« Που είναι η κόρη μου ..?» ψέλλιζε ασθμαίνοντας αφαιρώντας για μερικά δευτερόλεπτα την μάσκα οξυγόνου από το πρόσωπο της κι ας ήξερε πως ίσως της κόστιζε την ιδιά την ζωή , ο Χορχε όρμησε προς το μέρος της βαστώντας γερά το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα σε περίπτωση που βυθιζόταν ξανά σε κώμα .

Οι ματιές τους έφθανε να αναμετρηθούν μονάχα για λιγοστά δευτερόλεπτα η συννεφιά και η θολούρα που διακατείχε το εσωτερικό τους αρκούσε για να αντιληφθεί πως το φρικτό προαίσθημα που της καταπλάκωνε την καρδιά από ώρα δεν ήταν εξαιτίας της ασθένειας .

« Γλυκιά μου Σολεδαδ πως είσαι ..?
Να ξέρεις ότι ήδη ξεπέρασες μια πολύ σκληρή δοκιμασία με απολυτή επιτυχία !» ανακοίνωσε ενθουσιασμένος γονατίζοντας πλάι στο κρεββάτι χαϊδεύοντας παράλληλα στοργικά σαν γιος την μανά το χέρι της .

« Χορχε ..θέλω να ξέρω ..που είναι η Σελινα..?»

« Ησύχασε όλα είναι μια χαρά την έστειλα να ξεκουραστεί λιγάκι όλη μέρα σε φροντίζει όσο εσύ κοιμάσαι ..την κατέβαλε η κούραση !»

« Λες αλήθεια ..?
Εγώ δεν άκουσα την φωνή της ..διατηρώ τα λογικά μου ακόμη κι γνωρίζω να διαβάζω πρόσωπα και ενοχές ματιές !» κατέβαλε τεράστια προσπάθεια να ξεδιαλύνει το μυστήριο καθότι η βαριά ανάσα της δεν επέτρεπε να εκφράσει όλα όσα κατέκλυζαν τον νου της τουλάχιστον κατάφερε να αρθρώσει με την σωστή σειρά την πρόταση .

Με την σειρά της ξεπρόβαλε δειλά από την σκοτεινή γωνιά η Ματιλντα εμφανώς ταλαιπωρημένη και αδυνατισμένη με μαύρους κύκλους να μαρτυρούν πως βρισκόταν φύλακας άγγελος στο πλάι της όλες αυτές τις δύσκολες ημέρες στην θέση της κόρης που φάνταζε για άλλη μια φορά εξαφανισμένη .

Στήλωσε το εξεταστικό ζαλισμένο βλέμμα της σκαναροντας από επάνω μέχρι κάτω την παιδική της φίλη ελπίζοντας πως θα έπαιρνε επιτέλους απαντήσεις « Εσύ δεν τόλμησες ποτέ να μου κρυφτείς ..πες μου τι συμβαίνει ?»

« Καλυτέρα να ξεκουραστείς γλυκιά μου δεν υπάρχει τίποτε κρυμμένο όπως φαντάζεσαι , το κορίτσι μας γεμίζει μπαταρίες και σύντομα θα βρίσκεται κοντά μας ! Ωστόσο μην ξεχνάς πως εργάζεται στην φύλαξη ενός ανάπηρου άνδρα που χρήζει συνεχούς βοήθειας !» πρόφερε σχεδόν χωρίς ανάσα αναγκάζοντας τους μουδιασμένους μύες του προσώπου να διασπαστούν ώστε να παραχθεί το θερμό χαμόγελο οπου χάρισε απλόχερα διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις .

« Πολύ καλά λοιπόν.. Θα δείξει η πορεία εάν είναι αλήθεια όσα λέτε ! Χορχε ποσο χρόνο έχω στην διάθεση μου για να αποχαιρετήσω την ..» ένας δυνατός βήχας ανέκοψε την φορά των όσων έπρεπε πάση θυσία να εκφράσει καθως τα περιθώρια στένευαν , μα το σώμα της τρανταζόταν από την ένταση της επίθεσης που δεχόταν από την ύπουλη ασθένεια που την ρήμαζε .

« Έλα Σολεδαδ κούρασες αρκετά τον εαυτό σου..!
Σήκωσε λιγάκι τον κορμό σου ώστε να αναπνέεις καλυτέρα και επίσης βαλέ πίσω την μάσκα στο πρόσωπο σου !
Όσο για χρόνο μην ακούω βλακείες έχεις όσο χρειάζεσαι στην διάθεση σου !» την καθησύχασε καθίζοντας στο πλευρό της ο Χορχε που εξαρχής είχε παρει στα σοβαρά την κατάσταση της .

Υπό την συνεχή παρακολούθηση και καθοδήγηση του η κρίση ξεπεράστηκε και η ασθενής επέστρεψε στον κόσμο των ονείρων βοηθώντας τον εαυτό της να παράγει καινούργια κύτταρα υγιή πολεμώντας τα μολυσμένα ενώ παράλληλα χάριζε πολύτιμο χρόνο σε εκείνους ώστε να βρουν μια λύση .

Η Ματιλντα ξεφύσησε ανακουφισμένη καθως η γαληνή τύλιγε ξανά την πτέρυγα που μέχρι πρότινος θύμιζε πεδίο μάχης με γιατρούς και νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται , κάθισε όπως συνήθιζε στην λευκή δερμάτινη πολυθρόνα κρεββάτι που είχαν τοποθετήσει κοιτάζοντας προς το μέρος του γιατρού με νόημα .

« Ας ευχηθούμε να βρεθεί σύντομα ..δεν μπορούμε να παίζουμε μαζι της για πολύ ακόμη !» ψιθύρισε γέρνοντας προς τα πίσω αναζητώντας λίγη ανάπαυση στην κούραση που κατέβαλε κάθε κύτταρο της.

« Μην ανησυχείς αργά η γρηγορά θα την βρούμε ..!» ψιθύρισε ενώ στις μύτες των ποδιών αποχωρούσε από το θάλαμο σβήνοντας τα φωτά στο πέρασμα του .

Περιπλανιούνταν ώρα μέσα στο ήσυχο υγρό δάσος τυλιγμένη αναμεσά στα δυο του μπράτσα προστατευμένη από όλα μέχρι στιγμής δεν την ενδιέφερε το παρελθόν μα ούτε και το μέλλον μονάχα αυτή η μαγευτική στιγμή που βίωνε μαζι του η πρωτόγνωρη αίσθηση ενδιαφέροντος όχι μόνο σεξουαλικού από μεριάς του .

Νανουρίζονταν από τους ήχους του μακρινού καταρράχτη και το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα που κάλυπταν τον ερωτά τους δίχως να φανερώνουν τα μυστικά τους σε όσους απειλούσαν να τα διαταράξουν .

Ένιωσε το στερνό του να ανεβοκατεβαίνει ενώ ο ήχος του ξέγνοιαστου γέλιου του ήχησε ευχάριστα στα αυτιά της.

« Κοιμάσαι κοριτσάκι μου ?»ψιθύρισε ερωτικά αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί στο λοβό της μα φάνταζε αρκετό να πυρακτώσει μονομιάς το εύφλεκτο σώμα της .

« Μη.. Μη με φιλάς ..»

« Γιατί Μωρό μου ..τι σου προκαλούν τα φιλιά μου ..?
Ποιος ο λόγος που τα τρέμεις τόσο πολύ ..?
Μήπως επειδή βάζουν φωτιά στα οχυρά από άμμο που έχει χτίσει γύρω από την καρδιά σου και τα γκρεμίζει ..τα εξανεμίζει όπως ο πανίσχυρος άνεμος ..?»

« Πάψε ποιητή δεν ξέρεις τι λες..»

« Μην με κοροϊδεύεις ξέρω πολύ καλά τι λέω ..είναι μάταιο να το αρνείσαι ! Ξέρω πολύ καλά πως είναι ο νους να πλανείται από ένα και μόνο άγγιγμα και να παραδίνεται ολοκληρωτικά ..στο φιλί αποζητώντας μανιασμένα δίχως φρένα το πάθος να μας κάνει ένα !
Αυτό μεταξύ μας Σελινα είναι εξωπραγματικό !»

« Αν γινόταν ερωτάς δυνατός θα φάνταζε θαύμα ..αλλά προς λύπη μου διαπιστώνω πως θα παραμείνει ένα αχαλίνωτο πάθος , που σαν θα σβήνει θα ανάβει έχοντας μας σε ένα μόνιμο μαρτύριο έως ότου παραδώσουμε τις καρδίες μας στον οριστικό μας σύντροφο !»

« Ξεχνά το !
Δεν θα υπάρξει άλλος να εισβάλει στην καρδιά σου ..εγώ μονιμά εγώ θα σε διεκδικώ θα καίγεσαι για τα φιλιά μου , θα αποζητάς την αγάπη μου κάνεις άλλος με ακουσες ..?
Κάνεις !!!» αναφώνησε θυμωμένος ακουμπώντας την με φόρα στο έδαφος κλείνοντας το πρόσωπο της στα δυο του χεριά αναγκάζοντας τα ματιά να βυθιστούν στα δικα του .

« Το εννοείς ..?
Θα με βασανίζεις αιωνία λοιπόν ?
Θα είμαι καταδικασμένη να μην αγαπήσω άλλον ποτέ ώστε ο εγωισμός σου να θριαμβεύει ?
Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά !
Άκου με καλά Ρικάρντο δεν έχω σκοπό να σπαταλήσω το υπόλοιπο της ζωής μου αναμεσά σε δάκρυα και λυγμούς για μια χαμένη αγάπη !
Είμαι αποφασισμένη να απαγκιστρωθώ !»

« Απαγορεύεται !!
Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον να κλέβει την καρδιά σου όπως εγώ κατόρθωσα ..μην το ελπίζεις οι αγάπες δεν ξεχνιούνται ευκολα Σελινα ..!»

« Χα σοβαρά ?
Τι μου λες εσύ αγάπησες για να έχεις ιδέα τι πάει να πει πόνος ?
Όχι καλέ μου επέτρεψε μου να έχω αντίθετη άποψη γυρνά στην ζωή σου κι άφησε με να ξεχάσω !» απομάκρυνε τα χεριά του με μια κίνηση προχωρώντας με γυρισμένη την πλάτη λίγα βήματα μπροστά , αναλογιζομένη όλα όσα ξεστόμιζε ενώ συνέχιζε να μπήγει με αξιοζήλευτη υπομονή πυρωμένα καρφιά στην ήδη ματωμένη καρδιά της .

« Δεν λες αλήθεια μωρό μου ..! Η στάση σου το καταμαρτυρα ..η σκυφτή σου πλάτη τα χεριά σου που τοποθετείς γύρω από τον κορμό σου μήπως πάψεις να πονάς ..!
Κοίταξε με !»

« Τα εννοώ όσα ξεστόμισα ..!»

« Κοίταξε με να παρει !!!» αναφώνησε απειλητικά όσο εκείνη συνέχιζε πεισματικά να τον αγνοει κρύβοντας την πληγωμένη πλευρά της ως κόρη οφθαλμού , αν και γνώριζε καλά τι επρόκειτο να επακολουθήσει δεν φανταζόταν τα χεριά του να χαϊδεύουν με τα ακροδάχτυλα τα μπράτσα της προκαλώντας ανατριχιλα .

Ούτε τα χείλη του να κατηφορίζουν στο λαιμό της απομακρύνοντας με ευκολία τα πυκνά μαλλιά της στην αριστερή πλευρά του αυχένα της καθως την προσκαλούσαν σε ένα γνώριμο ερωτικό χορό « Δεν θα αλλάξω γνώμη με μερικά φιλιά αγαπητέ μου ..» ψιθύρισε όσο το σώμα του κολλούσε επάνω στο δικό της ερεθισμένο ποθώντας τον ερωτά της .

« Μμ.. Ψιχαλίζει από ότι θυμάμαι μου χρωστάς έναν χορό κάτω από την βροχή ..ένα τανγκό δικό μας !
Δεν θα μου το αρνηθείς ..»

Ξάφνου ότι την κρατούσε κολλημένη επάνω του με μαγικό τρόπο έπαψε να την βαστά αναγκάζοντας την να στραφεί προς το μέρος του αντικρύζοντας τα δυο γυαλιστερά φλογισμένα του ματιά σε συνδυασμό με αυτά τα χείλη που εκαιγαν κι δάγκωνε προκλητικά ικετεύοντας την νοερά να του παραδοθεί για άλλη μια συντριπτική φορά .

Άνοιξε τα χεριά της υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό με ένα ανεξήγητο χαμόγελο να κοσμεί τα σκυθρωπά της χείλη καθως υποδεχόταν την βροχή που λάτρευε από παιδί ικετεύοντας να ευλογήσει την αγάπη που έκαιγε την καρδιά της αν μπορούσε να την αισθανθεί .

Πλησίασε σαν υπνωτισμένη με ματιά κλειστά σαν θύμα έπεσε στην παγίδα του οικειοθελώς κοντοστάθηκε πρόθυμη εμπρός του περιμένοντας το άγγιγμα του , δεν άργησε να ανταποκριθεί τα μπράτσα του τυλίξαν την μέση της αστραπιαία .

Η καυτές ανάσες τους διασταυρωθήκαν την ώρα που τα μέλη τους μπλέκονταν σε ένα ατέρμονο παιχνίδι με συντροφιά τις μελωδίες που επιφύλασσέ η φύση γι αυτους , ένας μακρινός γνώριμος ρυθμός τανγκό έφθανε στα αυτιά τους οδηγώντας τα κορμια τους .

Βήμα μπρος εισέβαλλε στο κορμί του το ίδιο κι εκείνος τα χεριά κατηφόριζαν από την μέση στα γυμνά της ποδιά που ξυπόλητα βάδιζαν τα βήματα του ερωτά , ενώ εκείνη αχόρταγα εξερευνούσε όπως ποτέ πριν τους σφιγμένους μύες της πλάτης του γαντζωμένη από επάνω του .

« Ξελόγιασε με σειρήνα ..» ψιθύριζε τρελαμένος στα αυτιά της συμβαδίζοντας με τον ήχο της βροχής που δυνάμωνε μαστιγώνοντας τα κορμια τους που φλέγονταν δίχως να τους προξενεί ουδεμιά αίσθηση καθως το πάθος στις ψυχές τους κραύγαζε ενώ τα χεριά πλέκονταν και το κορμί της σχημάτιζε καμπύλη χαρίζοντας του απλόχερα το μακρύ λαιμό της και πρόσβαση στο στήθος της .

Η γλώσσα του δεν έχασε ευκαιρία να μην πλανηθεί στην μουσκεμένη σάρκα της που τον τραβούσε σαν πανίσχυρος μαγνήτης ενώ μέσα του σεισμός τον συντάρασσε συθέμελα , μια φωνούλα φώλιασε στην καρδιά του ουρλιάζοντας την θέλεις αυτή την γυναικά είναι η μοίρα σου .

Ο πνιχτός αναστεναγμός που ξέφυγε από τα χείλη της πυροδότησε την εκρηκτική ατμόσφαιρα αναμεσά στα κολλημένα κορμια που έδιναν και έπαιρνα λικνίζονταν στην αόρατη μελωδία σχεδόν μηχανικά λες και είχαν διδαχθεί τα βήματα του παθιασμένου χορού εκ γενετής .

Την στριφογύρισε γελώντας ανέμελοι σαν μικρά παιδιά για να καταλήξει στην αγκαλιά του αντικρύζοντας την χαμένη σπίθα των ματιών της που τόσο είχε νοσταλγήσει « Γελά μου ..μην κλάψεις ποτέ πια !» ψιθύρισε φιλώντας ζαλισμένος τα αναψοκοκκινισμένα χείλη .

Το σώμα της ακούμπησε το υγρό χώμα με το βάρος του να την πιέζει καθως τρυγούσε τρελαμένος δίχως ίχνος λογικής τους καρπούς της χωρίς να του αρνηθεί τα όρια είχαν ξεπεραστεί ούτως η άλλως ,αρκέστηκε να περάσει τα δάκτυλα της μέσα από το τα μαλλιά του οδηγώντας τον να την ικανοποιήσει όσο πιο ισχυρά μπορούσε .

Έκλεισε ματιά και αυτιά στις φωνές του παρελθόντος απόλαυσε το σώμα του που τριβόταν επάνω στο δικό της ανάβοντας μικρές φωτιές από οπου περνούσαν τα χείλη , το γυμνό πρησμένο στήθος της γέμιζε τις παλάμες του λίγο προτού η γλώσσα του αναλάβει να τα ερεθίσει .

« Θεέ μου είσαι τόσο όμορφη σειρήνα ..!» ψέλλιζε καθως χανόταν στα φιλιά της σαν μεθυσμένος έτοιμος να εκραγεί εάν δεν την έκανε δική του θα πέθαινε γι' αυτό ήταν πλέον σίγουρος όσο περνούσε η ώρα , τώρα τα χείλια της ρουφούσαν τον λαιμό του πιπιλίζοντας τον ενώ πνικτες κραυγές ξέφευγαν από τα χείλη του .

« Αχ..Με τρελαίνεις συνέχισε φιλά με παντού !» την παρότρυνε νιώθοντας να παραλύει κάπου στα μισά της διαδρομής ένα αίσθημα σαν παλιρροϊκό κύμα τον συνεπηρε ,τα δάκτυλα της ξεκούμπωσαν το παντελόνι του αναζητώντας την ιδιά λύτρωση που επιζητούσε ο ανδρισμός του .

Νόμιζε πως θα τελειώσει επι τόπου όταν τυλίχθηκαν σαν πλοκάμια γύρω του τα υγρά της δάκτυλα χαϊδεύοντας τον ηδονικά μετατρέποντας τον από θύτη ευκολα σε θύμα του ερωτά της , ήξερε να τον χειραγωγεί τελικά κατέληξε ενώ οι κραυγές του γέμιζαν την ατμόσφαιρα γίνονταν ένα με τους δικούς της αναστεναγμούς .

« Πάρε με Ρικάρντο.. Καίγομαι !!» ψιθύρισε αδημονώντας κινώντας σπασμωδικά το σώμα της όπως ακριβώς κινούνταν κι το δικό του βίωναν το ίδιο γλυκό μαρτύριο την ιδιά ηδονή , το δάκτυλο του βυθίστηκε στην υγρή ήβη της που έβραζε σαν καζάνι με καυτό νερό .

« Μμ.. Σελινα ..» ψιθύρισε μπαίνοντας μέσα της με φορά για να λάβει ως ανταμοιβή την δυνατή κραυγή που βγήκε από τα χείλη της κάτι μεταξύ ευτυχίας και ικανοποίησης , την έκανε δική του εκεί επάνω στο υγρό χώμα με την βροχή να τους πολεμά ενώ εκείνη αντιστέκονταν με τον ερωτά τους .

Ψίθυροι που μετατρέπονταν σε δυνατές κραυγές ηδονής όσο πιο βαθιά της εισχωρούσε ο πυρακτωμένος ανδρισμός του το σώμα της παραδινόταν άνευ ορών ανοίγοντας σαν τόξο σε κάθε διείσδυση ολοένα και πιο γοργά και παθιασμένα τα χεριά του την έσφιγγαν λες και φοβόταν μην του φύγει όπως στα όνειρα του .

« Είσαι δικός μου Ρικάρντο ..!» ψέλλιζε ζαλισμένη με απίστευτη βεβαιότητα αυτή την φορά όσο η γλώσσες των κορμιών ξετύλιγαν το κουβάρι του εγωισμού τους.

Εκείνος ιδρωμένος την κοίταζε κατάματα καθως βυθίζονταν πιο δυνατά λίγο πριν την κορύφωση που συνεπηρε ταυτόχρονα κι τους δυο ενώ τα νυχιά της αφήναν ανεξίτηλα σημάδια στην πλάτη του το ίδιο και τα δόντια του στο λαιμό της .

« Είμαι θύμα της γοητείας σου σειρήνα μου ..»ψιθύριζε λαχανιασμένος όταν πλέον οι παλμοί των καρδίων τους είχαν συγχρονιστεί δίχως τα σώματα να έχουν χωριστεί , έσμιξαν σαν δυο αγρία ζώα που απελπισμένα ζητούσαν λύτρωση στο πάθος που τους κατέκαψε .

« Απόψε μου έκανες ερωτά Ρικάρντο ..το ένιωσες έτσι ?»

« Από εδώ και πέρα μόνο ερωτά θα σου κάνω Μωρό μου !»

« Τι εννοείς ..?»

« Θα έρθεις μαζι μου στο Λος Αντζελες δεν σε αφήνω μονή σου εδώ !» τινάστηκε σοκαρισμένη κοιτάζοντας τον απορημένη « Μισό λεπτό τι έχεις κατά νου ..?»

« Ότι ακριβώς αντιλαμβάνεσαι γλυκιά μου ..!»

« Και το μωρό ..?» παρατήρησε πως η όψη του ξάφνου μεταλλάχθηκε όπως ακριβώς περίμενε έπειτα από την αναφορά της στο ζήτημα που από ότι φαινόταν θα συνέχιζε να τους χωρίζει , αποτραβήχθηκε από πάνω της σκεπάζοντας την γύμνια της με το πουκάμισο του .

« Κάνει παγωνιά ..πάμε πίσω στην καλύβα θα ανάψω μια φωτιά για να ζεσταθούμε !»

« Μάλιστα ...» ψιθύρισε απογοητευμένη μετανιώνοντας αυτόματα που του είχε δοθεί αισθανόμενη έντονα πως πρόδιδε ακόμη και το έμβρυο που έτρεφε στα σωθικά της , σηκώθηκε αποφασισμένη φορώντας βιαστικά το πουκάμισο του αδιαφορώντας εάν τον άφηνε εκτεθειμένο στο κρύο .

Φόρεσε με την σειρά του το παντελόνι του μένοντας πίσω όσο εκείνη προχωρούσε αποφασιστικά μπροστά πολεμώντας για πολλοστή φορά με τα δάκρυα που κυλούσαν δίχως την θέληση της « Εγώ φταίω ..ποσο ευκολα πλανεύτηκα από τα γλυκόλογα και τις ψευτιές !» μονολογούσε στραγγίζοντας τα μαλλιά της νιώθοντας βρώμικη ψυχή τε και σώματι .

Το βλέμμα του μπορούσε να το συναισθανθεί κολλημένο επάνω της όσο προχωρούσε θυμωμένη χτυπώντας ότι βρίσκονταν εμπρός της σπρώχνοντας βιαστικά τα κλαδιά που της έφραζαν το δρόμο σαν να είχαν το πρόσωπο του καθως όλα του έμοιαζαν .

Κλώτσησε την ξύλινη ετοιμόρροπη θύρα του προσωρινού κατασκευάσματος που θα διανυκτέρευαν ώρες μαρτυρίου δηλαδή για την ιδιά που θα υπέφερε όσο βρισκόταν τόσο κοντά στο κορμί του μα ταυτόχρονα οι καρδίες τους τόσο χώρια .

Κάθισε τρέμοντας πάνω στο στρώμα γυρνώντας την πλάτη χρειαζόταν λίγο χρόνο για τον εαυτό της φαίνεται πως και ο ίδιος το σεβάστηκε εφόσον δεν είχε ενοχλήσει την σιωπή που την πλαισίωνε ψιθυρίζοντας ενοχλητικές αναμνήσεις που την δεδομένη στιγμή ανάβαν πυρκαγιά .

Κρύωνε πολύ έτσι κουλουριάστηκε στην άκρη του στρώματος σφίγγοντας επάνω στο γυμνό της σώμα το πουκάμισο του λες και είχε το κορμί του αναμεσά στην αγκαλιά της , τότε ήταν που συνειδητοποίησε πως βρισκόταν μοναχή μέσα στο κατάλυμα .

« Έφυγες ξανά ..?
Τράπηκες σε φυγή σαν αναφέρθηκα στο παιδί σου ..ποσο πιο δειλός μπορείς να γίνεις ..?» ψιθύριζε λίγο προτού παραδοθεί στην πληγή που έτσουζε βαθιά μέσα της , ερωτηματικά , φόβος , απογοήτευση , πληγωμένος ερωτάς όλα τα συναισθήματα δημιουργούσαν έναν γκρεμό απόκρημνο που στον πάτο του φώλιαζε ο θάνατος .

Έτρεμε ξανά κρύωνε όσο ποτέ ενώ κάτι διατάρασσε τον ύπνο και την γαληνή της κάποιος εισβολέας άπλωνε τα χεριά του με αναίδεια επάνω στην σάρκα της , πετάρισε ανήσυχη τα βλέφαρα της αντικρύζοντας τα χεριά του περασμένα γύρω από την μέση της προστατευτικά το ίδιο και το κορμί του γυμνό από την μέση και πάνω πάσχιζε να ζεσταθεί από το δικό της ενώ από την ανάσα του έκρινε πως κοιμόταν .

Χαμογέλασε ενστικτωδώς ενώ αναζητούσε ένα ρούχο να τον σκεπάσει όλο και κάτι θα υπήρχε εκεί τριγύρω αναλογίστηκε χτενίζοντας μονομιάς το χώρο , το σπίτι ήταν σιγουρά ερειπωμένο δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας πουθενά τριγύρω σε αυτό το απόκρημνο δάσος εάν εξαιρούσε τον μανιακό που παραλίγο να της στερήσει την ζωή .

Ανασήκωσε τον κορμό της ξεκουμπώνοντας το πουκάμισο έως ότου η καμπύλη του στήθους της ξεπρόβαλε παρατηρώντας πως παραδόξως το μέγεθος του είχε μεταλλαχθεί είχε φουσκώσει και στρογγυλέψει πιο πολύ από πριν ,αστραπιαία ο νους της επανήλθε στην θύμηση του εμβρύου που θεού θέλοντάς θα έφερνε στον κόσμο .

Ψηλάφισε με τα ακροδάχτυλα την επίπεδη ακόμη κοιλιά που φανταζόταν να μεγαλώσει και να φαρδύνει καθως περνούσαν οι μήνες λάτρευε πάντοτε τις εγκύους τις θαύμαζε καθως χρειάζεται κότσια να κουβαλάς έναν ακόμη μικροσκοπικό άνθρωπο μέσα σου , να ζεις για δυο ξαφνικά από εκεί που νοιαζόσουν μόνο για τον εαυτό σου , να είσαι υπεύθυνη από την γέννηση του και έπειτα για εκείνο έως ότου ανοίξει δικα του φτερά και πετάξει .

Η σκέψη και μόνο του πόνου της γέννας έφερε ανατριχιλα στην ραχοκοκαλιά της συνειδητοποίησε πως σε λίγους μήνες θα δοκιμάζονταν και οι αντοχές της ιδίας σαν τα νερά θα έσπαζαν και το παιδί της θα απαιτούσε να αντικρύσει το πρώτο φως ενός νέου κόσμου αγνώστου και ανεξερεύνητου οπου ίσως άλλο ένα λαμπρό μυαλό τον πλαισίωνε .

Δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τα πλοκάμια της θλίψης που την έσφιγγαν τόσο σφικτά που σχεδόν κοντεύαν να την στραγγαλίσουν , κοιτάζοντας τον να κοιμάται εκεί πλάι της τόσο όμορφο και γλυκό σχημάτιζε στην φαντασία το πρόσωπο του παιδιού τους που ίσως δεν γνώριζε ποτέ εάν δεν άλλαζε μυαλό μέχρι την γέννηση του .

« Ψιτ Μικράκι μου ..ξέρω ότι με ακούς κοιτά είμαι εδώ με τον μπαμπά σου , κοιμάται πλάι μου ξέρεις ποσο πολύ επιθυμώ σαν γεννηθείς να μας συναντήσεις σαν κανονική οικογένεια ..αλλά δεν είναι στο χέρι μου» ψιθυρισε συνομιλώντας φαινομενικά μοναχή αν την αντιλαμβανόταν ο Ρικάρντο μα εκείνη θα ορκιζόταν πως αισθάνθηκε ένα μικρό φτερούγισμα χαμηλά σαν να λάμβανε απόκριση σε όσα του είχε εκμυστηρευθεί .

Άλλη μια σκέψη τρομερή σαν την αστραπή που φώτισε τον ουρανό για μερικά δευτερόλεπτα ανάγκασε την καρδιά της να πάλλεται καλυμμένη από αγωνιά , άραγε θα γεννήσω ολομόναχη σαν την μητέρα μου αυτό το παιδί ? Η σκέψη και μόνο την τρέλαινε ενώ τα σωθικά της ανακατεύονταν ολοένα περισσότερο .

Παρατήρησε επάνω στην μπαμπού πολυθρόνα να στεγνώνει το μαύρο φόρεμα της χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά ακούμπησε τα χεριά του προσεκτικά πίσω στο στρώμα και βάφθηκε να του επιστρέψει πίσω το πουκάμισο του .

Αφού ντύθηκε βιαστικά φορώντας πίσω το νωπό ύφασμα ακούμπησε το πουκάμισο σκεπάζοντας τον καθως η υγρασία απειλούσε να τους αρρωστήσει ειδικά έπειτα από τις τόσες απερισκεψίες που είχαν πράξει , έπειτα κάθισε πλάι του στην πολυθρόνα ανεβάζοντας τα πόδια της ρεμβάζοντας .

Ταξίδευε στο πρόσωπο του για άλλη μια φορά σκεπτόμενη πως δεν είχε πολύ χρόνο στην διάθεση της έπρεπε πάση θυσία να βρει μια καινούργια επικερδή εργασία μακριά από την οικογένεια του όσο κι αν της στοίχιζε , είχε αισθανθεί σαν πατερά τον στοργικό Ρομπερτο που άνοιξε την αγκαλιά του σε μια άγνωστη μα δεν γινόταν να συμβιώσει αναμεσά σε δυο αδέρφια παίζοντας ανίερο ρολό αναμεσά τους .

Αναδεύτηκε έντονα αναζητώντας το κορμί της διπλά του καθως δυνατά μπουμπουνητά τράνταζαν την πλάση ενώ η φωτιά που σιγοκαίγε στην μέση της καλύβας σταδιακά τους εγκατέλειπε σε λίγη ώρα θα βυθίζονταν στο σκοτάδι και την παγωνιά .

« Τι συμβαίνει γιατί ξύπνησες ..? Σελινα για να σε δω εσύ είσαι πολύ χλωμή !» διαπίστωσε καθως πεταγόταν έντρομος από το στρώμα πλησιάζοντας την με έκδηλη ανησυχία να χαράσσει το πρόσωπο του από άκρη σε άκρη , ακούμπησε τον αντίχειρα του τρυφερά στο πιγούνι της εξετάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια .

« Μίλησε μου γλυκιά μου ..δεν αισθάνεσαι καλά ..?»

« Μια μικρή αδιαθεσία είναι μονάχα ..μην ανησυχείς !»

« Διακρίνω κάτι παγερό στην φωνή σου ..μετάνιωσες για ότι συνέβη αναμεσά μας πριν λίγες ώρες ?»

« Ήταν λάθος εξαρχής μα το θέλαμε και οι δυο ..ήταν αναπόφευκτο γλυκέ μου !»

« Λάθος είναι να αντιστεκόμαστε σε αυτό που ποθούμε ! Αφού το βλέπεις είναι πάνω από τις δυνάμεις μας !»

« Με το παιδί μου τι θα γίνει Ρικάρντο ?
Ωραία τα ρομάντζα αλλά εδώ είναι ζωή ..σκληρή αδυσώπητη ανάγκη για επιβίωση ..μεγάλωσα χωρίς πατερά δεν ανέχομαι για το αγγελούδι μου τέτοια μοίρα !» για άλλη μια φορά απομακρύνθηκε ακαριαία από κοντά της σαν να τον είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα , πανικόβλητος έφερνε βόλτες πάνω κάτω κάτω από το σπινθηροβόλο υπνωτιστικό της βλέμμα .

« Πφφ ..δεν ωφελεί να κρυβόμαστε πλέον αγαπητή μου ! Λυπάμαι για ότι περνάς μα δεν δύναμαι να αναγνωρίσω το παιδι του αδερφού μου για δικό μου !!»

« Τι...Τι βρωμιές ξεστομίζεις πάλι ? Ποτέ κοιμήθηκα εγώ με εκείνον ? Πάψε να με κομματιάζεις επιτέλους !!» στρίγκλισε ακονίζοντας τα νυχιά της για μάχη στάθηκε μπροστά του σε απόσταση αναπνοής κοιτώντας τον κατάματα πιο θυμωμένη από ποτέ .

« Να παρει είναι αλήθεια ..προσποιήθηκε πως ήμουν εγώ και σε αποπλάνησε !
Ο ίδιος είχε το θράσος να το παραδεχθεί μπροστά στα μάτια μου ..ούτε ξέρω πως κρατήθηκα να μην τον πνίξω τον ξεδιάντροπο !
Εσύ μπορεί να με σιχαθείς αλλά δεν τολμώ να παίζω θέατρο μαζι σου !»

Παραπάτησε χάνοντας την ισορροπία της φτάνοντας στα όρια της αντοχής όσα συνέβησαν την ξεπερνούσαν , οι αναμνήσεις της βραδιάς στο ξενοδοχείο που είχε αισθανθεί για πρώτη φορά ευτυχισμένη στο πλευρό ενός άνδρα είχε μόλις γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος .

« Δεν ..δεν είναι δυνατόν !
Πες μου ότι είναι ψέμα σε εκλιπαρώ ! Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που άφησα δυο αδερφούς να με κάνουν δική τους ..ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού που περιμένω ?
Θεέ μου θα μου στρίψει !» φώναξε πιάνοντας το κεφάλι της που πονούσε φρικτά σαν να χτυπούσε κεραυνός .

« Έλα εδώ κοίταξε με ! Είναι σκληρό το ξέρω μα μπορούμε ακόμη να το προσπεράσουμε σαν να μην συνέβη ποτέ ..!» στράφηκε με δάκρυα να στάζουν και μαγουλά βαμμένα από ντροπή δεν είχε κουράγιο να τον αντικρύσει κατάματα « Πως ?» ψέλλισε κλαίγοντας σαν μικρό παιδι στην αγκαλιά του για πρώτη φορά .

« Θα φύγουμε μακριά από όλα ! Θα έρθεις μαζι μου στο Λος Αντζελες εκεί σε περιμένει κάτι καινούργιο ! Θα αποκτήσεις πολλά χρήματα δεν θα έχεις κανέναν μας ανάγκη για να μεγαλώσεις το βρέφος !»

« Α ..μάλιστα όλα τα έχεις σκεφτεί λοιπόν με μαθηματική ακρίβεια ! Μονή θα το αναθρέψω όπως και να έχει στην Βενεζουέλα η στο Λος Αντζελες δεν έχει διαφορά έτσι ?
Να τα βράσω τα λεφτά και τα πρόσκαιρα έναν πατερά για το παιδι μου απαιτώ !»

« Μια στιγμή ..σώπασε ακούω φωνές βήματα !
Μάλλον βρίσκονται στα ίχνη μας ! Ξημερώνει έφθασε η ώρα σειρήνα πρέπει να εγκαταλείψουμε άμεσα το κατάλυμα !
Φεύγουμε τώρα !!» πρόσταξε ρίχνοντας το πουκάμισο του με φορά επάνω στην αναμμένη εστία ώστε να μην δίνουν στόχο μες το σκοτάδι .

« Δεν έχω να πάω πουθενά ! Ασε να έρθει επιτέλους ο αδερφούλης σου να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα την κατάσταση !»

« Α.. ώστε σου αρέσει να παίζεις και με τους δυο μας έτσι ? Να μας έχεις πιόνια στα χεράκια σου να καιγόμαστε στην φλόγα σου ενώ μεταξύ μας μονομαχούμε !
Τι καλό σενάριο για ταινία αλλά να ξέρεις αναμεσά μας μοναχα ένας θα επικρατήσει ο ισχυρότερος !»

« Χα άσε τις απειλές ..!
Το ενδεχόμενο να μην επικρατήσει κάνεις και να βγείτε και οι δυο χαμένοι το έχεις αναλογιστεί η είναι πολύ για τον εγωισμό σου να σηκώσει ?» το όνομα της αντηχούσε πεντακάθαρα από κάπου κοντά με τον κλοιό γύρω να σφίγγει ασφυκτικά εάν δεν έπρατταν κάτι άμεσα μέσα σε μερικά λεπτά δυο αδέρφια θα πάλευαν για μια γυναίκα .

« Έρχονται !
Ο χρόνος μα τελειώνει σειρήνα αποφάσισε με ποιον από τους δυο μας ποθείς να πορευτείς για την ζωή σου ..!»

« Δηλαδή ? Μίλησε μου καθαρά όπως βλέπεις η άμμος στην κλεψύδρα εξαντλείτε !»

« Ουφ άφησε τις ανωφελές εγγυήσεις μωρό μου αφέσου ζήσε το και οπου βγει ! Περιμένω μια απάντηση θα φύγω μονός θα μείνεις να περιμένεις τον Λεονάρντο ?» έδειχνε μπερδεμένη ενεργοποιώντας ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο που τον κατέκλυσε ακαριαία στην σκέψη πως ίσως τον απέρριπτε .

« Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω ..είσαι ένα αίνιγμα που ποτέ δεν θα λύσω καλυτέρα να πηγαίνεις ..» ψέλλισε πυροβολώντας τον κατάστηθα δίχως η ιδιά να έχει ιδέα.

« Με εκδικείσαι έτσι δεν είναι ?
Μιλά είσαι ερωτευμένη με τον Λεονάρντο εγώ τι είμαι για εσένα ? Ποσο κυνική μπορείς να γίνεις πια ?»

« Δεν είμαι ερωτευμένη πια ..με κανέναν σας ! Αν αυτό σε ικανοποιεί χρειάζομαι να ξεκαθαρίσω το θολό τοπίο για το μωρό μου !
Φύγε τώρα ..να προσέχεις Ρίκι ..» ψιθυρισε γυρνώντας την πλάτη για να μην αντικρύσει το πρόσωπο του στον αποχαιρετισμό αρκετά είχε υποστεί .

Το σκοτεινό δωμάτιο βυθίστηκε στην σιωπή καθως ο συννεφιασμένος ουρανός άναβε τα φωτά του αποκαλύπτοντας πληγές στα σώματα και τις καρδίες τους βαθιές ουλές που δεν θα επουλώνονταν ποτέ , αισθανόταν την παρουσία του στον χώρο λίγα μετρά πίσω της βαριανάσαινε αναστατωμένος μα εκείνη ήταν παγερά ψύχραιμη .

Άνοιξε την πόρτα ρεμβάζοντας προς το μέρος της αναμένοντας να μετανιώσει να ουρλιάξει πως θα τον ακολουθήσει, τίποτα άκαμπτη φιγούρα έστεκε σφιγμένη αναμένοντας να της αδειάσει την γωνιά για να υποδεχθεί το πιστό αντίγραφο του επιλέγοντας να ζήσει ένα ψέμα .

Σχημάτισε στην φαντασία την τρυφερή υποδοχη που θα επιφύλασσέ σε εκείνον πως θα ξεχύνονταν στην αγκαλιά του ανακουφισμένη που το μωρόν της θα είχε πατερά , θα κατέληγαν την επόμενη εβδομάδα κιόλας να ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας και από δική του θα γινόταν νύφη του .

« Όχι !!
Θα έρθεις μαζι μου τέρμα τα ψέματα δεν σε αφήνω σε αυτόν !» αναφώνησε γραπώνοντας την από την μέση αδιαφορώντας πλήρως για τις διαμαρτυρίες και τα γρυλίσματα της ,πέρασε το κατωφλι με το σώμα της στους ωμούς του χαμογελαστός ξεκινώντας την πορεία του όπως άρμοζε .

« Κοιτάξτε εκεί πέρα από την βλάστηση μην με γελούν τα ματιά μου από την αυπνία η υπάρχει αυτή η μικρή καλύβα αναμεσά στα δέντρα ..?»

« Όχι Χουάν δεν ονειρεύεστε υφίσταται όντως αυτό το σπίτι ! Τρέχω προς τα εκεί !!» έγνεψε βιαστικά στους αστυνομικούς να τον πλαισιώσουν καθως υπήρχαν υποψίες για το πτώμα της γυναίκας στο οποίο βρέθηκαν ίχνη στραγγαλισμού επομένως δεν θα ήταν πρωτάκουστο να παραμονεύει ένας δολοφόνος αναμεσά τους .

Με ελπίδα στην καρδιά εισέβαλλε στο κτίσμα ανακαλύπτοντας τις στάχτες και κάποια σκισμένα ρούχα να κοσμούν το πάτωμα « Κάποιος έμεινε εδώ τις τελευταίες ώρες δείτε η σταχτή καπνίζει ακόμη ..μέχρι πριν λίγο η Σελινα βρισκόταν εδώ !» οι αστυνομικοί ξεχυθήκαν ερευνώντας εξονυχιστικά τα λίγα υπάρχοντα ώσπου ανακάλυψαν ένα κινητό τηλέφωνο πεσμένο κάτω από το στρώμα παραδίδοντας το στα χεριά του Λεονάρντο .

« Ε όχι ! Τι γύρευε αυτός εδώ ?
Έπρεπε να το μυριστώ εξαρχής πως κάποιος ύπουλος την κρατά αιχμάλωτη !
Ποσο ακόμη θα την πληγώσει? Μονολογούσε εκτοξεύοντας την πανάκριβη συσκευή στο έδαφος τσαλαπατώντας με την μπότα του και την οθόνη του που έγινε θρύψαλα αμεσα βράζοντας από οργή .

« Τι κάνετε κύριε το κινητό αποτελούσε αποδεικτικό στοιχείο !»

« Πάψτε τέλειωσε η ερευνά ..φύγετε όλοι γυριστέ σπίτια σας !
Το αναθεματισμένο αυτό κινητό είναι του αδερφού μου να παρει και να σηκώσει βρίσκεται στα χεριά του ! Αυτό σημαίνει πόλεμος από εδώ και πέρα !
Αρκετά έπαιξε με την φωτιά ο κύριος !!!» στρίγκλιζε εκτός εαυτού με τους παρευρισκόμενους να τα έχουν εντελώς χαμένα μπλεγμένοι σε μια υπόθεση που όσο πήγαινε μπερδευόταν ολοένα πιο πολύ .

« Θέλετε να εκδώσουμε ένταλμα σύλληψης για τον αδερφό σας θεωρείτε πως είναι επικίνδυνος ?»

« Απίστευτα επικίνδυνος και δόλιος ! Να εκδοθεί άμεσα εντολή συλλήψεως το απαιτώ !!»

« Ει.. μισό λεπτό τι κάνεις ακριβώς νεαρέ μου ?
Καταδίδεις το ίδιο σου το αίμα στις αρχές ?»

« Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να της συμβει στο πλαι του ...η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο στα χεριά του ! Αγαπώ την Σελινα περισσότερο κι από την ιδιά μου την ζωή ούτε εγώ δεν ξέρω που είμαι ικανός να φθάσω για χάρη της !!!»

« Σεβαστό αγόρι μου μα δεν είναι φαντάζομαι εγκληματίας για να τον φυλακίσουν !
Μα λύσε μου μια απορία τι έχει να κάνει εκείνος με την κόρη μου γιατί την κρατά κοντά του ?»
στραβοκατάπιε σκεπτικός δίχως να ξέρει τι να απαντήσει στο ερώτημα που έχρηζε καθοριστικής σημασίας μα ο χρόνος κυλούσε εναντίον του μοναχα εξηγήσεις δεν είχε όρεξη να δώσει .

« Είναι μεγάλη ιστορία Χουάν ..ο αδερφός μου με ζηλεύει και διεκδικεί πάντοτε ότι είναι δικό μου ..η μνηστή μου βρίσκεται στο στόχαστρο του αυτή την φορά !»

« Τι μου λες ?
Τόσο επιτήδειος είναι λοιπόν ?
Ω θεέ μου πράξε όπως νομίζεις λοιπόν παιδι μου έχεις το ελεύθερο από εμένα μοναχα μην κινδυνεύσει η κόρη μου !»

« Μα κυρίως το παιδι μας που κουβαλά στα σπλάχνα της !» εκτόξευσε την βομβά αφήνοντας άφωνο τον συνομιλητή που ακόμη δεν έβρισκε την κόρη του μάθαινε πως θα σύντομα θα τον έκανε παππού θεριεύοντας την ανάγκη να της εκμυστηρευθεί την τραγική αλήθεια που τους χώριζε τόσα χρονιά .

« Περιμένει το εγγόνι μου ?
Μα τι νέα είναι αυτά θεέ μου !
Θέλω τόσο να σε αγκαλιάσω παιδι μου εύχομαι να ευτυχίσετε ειλικρινά κι ο αδερφός σου να σαπίσει πίσω από τα κάγκελα με την κατηγορία της απαγωγής που θα τον στολίσουμε !» ξέσπασε μπερδεμένος ο Χουάν αγκαλιάζοντας στοργικά το νέο μέλος της οικογένειας τους που έμοιαζε να θυσιάζει και την ζωή για την κόρη του .

Στην άλλη άκρη της πόλης στην κλινική οπου νοσηλευόταν η Σολεδαδ μια συγκλονιστική είδηση συνταρασε συθέμελα την ζωή της Ντομιγκα που είχε προσέλθει όπως κάθε μέρα στην ώρα της για εργασία , μα λίγο προτού ξεκινήσει την βάρδια της πέρασε από το γκισέ για τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχε υποβληθεί τελευταία.

« Καλημέρα Νίκολας είναι έτοιμα τα έγγραφα μου ?»

« Χάχα ..Καλημερίζω την όμορφη νοσοκόμα μας πρωινή πρωινή σήμερα έτσι ?
Έλα ηρέμησε έχω καλά νέα για εσένα η ζωή σου θα αλλάξει από σήμερα ! Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός στην διάγνωση του !»

« Είναι ότι υποψιαζόμουν ..?»

« Ακριβώς ..είδους το έγγραφο που το πιστοποιεί συγχαρητήρια γλυκιά μου ! Με το καλό να φάμε κουφέτα !»

« Σύντομα θα λάβεις προσκλητήριο να είσαι σίγουρος !
Σε ευχαριστώ μου έφτιαξες την ημέρα πετάω στα σύννεφα με τις ειδήσεις που μου ανήγγειλες !
Η τύχη μου αλλάζει ..» φώναζε ενθουσιασμένη αρπάζοντας το χαρτί από τα χέρια του πανευτυχής προχωρώντας λίγα μετρά μακριά στο διάδρομο .

Ανυπομονούσε να τρίψει στα μούτρα κάποιου την πραγματικότητα που θα τίναζε την ζωή του στον αέρα όπως και της χορεύτριας που διεκδικούσε σαν αρπακτικό την περιουσία του , ω τι ικανοποίηση θα λάμβανε σαν έσβηνε το χαμόγελο από τα χείλη της διαπαντός αναλογίστηκε γελώντας σαρδόνια μονολογούσε « Τώρα Ρικάρντο σε κρατω στο χέρι !»

Καθισμένη πλαι του στο ταξί αμίλητη πάσχιζε να αντιληφθεί προς τα που κατευθύνονταν καθως είχαν ξεμακρύνει από την πόλη ενώ το χέρι του δεν έπαυε να την κρατά σφικτά σαν να επρόκειτο να πηδήξει από το όχημα το αμέσως επόμενο λεπτό .

Δεν άντεχε η σιωπή την άγχωνε αισθανόταν αιχμάλωτη για κάποιο παράξενο λόγο ενώ η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε το κεφάλι της πονούσε τα μηνίγγια της σφυροκοπούσαν δεν ανεχόταν λεπτό παραπάνω την αναμονή στράφηκε προς το μέρος του ζητώντας εξηγήσεις .

« Που νομίζεις ότι πηγαίνουμε τόση ώρα ?
Δεν σε ακολουθώ με την θέληση μου να σου υπενθυμίσω !»

« Α ναι ?
Τότε το βραδύ που μου δόθηκες τι σήμαινε ?
Έτσι εύκολα χαρίζεις τους καρπούς του κορμιού σου σε οποίον τύχει ?
Α.. Και για να σου λύσω την απορία κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο έχω το προσωπικό μου τζετ να μας αναμένει !»

Ξέσπασε σε υστερικά γέλια μην πιστεύοντας όσα έφθαναν στα ευαίσθητα της ώτα.
« Όπα για μια στιγμή !
Δεν έχω να πάω πουθενά μαζι σου γυριστέ πίσω παρακαλώ !» διέταξε τον οδηγό του ταξί που κοιτούσε σαστισμένος μια τον Ρικάρντο μια την ιδιά χωρίς να έχει σαφή εντολή κατεύθυνσης .

« Μην δίνετε σημασία στην κοπέλα μου φοβάται τα αεροπλάνα ξέρετε !

Συνεχίζουμε κανονικα την πορεια μας και σας παρακαλω σανιδώστε το !» άλλαξε αμέσως την εντολή σφίγγοντας τον καρπό της αναμεσά στα ιδρωμένα χεριά του όσο πάλευε να ελευθερωθεί .

« Τι θέλεις τέλος πάντων για να με ακολουθήσεις ?
Τι είδους συμφωνία πρέπει να κλείσω μαζι σου ώστε να πάψεις να αντιστέκεσαι ?»

Οι ματιές διασταυρωθήκαν φλογέρες μα συνάμα οργισμένες σιώπησε κερδίζοντας χρόνο να σκεφθεί την διαπραγμάτευση αναμεσά τους εφόσον της δίνονταν μια τεράστια ευκαιρία, αφού επεξεργάστηκε τα δεδομένα στο θολωμένο της μυαλό που παραδόξως επιδείκνυε απίστευτη οξυδέρκεια την συγκεκριμένη στιγμή .

« Απαιτώ να αναγνωρίσεις το παιδι σου μόνο έτσι πρόκειται να σε ακολουθήσω !»

« Χα ..το περίμενα είσαι πολύ έξυπνη για να αφήσεις ανεκμετάλλευτη τέτοια ευκαιρία !
Εάν το τεστ DNA πιστοποιήσει την πατρότητα μου τότε και μόνον τότε θα του χαρίσω το όνομα μου !
Αλλά μην περιμένεις γάμους και δεσμεύσεις !»

« Δεν πρόκειται να κάνω αυτό το τεστ ..εσύ είσαι ο πατέρας του επιμένω !»

« Όχι γλυκιά μου.. Εγώ δεν είμαι θύμα θα υποβληθείς σε τεστ πατρότητας δεν θα φορτωθώ την ευθύνη ενός αλλού !»

« Πολύ καλά λοιπόν ..δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε σταματήστε να κατεβώ !!» στρίγκλισε τραβώντας με φορά το χέρι της παλεύοντας στο πίσω κάθισμα του οχήματος με όσα την πονούσαν και όσα αγαπουσε η νόμιζε μέχρι πρότινος πως υπήρχε αφοσιωμένη .

« Λυπάμαι κυριά μου ..φθάσαμε μόλις στο αεροδρόμιο ! Βλέπω περιπολικά στην κυρίως είσοδο ποιον να κυνηγούν άραγε ..?»

« Το κάθαρμα !» αναφώνησε ακουμπώντας το κεφάλι του στο μαξιλαράκι του καθίσματος κουρασμένος από όλη αυτή την παρωδία αλλά δεν θα πιανόταν σαν ποντίκι στην φάκα τόσο ευκολα αναλογιστική βγάζοντας από το πορτοφόλι του μετρητά πληρώνοντας αδρά την κούρσα .

« Εσένα αναζητούν έτσι ..? Ο αδερφός σου σε πρόδωσε ?»

« Μάλλον για χάρη σου πρέπει να αισθάνεσαι τεράστια ικανοποίηση που διαλύεις δεσμούς αίματος !»

« Τέλειωσε η παράσταση Ρικάρντο !» φώναξε σπρώχνοντας τον με σκοπό να του ξεφύγει αλλά φυσικά δεν τα κατάφερε αφού οι δυνάμεις την προδώσαν.

« Τι είναι γλυκιά μου θέλεις να πας σε εκείνον διαπίστωσες ξαφνικά πως αυτόν αγαπάς ?»

« Άφησε με ..δεν πάω μαζι σου πουθενά !» φώναζε καθως δια της βίας σχεδόν την ανέβαζε στο υπερπολυτελές αεροπλάνο ενώ από μακριά οι αστυνομικοί έτρεχαν πανικόβλητοι στον αεροδιάδρομο να προφτάσουν την απογείωση του .

Εισέβαλλαν βιαστικά στο εσωτερικό σφαλίζοντας τις πόρτες πίσω τους την ώρα που από τα χείλη του ακούστηκε η προσταγή « Ενεργοποίησε μηχανές απογειωνόμαστε !!»

« Όχι ..όχι ..θέλω να κατεβώ άφησε με ..» φώναζε στην μέση της καμπίνας με τις δυο μπεζ δερμάτινες πολυθρόνες να χορεύουν μπροστά στα ματιά της από την εξάντληση που αισθανόταν « Λίγο νερό ..» ψέλλιζε ξανά έτοιμη να καταρρεύσει στα χέρια του στοργικά την τοποθέτησαν στην πολυθρόνα δένοντας την ζώνη της σαν μικρό παιδι .

« Γιατί το προκαλείς αυτό ?» ψιθυρισε μπερδεμένη έχοντας τον εμπρός της να στέκεται στα ποδιά της στηλώνοντας τα παθιασμένα ματιά του στα δικα της δίνοντας την απάντηση προτού τα χείλη την αρθρώσεων.

« Σε θέλω μόνο για εμένα αυτός δεν έχει καμία θέση στην ζωή μας !» ψιθυρισε λάγνα ενώνοντας το μέτωπο του με το δικό της τρυφερά προτού προσδεθεί με την σειρά του καθως το αεροσκάφος εγκατέλειπε το έδαφος το ίδιο και τα όνειρα της που ξάφνου αναπτερώνονταν ...