Κοιτάω μέσα στην ψυχή της,
που έφυγε πάλι από το σπίτι,
και πάλι κλαίει.
Πόσο την καταλαβαίνω.
Νιώθω τον πόνο,
το μίσος,
το πάθος.
Βλέπεις κάποτε ήμουν και εγώ έτσι.
Μπορεί να μην έχω καρδιά που χτυπά,
μα την καταλαβαίνω.
Αν και σπασμένο που είμαι την νιώθω.
Την νύχτα η Αθήνα λάμπει,
όπως έλαμπα και εγώ.
Αγαπώ βαθιά τους ανθρώπους,
Ακόμη κι αν με σπάσανε,
ας με χαλάσανε.
Τους καταλαβαίνω γιατί τα πάθη τους ,
είναι και δικά μου.
Γιατί από ένα πάθος όλα δημιουργήθηκαν.
Και κοιτάζω παλι το μπαλκόνι,
Που για μια ακόμη φορά είναι κλειστό.
Θα έρθει πάλι ο καιρός,
που θα ανοίξει.
Θα ακούσω πάλι την καρδιά της από έρωτα να χτυπά.
Είναι βλέπεις ότι μου έχει απομείνει ,
να βλέπω πια.
Θα γυρήσει.
Θα ανοίξει.
Και θα μπορώ

έτσι να ξεψυχήσω,
για άλλη μια φορά πάνω στην άσφαλτο.
Γαλήνιο.
Ολοκληρωμένο.
Γιατί εκείνη που με δημιούργησε θα είναι γαλήνια
πώς εγώ μπορώ να μην αγαπώ την δημιουργό μου;