Σπασμένη κούκλα,
που δεν αιμορραγεί αίμα, μόνο πηλό
Στον πόνο που με έπλασε,
και έπειτα με έσπασε,
αναρωτιέμαι αν χρωστάω ένα ευχαριστώ

Ρωγμές στο δέρμα,
ουλές στον λαιμό
Αναμνήσεις μιας παραίσθησης
ότι πλησιάζει το τέλος
Πεταλούδες φιλιά
σε ό,τι κρατάω κρυφό,
κύμα ανακούφισης
που ο θησαυρός μου
δεν είναι κλεμμένος

Φάντασμα ενός γελοίου εαυτού
είναι πλέον η σκέψη
ότι έχυσα δάκρυ
για εκείνους που νόμιζαν
ότι έκλεψαν τον χάρτη μου
Στην αναμονή τελεσίδικης απόφασης
αυτή η ιστορία είχε γραφτεί,
τον καιρό που η χαρτογράφηση της ψυχής μου
δεν ενσάρκωνε πόθο άπιαστο

Ριζωμένα τόσο βαθιά στο πυκνό δάσος μου
τα θεοδώρα δέντρα μου
κι όμως η ψυχή πάντα διαβαίνει
ένα καινούριο μονοπάτι
Απρόβλεπτη και πολύτιμη
όσο ένα μικροσκοπικό κομμάτι κάρβουνο
που εναλλάσσεται συνεχώς με διαμάντι

Πλασμένη από φθηνό πηλό,
ψημένη στης ζωής την υψηλή θερμοκρασία,
εύθραυστη σαν κρύσταλλο,
ανίκανη να αιμορραγεί στην ησυχία

Σπασμένη κούκλα,
που αιμορραγεί έναν πήλινο κόσμο
ματωμένο με πόλεμο.
Με ρωγμές στο δέρμα της
να διηγούνται παραμύθια
για όταν δεν μπόρεσε να κρατήσει
ένα πρόσωπο απρόσωπο.