Η εξέδρα που είχε στηθεί ήταν ντυμένη με κάθε λογής πανάκριβα υφάσματα, ο φωτισμός ήταν λευκός και ψυχρός ενώ το πλήθος του κόσμου που ειχε μαζευτεί, καθόταν στις θέσεις του. Δυστυχώς το Πανεπιστήμιο υπολόγισε λάθος οπότε αρκετοί παρέμεναν  όρθιοι μα όχι φυσικά οι γονείς της Ελίζας και του Πίτερ.

"Εμείς είχαμε πιο πολλά φωτα" σχολίασε η Μεγκαν . "Και νομίζω , αν δε κάνω λάθος, πως η αποφοίτηση μας έγινε πρωινές ώρες. Δε καταλαβαίνω τη λογική του απογεύματος" η Ελίζα κρατήθηκε. Αν και με τους γονείς της δε βρέθηκε αρκετές φορές , η Μεγκαν πήγε στο σπίτι της ουκ ολίγες. Δεν ειχε κανένα στη Βοστόνη οπότε η Ελίζα, ήταν και η μόνη της παρέα. Ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία αυτού όμως, τάραξαν τη ψυχική ηρεμία της Ελίζας συνεχώς. Η Μεγκαν είχε αποκτήσει μια ανώριμη υπεροψία που δεν την είχε πριν. Έμαθε πως ο άντρας της είχε πεθάνει και φυσικά μέσω του προγαμιαιου συμβολαίου, η Μεγκαν απέκτησε ένα αρκετά βαρύ εξτραδακι στην ήδη υπάρχουσα περιουσία της. Δυστυχώς για την Ελίζα ήταν και ο άνθρωπος που της υπενθύμιζε συνεχώς και το Κιαν. Η Μεγκαν θεωρούσε την αλητεία του αρκετά γοητευτική ενώ δεν ηταν λίγες οι φορές που έλεγε φωναχτά τις βλέψεις της - Να τον δει με κοστούμι, σοβαρό και μετρημένο. Πράγμα αστείο στα μάτια της Λιζ.

"Έλπιζω τώρα που τελείωσες να δούμε και κανένα εγγονάκι" η Κάθριν έριξε ένα έντονο βλέμμα στη Λιζ κουνώντας  πέρα δωθε τη βεντάλια της ενώ η Τζίνα από δίπλα της συμμεριζόταν τη τοποθέτηση της.

"Είναι νωρίς και είμαι νέα ακόμα" είπε μόνο

"Συμφωνώ. Έχουμε αρκετά χρόνια μπροστά μας. Ας κατασταλαξουμε πρώτα στο σπίτι..." είπε ο Πίτερ κι εκείνη τον κοίταξε με απορία.

"Σπίτι;"

"Θα σου πω στο δείπνο αγάπη μου" είπε γλυκά πιάνοντας το χέρι της στο δικό του.

Η Ελίζα ξεφυσησε

"Εγώ πάντως πιστεύω πως η μαμά έχει δίκιο. Όσο πιο μικρή κάνεις παιδιά τόσο το καλύτερο. Μετα θα μεγαλώσεις και θα χαλάσει πιο εύκολα το σώμα. Όχι πως θα έχει σημασία αφου θα εισαι παντρεμένη πλέον μα τρια παιδια χρειαζονται. Να μην ειναι και μονα" χώθηκε και η Μεγκαν

"Όπως έκανες κι εσυ;; Γιατί δε βλέπω κάτι να τριγυρίζει στα πόδια μας εκτός  φυσικά από τη "διακριτικότητα" σου, που ξεχειλίζει..." είπε χαμηλόφωνα η Λιζ στην αδερφή της.

"Ο Ντουέιν κι εγώ κάναμε προσπάθειες. Δεν ήθελε ο Θεός. Ίσως το τυχερό μου να ήταν αλλού...." το ονειροπαρμενο της βλέμμα προς τη Τζίνα, την ρκανε να γελάσει.

"Μακάρι μα ο γιος μου είναι ατίθασο πλάσμα όπως είδες. Έχω να τον δω από....Ω ΘΕΕ ΜΟΥ !" Η Τζίνα σηκώθηκε κουνώντας νευρικά τη βεντάλια της αδυνατώντας να πιστέψει ότι έβλεπε και θέλοντας και μη γύρισαν όλοι και κοίταξαν.

"ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;" Η Μεγκαν έσκασε από τη ζήλεια βλέποντας μια ξανθιά κοπέλα να τον κρατάει από το μπράτσο. Φορούσε ένα πανάκριβο φόρεμα, τελευταίο κομμάτι του διάσημου οίκου Ντελορε, είχε στο λαιμό ένα όμορφο κολιέ, τα μαλλιά πιασμένα επάνω και ήταν ελαφρά μακιγιαρισμενη . Εκείνος στεκόταν πλάι της. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο με σηκωμενα μανίκια, ένα γκρι παντελόνι και γκρι γιλέκο ενώ στο χέρι, κρατούσε ένα σπάνιο γκρι ιβίσκο.  Έδειχνε τόσο σοβαρός...Τόσο απίστευτα γοητευτικός. Τα τατουάζ του μα ακόμα και τα σκουλαρίκια, του προσέδιδαν μια όμορφη αγριάδα.

"Αυτή είναι η..." ξεκίνησε να λέει η Κάθριν

"Η Λάουρα..." τη συμπλήρωσε σχεδόν αηχα η Ελίζα βλέποντας τους να πλησιάζουν.

"Καλησπέρα. Μας συγχωρείτε αν αργήσαμε" μίλησε πρώτος ο Κίαν και κοίταξε την Ελίζα "Συγχαρητήρια, εύχομαι τα καλύτερα..." άπλωσε το γκρι λουλούδι κι εκείνη πιάνοντας το στα χέρια το κοίταξε έντονα. Γκρι; μα πως βρήκε ένα γκρι Ιβίσκο τέτοια εποχή; αναρωτήθηκε κρατώντας την ανάσα της. Σηκώνοντας το βλέμμα πάνω του, βλέποντας τον να της χαμογελά , ένα μειδίαμα λύπης ανάγκασε τα μάτια της να δακρύσουν ενω τα χείλη της να ανταπέδωσαν  το χαμόγελο  με δυσκολια ,ώσπου το χέρι του Πίτερ τυλίχθηκε σαν πλοκάμι γύρω από τη μέση της.

"Ουάου Λάουρα...Ειλικρινά δε πιστεύω πως είσαι εσύ..." είπε ασυναίσθητα

"Επίσημη μέρα και μερα που αξίζει να τιμήσει κάποιος" απάντησε ο Κίαν αντί εκείνης.

"Κίαν να σου πω λιγάκι γιε μου;"

"Αργότερα μητέρα. Η τελετή αρχίζει.."  τα φώτα χαμήλωσαν, ένας προβολέας φώτισε την εξέδρα και ο διευθυντής του Πανεπιστημίου ανέβηκε πάνω. Έβγαλε τα χαρτιά του και ξεκίνησε να βγάζει λογο . Όλοι είχαν στρέψει το βλέμμα πάνω του,  όλοι εκτός από την Ελίζα... Τον κοίταζε μέσα στα μάτια. Μα εκείνος όχι. Κάτι ψιθύριζε στη Λάουρα κι εκείνη γελούσε χαμηλά.

-Γιατί νιώθω ετσι; Γιατί θέλω να φύγω; Κι εσύ...εσυ γιατί δε με κοιτάζεις; Που ήσουν ένα μήνα; Έρχεσαι ξαφνικά και ποιος νομίζεις ότι εισαι; κάνοντας έναν εσωτερικό μονόλογο, ούτε που κατάλαβε πως τσάκισε στα δάχτυλα της το υπέροχο λουλούδι που της χάρισε.

"Ελίζα;" είπε χαμηλά ο Πίτερ. Ο Κίαν έριξε μια στραβή  ματιά στα χέρια της και ξαναγύρισε μπροστά "Ελίζα..." επέμενε ο Πίτερ 

"Τι;" ρώτησε εμφανώς εκνευρισμένη

"Το λουλούδι αγάπη μου. Έχει σκορπίσει όλο στο πάτωμα..." Η Λιζ κοίταξε τα χέρια της , το κάτω της χείλος ανέβηκε προς τα πάνω ως ένδειξη λύπης και θυμού και γυρίζοντας προς τα πίσω, άφησε ότι απέμεινε στη καρέκλα.

"Από το άγχος... Το κατέστρεψα" δικαιολογήθηκε στο Πίτερ

"Δε πειράζει. Ένα λουλούδι είναι μόνο και είναι λογικό να εισαι αγχωμένη..."

"Ναι ναι... Λογικό. Έχεις δίκιο" ο Πίτερ  έστρεψε χαρούμενος το βλέμμα στη σκηνή μα εκείνη είχε καρφώσει το δικό της στο Κιαν ο οποίος όλο και γελούσε με τη Λάουρα. Η Μεγκαν, έβγαζε καπνούς ενώ οι γονείς παρακολουθούσαν σιωπηλοί τη τελετή. Ο διευθυντής ξεκίνησε να φωνάζει τα ονόματα των επιτυχόντων και φτάνοντας στο δικό της εκείνη δέχθηκε τα συγχαρητήρια και ανέβηκε στο βάθρο.

"Η δεσποινίς Ρομπινσον , είναι η αριστούχα μας! Είχε τη πιο υψηλή βαθμολογία! Συγχαρητήρια και από εμένα δεσποινίς, ένα λαμπρό μέλλον ανοίγεται μπροστά σας !" Της παρέδωσε το πτυχίο στα χέρια και τη ρώτησε αν θέλει να πει δύο  λέξεις όμως εκείνη αρνήθηκε . Τον ευχαρίστησε και κατέβηκε.

Ένα θέατρο... Αυτό έβλεπε μπροστά της πλησιάζοντας τους. Τόσο ψεύτικα χαμόγελα... Ήξεραν πως ήταν πρώτη. Προς τι η συγκίνηση; επειδή το έμαθε και ο κόσμος;

Έκλεισε το πτυχίο στις χούφτες της φτάνοντας και είδε τη Μεγκαν να δυσανασχετεί

"Θα το τσαλακωσεις μωρέ Ελίζα! Πως θα μπει στο κάδρο μετα;"

"Δε με απασχολεί..."

"ΕΛΊΖΑ!!" Πετάχτηκε η Κάθριν αμέσως

"Ας μη φωνάζουμε σήμερα σας παρακαλώ. Είναι μερα χαράς. Αν δε θέλει να το βάλουμε στο κάδρο δε θα μπει..." επενέβη ο Πίτερ τρυφερά.

"Έχεις τρελαθεί κι εσυ;" τον ρώτησε η Κάθριν.

"Καθολου..." Ο Κίαν τον άκουγε να παίρνει το μέρος της Ελίζας και ένιωσε περήφανος για εκείνον. Σκέφτηκε πως τελικά, όταν εισαι έτοιμος να χάσεις τα πάντα, βάζεις μυαλό. Η Κάθριν σώπασε μα ο Στίβεν έκανε ένα βήμα κοντά τους.

"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γίνουν πιο επίσημα τα πράγματα μεταξύ σας. Αρκετά έχεις τη κόρη μου κάτω από μια στέγη χωρίς γάμο Πίτερ..."

"ΠΑΤΈΡΑ!" Κραυγασε η Ελίζα.

"Δεν έχει άδικο..." τοποθετήθηκε και η Τζίνα

"ΡΕ ΜΑΝΑ!!!"

"Αφού θα της έκανες πρόταση απόψε βρε αγόρι μου ! Τι περιμένεις;;;"

Η Ελίζα πάγωσε. Αποστασιοποιηθηκε και τους κοίταξε όλους έναν προς έναν.

"Ήθελα να ..." ξεκίνησε να λέει ο Πίτερ   

"Ζούμε μαζί...Δε φτάνει;" ψέλλισε ταραγμένη

"Μα δεν ήθελα να γίνει άμεσα...Ίσως του χρόνου, η σε δύο χρόνια...Όπως και να έχει η στιγμή χάλασε..." είπε λυπημένος κοιτάζοντας τη μάνα του.

"Χαζομάρες. Βγάλε το δαχτυλίδι!! Εμπρός!!" Ο Πίτερ γουρλωσε τα μάτια ενώ η Ελίζα έπαθε σοκ.

"Αχ μπορώ να γίνω κουμπάρα;;;" επενέβη η Μεγκαν χαρωπή και η Λιζ ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Γύρισε για να δει το Κίαν ,μα εκείνος... Εκείνος δεν ήταν πουθενά...

"Θα σταματήσετε ολοι; Έχει χάσει το χρώμα της δε τη βλέπετε;" Ο Πίτερ έσπευσε να πάει κοντά της και την αγκαλιασε

"Μη πάθεις καμία κρίση πανικού. Ηρεμησε...τίποτα δε θα γίνει εντάξει;"

"Θέλω μόνο λίγο αέρα... μια στιγμουλα μόνο..." Η Ελίζα έκανε ένα βήμα πίσω τρομαγμένη και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα ενώ ο Πίτερ έμεινε πίσω να μαλώνει με τους γονείς τους.

Μόλις οι βαριές σιδερένιες πόρτες άνοιξαν, πήρε μια βαθειά αναπνοή, έλυσε τα μαλλιά της και κάθισε στο πλατύσκαλο.

"Ήρθες και έφυγες... Τόσο απλά. Τόσο γαμημένα απλά..." τόλμησε να βρίσει και έβαλε τα κλάματα...

"Ούτε ένα τσιγαρο δε μπορώ να κάνω;" άκουσε πίσω της και πριν προλάβει να αντιδράσει,  πήγε πλάι της , το πέταξε  προς τα μπροστά και κάθισε, τη φίλησε απαλά στο προσκέφαλο μα σαν άκουσε  τις πόρτες από πίσω να ανοίγουν, σηκώθηκε...

Σας φιλώ....