Η κουζίνα του Ντέιβις Πλέις στεγάζεται σε ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο του οποίου η ευρύχωρη αίσθηση καταδυναστεύεται από ένα ψυχοπλακωτικά χαμηλό ταβάνι. Περιμετρικά των καστανοκόκκινων τούβλινων τοίχων της κουζίνας βρίσκονται βιδωμένες μερικές σειρές από ετοιμόρροπα ράφια, πάνω στα οποία συνωστίζονται σωροί από μαγειρικά σκεύη στριμωγμένο το ένα μέσα στο άλλο τόσο πρόχειρα ώστε δεν μοιάζουν διόλου λειτουργικά. Αυτά τα μαγειρικά σκεύη είναι τόσο σκονισμένα που δεν μοιάζουν πια με κατσαρολικά, αλλά με ευρήματα αρχαιολογικής ανασκαφής. Μπορώ κάλλιστα να φανταστώ αρχαίες φυλές να τα χρησιμοποιούν στους καταυλισμούς τους για να μαγειρέψουν το κυνήγι της ημέρας. Δυσκολεύομαι σαφώς περισσότερο να κάνω εικόνα τις μαγείρισσες μας να τα χρησιμοποιούν για να προετοιμάσουν τις απαίσιες σπεσιαλιτέ του ιδρύματος. Μάλλον επειδή είναι εμφανές ότι καμιά από δαύτες δεν τα έχει αγγίξει τώρα τελευταία. Ούτε καν για να τα πλύνει, ούτε καν για να ξύσει τα ξεραμένα αποφάγια που έχουν κολλήσει εκεί. Τα πολυκαιρισμένα κομματάκια υπολειμμάτων τροφής ραίνουν τον χώρο με ένα εντυπωσιακό κύμα μπόχας. Τα ακατάστατα ράφια δίνουν κάθε τόσο την θέση τους σε στήλες από ξύλινα ντουλάπια, σφραγισμένα τόσο ερμητικά που πρέπει πια να έχουν μετατραπεί σε αποικίες τερμιτών. Στο κέντρο του δωματίου ανάμεσα στα βρώμικα, ραγισμένα πλακάκια του πατώματος υπάρχουν πέντε άψογα στοιχισμένοι, μακρόστενοι πάγκοι με υλικά και ακόμη περισσότερα εργαλεία μαγειρικής, πέντε ξύλινες νησίδες τις οποίες περιτριγυρίζουμε συνεχώς εμείς.

Οι αφελείς κοκότες από τις νοτιότερες χώρες της ηπείρου έχουν καταλάβει τον έναν εκ των πέντε νησίδων, ψιλοκόβουν τα υποφαινόμενα κρεμμύντιος επάνω του, δακρύζουν και μου ρίχνουν φαρμακερές ματιές. Είναι πράγματι τόσο αφελείς; αναρωτιέμαι για μια ακόμη φορά, άθελά μου. Θέλω να πω, το πράγμα είναι τόσο προφανές που μοιάζει καρτουνίστικο. Ο Γκρίφιν είναι φτυστός το κακό πλουσιόπαιδο σε εφηβική ταινία της δεκαετίας του '80, ξέρετε, εκείνο που βασανίζει το ευαίσθητο, απροσάρμοστο παιδί, που τραβάει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του και που θα καταλήξει με μια τούρτα στη μούρη, με τη σαντιγί να στάζει στον ανασηκωμένο γιακά του, ενώ όλοι στη σχολική καφετέρια θα χειροκροτούν και θα ζητωκραυγάζουν. Έχει μέχρι και το μπουφάν του κακού! Στην κινηματογραφική σημειολογία το φουσκωτό άσπρο-κόκκινο μπουφάν του ράγκμπι ουρλιάζει «κόπανος». Εκείνος και τα τσιράκια του θα έπρεπε να είχαν στιγματιστεί ως τώρα, να είχαν τιμωρηθεί ενώπιον όλων. Η ζωή στο Ντέιβις Πλέις, όμως δεν είναι μια κλισέ εφηβική ταινία με προκαθορισμένο τέλος. Η ζωή εδώ είναι απρόβλεπτη και άδικη και εφιαλτική. Ο Γκρίφιν και οι άλλοι τρεις δεν τραμπούκισαν απλά κάποιον, κατέστρεψαν εμένα. Ολοσχερώς. Και για αυτό θα βεβαιωθώ ότι αυτό που θα ταΐσω την μούρη τους δεν θα είναι μια τούρτα πασπαλισμένη με μπόλικο κοινωνικό εξευτελισμό. Αυτό που θα φάει η μούρη τους θα είναι χώμα.

Αποστρέφω τα μάτια μου από τις Λατίνες τα αφήνω να περιπλανηθούν προς τον επόμενο πάγκο, εκεί όπου η Έντνα έχει θρονιαστεί επάνω σε μια ξύλινη καρέκλα και γέρνοντας προς τα πίσω την αφήνει να σηκωθεί στα πισινά της πόδια, τραμπαλίζεται πάνω στο κάθισμα της ξεφυλλίζοντας βαριεστημένα το βιβλίο με τις συνταγές. Το μεγάλο, πλαδαρό της σώμα χύνεται επάνω στην καρέκλα που τρίζει σκούζοντας για βοήθεια και το πιγούνι της κάθεται επάνω στο διπλοσάγονό της. Δεν μας δίνει την παραμικρή σημασία, μονάχα απομένει εκεί, πάνω στον ετοιμόρροπο θρόνο της και δείχνει σαν τη βασίλισσα της νωθρότητας.

Αυτός, άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν συνεχίζει να επιπλήττει τη Νιβ και τον Νέιθαν. Εκείνη εξακολουθεί να ζει κάθε της στιγμή σαν να είναι σε μπάτσελορ πάρτι ή σαν να βρίσκεται στην έπαυλη του Χιού Χέφνερ. Εκείνος είναι όλο σούρτα φέρτα ανάμεσα στους φαρδιούς, παραλληλόγραμμους πάγκους της κουζίνας. Κάθε τόσο με περιτριγυρίζει με την πρόφαση ότι ψαχουλεύει γύρω μου για λίγο σκόρδο, κάτι σκαλώνια και μερικά πράσινα φασολάκια για τη συνταγή. Ξέρω ότι όλα αυτά αποτελούν μονάχα την αφορμή και όχι την αιτία του πηγαινέλα του. Νομίζω ότι ο Νέιθαν... με... με φλερτάρει, η συνειδητοποίηση με εκπλήσσει. Η τελευταία φορά που τον συνάντησα, που τον είδα παρατεταμένα, που του μίλησα και σχεδόν του 'κλεψα ένα φιλί ήταν το βράδυ του πάρτι. Θυμάμαι ότι τότε τα πράγματα δεν είχαν λήξει και πολύ ομαλά μεταξύ μας, αφού άρχισα να ζαλίζομαι από τα ναρκωτικά και τη μέθη μου, διπλώθηκα στα δύο μπροστά του και αμόλησα στο πάτωμα ανάμεσά μας όλο το πιοτό και το φαγητό που φώλιαζε ως τότε στο στομάχι μου μαζί με κάμποσα αηδιαστικά γαστρικά υγρά. Ήταν η πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου! Κι όμως... εκείνος μοιάζει να το έχει ξεπεράσει πια. Τι καλά! Με πλησιάζει ξανά και με αγγίζει ξυστά καθώς περνάει από πίσω μου. Ο γοφός του περνάει κολλητά απ' τον δικό μου, την ίδια στιγμή που το μπράτσο και ο αγκώνας του χαϊδεύουν ανεπαίσθητα τα δικά μου, η πλάτη και τα χέρια του συναντούν τα δικά μου μέλη. Κι έπειτα η στιγμή αυτή παρέρχεται και είναι παρελθόν. Ακολουθούν και άλλα μικρά φαινομενικά αθώα αγγίγματα. Κάθε φορά που το κάνει αυτό, μένω ακίνητη.

Νιώθω αμηχανία και έξαψη μαζί, ένα αλλόκοτο, αντιφατικό κράμα από συναισθήματα, ενθουσιασμός και αποστροφή, χαρά και τρόμος. Γιατί; Τι σημαίνει αυτό;

Υποθέτω πως χαίρομαι που κάποιος με βλέπει ως κάτι θελκτικό, αφού εγώ αδυνατώ να το κάνω. Στα δικά μου μάτια η Αντριάννα δεν είναι ποθητή ή επιθυμητή ή έστω λίγο αρεστή. Δεν μπορώ να με αποδεχτώ, αφού ούτε καν οι γονείς μου δεν το κατάφεραν. Η Αντριάννα δεν είναι αποδεκτή. Τελεία και παύλα. Επιπλέον, όσα πέρασα τον τελευταίο καιρό εδώ με έκαναν να πιστέψω ότι καταστράφηκα σε τέτοιο ολέθριο βαθμό που ποτέ ξανά κανείς δεν θα με ήθελε. Ο Νέιθαν, όμως, ο όμορφος Νέιθαν με τις εβένινες μπούκλες και το ζαφειρένιο βλέμμα μοιάζει να με θέλει. Παραδόξως.  

Όταν με αγγίζει ξανά μ' ένα μικρό σκούντημα του αγκώνα του, όλο το κορμί μου σφίγγεται απότομα. Η καρδιά μου σφυροκοπάει στο στήθος μου λες και ήμουν κάτω από το νερό και βγήκα ξαφνικά να πάρω αέρα. Είναι... αναζωογονητικό και απρόσμενο και τρομακτικό και υπέροχο.

Σηκώνω τα μάτια μου από το ξύλο κοπής και τα κίτρινα κυβάκια πατάτας και του ρίχνω μια κλεφτή ματιά πάνω από τον ώμο μου. Μου την ανταποδίδει αμέσως με δυο μάτια που σπιθίζουν παιχνιδιάρικα και φωτίζονται, όμοια με λαμπερά άστρα στον βαθυγάλαζο ουρανό της νύχτας. Η υποψία ενός χαμόγελου αγγίζει τα χείλη και το σώμα μου. Είναι εύκολο να θυμηθώ γιατί ένιωσα έλξη για τον Νέιθαν, τον μυστηριώδη, ξέγνοιαστο, ερωτικό Νέιθαν, τον Νέιθαν που διόλου δεν μοιάζει με τον Ζίρο.

Πφφφ, ποιος τον χρειάζεται τον Ζίρο; Ποιος τον έχει ανάγκη; Ε; Ποιος;

Εσύ, μουγκρίζει δυσανασχετώντας η φωνή της συνείδησης μου. Υποκρίτρια.

Εγώ, ναι εγώ. Γαμώτο μου...

Και κάπου εκεί μου έρχεται για εκατοστή φορά σήμερα ν' αναλυθώ σε κλάματα.

Να πάρει, τον θέλω πίσω!

Δεν το κάνω, όμως, δεν κλαίω. Επειδή, όπως είπαμε, τα δάκρυά μου έχουν στερέψει για τα καλά, επειδή ο εχθρός είναι κοντά και επειδή την επόμενη στιγμή η Γκουέν Μαρς μπουκάρει μέσα στην κουζίνα του Ντέιβις Πλέις.

Γιατί είναι εδώ η Γκουέν; αναρωτιέμαι και ο αιφνίδιος πανικός τρυπάει την καρδιά μου σαν σύριγγα αδρεναλίνης. Συνέβη κάτι; Υπήρξε κάποια εξέλιξη στην υπόθεση; Κι άλλο κρούσμα ίσως, κι άλλος νεκρός; Ή μήπως κάποια απάντηση στα ερωτήματα που μας στοιχειώνουν εδώ και εβδομάδες; Να βρέθηκε, άραγε, η λύση; Τι; Τι έγινε επιτέλους; Τιιιι;

✖ 

Ύστερα από αυτό καταλήγω στο ότι το κεφάλαιο 5 θα αποτελείται από άλλα 2 μέρη, επειδή μου βγαίνει πολύ πιο εύκολα να τα ανεβάζω έτσι μικρά, απλά και μπασμένα... XD

Αρχίζω να γράφω το 3ο μέρος!

Φιλάκια xxx