Ξεκινήσαμε να περπατάμε μέσα στο χωριό, οι βρυκώλακες με κοιτούσαν κάπως παράξενα.
Π: Γιατί με κοιτάνε έτσι?
   Ρώτησα τον Άντριουμ λίγο τρομαγμένη, καλά πολύ τρομαγμένη.
ΑΝ: Μην ανησυχείς δεν θα σε κάνουν κακό οι περισσότεροι από δω έχουν μάθει να μην πειράζουν  ανθρώπους και για αυτό ξεχωρίζουμε από τους κακούς.

                                 {.......]

   Μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε σε μία είσοδο με ξύλινη πόρτα και με τριαντάφυλλα γύρο γύρο  από πάνω της.

    Μόλις πήγα να ανοίξω την πόρτα έμφανιστηκαν δύο σα φρουροί.
ΑΝ: Αφήστε μας να μπούμε.
  - Δεν επιτρέπετε η είσοδος.
ΑΝ: Πρέπει να μπούμε.....για κάτσε μισό λεπτό....Νίκολας?
Ν: Άντριουμ?
ΑΝ: Δεν σε γνώρισα με την στολή, μα γιατί είσαι εδώ.
Ν: Μόλις άκουσα πως θα πας να βρεις την πριγκίπισσα έποισα δουλεία εδώ για μπορέσω να σε βοηθήσω σε κάτι.
ΑΝ: Πρέπει να μπούμε μέσα.
Ν: Μην μου πεις πως βρήκες την πριγκίπισσα?
ΑΝ: Ναι.
    Έκανε ποιο δίπλα επειδή εγώ ήμουν από πίσω του κρατώντας του το χέρι. Δεν το άφηνα με τίποτα το χέρι φοβόμουν πολύ.
Ν: Πριγκίπισσα....
    Γονάτισα αμέσως μόλις με είδε.
Π: Δεν χρειάζεται να γονατίζεις...
    Είπα κάπως φοβισμένη και τον πλησίασα λίγο και το έπιασα από το γυμνασμένο χέρι του και κατά κάποιον τρόπο τον έδειξα να σηκωθεί.
ΑΝ: Για αυτό θέλουμε να μπούμε μέσα και το κυριότερο δεν πρέπει να μάθει κανείς πως είναι εδώ μέχρι την στέψη.
Ν: Εντάξει ακολουθήστε με θα σας βάλω μέσα στο κάστρο.
    Δεν είχα βγάλει ακόμα την κουκούλα για να μην μας πάρει κανένα μάτι και τον ακολουθήσαμε ήσυχα.
Περπάταγα  στο μπροστά μέρος το παλατιού που ήταν ένας μεγάλος κήπος.
    Υπήρχαν πολλά δέντρα, ένα άσπρο μεταλλικό τραπέζι με καρέκλες και δύο λευκά πανέμορφα κουνελάκια, που ήρθαν προς το μέρος μου που έκατσαν να τα χαϊδέψω.
Π: Είστε πολύ γλύκα μικρούλια.
ΑΝ: Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά μέσα στο δάσος, όσα μπόρεσαν να σωθούν χρειάστηκαν να κριφτούν έδω.
Π: Γιατί?
    Ρώτησα με τρόμο και περίεργα.
ΑΝ: Ο Dio και τα τσιράκια του δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν του ανθρώπους εξαιτίας εμάς και κυνηγούσαν τα ζώα στο δάσος.
Π: Και εσείς πως τρέφεστε?
ΑΝ: Δεν κυνηγάμε στα ίδια δάση, κάθε φορά κι σε διαφορετικό, εμείς τουλάχιστον οι περισσότεροι είμαστε Βιγκαν, τρεφόμαστε μόνο από αίμα ζώων κι έτσι μπορούμε να είμαστε συγκρατημένοι και κοντά στους ανθρώπους.
      Δεν είπα τίποτα απλά σκεφτόμουν ένα πράγμα, πόσοι θα είναι οι κακοί.
Μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην είσοδο του κάστρου.
N: Πριγκίπισσα, καλώς ήρθατε.
   Άνοιξε την πόρτα και έκανε υπόκλιση, για να δείξω πόσο θέλω να με αντιμετωπίζουν όλοι σαν να είμαι μία από αυτούς έκανα και εγώ το ίδιο και μετά μπήκα μέσα.
Τα μάτια μου είχαν ανοίξει δύπλατα, ήταν τόσο ωραία μεγάλες πέτρινες σκάλες, που ανέβαινες και κατέβαινες από δεξιά και αριστερά. Στο ταβάνι είχε τοιχογραφίες   και μεγάλα πολυέλαια με κρύσταλλο όλα τόσο όμορφα.

ΑΝ: Καλώς ήρθες στο σπίτι σου.
    Άκουσα την γλυκιά φωνή του Άντριουμ να με ψιθυρίζει στο αυτί μου, γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα μέσα στα μάτια του και του χαμογέλασα.
Ε: Να πάμε να ετοιμάσουμε την στέψη?
ΑΝ: Ναι.
    Δεν είπα τίποτα σκεφτόμουν αυτό που με είναι πει ο Dio στο τηλέφωνο, αν πάρω την βασιλεία θα τους σκοτώσει.
Α: Πάμε να δεις το υπόλοιπο κάστρο?
Π: Ναι.
   Πρώτα με έδειξε τα κάτω το κάτω μέρος που όλα εκεί ήταν τόσο ωραία που φοβόσουν να τα ακουμπήσεις επειδή φοβόσουν να μην σπάσουν.
Α: Πάμε και πάνω να στα δείξω και τα υπόλοιπα.
Π: Πως τα ξέρεις όλα τόσα καλά τα κατατόπια?
Α: Σχεδόν μεγάλωσα εδώ.
Π: Και ο Άντριουμ?
Α: Περίπου.
Π: Περίπου?
Α: Ναι, ο Άντριουμ μεγάλωσε εδώ και έκατσε εδώ σε μία ηλικία και μετά έφυγε δεν πρόλαβε την γέννηση σου επειδή δεν ήταν εδώ, είχε φύγει για ένα διάστημα μόλις ενηλικιώθηκε. Και όταν άκουσε το τι γίνεται εδώ ήρθε κατευθείαν πάλεψε για εσένα Πένι.
Π: Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, Amelia πόσο χρονών είσαι?
Α: 250.
  Μόλις άκουσα τον αριθμό έμεινα δεν το περίμενα να είναι τόσο μεγάλη.
Α: Πένι μην σωκάρεσε.
Π: Οκ, ένταξη είμαι απλά είναι πολλά χρόνια.
Α: Το ξέρω.
Π: Ο Άντριουμ πόσο είναι?
Α: Δεν σου είπε?
Π: Όχι.
   Απάντησα με μία θλίψη και μία περιέργεια ''Γιατί δεν μου είπε? Επειδή δεν ρώτησα?'' κατευθείαν άρχισα να αναρωτιέμαι το (γιατί).
Α: Πένι?
Π: Ναι.
Α: Ο Άντριουμ είναι 150 χρονών.
    Δεν είπα τίποτα συνέχισε την ξενάγηση.

📌Γειά σας παιδιά να ένα ακόμα κεφάλαιο.
Συγγνώμη που δεν ανέβαζα απλά σχολείο κάποιες δουλειές που έχω και με εξάντλησαν, δεν είχα μετά πολύ όρεξη.
ΕΧΑΥΧΑΡΙΣΤΏ  ΠΟΛΎ💕💕💕 που έχουν ανέβει οι ακόλουθει αυτό με ανεβάζει πολύ και με κάνει να συνεχίσω, με κάνει χαρούμενη.
     Λοιπόν ξέφυγα λίγο αλλά δεν πηράζει η Πένι έχει φτάσει στο κάστρο- παλάτι ( θα τα ακούτε και τα δύο μέσα στην ιστορία μου ) και η ετοιμασία για την στέψη γίνετε πολύ γρήγορα αλλά η Πένι σκέφτεται και τα λόγια του Dio's  που την φοβίζουν. ( Θέλω κι αν μπορείτε να μου γράψετε στα σχόλια τι θα γράφατε εσείς σε αυτή την ιστορία!)