Πόσες μέρες θα ανατείλουν ακόμα
που σαν ρυάκι θα κυλάει ένα χάδι στο κορμί μου
κάπου στο όνειρό μου ζητιάνεψα δροσιά στο φιλί σου
Θα αγγίζω το φάντασμα της λίμνης στο κρύο σεντόνι
και θα αγκαλιάζω το τίποτα

Πόσα βράδια θα περιμένω ακόμα
μέχρι το χέρι σου να αγκαλιάσει πάλι τον κορμό μου
και το σώμα σου να κάνει έρωτα στο δικό μου
Θα αγγίζω τον εαυτό μου μόνη
και από εσένα δεν θα έχω τίποτα

Σαν του έρωτα κοιμωμένη
θα ζω εκατό χρόνια μαζί σου στα όνειρά μου
παγιδεύμενη στης γλυκιάς φυλακής τα φιλιά σου
το σώμα μου να ταράζεται σαν φουρτούνα στην καρδιά σου
και σαν αλμύρα η θάλασσα να με γεύεται ξανά

Πόσους μήνες μια νεράιδα θα χτενίζει τα μαλλιά της
καθισμένη σε έναν βράχο σε μια ελαφίνα να μιλάει
να κοιτάει το πρόσωπό της στο πηγάδι φτιαγμένο από όνειρά της
και να πίνει αχόρταγα γάργαρο νερό

Είμαι απελπισμένη γιατί μου λείπεις
παιχνίδια σκαρώνει το μυαλό μου
ψευδαισθήσεις πλάθει η φαντασία μου
για να ανακουφίσει το σώμα μου
που θέλει απελπισμένα να γίνει δικό σου

Εκατό χρόνια λήθαργος του έρωτα
η κοιμωμένη δεν ξυπνάει τόσο αγνή
του πρίγκιπά της είναι μια ερωμένη
που απελπισμένα θέλει τον έρωτά σου να γευτεί