Το έγραψα το 2014 αν δεν κάνω λάθος
Καλή Ανάγνωση!!!!

Ήταν μια κοπέλα στο σχολείο μου, είχε κάτι πάνω της που όλα τα παιδιά την έκαναν παρέα. Η Αρετή χαμογελούσε πάντα και βοηθούσε πολλούς στα προβλήματα τους, ποτέ ως τώρα δεν έτυχε να μιλήσουμε ή δεν θέλαμε, μόνο κοιταζόμασταν.

Ήξερα πως έκρυβε πολύ πόνο, φαινόταν στα μάτια της, παρόλα αυτά χαμογελούσε πάντα, ήθελα κάποια στιγμή να την γνωρίσω, όχι όπως με τους άλλους, αναζητούσα έναν τρόπο να απαλύνω τον πόνο της να την βοηθήσω όπως έκανε με τους συμμαθητές του σχολείου μου.

Ήρθε και έφυγε το Σαββατοκύριακο και ξεκίνησε η βδομάδα ξάνά Δευτέρα σήμερα μας περιμένει ένα βαρετό 7ωρο.

Η Αρετή που έφτιαχνε την διάθεση όλων μόνο με ένα χαμόγελο της έλειπε δεν ήταν εδώ.

Απουσίαζε μια βδομάδα τώρα, είχα ανησυχήσει , έτσι και ρώτησα αρκετά παιδιά αν γνωρίζει κανείς το νούμερο της αλλά χαμένος κόπος, ήταν τόσο μυστήρια κοπέλα, είχα να την δω 10 μέρες και είχε φτάσει Τρίτη μιας που χθες ήταν αργία, η Αρετή πάλι έλειπε όλοι ανησυχούσαν το έβλεπα και το άκουγα.

Την επόμενη μέρα ήρθε φαινόταν εξαντλημένη,θλιμένη και ο πόνος στα μάτια της κυριαρχούσε..

Πήγα για πρώτη φορά να την χαιρετίσω μου είχε λείψει, μα πριν προλάβω να φτάσω στο μέρος που ήταν, μαζεύτηκαν παιδιά γύρω της έτσι και έφυγα.

Η μέρα κύλησε αργά όχι όπως άλλες φορές που ήταν εδώ, τα παιδιά όμως γελούσαν, ένιωθαν καλά εκείνη όμως δεν αισθανόταν χαρούμενη.

Ήταν διάλειμμα, είχα βγει με την παρέα μου και καθόμασταν σε ένα παγκάκι και μιλούσαμε για τα διαγωνίσματα που είχαμε γράψει αυτές τις μέρες, σε κάποια στιγμή τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, κοιταζόμασταν χωρίς τίποτα ούτε ένα χαμόγελο απλά κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον. Ένιωθα πολύ όμορφα όπως και εκείνη, όταν με σκούντηξε ένας φίλος μου επανήλθα από τον κόσμο των ματιών της, της χαμογέλασα και εκείνη κοίταξε αλλού.. το χαμόγελο μου έσβησε. Πέρασε το 10 λεπτο και μπήκαμε για την 5η ώρα . Στα επόμενα δεν βγήκε κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι εγώ φταίω αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρος για το τι είχε γίνει.
Το μεσημέρι η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη καθώς επέστρεφα σπίτι. Οι γονείς μου ήταν για δουλειά στην Αθήνα οπότε ήμουν μόνος, έτσι ανέβηκα κατευθείαν στο δωμάτιο μου ,έκανα μπάνιο και ξάπλωσα ακούγοντας μουσική. Όταν είδα το ρολόι είχε πάει 17.00 το απόγευμα και άρχισα να ετοίμαζομαι για την απογευματινή μου βόλτα φόρεσα ένα τζιν, μια άσπρη μπλούζα με V, τα άσπρα air-force έφτιαξα το μάλλι πήρα λεφτά, ακουστικά, κινητό και ξεκίνησα. Αρχικά πέρασα από τα mikel και πήρα το συνηθισμένο "Freddo Cappuccino γλυκό" και έφυγα για την θάλασσα που βρισκόταν 2 χιλιόμετρα από το σπίτι μου αφήνοντας την δυνατή μουσική από τ'ακουστικά να με χαλαρώνει.

Όταν έφτασα έκατσα στα βράχια στο αγαπημένο μου μέρος έβγαλα ένα τσιγάρο, το άναψα και απολάμβανα τον Freddo.
Αρκετή ώρα αργότερα σιωπής και βλέποντας το νερό της θάλασσας αισθάνθηκα κάποιον γύρω μου, γύρισα αλλά δεν είδα κανέναν, ένιωθα ακόμα την παρουσία ενός ανθρώπου εδώ, κι ας μην τον έβλεπα.

Η όραση μου άρχισε να θολώνει σαν να με απορροφούσε κάτι. Τότε άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει: μπορώ να κάτσω μαζί σου; Χωρίς να δω νιωθοντας πως είναι εκείνη της απάντησα: Φυσικά!

Μου ζήτησε ένα τσιγάρο, άναψα ξανά και γω ένα.

Ένιωθα χαρούμενος αλλά και πάλι ο πόνος στα μάτια της φαινόταν, σιγά σιγά χαλάρωνε.

Την κοίταξα, με κοίταξε και χωρίς δεύτερη κουβέντα την αγκάλιασα σφιχτά, ήταν ευκαιρία να της μιλήσω και της είπα, ξέρω πως νιώθεις. Μου ανταπόδωσε με ένα χαμόγελο της δεν ήταν απ'τα αυτά που έδειχνε τόσο καιρό, ήταν το πρώτο που μου χάριζε και το πιο όμορφο. Ήταν τόσο ξεχωριστή όταν χαμογελούσε. . . . Συνεχίσαμε το τσιγάρο καθώς κοιτούσαμε την θάλασσα και μας χτυπούσε το αεράκι τώρα χαμογελούσε όπως και γω..τα πράσινα μάτια της τώρα έδειχναν ευγνωμοσύνη και ένα ευχαριστώ που ποτέ δεν είπε με λέξεις..

Το άλλαξα λιγάκι και είναι καλύτερο πιστεύω. Η έμπνευση μου ήταν η Niki μια κοπέλα που γνωρίζω καθώς είχε βάλει ένα διαφορετικό αλλά με κάποιες ομοιότητες!!!!
αφήστε ένα σχόλιο αμά μπορείτε θα μου δίνατε μεγάλη χαρά :) :D