Πέρασαν όλα, φαντάζουν τόσο μακρινά,

και στο τέλος έμεινα μόνη μου,

όπως τελικά ήθελα,

αφού κανένας άλλος δεν μπορεί να είναι μαζί μου.

Και δεν είμαι το ίδιο κορίτσι,

εκείνο που πέρναγε δύσκολα αλλά τα κατάφερνε,

εκείνο που ακόμα και με ένα μικρό νηματάκι

κρατούσε την καρδιά της συναρμολογημένη.

Όχι, δεν είμαι.

Είμαι μία κοπέλα σπασμένη.

Δεν χρειάζεται να μου το πει κανείς,

το ένιωσα με φυσικό πόνο στο στήθος μου.

Αλλά εκείνο που δεν μου είπε κανείς

ήταν πως αυτό χρειαζόμουν: να σπάσω.

Να σπάσω για να ξαναγεννηθώ πιο δυνατή,

να βρω τον εαυτό μου ξανά,

να σπάσω μέσα μου και μαζί

να σπάσω τα δεσμά όσων με κρατούσαν πίσω.

Κοιτάω πίσω, και σκέφτομαι πόσο γελοία ήμουν τότε...

Να κάθομαι να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα,

να κάθομαι να ασχολούμαι με τέτοιους ανθρώπους,

να κάθομαι να ασχολούμαι και να δίνω αξία

σε εσένα.

Από την πολύ αρχή ήταν λάθος και το ήξερα,

αλλά τότε δεν πίστευα ακόμα αρκετά

στον εαυτό μου για να πλεύσω αντίθετα

από εκεί που μου υπέδειχναν όλοι.

Μα πόσο γελοία υπήρξα.

Δεν μπορώ να κρατήσω ένα πρόσωπο απρόσωπο.

Εξάλλου το ανέκφραστο βλέμμα

είναι δική σου ειδικότητα.

Εγώ είμαι συναισθηματικός και ειλικρινής άνθρωπος,

και φωνάζω αυτό που νιώθω και πιστεύω,

ακόμα κι αν δεν θέλεις να το ακούσεις.

Δεν με ενδιαφέρει.

Ναι, είμαι σπασμένη

και δεν ξέρω πότε και αν

θα κολλήσουν ξανά τα κομμάτια μου

μέσα μου.

Οι πληγές μου όμως επουλώνονται,

και οι ρωγμές μού δείχνουν τον σωστό δρόμο.

Και για πρώτη φορά μετά από πολύ πολύ καιρό

μου ανοίγουν καινούρια μονοπάτια

που θέλω να πάω

και η ζωή μου αποκτά νοημα.

Είναι η στιγμή που όλα πια βγάζουν νόημα.

Και ξέρω ότι απλά ήσουν το μέσο

που μου έβαλε η ζωή

για να με οδηγήσει σε αυτήν την κατάσταση.

"Στον πόνο που με έσπασε

και έπειτα με έπλασε

αναρωτιέμαι αν χρωστάω

ένα ευχαριστώ"

5 Απριλίου 2021