Ελιζα ...

"Είσαι έτοιμη να πετάξεις;" αυτή ήταν η ερώτηση του εκείνο το πρωί...Το επόμενο αμέσως πρωί που ανακοίνωσα στον Πίτερ πως χωρίζουμε και έφυγε για Αφρική. Θεώρησα πως έλεγε πάλι εκείνες τις όμορφες περίεργες αερολογίες του. Εκείνα τα λόγια που τον έκαναν να μοιάζει με κάποιο ψαγμένο φιλόσοφο. Που να ήξερα όμως οτι εκείνη η μέρα, εκείνο το βροχερό πρωινό του Σεπτέμβρη, ότι θα άλλαζε όλη η κοσμοθεωρία μου. Ότι θα αφηνομουν ολοκληρωτικά στον έρωτα και θα τον αναζητούσα. Δε ζήσαμε το απόλυτο, γιατί δεν υπάρχει, ζήσαμε όμως εννέα μέρες... Με κάθε μια από αυτές να μου μαθαίνει και κάτι καινούριο. Να ανασκαλιζει τις στάχτες τις παλιάς μου ζωής για αξίες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν και για ιδανικά που θα κατέληγαν οδηγός στη ζωή μου. Ότι κι αν έγινε... Όσο κι αν πόνεσα τη καταραμένη εκείνη δέκατη μέρα, τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνον. Ίσως ήμουν χαζή, ίσως τυφλή... οι απόψεις διίστανται. Σίγουρα όμως υπήρξα ερωτευμένη μαζί του. Κι ακόμα είμαι...

Είναι τόσο γλυκόπικρο συναίσθημα. Η απώλεια και η ζωή μαζί.
Να ζεις , να αγαπάς και να μαθαίνεις λένε όλοι συνεχώς υιοθετώντας μια πολυφορεμενη -σωστή μεν , φράση, μα όχι εγώ... Εγώ διαφερω. Εγώ ζω , αγαπώ και παλεύω για να μη πεθαίνω σήμερα...

Στα πρώτα κι όλας βήματα μου για να βγω από τη λευκή φυλακή αισθάνομαι να καταρρέω. Πώς θα βγω εκεί έξω για να δώσω σε έναν άλλο άντρα τη ζωή μου; Γιατί μόνο αυτή μπορεί να πάρει και τα χρόνια που μου έχουν απομείνει ώσπου να πεθάνω και να λυτρωθω.

Μου πήρε όσα τόλμησε να δώσει ενώ εγώ πάλευα να βρω τη λύση. Πώς μπόρεσε;
Επέλεξε να με βάψει με τα χρώματα  που ο ίδιος ξεβαψε από πάνω μου χωρίς να με αφήσει να προσπαθήσω να μας βγάλω από το βούρκο.  Μου στέρησε το γκρίζο που μας ένωσε  μα δεν ήξερε  ότι αν ενώσεις όλα τα υπόλοιπα χρώματα μαζί φτιάχνεις το μαύρο...Ένα μαύρο που δε θα ξαναβγαλω άπαξ και πετάξω αυτό το καταραμένο νυφικό. Δεν ήταν μόνο εκείνος που μας έφερε εδώ μα εγώ ήμουν έτοιμη να δώσω τη μάχη! Εκείνος εγκατέλειψε.. Γιατί μάτια μου; Γιατί δεν πάλεψες όπως εγω; Ποιος άνεμος σε πήρε και σε σκόρπισε;

Δύναμη; Δεν έχω...
Αντοχή; Ούτε από αυτήν έχω...
Θλίψη; λυπη; πόνο;  από αυτά έχω αρκετά. Περπατώ μα σαν φτάνω ως τη πόρτα τα δάκρυα κυλάνε.

Ο έρωτάς μας , κράτησε λίγο και αυτοκτόνησε στο βωμό της τρέλας. Εξαϋλωθηκε αφήνοντας πίσω του ψίχουλα αναμνησεων για να παίρνω δύναμη. Εγώ ποτέ δε πίστεψα , ακόμα κι όταν όλοι προσπαθούσαν να μου αποδείξουν το αντίθετο. Εκείνοι φταίνε!! Όλοι τους! Ανάθεμα τις ψυχές τους και παίρνω περήφανα το κρίμα στο λαιμό μου.

Θυμάμαι το χαμόγελο του ,εκείνο το πονηρό μα σκοτεινό συνάμα και γυρίζω πάλι πίσω...

Εννέα μέρες...
Τόσες ζήσαμε....

*****

"Έχεις μια μανία με τη θάλασσα έτσι;" ρώτησε βγαίνοντας από το αμάξι. Η Ελίζα ήδη είχε ετοιμάσει κάποια βασικά πράγματα ενώ μέσα στις μέρες που θα περνούσαν θα πακεταρε και τα υπόλοιπα. Ανακοίνωσε στους γονείς της πως η σχέση της με το Πίτερ είχε φτάσει στην ημερομηνία λήξης και όπως το περίμενε μαλωσε μαζί τους. Με τη Μεγκαν να λείπει θέλοντας να τα βρει με τον εαυτό της, έπεσαν να τη φάνε. Τη κατηγόρησαν πως δε σέβεται τίποτα στη ζωή της, πως είναι αχάριστη και ατιμασμενη μα δε την ένοιαζε. Όπως δεν την ένοιαζε και για τους γονείς του Πίτερ.

"Ίσως και να έχω. Το νερο συμβολίζει για μένα πολλά. Αρκετές μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου έγιναν μέσα σε αυτό..." είπε πιάνοντας το χέρι της και περπάτησαν παρέα ως την ακρογιαλιά.

"Τώρα εξηγείται που γνωρίζεις όλα αυτά τα υπέροχα μέρη σε μια μεγάλη πόλη όπως η Βοστόνη"

Ανασηκωσε τους ώμους του χαρούμενος μα ένιωθε πως ήταν σφιγμένη για κάποιο λόγο.

"Είναι δύσκολο μα θα το περάσουμε μαζί. Μόλις είσαι έτοιμη, μου το λες και φεύγουμε..."

"Και που θα πάμε; Πώς θα τα αφήσουμε όλα πίσω Κίαν; Έχεις ζωή εδώ, σπίτι, οικογένεια και εγω το ιδιο" του μίλησε ανοιχτά για τους προβληματισμούς που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα.

"Έχεις ανάγκη κάτι από αυτά;" της έκανε μια βαθειά ερώτηση και η Ελίζα άρχισε να σκέφτεται. Κάθε πράγμα και πρόσωπο  που θεωρούσε ότι θα της έλειπε, το φανταζόταν ακριβώς δίπλα από το πρόσωπο του και έκανε τη σύγκριση.
Τέλος, χαμογέλασε ευτυχισμένη και τον φίλησε.

"Νομίζω πως όλα όσα έχω ανάγκη, βρίσκονται πλάι μου ..." είπε δίνοντας φως στα σκούρα του μάτια. Ο Κίαν από τη πλευρά του ,φρόντισε  να επικοινωνήσει με τη Λάουρα, η οποία αποφάσισε να μείνει στη Καλιφόρνια  και της εκμυστηρεύτηκε όσα έγιναν ζητώντας της φυσικά να τελειώσουν. Δεν είχαν ποτέ κάτι σοβαρό μα ήθελε να ξεκινήσει καθαρός τη καινούρια του ζωή.

"Εγώ πάλι ξέρεις τι νομίζω;"

"Θα μου πεις κάποια ατάκα; Να βγάλω σημειωματάριο;" τον κορόιδεψε τρυφερά

"Είσαι και αστεία παναθεμα σε!" απάντησε κοροϊδεύοντας τη με τη σειρά του μα μόλις το γέλιο σταμάτησε, ο Κίαν σοβαρεψε.

"Γιατί με κοιτάζεις έτσι;"

"Δε ξέρεις;" ρώτησε πονηρά αυτή τη φορά και εκείνη έτρεξε αμέσως μακριά του ξεκινώντας ένα ατελείωτο κυνηγητό. Ήταν τόσο κατασταλαγμενοι και οι δυο σαν άνθρωποι που δεν υπήρχε ανάγκη να ειπωθούν κουβέντες που ήδη γνώριζαν. Ο Κίαν από το προηγούμενο κι όλας βράδυ που την άφησε σπίτι της, της ζήτησε να βγάλει το δαχτυλίδι. Να αφήσει το Πίτερ και να φύγουν μακριά από όλους. Η χαρούμενη τσιριδα της ήταν αρκετή για εκείνον. Η Ελίζα από την άλλη, πίστευε πως ο Κίαν δε θα ηθελε να πληγώσει τον αδερφό του μα έκανε λάθος. Ο Κίαν ήξερε πολύ καλά τι ήθελε αλλά και πως να το διεκδικήσει εν τέλει, ακόμα κι αν έπρεπε να ξεπεράσει τα όρια...

****

"Πιο δυνατά μωρή καργιολα! Έτσι! Σφίξε και ρουφα!" Η νεαρή κοπέλα που ζήτημα να είχε πατήσει τα 18 του χάριζε κατά παραγγελία τις υπηρεσίες της ενώ εκείνος, όπως έκανε πάντοτε γινόταν βίαιος. "ΟΛΟ ΜΕΣΑ ΠΑΛΙΟΘΗΛΥΚΟ!" Έφτυσε τη παλάμη του απλώνοντας το σάλιο στο μέτωπο της και ανοίγοντας  τα πόδια βολεύτηκε καλύτερα στη πολυθρόνα του. "ΦΤΑΝΕΙ!" Απαίτησε ύστερα από λίγα λεπτά και η κοπέλα έβγαλε το μόριο του και το κοίταξε με δακρυσμένα μάτια από την πίεση που της ασκούσε. "Και τώρα ανεβα πάνω μου παλιό πουτανακι και κάνε το 'μπαμπά' χαρούμενο!" Άπλωσε τα χέρια του στο λεπτό της κορμί αγανακτισμένος που του έστειλαν μια άπειρη αυτή τη φορά και την γέμισε  γρατζουνιές. Βλέποντας πως η νεαρή ήταν σαστισμένη της έδωσε ένα χαστούκι και σηκώθηκε.

"Άχρηστη! Τουλάχιστον ξέρεις να στήνεις κωλο;;" είπε και γονάτισε πάνω στο χαλί, σπρώχνοντάς το κορμί της για να πάρει θέση....

Σας φιλώ...