"Ναι! Λεωφόρος  Πάτρικ 238β! Που διάολο είναι αυτό το καταραμένο ασθενοφόρο;" Ο Μπομπ ούρλιαζε κυριολεκτικά στη κοπέλα που απάντησε στη κλήση

"Σας είπα ότι ενημερώθηκε το περιστατικό! Σε λίγα λεπτά θα βρίσκεται στο χώρο σας κύριε μου!"

"Μα δε ξέρω αν έχει λίγα λεπτά! Σας λέω δεν αναπνέει!"

Έκλεισε το τηλέφωνο ταραγμένος , σήκωσε τα μανίκια του και έβαλε τα χέρια στο στήθος. Άρχισε να πιέζει δυνατά εξασκώντας όσα έμαθε χρόνια πριν στην χειροκίνητη ανάνηψη "Πώς διάολο έχασες τη μάχη μου λες; ΧΤΥΠΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΆ!!!" Άρχισε να κλαίει βλέποντας το σώμα του Κίαν να πηγαίνει πέρα δώθε άψυχο. Το προηγούμενο βράδυ τον πήρε ο ύπνος στο πάτωμα μα ξύπνησε ακούγοντας τον να μουγκριζει. Έπειτα το σώμα του ξέσπασε σε σπασμούς ενώ δευτερόλεπτα αργότερα σταμάτησε να αναπνέει...

****

Κατέβηκε από το αυτοκίνητο γεμάτος νεύρα. Αυτό το καινούριο συναίσθημα της ταπεινότητας του έδωσε ζωή. Δύναμη και πυγμή. Άφησε την Ελίζα στο διαμέρισμα , σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και θεώρησε πως ήρθε η ώρα να λογαριαστει με τη μάνα του αυτοπροσώπως. Μπήκε στο σπίτι σαν το σίφουνα φωνάζοντας το όνομα της.

"Πίτερ;" την είδε να κατεβαίνει τη σκάλα και ξέσπασε. Άρχισε να τη κατηγορεί λέγοντας της όσα προηγήθηκαν στο διαμέρισμα ενώ της έριξε και το φταίξιμο για το θάνατο του Κίαν.

"Δε φταίω που αυτοκτόνησε!!" Έσπευσε να δικαιολογήσει τον εαυτο της "Εδώ που φτάσαμε αυτές είναι οι επιλογές! Θα παντρευτείς την Ελίζα πάει και τελείωσε!

"Είσαι τρελη; Μόνο αυτο σε ενδιαφέρει; Ούτε για μια πρέπουσα ταφή δεν νοιάστηκες! Τι σόι μάνα είσαι εσυ;"

"Αυτή που τόσο καιρό λατρευες!" του αντιγυρισε "Το πτώμα κάηκε όπως με ενημέρωσαν. Θέλεις να μείνουμε στο δρόμο; Για σένα τα έκανα Όλα!"

"Για μένα; Πώς τολμάς! Για να μην μείνεις από λεφτά τα έκανες!"

"Αν δε παντρευτείτε όλοι θα χάσουμε! Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα καθαρά! Ο πατέρας σου θα ψοφήσει μόνος και πνιγμένος στα χρέη! Έσυ θα χάσεις τη δουλειά σου και η Ελίζα θα καταλήξει σίγουρα σε κανένα ψυχιατρείο! Δεν υπάρχουν επιλογές Πίτερ!"

Εκείνος έσκυψε το κεφάλι ηττημένος. Ήξερε καλά τις ικανότητες του Στίβεν και με όποιο τρόπο κι αν τον κρατούσε η μάνα του, ακόμα και να σταματούσε δε θα το άφηνε ασυγχώρητο. Ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει και θα τους κατέστρεφε.

"Γιατί δε βρίσκετε μια λύση ανάμεσα σας; Τώρα δεν υπάρχουν πλέον ψέματα μητέρα!"

"Γιατί δεν υπάρχει λογική εξήγηση στη κοινωνία! Η Κάθριν δεν έχει ιδέα. Θα προκύψει σκάνδαλο αν μου δώσει τα ποσοστά της εταιρείας και τα μισά του λεφτά δε το καταλαβαίνεις;"

"Για τη κοινωνία,  τα είθισται και τη γνώμη του κόσμου λοιπόν... Ντρέπομαι για λογαριασμό σου"

"Μη ξεχνάς πως λίγες μέρες πριν ήσουν μέρος του! Πήγες αυτό το διαολεμενο ταξίδι και άλλαξες! Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή!" Ο Πίτερ γρυλισε μα ειχε δίκιο. Δεν ήταν καλύτερος από εκείνη χρόνια τώρα.

"Σε τρεις μέρες από τώρα, θα γίνει ο πολυπόθητος γάμος και θα φροντίσω εγώ γι αυτό. Μόλις όλα τελειώσουν, στο ορκίζομαι στις ψυχές των αδερφών μου πως δε θα μας ξαναδείτε ποτέ! Όχι ότι σας ενδιαφέρει..." γύρισε λυπημένος για να φύγει και εκείνη έτρεξε ξοπίσω του.

"Πίτερ κατάλαβε πως..."

"Παψε! Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς. Έχω δει τη φρίκη με σάρκα και οστά και πλέον αντιλαμβάνομαι τη σαπίλα αυτού του κόσμου. Μόλις γίνει ο γάμος θα πάρεις τα βρωμολεφτα και τελειώσαμε!" δήλωσε σθεναρά και έφυγε.

****

Άνοιξε τη ντουλάπα του και στάθηκε μπροστα της.
Τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν στις εικόνες που δημιούργησε το μυαλό. Γύρισε προς τα πίσω , δίνοντας τους μορφή και αφήνοντας τα δάκρυα να πέσουν τον είδε να της χαμογελά.
"Χάσαμε μωρό μου. Μας τα πήραν όλα... Πες μου που να βρω εκείνο το γκρίζο που μας ένωσε όταν όλος ο κόσμος γύρω μου ντύνεται πλέον στο μαύρο; Γιατί έφυγες; Γιατί δε πάλεψες; Γιατί μου το στέρησες;" απαίτησε να μάθει μα ήξερε πως το αποκύημα της μορφής του δε θα της έδινε απάντηση.   

"Έβλεπες φτερά; Τώρα έχουν τσακίσει. Συγχώρεσε με μα δε μπορώ πια να πετάξω. Έχασα τον αέρα..." Η Ελίζα έπειτα από το τηλεφώνημα που έκανε όταν έφυγε ο Πίτερ στη μητέρα της έγινε ακόμα πιο κουρέλι. Εκείνη δεν είχε ιδέα για όσα γινόντουσαν. Προσπάθησε να κρατηθεί, τη ρώτησε για την υγεία της και φυσικά δεν ήταν καλή. Την πίεσε και έμαθε πως τα κόκαλα της ήταν σε άσχημη κατάσταση. Η Κάθριν όμως δεν είχε την ίδια αντιμετώπιση με πριν. Ζήτησε η ίδια συγχώρεση από το παιδί της για τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα της όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά η Ελίζα τη συγχώρεσε.

Έπιασε τη στοίβα με τα ανακατεμένα του ρούχα που ακόμα μοσχομυριζαν, τα πέταξε στο κρεβάτι και ντύθηκε. Ήθελε να τον νιώσει και να θρηνήσει μόνη. Μακριά από όλους.

"Που πας;" ρώτησε η Λάουρα τρομαγμένη βλέποντας την έτοιμη να φύγει.

"Πάω εκεί που μου έδωσε πνοή. Το χρειάζομαι ..." της είπε μόνο και έφυγε.
Ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθει στην ωμή πραγματικότητα μα σαν μπήκε στο αυτοκίνητο και έφτασε στη λίμνη που την είχε πάει , μόνη χωρίς κανέναν τριγύρω για να παρεμβαίνει στις πράξεις της, η Ελίζα ξέσπασε.

Συνειδητοποίησε πως δε θα τον ξαναδεί. Πώς τον εχασε για πάντα.

"Που να σε βρω; Πώς να αντέξω;" έβγαλε τα ρούχα της , τα πέταξε σε μια άκρη και βύθισε τα πόδια στο νερό. "Μου είπες να ζήσω. Να πετάξω. Δε μου έμαθες όμως να ζω χωρίς εσένα Κίαν. Πώς μπόρεσες να φύγεις και να με αφήσεις μόνη;" περπάτησε πιο βαθειά ώσπου το νερό έφτασε μέχρι το λαιμό της. Τα δάκρυα έπεφταν πλέον στη λίμνη και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, βυθίστηκε προς τα κάτω. Άρχισε να κολυμπάει κόντρα στο υπόγειο ρεύμα μα σταμάτησε λίγο πριν φτάσει στο υπόγειο άνοιγμα...

Κοίταξε γύρω και άγγιξε τα χείλη της στις θύμησες εκείνου του φιλιού για τον αέρα. Σκέφτηκε να παραδοθεί, να δώσει τέλος στο πόνο μα κολύμπησε ως το άνοιγμα. Έβγαλε το κεφάλι της γρήγορα και ανοίγοντας το στόμα ρούφηξε όσο περισσότερο αέρα γινόταν. Άρχισε να χτυπάει δεξιά και αριστερά τα βράχια με τις γροθιές της ουρλιάζοντας το πόνο της σε τέτοιο σημείο ώσπου το νερό, βάφτηκε στο κόκκινο.

"Βλέπεις ανάθεμα σε;; Για πιο γκρι μου μιλάς; Μόνο το κόκκινο έμεινε! Αυτό το καταραμένο χρώμα της κόλασης που ζω!" Δε σταμάτησε να κλαίει ούτε λεπτό. Έγειρε το κεφάλι προς τα μπροστά ακουμπώντας στο βράχο εξαντλημένη και έμεινε να κοιτάζει τα ματωμένα της χέρια  μέσα από το θολό νερό...

Σας φιλώ...