Σημαντική σημείωση: Ως συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου επισημαίνω ότι δεν έχω σχέση με την αναδημοσίευση του στο teenfic και διάφορους ιστότοπους. Αν διαβάζετε δικά μου έργα σε ιστοσελίδες εκτός του Wattpad, σας πληροφορώ ότι βρίσκεστε σε παράνομη ιστοσελίδα που παραβιάζει τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων κλέβοντας τον κόπο τους και σας εκθέτει σε απειλή εισβολής κακόβουλου λογισμικού και ιών. 

Εγκαταλείψτε την συγκεκριμένη ιστοσελίδα και διαβάστε τις ιστορίες μου στην εφαρμογή.

2010,

'Ενα ζευγάρι νέων ηλικίας εικοσιπέντε χρονών, ο Στυλιανός και η Ισμήνη απολάμβαναν τον περίπατο τους ανέμελοι και γελαστοί.

"Να δεις που θα καταφέρω να πάρω προαγωγή σύντομα " ξεκίνησε να λέει ο Στυλιανός για να σπάσει τη σιωπή που κυριάρχησε για λίγα λεπτά ανάμεσα τους.

"Εγώ ονειρεύομαι να γίνω μια μέρα ιδιοκτήτρια μπουτίκ ρούχων, μη σου πω και οίκου μόδας στο Λονδίνο η το Παρίσι. Να γνώριζα μόνο από ξένες γλώσσες " συνέχισε το κορίτσι του.

"Θα αγαπιόμαστε για πάντα έτσι δεν είναι γλυκιά μου;"

"Μα φυσικά Στυλιανέ''. Τα μάτια της σπίθισαν, όταν άκουσε τη πιθανότητα προαγωγής του στη δουλειά. Καθώς τον αγκάλιαζε σκεφτόταν για το συγκεκριμένο θέμα.

Μια ημέρα μέσα στον επόμενο μήνα, ο Στυλιανός επέστρεφε το μεσημέρι ως συνήθως και βρήκε τη σύζυγο του στο δωμάτιο τους να διπλώνει τα πουκάμισα του. Το βλέμμα του ήταν συννεφιασμένο και ανήσυχο.

"Τι συμβαίνει Στυλιανέ μου; Θεέ μου κάτι πολύ άσχημο μάλλον. Με ποιους έχει να κάνει;"

"Κανείς δεν έπαθε τίποτα αγάπη μου."

"Τότε πες μου είμαι πολύ περίεργη."

"Τα πράγματα αυτή την περίοδο, δεν πάνε όπως πριν λίγο καιρό .Έχουν αλλάξει απότομα θα έλεγα."

"Δεν μπορώ να καταλάβω." έκανε η Ισμήνη ενοχλημένη.

"Ισμήνη...η οικονομική κρίση μαστίζει πολλούς τομείς. Δυστυχώς ένας από τους τομείς που επηρεάζεται είναι αυτός στον οποίο απασχολούμαι. Αυτό σημαίνει ότι είμαι εκτός δουλειάς...απολύθηκα!" Η Ισμήνη δεν ήθελε να πιστέψει αυτό που μόλις άκουσε, έπαθε σοκ.

"Κορίτσι μου αυτές οι δυσκολίες που προέκυψαν είναι προσωρινές σε διαβεβαιώ, θα κάνω ότι μπορώ να βρω δουλειά σύντομα. Έλα εδώ" της πρόσφερε την αγκαλιά του και εκείνη έγειρε προς αυτόν. Ήταν τόσο αναστατωμένη και λυπημένη που δεν είχε όρεξη να συζητήσουν τίποτα για τις υπόλοιπες ώρες.

Ο Στυλιανός ξόδευε ώρες ατέλειωτες στην εύρεση εργασίας το επόμενο διάστημα, η δε Ισμήνη δεν έχασε τη δουλειά της, αλλά ο μισθός της μειώθηκε κατακόρυφα. Συνεπώς η οικονομική κατάσταση του ζευγαριού δεν πήγαινε προς το καλύτερο. Ένα απόγευμα, καθώς περπατούσε προς το σπίτι της μετά το τέλος της δουλειάς της συνάντησε μια παρέα τριών κοριτσιών μεταξύ είκοσι, εικοσιπέντε χρονών. Η Δάφνη η πιο άνετη απ' όλες τις κοπέλες χαιρέτησε αμέσως την Ισμήνη.

"Γεια σου Ισμήνη, δεν το πιστεύω πόσος καιρός πέρασε από τότε που βρεθήκαμε να συζητήσουμε τα νέα μας;" αντέδρασε με υπερβολικό ενθουσιασμό μεν, προσποιητό δε.

" Τουλάχιστον μισός μήνας. Ζήτησα να δουλέψω παραπάνω ώρες στο μαγαζί ρούχων, θεωρώντας πως θα κέρδιζα περισσότερα χρήματα. Τελικά ο μισθός παραμένει ίδιος, λίγα είναι τα παραπάνω χρήματα που βγάζω. Μακάρι να ήμουν πιο τυχερή "

"Αα, καταλάβαμε και ποιος είναι ο μισθός σου λοιπόν;" την ρώτησε η Βίκυ.

Η Ισμήνη διέκρινε στα μαύρα μάτια της Βίκυς και της Δάφνης κάτι περίεργο...σαν να ετοιμάζονταν να της πουν κάτι που θα την στεναχωρούσαν, αν τους αποκάλυπτε τον μισθό της. Αμέσως έδιωξε τη σκέψη της, εξάλλου τα κορίτσια ήταν οι κοντινές φίλες της για ποιο λόγο να θέλουν κάτι τέτοιο;

"Οκτακόσια ευρώ" απάντησε απρόθυμα.

"Εντάξει δεν είναι και άσχημος, θα αυξηθεί σε λίγο καιρό πιστεύω μην ανησυχείς " σχολίασε η Εύα η δήθεν γλυκομίλητη της παρέας.

"Είμαι περίεργη με οκτακόσια ευρώ μπορείς να ζήσεις καλύπτοντας όλες τις ανάγκες σου;" ρώτησε η Δάφνη.

"Για πες μας Ισμήνη μου ο αγαπητικός σου τι κάνει τώρα, όλα καλά με τη δουλειά του στο φοροτεχνικό γραφείο;"

"Απολύθηκε...ωστόσο ψάχνει συνεχώς και θέλω να ελπίζω ότι θα βρει σύντομα "

"Ψάχνει αποτελεσματικά όμως η ψύλλους στα άχυρα;" ρώτησε η Δάφνη και γύρισε προς τις φίλες για να τις κοιτάξει με νόημα και ένα παρ'ολίγον ειρωνικό, χαιρέκακο γέλιο.

"Δεν ξέρω η αλήθεια είναι. Τέλος πάντων, να κανονίσουμε να βρεθούμε την άλλη βδομάδα που θα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο".

"Ναι φυσικά! Απλώς την άλλη βδομάδα, έχουμε πολλά να κάνουμε, οπότε μάλλον θα πρέπει να το αναβάλλουμε."

" Μην μας υπολογίζεις όλο τον μήνα Ισμήνη μου" πήρε τον λόγο η Βίκυ με δήθεν σοβαρό ύφος, ενώ μέσα της έσκαγε απο τα γέλια.

" Σας παρακαλώ κορίτσια, μου λείψατε και τώρα που σας ξαναβρήκα μου λέτε ότι έχετε κανονίσει;"

"Δεν κατάλαβες δεν ανήκεις στη παρέα πλέον, σε βγάλαμε " απάντησε η Δάφνη γεμάτη περιφρόνηση.

"Τι νόμιζες θα καταδεχόμασταν να βγαίνουμε με μια κακόμοιρη που ζει στα πρόθυρα της φτώχειας; Δεν θέλουμε να μας σχολιάσει αρνητικά κανένας απ τους γνωστούς μας. Καλό βράδυ γλυκιά μου, καλή τύχη στην άπορη ζωή που είσαι καταδικασμένη να ζεις." Της μίλησε απροκάλυπτα και οι φίλες της κοίταξαν την Ισμήνη με ένα έντονο απαξιωτικό βλέμμα προτού συνεχίσουν τη βόλτα τους.

Η Ισμήνη δεν μπορούσε να βγάλει απ' το μυαλό της τα λόγια τους. Οι υπεραναλύσεις τις έτρωγαν την ψυχή. Προτίμησε να το σκέφτεται διαρκώς, χωρίς να πει τίποτα στον αγαπημένο της. Ένιωθε διαλυμένη ψυχολογικά και μεγάλωνε μέσα της ο θυμός, η πικρία και η απογοήτευση. Αφενός διότι ήταν αναγκασμένη να περάσει για ένα διάστημα στην ανέχεια -πράγμα που δεν άντεχε άλλο, ήδη δυσανασχετούσε το πρώτο τρίμηνο- και αφετέρου επειδή έχασε τις φίλες της εξαιτίας της μετάβασης της στη χαμηλή κοινωνική τάξη.

Έβραζε ο θυμός της για τον εαυτό της και το αγόρι της , αλλά δεν θα μάλωνε μαζί του ακόμα ούτε θα τον κατηγορούσε για τα οικονομικά τους...θα έκανε αναγκαστικά υπομονή μέχρι να εξαντληθούν τα όρια της.

[...]

Καθώς κυλούσαν οι μήνες, ο Στυλιανός δεν έβλεπε πολλές ευκαιρίες καθώς οι περισσότερες θέσεις εργασίας ήταν καλυμμένες ή κακοπληρωμένες. Είχε αποφασίσει βέβαια πως θα έπιανε οποιαδήποτε σκληρή δουλειά ανεξάρτητη απ΄ το αντικείμενο που σπούδασε, αλλιώς ήταν καταδικασμένος αυτός και το κορίτσι του να υποφέρει μια ζωή στην ανέχεια. Ένα απόγευμα στο σπίτι ξέσπασε καυγάς ανάμεσα σε εκείνον και την Ισμήνη.

"Αγάπη μου σου ζητώ λίγη κατανόηση όπως κάνεις τόσο καιρό, δύσκολο σου είναι;"

"Σου δείχνω άλλα θέλω να μου δείχνεις και εσύ! Είμαι ράκος εξαιτίας αυτών που ζούμε, και περιμένεις να χαμογελάω με αδιαφορία για την κατάσταση μας; Δεν θέλω να ξανακαλέσεις τους φίλους μας για φαγητό, έτσι και αλλιώς δεν γίνεται κάτι συναρπαστικό στη ζωή μας που να χρειάζεται να μάθουν!"

"Εντάξει δεν θα τους καλέσω, μέχρι να αλλάξεις διάθεση και να θελήσεις πάλι να τους δεις από κοντά. Είσαι υπερβολικά κλειστή τελευταία, αλλά ελπίζω ότι είναι προσωρινό."

"Μπα, μόνιμο θα είναι όσο δεν συμβαίνει τίποτα χαρμόσυνο στη ζωή μας".
Σηκώθηκε από το τραπέζι της κουζίνας και περπατούσε σταυρώνοντας τα χέρια της.
"Είμαι πολύ λυπημένη, επειδή με έκοψε απ τη παρέα της η Δάφνη η καλύτερη μου φίλη...και αυτό έγινε γιατί φτώχυνα δίπλα σου!"

"Ισμήνη, μην με κατηγορείς για όσα περνάμε, είναι πολύ σκληρό για μένα. Η Δάφνη δεν ήταν μακροχρόνια φίλη σου, μόνο ένα μικρό διάστημα επικοινωνείτε. Αν σε αγαπούσε πραγματικά δεν θα διέκοπτε ποτέ τη φιλία σας, κατάλαβε το." Την φίλησε αλλά εκείνη αποτραβήχτηκε και το μόνο που έκανε ήταν να τον αγκαλιάσει. Ο Στυλιανός όμως δεν ένιωθε καμία ζεστασιά και αγάπη, από αυτή την αγκαλιά που εισέπραξε. Λες και τον αγκάλιαζε ένας ανταγωνιστής του στη δουλειά όταν δεν χαιρόταν με την ανέλιξη του.

Ένα απόγευμα, ο Στυλιανός περπατούσε στον προσεγμένο κήπο του Ζαππείου προβληματισμένος και έντονα σκεφτικός. Ξαφνικά άκουσε κάποιον να προσφωνεί το όνομα του και γύρισε αμέσως για να δει ποιος είναι. Ήταν ο φίλος του Αποστόλης. "Καλησπέρα Στυλιανέ. Τηλεφώνησα στο σπίτι και με ενημέρωσε η Ισμήνη ότι θα βρισκόσουν στο Ζάππειο. Μιας και θέλω τόσο να σου μιλήσω, έκανα τον κόπο να έρθω μέχρι εδώ. Έχω να σου πω κάτι σημαντικό."

"Τι σημαντικό έχεις να μου πεις που διένυσες τόσα χιλιόμετρα;"

"Στην οικία του κυρίου Ζαφειριου στο Κολωνάκι, αυτή τη περίοδο αναζητούν συντηρητή κήπου. Ξέροντας πως εσύ διαθέτεις γνώσεις κηπουρικής, λόγω της ενασχόλησης των δικών σου φαντάζομαι μπορείς άνετα να καταγίνεις με αυτήν. Οπότε λέω γιατί να μην αναλάβεις εσύ τη δουλειά; Ο Μιχάλης, γιος του υπηρέτη του σπιτιού είναι γνωστός μου, απ' αυτόν άκουσα για αυτή τη δουλειά. Λοιπόν τι λες; Θα ήθελες να επισκεφτείς την οικία, ώστε να μιλήσεις με τον κύριο Μιχάλη που με τη σειρά του θα σε παραπέμψει στον εργοδότη του;"

"Χαίρομαι πολύ που βοήθησες στην αναζήτηση δουλειάς...αλλά δεν νομίζω πως θα πάω στο σπίτι του κυρίου αυτού, βασικά δεν θα δεχτώ καν τη δουλειά."

"Γιατί βρε Στυλιανέ, εσύ τόσο καιρό πασχίζεις να βρεις κάτι και τώρα που εμφανίστηκε μια πρόταση χάρη στη συνδρομή μου δεν τη δέχεσαι;"

"Το θέμα της μετακίνησης με προβληματίζει. Κάθε μέρα θα πηγαίνω στη δουλειά πληρώνοντας τόσα χρήματα στη συγκοινωνία; Το γεγονός ότι δεν διαθέτω αυτοκίνητο για να μετακινούμαι μεταξύ των περιοχών "

"Μάλιστα αυτό είναι το εμπόδιο λοιπόν. Να ξέρεις ότι έχω σκεφτεί σχετικά με αυτό, θα σε πήγαινε στη δουλειά ο Μιχάλης ακόμα και εγώ μιας και δουλεύω κοντά στο Κολωνάκι. Αφού όμως δεν μπορώ να σε πείσω να αλλάξεις γνώμη... Νόμιζα πως ήθελες απεγνωσμένα δουλειά ,αλλά εφόσον τη συγκεκριμένη δεν την δέχεσαι, θα την προτείνω σε κάποιον άλλον."

Καθώς έκανε δέκα βήματα, άκουσε τον Στυλιανό να τρέχει από πίσω του να τον προλάβει. Γύρισε να τον κοιτάξει παραξενεμένος. "Τι έγινε το ξανασκέφτηκες;"

"Έχεις δίκιο Αποστόλη έπρεπε να δεχτώ αμέσως τη πρόταση για δουλειά, συγγνώμη δεν φέρθηκα καθόλου λογικά εκείνη την ώρα. Οι δικαιολογίες που επινόησα είχαν να κάνουν και με την Ισμήνη μου που σίγουρα δεν θα χαρεί ιδιαίτερα αν μάθει ότι θα δουλέψω ως κηπουρός. Το θεωρεί ξεπεσμένο επάγγελμα. Όμως γιατί να νοιαστώ για την γνώμη της, καλύτερα αυτή η δουλειά απ το τίποτα, τουλάχιστον θα ορθοποδήσουμε οικονομικά τώρα που θα δουλεύει ένα άτομο παραπάνω στο σπίτι."

"Μπράβο γρήγορα το ξανασκέφτηκες. Είναι πολύ σημαντικό που αρπάζεις και δέχεσαι την ευκαιρία αυτή την δύσκολη περίοδο της ζωής σου. Θα χαρεί και η αγαπημένη σου να είσαι σίγουρος."

Οι δύο φίλοι κουβέντιασαν ελάχιστη ώρα και φρόντισαν να γυρίσουν στα σπίτια τους μιας και νύχτωνε σύντομα. Χαρούμενος, αισιόδοξος και ανανεωμένος ήταν πλέον ο Στυλιανός έπειτα από τόσο καιρό. Ούτε που ήξερε πόσο καιρό κράτησε η πεσμένη διάθεση του με αποτέλεσμα να ξεχάσει να χαμογελάει. Μπαίνοντας στο σπίτι δεν είδε αμέσως την Ισμήνη και σκέφτηκε ότι αφού δεν βρισκόταν στη κουζίνα πιθανόν ήταν στο υπνοδωμάτιο τους. Μόλις την είδε εκεί, την πλησίασε ανυπόμονος να της αποκαλύψει τα ευχάριστα νέα.

"Γύρισα μόλις τώρα και φέρνω πολύ ευχάριστα νέα. Στο εξής η ζωή μας θα αλλάξει, δεν θα είναι όπως μέχρι τώρα. Ο Αποστόλης μου πρότεινε λόγω του γνωστού του να εργαστώ ως κηπουρός στο σπίτι βιομήχανου που βρίσκεται στο Κολωνάκι. Στην αρχή σάστισα και δεν ήθελα πολύ να δεχτώ...αλλά μετά κατάλαβα πως δεν είναι σωστό να αρνηθώ τη δουλειά. Τόσο καιρό έψαχνα και ποθούσα να βρω κάτι έστω και μακριά απ' το αντικείμενο μου...σκέφτηκα εμάς τους δύο που ονειρευόμαστε για το καλύτερο, που παλεύουμε να ξεφύγουμε απ' τις ζοφερές καταστάσεις."

Το πρόσωπο του Στυλιανού έλαμπε από περίσσιο ενθουσιασμό και η Ισμήνη προσπαθούσε να του δείξει τα ίδια συναισθήματα αλλά δεν της έβγαιναν με τόση φυσικότητα. "Καλέ μου μιλάς σοβαρά; Κατάφερες να βρεις δουλειά χάρη στον φίλο σου, και τώρα δεν θα δυσκολευόμαστε πλέον οικονομικά;"

"Βέβαια σοβαρολογώ. Είδες αγάπη μου, η ζωή αλλάζει ξαφνικά και μπορεί να μας φέρει ξανά κοντά στο κατώφλι της ευτυχίας!" Η Ισμήνη για να μην βλέπει το λαμπερό πρόσωπο του, τον αγκάλιασε και προσπαθούσε για αυτό το δευτερόλεπτο να συμμαζέψει τις σκέψεις της. Το αποφάσισε τελικά.

Τον κορόιδευε μια βδομάδα ακριβώς και ήταν πρόθυμη να συνεχίσει και άλλο μέχρι που της ανακοίνωσε το νέο αυτό. Ακούγοντας τον να δηλώνει ότι πρόκειται σύντομα να ξεκινήσει δουλειά ως κηπουρός, αντιλήφθηκε ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσει να ζει στο ίδιο σπίτι με αυτόν τον άνθρωπο για λίγο καιρό ακόμα. Φυσικά δεν της άρεσε που ο καλός της δέχτηκε τη δουλειά του κηπουρού, ας την απέρριπτε ήταν προτιμότερο απ' το να ξεπέσει τόσο χαμηλά.

Τον κοίταξε ξανά με ένα διαφορετικό βλέμμα, αποφασιστικό αλλά και προβληματισμένο έτσι αισθάνθηκε ο Στυλιανός και ήταν περίεργος τι έγινε ξαφνικά, ποιες σκέψεις πέρασαν απ' το κεφάλι της. Η Ισμήνη ξεκίνησε να μιλά διπλωματικά αρχικά πριν καταλήξει στο βασικό θέμα.

"Στυλιανέ χαίρομαι που βρήκες αυτή τη δουλειά αν και δεν θα σου αποφέρει πολλά χρήματα ειδικά τον πρώτο καιρό τουλάχιστον. Παρολ' αυτά πιστεύω πως είναι σημαντικό να σου πω αυτό που προετοίμαζα εδώ και λίγο καιρό. Η σχέση μας όσο όμορφη και να είναι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να τελειώσει." Το αγόρι της έπαθε σοκ, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που άκουσε.

"Τι είναι αυτά που λες αγαπητή μου; Ζούμε κάτι τόσο όμορφο δύο χρόνια, αγαπιόμαστε σε βάθος. Δεν μπορεί να τελειώσει έτσι απλά" ο απελπισμένος Στυλιανός δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη φράση του, γιατί η Ισμήνη τον διέκοψε αμέσως με μια κίνηση προσταγής.

"Θα τελειώσει εδώ! Τώρα, όχι άλλη στιγμή και δεν θέλω να φέρεις καμία αντίρρηση. Φτάνουμε σε αυτό το σημείο, επειδή δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Η δυσκολία και η άρνηση μου να αντέξω την φτώχεια, με οδήγησε να πάρω την απόφαση του χωρισμού μας. Δεν μπορώ να με φανταστώ να ζω μαζί σου και δεν το θέλω. Η φτώχεια είναι κάτι που δεν αντέχεται, ειδικά άμα δεν μαθαίνεις από νωρίς και δεν συμβιβάζεσαι με την ιδέα. Μόνο άνθρωποι με υπομονή τα καταφέρνουν και εγώ δεν διαθέτω αυτή την αρετή. Δεν πειράζει όμως." Τον κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και εκείνος μόλις σήκωσε το σκυμμένο κεφάλι του τη κοιτούσε λυπημένα και σοβαρά. Ευτυχώς χωρίς θυμό όπως φοβόταν η κοπέλα ότι θα αντίκριζε μόλις του ανακοίνωνε την απόφαση της.

"Κατανοώ τη στάση σου, αλλά είμαι απογοητευμένος και δυσκολεύομαι να το χωνέψω. Ότι όλα θα τελειώσουν και εσύ.. να υποθέσω προτιμάς να φύγεις αυτή τη στιγμή από το σπίτι;" τώρα το πρόσωπο του είχε συσπαστεί από απογοήτευση και υπερβολική σοβαρότητα.

"Ναι θα πάρω όλα τα βασικά πράγματα μου και θα φύγω σε περίπου μια ώρα, δεν υπάρχει λόγος να περάσω εδώ το βράδυ και να φύγω αύριο."

"Εντάξει. Θα πας στους γονείς σου να μείνεις;'' ρώτησε ο νεαρός περίεργος για το αν η κοπέλα πρόλαβε να ενημερώσει τους γονείς της για τον χωρισμό, ώστε να τη δεχτούν ξανά στο σπιτικό τους.

"Όχι, έχω αλλού να μείνω. Ξεκίνησα δεσμό με τον Ηρακλή εδώ και μια βδομάδα. Είναι τρυφερός ρομαντικός και εξυπηρετεί όλες μου τις ανάγκες, πράγμα που απέτυχες εσύ. Τον αγαπώ πολύ και θα είμαστε μαζί." Αυτά ήταν τα προτελευταία της ανενδοίαστα και σθεναρά λόγια, λίγο πριν μπει στο δωμάτιο τους για να μαζέψει τα πράγματα της. Τελείωσε γρήγορα με τις ετοιμασίες της βαλίτσας και πήγε να τηλεφωνήσει στον Ηρακλή.