήφανους... Η σύγκριση με το Πιτερ όσο στρωμένο χαρακτήρα και να είχε τον πείραζε ενώ η αδυναμία που είχε στο πατέρα του ο οποίος πάντα έπαιρνε το μέρος του, ήταν τεράστια.

"Έτοιμη βλέπω..." είπε πλησιάζοντας την κι εκείνη μάζεψε τις πιτζαμες και έκλεισε τη πόρτα της.

"Έλα μωρέ Λιζ, μη κάνεις μούτρα! Αύριο θα συνεχίσω στο υπόσχομαι!" Τη κορόιδεψε μπαίνοντας μέσα κι εκείνη του πέταξε τα βρεγμένα της ρούχα στο κεφάλι.

Σας φιλώ...