Είμαστε μικροί
Κι ήθελα να φύγω, να πάω μακριά
Να κυνηγήσω πρώτα αυτά
Που ξέρω θα έχω μια ζωή

Γιατί είμαστε μικροί
Και δεν έχουμε πολλά
Τώρα κατακτάμε μερικά
Και χτίζουμε προσεκτικά πάνω εκεί

Είπα ότι θα σε αφήσω
Και τότε αλήθεια μ' ένοιαζες
Μα τώρα σκέφτηκα να φύγω
Και κάτι μέσα μου έσπασε

Έγινε θρύψαλα η καρδιά μου
Και σε δάκρυα ξέσπασε
Δεν αντέχω να σε αφήσω πίσω
Δεν αντέχω να μάθω πως με ξέχασες

Μα είμαστε μικροί
Και δεν ξέρω αν πρέπει να φύγω,
να ανοίξω τα φτερά
Να διεκδικήσω όλα αυτά
Που ονειρευόμουν μια ζωή

Γιατί ναι, είμαστε μικροί
Αλλά πώς στα σκουπίδια να πετάξω
την δικιά σου την καρδιά;
Ίσως κοντά σου ένα όνειρο μου
Έχει ήδη πραγματοποιηθεί

Και το ξέρω,

Είπα ότι θα σε αφήσω
Και τότε αλήθεια μ' ένοιαζες
Μα τώρα σκέφτηκα να φύγω
Και κάτι μέσα μου έσπασε

Έγινε θρύψαλα η καρδιά μου
Και σε δάκρυα ξέσπασε
Δεν αντέχω να σε αφήσω πίσω
Δεν αντέχω να μάθω πως με ξέχασες

Σου υπενθύμησα ξανά χθες πως θα σε αφήσω
Η φωνή μου σταθερή, μα στην καρδιά ένα νήμα έσπασε
Τα χέρια μου σταμάτησαν να πληκτρολογούν σαν μαριονέτες
Και το κινητό μου, σαν δάκρυα από τα μάτια μου, στο πάτωμα έπεσε

Ο ήχος ο βαρύτονος με ξύπνησε από τον λήθαργο
Σαν καμπάνα ήχησε στης θλίψης μου την εκκλησιά
Μάζεψα το κινητό μαζί με τα κομμάτια μου
αραδιασμένα στο χαλί μου
Και το άνοιξα για να πληκτρολογήσω άλλο ένα μήνυμα, κλασικά

Δεν αντέχω να σε αφήσω πίσω,
δεν αντέχω να μάθω πως με ξέχασες