Στέκομαι εκεί
Το αίσθημα ντροπής
Φωλιάζει κάτω απ' το δέρμα
Ψάχνει κι αυτό να κρυφτεί
Απροστάτευτη μένει η ψυχή
Να κοιτάει κατάματα το ψέμα

Με γροθιά σφιγμένη
Λεπίδα ακονισμένη
Να φτύνει στάλες αίμα
Εγώ να είμαι σε ντελίριο
Από ένα άγγιγμα μαρτύριο
Αγκάθια τρυπούν το δέρμα

Και πονάνε οι πληγές
Είναι βαθιές
Προσπαθώ να σου δείξω πως πονάω
Μα μ' αγνοείς
Θέλω να γυρίσω πίσω στο χθες
Μα οι δικαιολογίες μου δεν είναι αρκετές
Μόνη μου εναντίον του κόσμου
Και είμαι δειλή

Αισθήματα να κατακλύζουν το σώμα και να αφήνουν στάμπες στα σεντόνια μας
Τα έχω πλύνει χίλιες φορές μα έχουν μείνει εκεί
Όπλα να δολοφονούν ψυχή και σώμα που πριν λίγο δεν αναγνώριζα
Ομολογούσα πως δεν υπάρχουν και τώρα το βλέπω, ήμουν χαζή

Με αίμα, με αίμα, με αίμα
Χαμένης αθωότητας και πίστης
Καθαρίζω τον καθρέφτη
και βλέπω το ψέμα, το ψέμα
Που έχει αρχίσει να ραγιζει

Μαγκωμενη εκεί
Ανεμοδούρα στην ψυχή
Και ένα κακό ένστικτο
Εκείνη η στιγμή
Μεταξύ μιας θερμής και ψυχρής
Είναι της απάτης το μεταίχμιο

Με μια βελόνα στο χέρι
Τη μάσκα κλόουν σπασμένη
Να σκάει το μπαλόνι
Να ξεκουφαίνει ο ήχος τα αυτιά μου
Χύνονται νεκρά τα όνειρα μου
Και ένα από αυτά με μαχαιρώνει

Και πονάνε οι πληγές
Είναι βαθιές
Προσπαθώ να σου δείξω πως πονάω
Μα μ' αγνοείς
Θέλω να γυρίσω πίσω στο χθες
Μα οι δικαιολογίες μου δεν είναι αρκετές
Μόνη μου εναντίον του κόσμου
Και είμαι δειλή

Αισθήματα να κατακλύζουν το σώμα και να αφήνουν στάμπες στα σεντόνια μας
Τα έχω πλύνει χίλιες φορές μα έχουν μείνει εκεί
Όπλα να δολοφονούν ψυχή και σώμα που πριν λίγο δεν αναγνώριζα
Ομολογούσα πως δεν υπάρχουν και τώρα το βλέπω, ήμουν χαζή

Με αίμα, με αίμα, με αίμα
Χαμένης αθωότητας και πίστης
Καθαρίζω τον καθρέφτη
και βλέπω το ψέμα, το ψέμα
Που έχει αρχίσει να ραγιζει

Αισθήματα να κατακλύζουν το σώμα και να αφήνουν στάμπες στα σεντόνια μας
Τα έχω πλύνει χίλιες φορές μα έχουν μείνει εκεί
Όπλα να δολοφονούν ψυχή και σώμα που πριν λίγο δεν αναγνώριζα
Ομολογούσα πως δεν υπάρχουν και τώρα το βλέπω, ήμουν χαζή