Η Ελένη περπατούσε στο κήπο μονάχη της και βυθισμένη στις σκέψεις όπως συνήθως. Το τελευταίο καιρό δεν είχε όρεξη και έκοψε μέχρι και το φαγητό πράγμα που της στοίχισε βάρος όχι φυσιολογικό για τα επίπεδα της καθώς ήταν ήδη πολύ αδύναμη. Αν συνέχιζε έτσι θα λιποθυμούσε σε κάποιο σημείο, θα ανησυχούσε η οικογένεια της και θα της ζητούσαν να κάνει εξετάσεις αίματος πάλι, για να ελέγξουν αν όλα πήγαιναν καλά με την υγεία της. Ξαφνικά ο Στυλιανός εμφανίστηκε και τη προσέγγισε αφού εκείνη βρισκόταν  μακριά. « Ελένη. Γεια σου.» τη χαιρέτησε ευγενικά. « Σε χαιρέτησα δύο φορές και δεν γύρισες να με δεις.» της έκανε παρατήρηση.

« Γεια σου Στυλιανέ...» δίσταζε στην αρχή να συνεχίσει.
« Με αιφνιδίασες λίγο ομολογώ. Δεν σε περίμενα.» παραδέχτηκε ότι χάρηκε που τον είδε.

« Γύρισα να πάρω κάποια εργαλεία κηπευτικής που ξέχασα τότε στην αναμπουμπούλα του συμβάντος της κλοπής όπως θυμάσαι. Έφυγα κακήν κακώς και τα ξέχασα όλα. Συνάντησα τον Λάμπρο, ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και συμφωνήσαμε να διατηρήσουμε τη φιλία μας. Πιο πολύ όμως ήθελα να σε δω.» η αποκαλυπτική δήλωση του την εξέπληξε, δεν περίμενε να ακούσει ότι ήρθε για αυτήν.

« Στυλιανέ, δεν νιώθω πολύ καλά το τελευταίο καιρό. Να τώρα που με βλέπεις είμαι πολύ κουρασμένη με φανερή έλλειψη δυνάμεων. Θα ανεβώ στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω.» δικαιολογήθηκε στη προσπάθεια της να τον αποφύγει. Δεν θα άντεχε μια ακόμη φορά να τον ακούει να της επιρρίπτει κατηγορίες και περιφρόνηση. Σίγουρα για τέτοιο λόγο ήρθε, άσχετα αν παρίστανε τον ευγενικό απέναντι της πράγμα που ήταν το πιο περίεργο. Κανονικά θα έπρεπε να την αντιμετωπίζει με την ίδια ψυχρότητα και απόμακρη στάση.

« Στάσου, δεν μιλήσαμε για το σημαντικό ζήτημα. Πότε θα μου έλεγες για το θέμα σου;»

« Το θέμα μου;» έκανε την ανήξερη η Ελένη για να μην του εξυψώσει τη περιέργεια και να την αφήσει ήσυχη να πάει πίσω στο σπίτι της.

« Έμαθα για το θέμα της όρασης σου. Γιατί μου το απέκρυψες, γιατί δεν μου μίλησες για το τρομερό βασανιστικό ζήτημα σου;» τη ρώτησε σε εμφανής απόγνωση . Διέκρινε στα μάτια του την βαθιά θλίψη. « Θα το περνούσαμε μαζί το συγκεκριμένο εμπόδιο και αντί αυτού το πέρασες τόσο καιρό μόνη σου » συμπλήρωσε με έμφαση, τρυφερότητα και συμπόνοια στη φωνή του.

« Δεν ήθελα να στο πω γιατί δεν ήξερα αν θα με πίστευες. Έπειτα μπορεί να μου έκανε καλό η συμπαράσταση σου, αλλά δεν θα μου άρεσε το γεγονός ότι θα ένιωθες αναγκασμένος να περάσεις τη ζωή σου στο πλάι μου.» παραδέχτηκε αποκαρδιωμένη η Ελένη.

« Μην το ακούσω πάλι αυτό. Δεν θα ένιωθα στιγμή εξαναγκασμένος να περάσω τη ζωή μου στο πλευρό σου, διότι για μένα είσαι πολύτιμη και σε αγαπώ. Σε αγαπώ τόσο βαθιά.» της υπενθύμισε με λαχτάρα στη φωνή. Η Ελένη ένιωσε ανακούφιση και όμορφα συναισθήματα. Εκείνος ο άντρας πραγματικά άξιζε του κόσμου την ευτυχία και όμως προτιμούσε να δέσει την ύπαρξη του μαζί της και να μην την εγκαταλείψει ποτέ.

                         [...]

Ένας μήνας μετά,

  Απόγευμα ήταν,  το ρολόι σήμανε επτά υπενθυμίζοντας στην Ελένη το ραντεβού της με τον οφθαλμίατρο. Έδωσε ραντεβού σε ένα πάρκο με τον Στυλιανό για να πάνε μαζί μέχρι το ιατρείο. « Θα πάμε οπωσδήποτε. Θέλω να είμαι μπροστά την ώρα της εξέτασης, να ακούσω τα πάντα » δήλωσε με σιγουριά και  εκείνη αδυνατούσε να του το αρνηθεί.

Τα νέα από τον γιατρό δεν είχαν τίποτα το καινούριο και ελπιδοφόρο. Στην ίδια αβέβαιη θέση βρισκόταν η Ελένη και έπρεπε να κάνει υπομονή και να ελπίζει στη νέα θεραπεία μέσω της χειρουργικής διαδικασίας. Θα λάμβανε επίσης νέους πιο εξειδικευμένους φακούς επαφής.

Η Ελένη βγήκε από το ιατρείο έτοιμη να βάλει τα κλάματα, όμως ο γλυκός Στυλιανός της κράτησε το χέρι σε όλη τη διαδρομή και την παρηγόρησε διώχνοντας κάπου μακριά και μακάρι για πάντα τις αρνητικές σκέψεις της. Έφτασαν στο πάρκο εκεί όπου όρισαν το ραντεβού και κάθισαν να ξεκουραστούν και να τσιμπήσουν φρέσκους ξηρούς καρπούς από έναν πλανόδιο πωλητή. Μόλις ξεκουράστηκαν σηκώθηκαν και συνέχισαν τη βόλτα.

« Τι θα κάνεις σήμερα; Σε βλέπω εξαντλημένη.»

« Ναι είμαι αλλά έχω να μελετήσω ένα επαναληπτικό κεφάλαιο  στα ισπανικά. Τα έχω παραμελήσει και δεν θέλω να ενοχλήσω και να καταρρακώσω τη δασκάλα που είναι πολύ καλή και υπομονετική μαζί μου. Γνωρίζει και αυτή για το ιατρικό μου θέμα και δείχνει κατανόηση.»

« Θα σε συμβούλευα να μην κουράζεσαι χαρά μου, να κάνεις κάτι άλλο πιο διασκεδαστικό όπως να δεις μια ταινία... αλλά ότι σε ευχαριστεί εσένα. Αν προτιμάς το διάβασμα μελέτησε.»

« Το διάβασμα με βοηθά και αυτό να διώχνω τις πολλές σκέψεις που μαζεύονται στο κεφάλι μου. Τις αρνητικές ειδικά. Σκέφτομαι και αγχώνομαι με την σημερινή δήλωση του γιατρού. Τι θα γίνει αν τυφλωθώ προτού έρθει η στιγμή της καινούριας  θεραπείας ;»

« Ηρέμησε, μην τα αναλύεις πάλι. Σου είπα και πριν με έχεις στο πλευρό σου, θα βρούμε λύση κάτι θα βρεθεί ως δευτερεύουσα σωτήρια σανίδα δεν μπορεί. Το βρήκα! Θα πουλήσω πράγματα από το σπίτι μου για να πληρώσω τα έξοδα του χειρουργείου. Επίσης ότι μου απέμεινε από τον μισθό μου ως πρώην κηπουρός θα το δώσω. Ή εναλλακτικά να βρούμε από μόνοι μας μια πτήση πιο γρήγορα για την Αγγλία, ώστε να μην χρειαστεί να περιμένουμε το πότε θα είναι έτοιμος ο γιατρός σου.

Κάθε χρόνος που περνά για τη κρισιμότητα της υγείας σου είναι σημαντικός. Γιατί να περιμένουμε άδικα; Στην Αγγλία είμαι βέβαιος ότι πραγματοποιούνται πολλά περισσότερα χειρουργεία και είναι καλύτεροι οι γιατροί εκεί. Θα σου επαναφέρουν την όραση σου με επιτυχία. »

Η Ελένη τον άκουγε και συγκινημένη δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ακόμα τη κατάσταση. Ο καλός της Στυλιανός ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα δικά του χρήματα κερδισμένα με κόπο και να κάνει οικονομίες αν χρειαζόταν, φτάνει να ταξίδευαν στο εξωτερικό σύντομα και να έβρισκαν ταχύρρυθμη επέμβαση.

« Ωω Στυλιανέ, είναι υπέροχο το πόσο με νοιάζεσαι και θες να με βοηθήσεις. Όμως δεν μπορώ να έχω βάρος στο υποσυνείδητο μου το γεγονός ότι θέλεις να ξοδέψεις τις οικονομίες σου για εμένα. Προτιμώ να περιμένω την επέμβαση στο δικό μου γιατρό. Κατάλαβε με. Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί τη πιθανότητα να κάνουμε μια άλλη φορά το ταξίδι στην Αγγλία. Ίσως να το έχουμε σαν εναλλακτική σε περίπτωση που δεν πάει καλά το χειρουργείο εδώ στην Ελλάδα.» σκέφτηκε το ζήτημα η Ελένη.

« Εντάξει αγάπη μου. Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στο δρόμο του βίου μου. Για μένα κάθε θυσία που είμαι έτοιμος να κάνω στο να συνδράμω στην καλή έκβαση της κατάστασης σου είναι άξια και βασική. Σε αγαπώ, ωω παντοδύναμε θεέ μου, σε αγαπώ τόσο πολύ.» έγινε πιο εκδηλωτικός και η κοπέλα έγειρε το κεφάλι της και πλησίασε πιο κοντά στο πρόσωπο του. Ύστερα αφού κοιτάχτηκαν έντονα στα μάτια, φιλήθηκαν με τρυφερή ένταση. Το πρώτο τους φιλί. Ο Στυλιανός άγγιξε τις μπούκλες της και εκείνη ένιωσε μια αγαλλίαση  να απορροφά από το φλογερό αυτό φιλί, όση δεν είχε φανταστεί ποτέ της. 

                  [...]

Το σούρουπο δεν κυκλοφορούσε κανείς στο κακόφημο στενό δρομάκι παρά μόνο κλέφτες, πόρνες και ζητιάνοι. Δεν θα έπρεπε να τριγυρνά οποιαδήποτε κοπέλα πόσο μάλλον μια όμορφη σαν την Ισμήνη. Εκείνη όμως πήρε το θάρρος και το ρίσκο να πάει εκεί στη σκοτεινή γειτονιά, επειδή στη διπλανή περιοχή βρισκόταν το δικηγορικό γραφείο του Χριστόφορου. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στη περίεργη μυστήρια έλξη που της δημιουργούσε αυτός ο άντρας. Τον είδε πεσμένο στο δρόμο και βαριά χτυπημένο. Της εξήγησε σχεδόν με αγένεια στη φωνή ότι τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο κάποιοι εχθροί και την διέταξε να τον αφήσει εκεί όπου ήταν και να φύγει μακριά όσο πιο γρήγορα γινόταν, αλλιώς θα επιτίθονταν και σε εκείνη. 

 Η Ισμήνη δεν άκουσε ή μάλλον αδιαφόρησε για τον τρόπο ομιλίας του. Τον σήκωσε από το έδαφος και τον βοήθησε να μεταβεί στο σπιτικό της. Έλειπαν οι γονείς της για μερικές μερές οπότε δεν θα τους φαινόταν περίεργο που η ίδια έφερε έναν άγνωστο στο σπίτι. Και αυτό επειδή η νεαρή δεν θα τους μιλούσε για το συμβάν.  Περιέθαλψε με προσοχή τα τραύματα του. Κατά την διάρκεια της διαδικασίας, εκείνος παρατήρησε τη γλυκύτητα που απέπνεε η στοργή και η φροντίδα της... Ήρθαν απρόσμενα μια στιγμή τόσο κοντά που φιλήθηκαν. Ύστερα κοιμήθηκαν αγκαλιά μαζί χωρίς να κάνουν έρωτα. Απλώς επειδή ένιωσαν όμορφα για πρώτη και ειλικρινής φορά. Δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι γνώριζαν λίγα πράγματα ο ένας για τον άλλον...